Του Dr. Jekyll
Συνεχίζοντας από την περσινή χρονιά: ας ξεκινήσουμε με τις υπαρκτές δικαιολογίες. Σπάνια το πρώτο επίσημο παιχνίδι της χρονιάς συνδυάζεται με καλό θέαμα, ειδικά αν γίνεται μέσα Ιουλίου. Επίσης: οι απουσίες είναι μέσα στο πρόγραμμα (άλλωστε κάποιες από αυτές ήταν γνωστές από πολύ πριν), αλλά δεν παύουν να παραμένουν εμπόδια για τον προπονητή και την ομάδα. Ο Ολυμπιακός χθες ήξερε πως δεν θα είχε τους Φορτούνη (τραυματίας), Μπα (τιμωρημένος), Τικίνιο (τραυματίας και τιμωρημένος). Σε αυτούς προστέθηκαν οι Ελ Αραμπί, Εμβιλά και Παπασταθόπουλος, ενώ, κατά την διάρκεια του αγώνα, έχασε τον Μπουχαλάκη (τραυματισμός πριν το 20') και Καμαρά (αποβολή πριν το ημίχρονο). Με λίγα λόγια: αγωνίστηκε χωρίς τους δύο πρώτους επιθετικούς, το μοναδικό εξάρι (και έναν από τους καλύτερους παίκτες της περσινής χρονιάς), δύο από τους τρεις περσινούς βασικούς κεντρικούς αμυντικούς, έναν από τους ποιοτικότερους δημιουργικούς παίκτες του, ενώ κατά τη διάρκεια του αγώνα έχασε και δύο από τους τρεις μέσους.
Η άλλη πλευρά: ο αντίπαλος ήταν η άσημη Νεφτσί Μποκού από το Αζερμπαϊτζάν (όμως η ομάδα μας έχει αυτόν τον αντίπαλο, επειδή εξαργυρώνει τη σταθερότητά της στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις -όπως και αναγκάζεται να μπει από τόσο νωρίς στην διαδικασία των προκριματικών, λόγω της πλήρης ανυπαρξίας, στην Ευρώπη, των άλλων ελληνικών ομάδων). Στα πιο σημαντικά: οι περισσότεροι παίκτες που αγωνίστηκαν χθες δεν τράβηξαν. Καλή εμφάνιση (με μια πολύ σημαντική απόκρουση) για τον Τζολάκη (και αναμένεται να δούμε πώς θα μοιραστεί ο χρόνος στους τερματοφύλακες μετά την πώληση του Σα).
Από την άμυνα, ίσως, ο πιο αποτελεσματικός να ήταν ο Μάρκοβιτς (που και αυτός τα λαθάκια του τα έκανε). Κακό παιχνίδι από Ανδρούτσο (που βρέθηκε, χωρίς βοήθεια από τον δεξί μας μέσο, να είναι ο βασικός στόχος των επιθέσεων της Νεφτσί) -και ας το ξαναπούμε: η μεγάλη επιθυμία μας να γίνει το βασικό δεξί μπακ δεν σημαίνει ότι μπορεί. Ο Ανδρούτσος, για να σταθεί με αξιώσεις στα ευρωπαϊκά παιχνίδια ή σε ικανούς αντιπάλους στην Ελλάδα, πρέπει να βελτιώσει σημαντικά το αμυντικό κομμάτι, και δεν είμαι βέβαιος ότι αυτό μπορεί να γίνει.
Επιπόλαιος ο Σεμέδο: νομίζω ότι όλοι πλέον έχουμε εμπεδώσει ότι ο Πορτογάλος δεν είναι ο παίκτης που θαυμάσαμε στα προκριματικά της πρώτης του χρονιάς. Το ζήτημα είναι σε πόσα παιχνίδια θα βγάζει τον καλό του εαυτό ή θα κάνει λάθη -ας τα ονομάσουμε- συγκέντρωσης. Και στο χθεσινό παιχνίδι είχε λανθασμένες τοποθετήσεις και επιπόλαιες ενέργειες (και, δυστυχώς, η θέση του κεντρικού αμυντικού δεν το επιτρέπει), ενώ δεν μπορεί να βγει από το μυαλό μου η σκέψη ότι ξενέρωσε τα μάλα από την μη κλήση του στην Εθνική Πορτογαλίας για το Euro, και ότι την χρεώνει στη συμμετοχή του στο απαξιωμένο ελληνικό πρωτάθλημα (όμως αυτό μπορεί να είναι μόνο η ιδέα μου). Με πολλά τρεξίματα, αλλά λίγες καλές τελικές ενέργειες και ο Ρέαμπτσιουκ.
Στα ρηχά και η μεσαία γραμμή: ο Καμαρά βάζει ένα υπέροχο γκολ (και παίρνει μια απευθείας κόκκινη στο 43'-χωρίς να έχει πρόθεση), αλλά δεν έβγαλε την ένταση που τον έχει καθιερώσει βασικό και αναντικατάστατο. Λίγα πράγματα, στον λίγο χρόνο συμμετοχής, και από Μπούχα, ο οποίος είχε χρεωθεί και κίτρινη κάρτα από το 7΄ (και αυτό δεν είναι καλό για το εξάρι). Βαρύς και ο Κουντέ, που προσπάθησε, αλλά δεν κατάφερε να κάνει κάτι για να ξεχωρίσει. Πολύ βαρύς και ο Μασούρας (για Μασούρα), ο οποίος δεν έτρεχε για να βοηθάει, όπως κάνει, και τον αμυντικό του (κάλυπτε μεν τη θέση, αλλά δεν είχε τις αντοχές για να τρέχει πάνω κάτω). Συνέχεια των περσινών (και, δυστυχώς, όχι των φετινών φιλικών) εμφανίσεων από Ραντζέλοβιτς: εξακολουθώ να πιστεύω πως το σημαντικότερο πρόβλημα του είναι το άγχος, αλλά το ερώτημα για το ποιο είναι το ταβάνι του (και αν αυτό επαρκεί) παραμένει.
Με ελάχιστη συνεισφορά και η Κόμπρα του Σαρωνικού (aka Χασάν): το έχουμε πει ότι η συμμετοχή του ως βασικός επιθετικός συχνά δεν αποδίδει, καθώς η ταχύτητα δεν είναι ένα από τα δυνατά του σημεία (πόσο μάλλον σε μια βραδιά που κανείς από την ομάδα δεν μπορούσε να βγάλει ένταση στα τρεξίματα).
Κάπως καλύτερα οι αλλαγές: ο Ματιέ (18΄, Μπουχαλάκης) έκανε πιο ορθολογικό (στα δικά μου μάτια) το σύστημα, καθώς υπήρχε πλέον ο παίκτης για να πάρει την μπάλα και να οργανώσει την επίθεση. Διαφωνώντας με τα διθυραμβικά σχόλια που άκουσα (και ήμαρτον: η πάσα του προς τον Καμαρά δεν μπορεί να θεωρείται ασίστ -και ας γνωρίζω ότι ως τέτοια την κατατάσσει η στατιστική), ο Γάλλος είχε σίγουρα θετική επιρροή στον αγώνα (και δίχως Ελ Αραμπί, Φορτούνη, αλλά και Εμβιλά, Καμαρά, Μπουχαλάκη, η οργάνωση του παιχνιδιού αναγκαστικά περνούσε, κυρίως, από τα πόδια του). Το έχω ξαναγράψει: ανεξάρτητα από τις 3-4 πραγματικά καλές του ενέργειες, σημαντικό είναι και το πάθος που βγάζει. Ειδικά το τελευταίο δεκάλεπτο, που η ομάδα αποτελούνταν, κυρίως, από νεαρούς παίκτες, είναι σημαντικό να βλέπεις τον “φτασμένο” 37χρονο να επιστρέφει για να δώσει βοήθειες στην άμυνα ή να φωνάζει για να βγει μπροστά η ομάδα.
Επιστροφή στα ερυθρόλευκα για τον Σισέ (ημίχρονο, Ραντζέλοβιτς), ο οποίος στάθηκε μια χαρά (ειδικά στο διάστημα που η ομάδα αγωνίστηκε με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, βελτιώνοντας κάπως την προβληματική ανασταλτική της εικόνα) -εξακολουθώ πάντως να πιστεύω, και μακάρι να διαψευστώ, πως κάποιοι στην ομάδα έχουν μετανιώσει που δεν τον έδωσαν πριν κάποια χρόνια για περίπου 8 εκατομμύρια (θα είναι εντυπωσιακό αν σε αυτή την ηλικία βελτιώσει τα σημαντικά του προβλήματα, δηλαδή την επιπολαιότητα και την έλλειψη ψυχραιμίας).
Συμπαθητική εμφάνιση για Σουρλή (68΄, Κουντέ) -- και μια βεβαιότητα: από το να έχουν θέση στο ρόστερ παίκτες όπως οι Καφού και Τιάγκο Σίλβα, που σήμερα μπορεί να είναι καλύτεροι παίκτες του Σουρλή, καλύτερα να παίρνει αγώνες και εμπειρίες ο πιτσιρικάς, του οποίου το ταβάνι ακόμα δεν το γνωρίζουμε. Οι αλλαγές έκλεισαν με Βρουσάι και Αγκιμπού Καμαρά (78΄, Χασάν, Μάρκοβιτς). Ο Βρουσάι έκανε ένα πολύ καλό 15λεπτο (το καλύτερο από τους πλάγιους μέσους μας χθες -αλλά ας μην υποτιμάμε πως είχε να διαχειριστεί ένα τέταρτο αγώνα και με τους αντιπάλους, οι οποίοι επίσης έπαιζαν με δέκα παίκτες από το 63΄, ξεζουμισμένους). Λίγα πράγματα (και αυτό ήταν το αναμενόμενο) από τον έτερο Καμαρά: σωστές κινήσεις, αλλά πολύ αγχωμένες (και κακές) τελικές επιλογές.
Λίγα πράγματα ακόμα: θα ήταν παράλογο (για να μην πω «επικίνδυνο») ο Ολυμπιακός να πετούσε φωτιές και οι παίκτες του να ήταν σε θέση να βγάζουν φουλ ένταση στις 20 Ιουλίου. Αν βλέπαμε αυτή την περίοδο την ομάδα να τρέχει, το πιθανότερο σενάριο θα ήταν να είχε γίνει χαλαρή προετοιμασία (όμως οι αντίπαλοι των δύο πρώτων γύρων είναι του χεριού μας: δεν χρειάζεται να παίξεις σπουδαία μπάλα, η διαφορά ποιότητας μπορεί να καθορίσει το αποτέλεσμα -για να μην πάμε μακριά: στο περσινό παιχνίδι με την Ομόνοια ο Ολυμπιακός ήταν επίσης νωχελικός, χωρίς φαντασία στην ανάπτυξη και με προβληματάκια στην άμυνα. Αρκούσε μια μαγική ενέργεια του Ελ Αραμπί, στη λήξη του αγώνα, για να μπει το δεύτερο γκολ και να “κλειδώσει” η πρόκριση).
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προκύπτουν και σημαντικότερες προβληματικές από το χθεσινό αγώνα (αν και οι περισσότερες είναι γνωστές από πέρσι): παίκτης για να αντικαταστήσει τον Εμβιλά δεν υπάρχει ούτε στα χαρτιά (και όσο και αν --διαβάζω πως-- τα καθαρόαιμα, ποιοτικά εξάρια είναι είδος προς εξαφάνιση, οφείλει να υπάρχει μια καλύτερη λύση από τον αργό, για αυτή τη θέση, Μπουχαλάκη). Αντίστοιχα, γνωρίζαμε ότι τα φουλ μπακ μας είναι περιορισμένων ικανοτήτων. Εκτός από την άκρως απαραίτητη απόκτηση ενός δεύτερου αριστερού μπακ (κατά προτίμηση καλύτερου του Ρέαμπτσιουκ), πρέπει να γίνει ξεκαθάρισμα και από τα δεξιά, που παρότι υπάρχουν τρεις παίκτες, ο εύθραυστος, και όχι σπουδαίος, Ντρέγκερ, ο --επιεικώς-- μέτριος αμυντικά Ανδρούτσος και ο Λαλά, το μεγάλο ερωτηματικό, που θεωρητικά αποκτήθηκε για να κάνει τη διαφορά, δεν υπάρχει αξιόπιστη λύση.
Αντίστοιχη εικόνα και στους πλάγιους μέσους: από την εποχή του Ποντένσε (τον οποίο, αν ήταν τόσο υπέροχος όσο σήμερα ακούμε, δεν θα τον φωνάζαμε Ποτένσε) ο Ολυμπιακός έχει δοκιμάσει αρκετούς πλάγιους μέσους (και κάμποσους κατά συνθήκη). Στο φετινό ρόστερ υπάρχουν ήδη οι Μασούρας, Βρουσάι, Τσούμιτς και Ραντζέλοβιτς. Η πραγματικότητα παραμένει: εκτός από τον Μασούρα, της σταθερής προσφοράς, αλλά και των γνωστών μειονεκτημάτων, παίκτης που να μπορείς να βασιστείς επάνω του δεν υπάρχει (ειδικά στην ανάπτυξη και το επιθετικό κομμάτι). Δεν αμφιβάλλω πως μια πρόκριση στο Champions League δίνει και χρήματα, αλλά και το πρεστίζ, για να δελεάσεις ένα καλύτερο όνομα: η ανυπαρξία παίκτη, όμως, μπορεί να στοιχίσει την συμμετοχή στο Ch.L. -και δεν είναι η πρώτη μεταγραφική περίοδος που ο Ολυμπιακός αναζητά ποιοτικό παίκτη στα άκρα.
Προβληματισμός πρέπει να υπάρχει, τέλος, και για το σύνολο της ανασταλτικής λειτουργίας, καθώς η Νεφτσί έφτασε πολύ περισσότερες φορές, από ό,τι θα ήταν λογικό για ομάδα της δυναμικής της, στην περιοχή μας. Σύμφωνοι: απουσίαζαν οι Εμβιλά, Μπα, Παπασταθόπουλος, ενώ και η υπόλοιπη ομάδα δεν είχε τις αντοχές (και, μην κρυβόμαστε, συχνά τη διάθεση) για να βοηθήσει ανασταλτικά. Όμως: ο Ανδρούτσος θα συνεχίσει να έχει αμυντικά προβλήματα (όπως και ο Ρέαμπτσιουκ), ενώ ο Σεμέδο θα συνεχίσει να είναι επιπόλαιος (και εγώ θα εξακολουθώ να επιθυμώ την επιστροφή του Σιόβα -παρότι δεν έχω καμία εικόνα της αγωνιστικής του κατάστασης τα τελευταία χρόνια).
Στα πιο σημαντικά: δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά για το αν ο Ολυμπιακός θα είναι καλύτερος φέτος -- παρά την κανονική προετοιμασία. Στην περίπτωση του Σα φαίνεται να βρέθηκε ικανός αντικαταστάτης (όμως ικανός αντικαταστάτης είναι και ο Εμβιλά, αλλά εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός είναι στο μείον από την αποχώρηση του Βραζιλιάνου). Ο Ελ Αραμπί είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος (σε ηλικία που αυτός ο ένας χρόνος μπορεί να φανεί), όπως και ο Ματιέ (ο οποίος από πέρσι είχε ζήτημα διαχείρισης δυνάμεων). Ο Φορτούνης απουσιάζει, και όσο και αν θέλω να είμαι αισιόδοξος, θεωρώ ότι δεν πρόκειται να τον δούμε σε καλή κατάσταση φέτος -τουλάχιστον μέχρι την άνοιξη... Ο Σεμέδο συνεχίζει να είναι απρόσεκτος, ενώ στα φουλ μπακ και τους πλάγιους μέσους (κομβικούς στο 3-5-2 -αλλά και σε όλα τα συστήματα), η ομάδα -προς το παρόν, και με 40 μέρες μεταγραφικής περιόδου ακόμα- δεν έχει ενισχυθεί.
Οι πρώτες μεταγραφικές κινήσεις είχαν λογική: Κουντέ και Τικίνιο έχουν δείξει πράγματα στο παρελθόν (παραμένουν κινήσεις με ρίσκο -δεν γίνεται αλλιώς-, όμως δεν αποτελούν και λαχεία τύπου Τιάγκο Σίλβα ή Πέπε). Ακούμε και διαβάζουμε ότι ο Ολυμπιακός κινείται τόσο για αριστερό μπακ, όσο και για έναν ή δύο πλάγιους μέσους (προσωπικά θα μου αρκούσε και ένας, αν το πρόσφατο βιογραφικό του πείθει ότι θα κάνει τη διαφορά -ταλέντα και στοιχήματα έχουμε ήδη, ένα παραπάνω δεν θα κάνει τη διαφορά).
Δύο πράγματα για το τέλος: το πρώτο ότι αδημονώ να παρακολουθήσω την Β' ομάδα και να δω τη σχέση που θα αναπτύξει με την πρώτη. Το δεύτερο αφορά στην επιστροφή του κόσμου στα γήπεδα. Είναι βέβαιο ότι το κλείσιμο των γηπέδων ήταν μόνο μία (και σίγουρα όχι η πιο σκληρή) αλλαγή που έφερε στις ζωές μας η διαχείριση της πανδημίας. Ο άνθρωπος συνηθίζει στην ασχήμια (γιατί οι άδειες εξέδρες είναι ένα άσχημο θέαμα) και, σταδιακά, συνηθίσαμε την απαγόρευση (όπως, για να μην ξεχνιόμαστε, αποδεχτήκαμε πολύ πριν την -παράλογη- απαγόρευση μετακινήσεων των εκτός έδρας) -συνηθίσαμε ακόμα και τα κλειστά καφενεία. Θεωρητικά, η επιστροφή του κόσμου θα έπρεπε να είναι μια μεγάλη γιορτή. Η μικρή, για δεδομένα Ολυμπιακού, προσέλευση, δείχνει ότι κάτι γίνεται λάθος (και αυτό δεν αφορά μόνο στο φόβο -που σίγουρα υπάρχει).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου