Του RedTerso
Ο Πέδρο Μαρτίνς παρέταξε για ακόμα μια φορά την ομάδα με 3-4-3 και φαίνεται ότι είναι ένα σύστημα, στο οποίο θα βασιστεί ο Πορτογάλος τεχνικός ενόψει της επόμενης σεζόν. Κάτω από τα δοκάρια βρέθηκε ο Σα και την τριάδα της άμυνας αποτελούσαν (από τα αριστερά προς τα δεξιά) οι Χολέμπας, Παπασταθόπουλος (8΄ Καμαρά) και Σεμέδο. Αριστερό μπακ ήταν ο Ρέαμπτσιουκ και δεξιό ο Ανδρούτσος. Στη μεσαία γραμμή παρατάχθηκαν οι Εμβιλά και Μπουχαλάκης ενώ μπροστά τους ήταν ο Μασούρας (67΄ Βαλμπουενά), ο Μπρούμα (67΄ Φορτούνης) και ο Ελ Αραμπί (77΄ Χασάν) στην κουρφή.
Ο Μαρτίνς δεν πρόλαβε στην πραγματικότητα να δει πως ανταποκρίνεται η ενδεκάδα του στις απαιτήσεις του παιχνιδιού μιας και σε αντεπίθεση του μπαοκ στο 5ο λεπτό (όπου έχασαν πολύ μεγάλη ευκαιρία) ο Παπασταθόπουλος τραυματίστηκε και αναγκάστηκε να αποχωρήσει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μέχρι περίπου το 15ο λεπτό οι ερυθρόλευκοι να μην πατούν και τόσο καλά στα πόδια τους. Από το σημείο όμως αυτό και μέχρι τη λήξη του ημιχρόνου ο Ολυμπιακός πάτησε κάτω τους αντιπάλους του, άνοιξε το σκορ με άψογη εκτέλεση του Μασούρα στο 32' και έχασε ευκαιρίες και για άλλα τέρματα. Οφείλουμε να σημειώσουμε την καταλυτική συνεισφορά σε αυτό το σημείο του Καμαρά, ο οποίος πέρασε στη θέση του Παπασταθόπουλου (με τον Εμβιλά να «κατεβαίνει» στην άμυνα), ο οποίος βοήθησε να επικρατήσει η ομάδα μας στο χώρο του κέντρου. Από το δέκατο λεπτό της αναμέτρησης και μέχρι να λήξει το ημίχρονο ο Θρύλος είχε σχεδόν 82% κατοχή και καμιά δεκαριά τελικές ευκαιρίες απέναντι στον «ισάξιο» αντίπαλό του.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο ρυθμός του αγώνα έπεσε (γκρεμοτσακίστηκε για την ακρίβεια) στα τάρταρα και η σούπα που απολαύσαμε δεν ταίριαζε με το σχεδόν θερινό χθεσινό βραδάκι. Για την ομάδα μας --που μας ενδιαφέρει εν προκειμένω-- αυτό είναι απόλυτα κατανοητό στο σημείο που βρισκόμαστε: Ο Ολυμπιακός είναι εδώ και εβδομάδες και τυπικά Πρωταθλητής, παίζει ακατάπαυστα 2 χρόνια, ακολουθεί ο τελικός κυπέλλου σε 10 μέρες ενώ την ίδια στιγμή οι τραυματισμοί καραδοκούν --εξαιτίας της επιβάρυνσης και μπορεί να στερήσουν τη συμμετοχή--, όπως φάνηκε και στην περίπτωση του Σωκράτη.
Λίγα λόγια για τους παίχτες μας. Ο Σα φαίνεται να έχει επανέλθει στα γνωστά του στάνταρ και επενέβη σωστά σε όποια φάση έκαναν οι αντίπαλοι. Ο Χολέμπας ήταν και χθες --όπως και όλη τη χρονιά-- υπέρ-τίμιος και φαίνεται να «κερδίζει» θέση και για του χρόνου. Είναι παθιασμένος ακόμα και δεν μασάει σε κανένα τσαμπουκά αντιπάλων, ενώ και αγωνιστικά είναι πολύ βοηθητικός. Ο Παπασταθόπουλος ήταν ο μεγάλος άτυχος μιας και θα χάσει τον τελικό, αλλά έδειξε ότι μπορεί να αποτελέσει «βασικό συστατικό» της ερυθρόλευκης άμυνας τη νέα σεζόν. Ο Σεμέδο ξέρει πολλή μπάλα, αλλά κάποιες στιγμές δείχνει ράθυμος και χωρίς συγκέντρωση όπως στη φάση του πέμπτου λεπτού, όπου πέταξε χαρταετό και έχασε με χαρακτηριστική ευκολία το μικρό κωλοπαιδάκι του μπαοκ (Τζόλης). Ο Ρέαμπτσιουκ είναι σταθερά πάνω από μέτριος με αστείρευτες δυνάμεις αλλά δείχνει να φοβάται να αναλάβει πρωτοβουλίες. Ο Ανδρούτσος από την άλλη είναι πολύ βελτιωμένος και βάζει ισχυρή υποψηφιότητα για φανέλα βασικού του χρόνου. Αν είχε μείνει ο Ομάρ (θα το επαναλαμβάνω γιατί το θεωρώ τραγικό λάθος της διοίκησης) θα είμασταν «καλυμμένοι» στη δεξιά πτέρυγα της άμυνας. Ο Εμβιλά δε νομίζω ότι πρέπει να αγωνίζεται στόπερ πέρα από εξαιρέσεις. Πέρα από το γεγονός ότι δεν είναι τόσο καλός σε αυτή τη θέση, χάνουμε την ποιότητά του στη μεσαία γραμμή. Ο Καμαρά ήταν από τους καλύτερους παίχτες της ομάδας μας κερδίζοντας τις μάχες του κέντρου, ενώ πολύ καλός ήταν και ο Μπουχαλάκης. Ο Μασούρας ήταν ο MVP και πέρα από γκολ ήταν ο πιο κινητικός επιθετικός μας, αποδεικνύοντας ότι του ταιριάζει το συγκεκριμένο σύστημα μιας και βρίσκεται συχνά-πυκνά σε ρόλο κυνηγού. Επίσης έδειξε ακόμα μια φορά πόσο βοηθητικός είναι σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Αντίθετα δηλαδή με τον Μπρούμα, που στα μάτια μου ήταν ο χειρότερος της ομάδας. Η θέση μου είναι ότι ακόμα και στο μισό να πέσει η ρήτρα του (στα 3 από τα 6-7 εκ.), ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να ασχοληθεί μαζί του και πρέπει να αναζητήσει έναν εξτρέμ που πραγματικά θα κάνει τη διαφορά. Ο Αραμπί έβγαλε την ασίστ του και τον «ένιωσε» αρκετά η άμυνα των αντιπάλων. Τόσο ποιοτικό στράικερ δεν βρίσκεις κάθε μέρα. Βαλμπουενά, Φορτούνης και Χασάν έπαιξαν στο --πολύ-- νωθρό και υποτονικό δεύτερο μέρος, το οποίο δεν προσφέρεται για να εξαχθεί κάποιο χρήσιμο συμπέρασμα. Εκτός ίσως από το γεγονός ότι ο Κωστάκης φαίνεται λίγο βαρύς (έως ξενερωμένος) και αυτό θα πρέπει να το δούμε σοβαρά την επόμενη χρονιά. Θα είναι μεγάλο λάθος να «χαθεί» ή να μην δώσει αυτά που μπορεί ο πιο ποιοτικός παίχτης της ομάδας, αλλά αυτά θα τα συζητήσουμε εκτενέστερα μετά τον τελικό στις 22 Μάη.
Ο Ολυμπιακός λοιπόν με μόλις ένα μισάωρο καλής μπάλας, πάτησε εμφατικά τον ισάξιο. Ισάξιος βέβαια μόνο στα μυαλά των μπαοκτζήδων (στελεχών της ομάδας και οπαδών), μιας και δε νοείται ανταγωνιστής πρωταθλήματος να τερματίζει 23 βαθμούς (και βλέπουμε) πίσω από τον πρωτοπόρο. Δε νοείται οι παίχτες του να κάνουν λες και τους βάρεσε το ρεύμα μπας και εκμαιεύσουν κανένα σφύριγμα. Αν οι αντίπαλοι μας, είτε αυτοί λέγονται μπαοκ, είτε αεκ είτε βάζελος, δεν συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να αλλάξουν τελείως ρότα (και να μην επενδύουν μόνο στην «εξυγίανση»), θα βλέπουν τον Θρύλο να «σηκώνει» και το 47ο και το 48ο κτλ...
Όσον αφορά όμως το 46ο ο Ολυμπιακός απέδειξε μέσα στο γήπεδο ότι αποτελεί την καλύτερη και με διαφορά ομάδα της χώρας. Μπορεί να μην «μάγεψε» ποδοσφαιρικά (όπως πρόπερσι ή σε στιγμές πέρυσι) αλλά ήταν κυνικός, απόλυτα αποτελεσματικός και εξαιρετικά πειθαρχημένος, υλοποιώντας σε απόλυτο ποσοστό το πλάνο του. Αυτό του έδωσε το πλεονέκτημα να μοιάζει τουλάχιστον μια ταχύτητα πάνω από τον εκάστοτε αντίπαλό του. Αυτή ακριβώς πρέπει να είναι και η βάση στην οποία πρέπει να χτίσει ο Ολυμπιακός με έναν πολύ βασικό στόχο κατά τη γνώμη μου: Να ανέβει ένα ακόμα σκαλοπάτι στο ευρωπαϊκό στερέωμα και να προσπαθήσει να διεκδικήσει κάτι καλύτερο στη διοργάνωση που θα αγωνιστεί. (Σε αυτό το σημείο θα σταματήσω τη «φλυαρία» και θα κάνω «πάσα» στον Δόκτορ Τζέκυλ ώστε να συζητήσουμε ενδελεχώς στο άμεσο μέλλον για το «χτίσιμο» ενόψει της νέας σεζόν).
Αυτό που έχουμε να ευχηθούμε από την πλευρά μας είναι να μπορέσουμε του χρόνου να βρεθούμε στις εξέδρες δίπλα στο Θρύλο μας και να τον στηρίξουμε με το πάθος και τη φωνή μας. Μας έχει λείψει τόσο πολύ. Τους έχει λείψει τόσο πολύ. Εκεί θα είμαστε –ελπίζουμε-- στη φιέστα για το 47ο!
* * *
ΥΓ1 Συγχαρητήρια αξίζουν στον προπονητή μας Πέδρο Μαρτίνς, ο οποίος έχει χτίσει αυτή την πολύ καλή ομάδα του Ολυμπιακού. Ελπίζω να παραμείνει στον πάγκο και του χρόνου και να παρουσιάσει ένα ακόμα καλύτερο σύνολο. Μπράβο, κόουτς.
ΥΓ2 Δεν έχω κρύψει ότι ο Χασάν δεν είναι από τις αδυναμίες μου. Δεν παραγνωρίζω όμως την συνεισφορά του και τα καίρια γκολ που έχει σημειώσει. Από προχθές όμως έχει ανέβει ακόμα περισσότερο στα μάτια μου με τη δήλωση που έκανε απέναντι στη νέα σφαγή που διεξάγεται από το ισραηλινό κράτος εναντίον των Παλαιστίνιων: «Δεν χρειάζεται να είσαι Άραβας για να ενδιαφέρεσαι και να προσεύχεσαι για την Παλαιστίνη. Χρειάζεται απλά να είσαι άνθρωπος. Λευτεριά στην Παλαιστίνη»!
ΥΓ3 Το γήπεδό μας λέγεται «Γ. Καραϊσκάκης» οπότε υποθέτω ότι μπορεί να «επιβάλλεται» κάποιες φορές η «παρουσία» του. Όμως δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω για ποιο λόγο είχαμε όλο αυτό το «κιτσαριό» με τις παραδοσιακές στολές...
ΥΓ4 Τώρα και για πάντα: Θρύλε θεέ μου, Ολυμπιακέ μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου