Του RedTerso
Η Εφές ήταν η καλύτερη ομάδα στο φάιναλ-4 της Κολωνίας και το απέδειξε απέναντι στις δύο πιο πλούσιες και πιθανόν πιο «πλήρεις» ομάδες της φετινής διοργάνωσης, την Τσσκα και την Μπαρτσελόνα. Στον ημιτελικό απέναντι στους Ρώσους, η ομάδα του Εργκίν Αταμάν έκανε επίδειξη δύναμης για τρία δεκάλεπτα, όπου έφτασε να προηγείται μέχρι και 21 πόντους. Στην τελευταία περίοδο όμως, θέλεις λίγο η --λογική-- χαλάρωση, θες λίγο η ποιότητα του Ντάνιελ Χάκετ (από τα μεγαλύτερα λάθη του Ολυμπιακού) το ματς έφτασε στην κόψη του ξυραφιού αλλά τελικά η Εφές επιβλήθηκε με 89-86. Στον τελικό η είκονα ήταν αντίστροφη. Στο ξεκίνημα του παιχνιδιού η Μπαρτσελόνα εμφανίστηκε πιο προσηλωμένη και έφτασε να προηγείται μέχρι και με 10 πόντους (στις αρχές του δεύτερου δεκαλέπτου). Από εκείνο το σημείο και μετά όμως οι Τούρκοι παρουσίασαν ένα απολύτως κυνικό πρόσωπο, όπου φαινόταν έντονα σε όσους έβλεπαν το ματς ότι έχουν ανατρέψει το μομέντουμ και έχουν πάρει τα ηνία της αναμέτρησης. Ακόμα και σε στιγμές που οι Καταλανοί «άγγιξαν» την ισοφάριση (74-75) φαινόταν ότι μόνο με καθαρά δική της υπαιτιότητα (και αυτοκτονία) θα χάσει η Εφές το τρόπαιο... Κάτι τέτοιο δεν συνέβη (όπως ήταν το φυσιολογικό και δίκαιο) και έτσι η ομάδα του Αταμάν έγινε η δεύτερη ομάδα της γειτονικής μας χώρας, που κατακτάει το τρόπαιο της Ευρωλίγκας μετά τη Φενέρ.
Ναι, όμως εδώ είναι ένας οπαδικός χώρος για τον Ολυμπιακό, θα αναρωτηθεί κάποιος, οπότε τι μας ενδιαφέρει ακριβώς ο θρίαμβος της Εφές; Η ερώτηση είναι σαφώς εύλογη. Όπως αντίστοιχα εύλογη είναι η απάντηση για τον γράφοντα. Ο Ολυμπιακός μετά από μια ακόμα αποτυχημένη σεζόν καλείται να «αντιγράψει» πράγματα από την επιτυχία των Τούρκων, έτσι ώστε να μπορέσει να ξαναβρεί το δρόμο προς την επιτυχία. Πράγματα, όμως που κάποια από αυτά τα είχε «εισάγει» η ομάδα μας στο ευρωπαϊκό στερέωμα και καλείται να τα επανεφεύρει...
Το πρώτο, εύκολα ανιχνεύσιμο και σχεδόν αυτονόητο, νομίζω, χαρακτηριστικό είναι αυτό της επιθετικής ποιότητας μιας ομάδας. Η επιθετική αυτή ποιότητα ορίζεται σε μεγάλο βαθμό από το εκπληκτικό δίδυμο των γκαρντ Μίσιτς και Λάρκιν. Για το δικό μας στρατόπεδο αποδείχθηκε περίτρανα ότι δεν φτάνει ένας κορυφαίος περιφερειακός (Σλούκας) για να ανεβάσει επίπεδο την ομάδα. Οι γκαρντ είναι απολύτως κομβικοί με τον τρόπο που έχει εξελιχθεί το μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Οι δύο σπουδαίοι περιφερειακοί της Εφές απέδειξαν περίτρανα ότι οι σύγχρονοι γκαρντ, που καθορίζουν αποτελέσματα θα πρέπει να έχουν σε πολύ μεγάλο βαθμό στο ρεπερτόριό τους κάποια στοιχεία: Καλό μακρινό σουτ, διεισδυτικότητα, διάβασμα του παιχνιδιού, δημιουργία και ταυτόχρονα αμυντικές ικανότητες άνω του μέτριου. Όλα αυτά τα είχαν σε πολύ μεγάλο βαθμό οι «κοντοί» των Τούρκων και σε αυτούς περιλαμβάνεται και ο Μπομπουά ενώ συγκεκριμένες (αμυντικές κυρίως) αποστολές μπορεί να αναλάβει και ο αρχηγός Μπαλμπάι.
Ένα άλλο σημείο-κλειδί για την εικόνα που παρουσίασε η Εφές είναι αυτό της «σκληράδας» που είχαν οι παίχτες της. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα περισσότερα μέλη του ρόστερ, είναι καλοί αμυντικοί παίχτες με δύναμη και ένταση. Παίχτες με την σκληράδα του Ντάνστον, του Σίγκλετον, του Άντερσον, του Μόερμαν ή και του Σανλί ή του Μπαλμπάι δεν συναντάς εύκολα. Ακόμα και οι Μίσιτς, Λάρκιν και Πλάις είναι άνω του μέτριου αμυντικοί, ενώ ακόμα και ο φαινομενικά ράθυμος Μπομπουά είναι καλός αμυντικός ειδικά πάνω στη μπάλα ή ψηλά στο σουτ. Στο σύγχρονο μπάσκετ δεν νοείται μια ομάδα να αποτελείται ως επί το πλείστον από two-way παίχτες. Από αθλητές δηλαδή που δεν είναι μονοδιάστατοι αλλά μπορούν να αποδώσουν καλά και στις δύο πλευρές του παρκέ.
Η δημιουργία αποστάσεων είναι κομβική στον τρόπο με τον οποίο έχει εξελιχθεί ο τρόπος που παίζεται το σύγχρονο μπάσκετ. Αυτό το μοντέλο, το «υπηρετούν» σε μεγάλο βαθμό οι ψηλοί που έχουν στο ρεπερτόριό τους το μακρινό σουτ. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να είναι απειλητικοί από μακρινή απόσταση (είναι εκ των ων ουκ άνευ να σημειώσουμε τη σημασία του τριπόντου στον σύγχρονο τρόπο αντίληψης του παιχνιδιού) και ταυτόχρονα να αφήνουν χώρους για τους γκαρντ να μπορέσουν αν απειλήσουν με ατομική φάση ή διείσδυση. Ακόμα και τα πολύ ψηλά πεντάρια των Τούρκων (2.21 ο Πλάις και 2.12 ο Σανλί) έχουν εξαιρετικό --για το ύψος τους-- μακρινό σουτ, ενώ όλοι οι φόργουρντ της ομάδας (Άντερσον, Σιμόν, Μόερμαν και Σίγκλετον) σουτάρουν πολύ καλά από μακριά. Αν παρατηρήσουμε τον φετινό Ολυμπιακό θα δούμε ότι από τους ψηλούς μας συνεπές περιφερειακό σουτ διέθετε μόνο ο Βεζένκοφ (τοπ σουτέρ) και ο Πρίντεζης (ο Ζαν-Σαρλ δεν ήταν ιδιαίτερα εύστοχος, μόλις 27% από το τρίποντο). Οι υπόλοιποι (Μάρτιν, Έλις και Κουφός) δεν σούταραν καν από την περιφέρεια, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να δημιουργήσουν απειλή από μακριά ή να ανοίξουν χώρους για τους κοντούς...
Ίσως το πιο κομβικό όμως χαρακτηριστικό να είναι η χημεία. Η Εφές είναι μια ομάδα με ελάχιστες προσθαφαιρέσεις στο υλικό της και ουσιαστικά πρόκειται για το ίδιο σύνολο τα τελευταία τρία χρόνια. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι αυτά τα τρία χρόνια (χωρίς την περσινή χαμένη σεζόν) η Εφές έχει βρεθεί σε δύο τελικούς και μάλιστα πήρε φέτος την κούπα. Αυτό το διάστημα έχει εμπιστευτεί το χτίσιμο της ομάδας στον Αταμάν, ο οποίος έχει επιλέξει προσεκτικά τους παίχτες που απαρτίζουν το ρόστερ με αποτέλεσμα να μην χρειάζεται παρά μόνο μικρές πινελιές κάθε καλοκαίρι. Η δική μας ομάδα αντίθετα τα τελευταία χρόνια κάνει πολλές αλλαγές και έχει χαθεί η ομοιογένεια και η συνοχή, που ήταν από τα σήματα-κατατεθέντα του Ολυμπιακού που μεγαλούργησε την περασμένη δεκαετία. Ο κορμός και η χημεία είναι από τα πιο κρίσιμα ζητούμενα της επόμενης σεζόν.
Και όλα αυτά η Εφές τα έκανε χωρίς να έχει ένα δυσθεώρητο μπάτζετ. Προφανώς και δεν μιλάμε για μια «φτωχή» ομάδα, αλλά σίγουρα δεν δαπάνησε τα αστρονομικά ποσά άλλων ομάδων (βλέπε Μπαρτσελόνα, Τσσκα, Αρμάνι, Ρεάλ κτλ). Υπενθύμισε σε όσους έχουν την τάση να το παραβλέπουν, ότι ακόμα πιο κρίσιμο από την απόκτηση πανάκριβων παιχτών, είναι η επιλογή αθλητών, των οποίων τα χαρακτηριστικά αλληλοσυμπληρώνονται και υποστηρίζουν τη μπασκετική φιλοσοφία ενός οργανισμού. Αυτό η Εφές το έκανε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όπως το ακριβώς το «εισηγήθηκε» ο Ολυμπιακός του «back-to-back», αλλά στη συνέχεια το θεώρησε «πανάκεια», χωρίς να μπει στη διαδικασία να εξελίξει το δικό του μοντέλο.
Πολλά από τα παραπάνω βασικά χαρακτηριστικά τα είχε και ο Θρύλος στο πρόσφατο παρελθόν: γκαρντ που ήξεραν τι να κάνουν τη μπάλα (Σπανούλης, Σλούκας, Λο), σκληράδα και ένταση και χημεία (ο περίφημος ελληνικός κορμός που έγινε όμως «δόγμα» εις βάρος των ξένων παιχτών μέσα στα χρόνια). Ο Ολυμπιακός κάπου στην πορεία «ξεστράτισε» από αυτό το μονοπάτι και είναι απαραίτητο να ξαναβρεί κάποια από αυτά τα στοιχεία αν θέλει να επιστρέψει στο «μονοπάτι» των επιτυχιών. Ας ελπίσουμε ότι ο θρίαμβος της Εφές να αποτελέσει το εφαλτήριο της δικής μας επιστροφής εκεί που θα έπρεπε να είμαστε...
* * *
ΥΓ Τα τερατουργήματα που έγιναν με τις εκλογές της ΕΟΚ (ορισμός τους στο κλειστό της Λεωφόρου, απειλές του «αποχωρήσαντα» Τράκη, μαγειρέματα σωματείων κ.λπ.) σε συνδυασμό με τα εγκλήματα που έγιναν στους τελικούς του πρωταθλήματος γυναικών για να πάρει ξανά ο βάζελος το πρωτάθλημα (συμμετοχή της Χατζηνικολάου, «κερδισμένη» ένσταση του βάζελου για εξόφθαλμα εκπρόθεσμο καλάθι, επανάληψη του πρώτου τελικού κ.λπ.) επιβεβαιώνουν ότι η χειρότερη παράγκα που έχει γνωρίσει διαχρονικά ο ευρωπαϊκός αθλητισμός είναι ακόμα εδώ... Και χρειάζεται γκρέμισμα εκ θεμελίων για να ξαναπαιχτεί το μπασκετάκι στα ίσια, όπως ακριβώς το θέλει ο Ολυμπιακός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου