Του Dr. Jekyll
Τα βασικά: ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλός και παραλίγο να χάσει μια πρόκριση, για την οποία είχε μοχθήσει, είχε βάλει γερά (πιστεύαμε) θεμέλια στον πρώτο αγώνα, και είχε αφήσει (δικαιολογημένα) τους ενδιάμεσους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος σε δεύτερη μοίρα -- με αποτέλεσμα μια ήττα (από τον ΠΑΟ) και μια ισοπαλία. Τώρα που έχουμε συνέλθει από τους πανηγυρισμούς, θα ξεκινήσω από τα αρνητικά (τα οποία, προφανώς, δεν ακυρώνουν την μεγάλη επιτυχία).
Η ομάδα χρειαζόταν οπωσδήποτε γκολ στο δεύτερο ημίχρονο, και, μέχρι τη στιγμή της λύτρωσης στο 88΄, είχε δύο ευκαιρίες (σπουδαίες μεν, αφού και οι δύο ήταν δοκάρια, αλλά μόλις δύο: και η μία, μάλιστα, ήταν απευθείας εκτέλεση φάουλ). Είδαμε στον πρώτο αγώνα (και διαβάζαμε από τη στιγμή της κλήρωσης) ότι η άμυνα των Ολλανδών είναι ευάλωτη: αν απέναντι σε μια ομάδα με, κατά κοινή γενική ομολογία, κακή αμυντική λειτουργία, και ενώ χρειάζεσαι οπωσδήποτε γκολ, φτάνεις τρεις φορές στο αντίπαλο τέρμα, σε 45 λεπτά, τότε και εμείς έχουμε σίγουρα πρόβλημα στην ανάπτυξη.
Επίσης: το αποτέλεσμα δικαιώνει για μια ακόμα φορά τον Μαρτίνς, αλλά η εικόνα του αγώνα δικαιώνει και όσους θεωρούσαν πιο λογικό να είχε ξεκινήσει ο Φορτούνης και όχι ο Ματιέ (αν, άλλωστε, ο Γάλλος ήταν στο βασικό σχέδιο, δεν θα έπρεπε να είχε αγωνιστεί 60 λεπτά στον αγώνα με τον Άρη -- και σε εκείνον τον αγώνα ο Φορτούνης θα έπρεπε να είχε αγωνιστεί περισσότερο). Δεν λέω ότι δεν άλλαξε και ο προσανατολισμός των Ολλανδών στο δεύτερο ημίχρονο: προφανώς και άφησαν χώρο στον Ολυμπιακό, αλλά, και πάλι, ο Φορτούνης φάνηκε πολύ καλύτερος για τη συνολική ανάπτυξη από τον Ματιέ (και αυτό ανεξάρτητα από την πολύ καλή σέντρα που οδήγησε στο γκολ).
Συνεχίζοντας τα κακά: η αμυντική μας λειτουργία έχει πρόβλημα. Τα πλάγια μπακ δεν δίνουν ούτε τα μισά από όσα έδιναν οι Τσιμίκας και Ομάρ. Όσο ελπιδοφόρες να είναι οι πρώτες εμφανίσεις του Ρέαμπτσιουκ (κάτι που, δυστυχώς, δεν ισχύει για τον Λαλά -- και, προφανώς, και οι δύο θέλουν πολύ περισσότερο χρόνο για να κριθούν), παραμένει πραγματικότητα ότι ο Ολυμπιακός δεν παίρνει όσα έπαιρνε πέρσι από τα φουλ μπακ, ούτε αμυντικά ούτε στην ανάπτυξη (τουλάχιστον με Ρέαμπτσιουκ και Λαλά παίρνει τα ανεβοκατεβάσματα που δεν είχε ο Ραφίνια και δεν άντεχε για 90 λεπτά ο Χολέμπας). Με τους κεντρικούς αμυντικούς να κάνουν σπάνια και οι δύο καλή εμφάνιση (χθες που ήταν πολύ --έως πάρα πολύ-- καλός ο Μπα, είχε λάθη ο Σεμέδο -- λίγα, αλλά σοβαρά) και τον Σα σε πολύ (πολύ) κακό φεγγάρι, η αμυντική μας λειτουργία πρέπει να προκαλεί προβληματισμό στον Μαρτίνς (όπως μεγάλο προβληματισμό πρέπει να προκαλούν τα γκολ που δεχόμαστε από στημένες φάσεις: ο Ζαχάβι σκόραρε τα δύο από τα τέσσερα γκολ, παίρνοντας κεφαλιά από κόρνερ...).
Και αφού είπαμε τα κακά, ας πούμε και τα καλά: ο Ολυμπιακός ακόμα και σε αυτό το κακό φεγγάρι (και μιλάμε πάντα για τον Ολυμπιακό που δεν έχει κάνει προετοιμασία μετά από μια ατελείωτη σεζόν) απέκλεισε μια ομάδα με πολύ ακριβότερο ρόστερ, παραμένει εντός όλων των στόχων (έχοντας πάρει ξεκάθαρο προβάδισμα στο πρωτάθλημα) και απέδειξε ότι είναι μια die hard (όπως λένε και στο χωριό μου) ομάδα. Μετά από τα δύο δοκάρια, δεν θα ήταν παράλογο η ομάδα να άδειαζε ψυχολογικά (έτσι κι αλλιώς, τη φετινή χρονιά, οι σωματικές δυνάμεις είναι περιορισμένες -- ειδικά σε αυτό το δίμηνο των συνεχόμενων αγώνων), και σήμερα να τα βάζαμε όλοι με την κακή μας τύχη, τη βροχή και τον Ζαχάβι που πήρε εργολαβικά τον αποκλεισμό μας (να πω και τα δικό μου: με την άνεση που δίνει ο κόραξ το φάουλ στον Ελ Αραμπί, για το 2-0, έπρεπε να είχε δώσει άλλα δύο στον Φορτούνη μπροστά από τη μεγάλη περιοχή των Ολλανδών).
Αντίθετα, ο Ολυμπιακός, με όλα τα στοιχεία εναντίον του, κάνει μια απολύτως ορθολογική επίθεση (και αυτό είναι έργο προπονητή): ο Ρέαμπτσιουκ πασάρει ιδανικά στον Φορτούνη (που έχει κάνει σωστή κίνηση για να είναι ξεμαρκάριστος), ο Φορτούνης βγάζει καταπληκτική σέντρα, ο Ελ Αραμπί πιάνει άψογη κεφαλιά, και ο Χασανάκος παίρνει το ριμπάουντ στην απόκρουση του τερματοφύλακα. Και ναι μεν αυτή η φάση είναι και ζήτημα ψυχής (πάμε, ωρέ παλικάρια), αλλά είναι πολύ περισσότερο ζήτημα δουλεμένης ομάδας και ικανοτήτων (όλοι οι παίκτες μας που συμμετέχουν στη φάση, κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα -- και το κάνουν σωστά).
Συνοψίζοντας: σε έναν αγώνα που δεν του έβγαινε (και οκ, οι Ολλανδοί ήταν καλύτεροι και έχασαν περισσότερες ευκαιρίες, αλλά προηγήθηκαν από δύο στημένες φάσεις και οι περισσότερες ευκαιρίες τους ήταν 2-3 -- σε καμία περίπτωση ο Ολυμπιακός δεν δέχτηκε σφυροκόπημα), η ομάδα πήρε την πρόκριση και συνεχίζει τον αγωνιστικό Γολγοθά (κι ας ελπίσουμε ότι τεχνικό επιτελείο --και Μουρίκης-- έχουν και άλλα θαύματα στο ρεπερτόριό τους). Δεν κρύβω πως από το μυαλό μου περνούσαν κακά σενάρια: αν ο Ολυμπιακός αποκλειόταν, θα έπρεπε με κακή ψυχολογία (την κόπωση δεν τη συζητάμε, είναι δεδομένη) να παίξει εκτός έδρας, τη Δευτέρα, με το Βόλο (και ένα τρίτο σερί κακό αποτέλεσμα στο πρωτάθλημα, εκτός από το βαθμολογικό, θα είχε έξτρα κόστος ότι θα φαινόσουν ευάλωτος) και την Πέμπτη στο Χαριλάου με τον Άρη (δηλ. μέσα σε, σχεδόν, μια εβδομάδα, και με τρία αρνητικά αποτελέσματα, θα μπορούσε να μπει στην απόλυτη γκρίνια και εσωστρέφεια).
Ας κλείσω, λοιπόν, το κείμενο, με μια παράγραφο αφιερωμένη στον άνθρωπο που μας γλιτώνει από την κατάθλιψη, στον άνθρωπο που με τα γκολ του ο Ολυμπιακός συνεχίζει στην Ευρώπη (νικητήριο γκολ με τη Μαρσέιγ, γκολ πρόκρισης στην Ολλανδία). Στον άνθρωπο που οι Ολλανδοί οπαδοί ξύπνησαν με βεγγαλικά την παραμονή του αγώνα, χωρίς να σκεφτούν ότι έτσι ξυπνούν την οργή του Φαραώ, του κολλητού φίλου του Σαλάχ, της κινέζικης απομίμησης του Μήτρογλου, της κόμπρας της Αιγύπτου, του αλιγάτορα του Νείλου. Και δεσμεύομαι να γράψω εκατό φορές, χειρόγραφα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου