1. Ο Ολυμπιακός στο Κύπελλο Ελλάδας. Μια ιστορία γεμάτη ρεκόρ
Η ιστορία του Ολυμπιακού στο Κύπελλο Ελλάδας είναι γεμάτη επιτυχίες. Δεν είναι μόνο ότι έχει το ρεκόρ κατακτήσεων κυπέλλων (27), αλλά και διάφορες άλλες εντυπωσιακές και απλησίαστες επιδόσεις, στον εν λόγω θεσμό. Μεταξύ άλλων έχουμε το ρεκόρ συνεχόμενων κατακτήσεων Κυπέλλων (5), το ρεκόρ παρουσίας σε τελικούς (39), ενώ στο πρόσωπο του Γ. Σιδέρη έχουμε τον πρώτο σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία του θεσμού τόσο σε σύνολο γκολ (60) όσο και σε γκολ που σημειώθηκαν σε τελικούς (6). Επίσης στο πρόσωπο του Μπέμπη έχουμε τον ρέκορντμαν των νικηφόρων παρουσιών σε τελικούς κυπέλλου (9),αφού ο Θανάσης έχασε μόνο σε ένα τελικό από τους 10 που αγωνίστηκε. Βέβαια το απόλυτο αήττητο ρεκόρ ανήκει και πάλι στον Σιδέρη, που δεν έχασε σε κανένα από τους λιγότερους πάντως (6) τελικούς που έπαιξε.
Χρειάστηκε να περάσουν 11 ολόκληρα χρόνια (!) από το 1956 ως το 1967 για να χάσει ο Ολυμπιακός αγώνα Κυπέλλου από άλλη ελληνική ομάδα.
Στο διάστημα αυτό, έπαιξε 55 συνολικά αγώνες Κυπέλλου, στους οποίους έμεινε αήττητος. Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων νίκησε. Οι εξαιρέσεις ήταν κάποιες ισοπαλίες που οδήγησαν σε επαναληπτικούς, άλλοι δύο αγώνες με τον ΠΑΟ που διακόπηκαν και ο περίφημος τελικός του 1969, που χάθηκε στο στρίψιμο της δεκάρας. Εξάλλου, πάντα στο Κύπελλο Ελλάδας, χρειάστηκε να περάσουν 45 χρόνια (!!) για να χάσει ο Ολυμπιακός αγώνα Κυπέλλου από τον ΠΑΟ. Στο διάστημα αυτό, που κράτησε από το 1932 μέχρι το 1977, οι δύο ομάδες συναντήθηκαν 20 φορές, με τους 18 από τους αγώνες αυτούς να τελειώνουν κανονικά και ομαλά. Σε αυτούς, ο Ολυμπιακός νίκησε 12+1 φορές, ενώ 5 ματς έληξαν ισόπαλα.
2.Μια πασχαλινή ιστορία Κυπέλλου στη θρυλική δεκαετία του 1950
Σήμερα, παρά τη σούπερ εντυπωσιακή διαδρομή του Ολυμπιακού στον θεσμό του Κυπέλλου, δεν θα ξεχωρίσω κάποιον ερυθρόλευκο θρίαμβο σε κρίσιμο ματς ή αγώνα ντέρμπι. Θα γράψω για έναν άγνωστο αγώνα κυπέλλου του παρελθόντος, με έναν όχι απλώς κατώτερο, αλλά κυριολεκτικά αμελητέο και ασήμαντο, αντίπαλο. Παρ’ όλα αυτά, ο αγώνας αυτός λίγο έλλειψε να μας στοιχίσει έναν ντροπιαστικό αποκλεισμό, δικαιολογώντας ταυτόχρονα απόλυτα τον διεθνώς επικρατούντα χαρακτηρισμό του Κυπέλλου ως θεσμού των μεγάλων εκπλήξεων. Δεν μπόρεσα να τη ζήσω ο ίδιος την ιστορία, αφού έγινε στα μέσα της δεκαετίας του 1950, αλλά την έχω ψάξει και ερευνήσει αρκετά.
Το πιο περίεργο, χαρακτηριστικό και αξιοσημείωτο της ιστορίας μας είναι ότι ο Ολυμπιακός Πειραιώς πήγε να την πάθει από έναν άλλο άγνωστο... Ολυμπιακό, τον Ολυμπιακό Πατρών. Και μάλιστα αυτό συνέβη στα μέσα μιας δεκαετίας, στην οποία, ο Ολυμπιακός υπήρξε πανίσχυρος, είχε συνεχείς επιτυχίες και καθιερώθηκε να αποκαλείται «Θρύλος». Πρόκειται για μια αξιόλογη πασχαλιάτικη ιστορία, όχι φυσικά σαν κι αυτές του Παπαδιαμάντη.
Πλησίαζε Πάσχα. Την 10/4/1955, για τον β΄ προκριματικό γύρο του Κυπέλλου Ελλάδας, ο Ολυμπιακός θα αντιμετώπιζε σε αγώνα νοκ-άουτ στην Πάτρα τον Ολυμπιακό Πατρών, μια ομάδα που αγωνιζόταν στο τοπικό πρωτάθλημα Πατρών και μάλιστα δεν ήταν καν η πρωταθλήτρια ή κυπελλούχος, ούτε του νομού ούτε της πόλης. Εκείνη την εποχή ήταν απλώς μια μεσαία προς καλή ομάδα του τοπικού πρωταθλήματος Πατρών.
Ως εκ τούτου, αναμενόταν ένας υγιεινός περίπατος για τον Ολυμπιακό, ο οποίος ήταν ήδη από την προηγούμενη περίοδο (1953/54) νταμπλούχος, αήττητος σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Μάλιστα, για να γίνει πιο κατανοητή η αγωνιστική και ποιοτική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων επισημαίνω ότι και στη συγκεκριμένη αγωνιστική περίοδο (την περίοδο 1954/55) ο Ολυμπιακός αναδείχθηκε τελικά πάλι αήττητος πρωταθλητής Ελλάδας τόσο σε τοπικό (πρωτάθλημα Πειραιώς) όσο και σε πανελλήνιο πρωτάθλημα. Όμως όταν μια ομάδα λέγεται Ολυμπιακός, ακόμη και αν δεν είναι ο original Ολυμπιακός, θέλει πάντα προσοχή, όσο και αν φαίνεται αδύναμη.
3.Κάποια αξιόλογα πράγματα για τον Ολυμπιακό Πατρών. Ο «δικός τους Γόδας»
Ας πούμε κάποια πράγματα για τον αντίπαλο μας εκείνη την ημέρα, ο οποίος, αν και δεν έχει να επιδείξει κάποια αξιόλογα ποδοσφαιρικά επιτεύγματα, παρόλα αυτά, έχει μια δυσανάλογα ενδιαφέρουσα ιστορία.
Ο Ολυμπιακός Πατρών είναι ο αρχαιότερος από όλους τους εκατοντάδες τοπικούς «Ολυμπιακούς», που ιδρύθηκαν σε όλη την Ελλάδα. Όπως όλοι, έτσι κι αυτός άντλησε έμπνευση και επιρροή από το γνωστό τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο του Ολυμπιακού Πειραιώς, που είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση αμέτρητων τοπικών Ολυμπιακών σε όλες τις πόλεις και τα χωριά της χώρας, αλλά ακόμη και στο εξωτερικό. Στον Ολυμπιακό Πατρών αγωνίστηκαν δύο μεγάλες ποδοσφαιρικές μορφές του πατρινού ποδοσφαίρου, που στη συνέχεια σταδιοδρόμησαν στη Παναχαϊκή, οι διεθνείς άσσοι Στραβοπόδης και Ρήγας.
Είχε και έχει ως έδρα του το λεγόμενο «γήπεδο των Προσφυγικών», το τρίτο παλιότερο γήπεδο στην Ελλάδα, μετά τη Λεωφόρο και το Καραϊσκάκη. Η ονομασία του γηπέδου υποδηλώνει και την προσφυγική προέλευση της ομάδας.
Είναι χαρακτηριστικό, αλλά συνάμα και συγκινητικό το γεγονός ότι στον αγώνα με τον οποίο θα εγκαινιαζόταν το συγκεκριμένο γήπεδο, τον Οκτώβρη του 1927, ο Ολυμπιακός Πατρών θέλησε οπωσδήποτε ο αντίπαλος του να λεγόταν κι αυτός Ολυμπιακός.
Υπάρχουν κάποιες μάλλον αντιολυμπιακές πηγές, που αναφέρουν ότι ο αντίπαλος σε εκείνο τον αγώνα εγκαινίων, που έληξε με νίκη του Ολυμπιακού Πατρών 4-1 ήταν ο ίδιος ο μεγάλος Ολυμπιακός Πειραιώς. Ωστόσο, όσο και αν το ματς ήταν φιλικό, η έκταση του σκορ μου προξένησε εντύπωση και το έψαξα λίγο καλύτερα. Έτσι βρήκα ότι στην πραγματικότητα ο αντίπαλος δεν ήταν βέβαια ο Ολυμπιακός Πειραιώς, αλλά ο Ολυμπιακός Αθηνών (ένας μικρός σύλλογος, με έδρα τότε την Πλατεία Αττικής, προπάτορας του ερασιτεχνικού σωματείου Άρης Πετρούπολης). Αυτά για να καταλάβετε πόση ελεεινή αντιολυμπιακή ιστορική προπαγάνδα πέφτει ακόμη και στα μικρά κι ασήμαντα.
Μεταξύ του Ολυμπιακού Πατρών και της Παναχαϊκής δημιουργήθηκε γρήγορα έντονη αντιπαλότητα, με αφορμή διάφορα επανειλημμένα επεισόδια και συμπλοκές φιλάθλων στα μεταξύ τους παιχνίδια. Για κάποιο διάστημα ο Ολυμπιακός Πατρών είχε επιτυχίες σε τοπικό επίπεδο, κατακτώντας μερικά πρωταθλήματα και κύπελλα Πάτρας. Οι μεγαλύτερες διακρίσεις του, πάντως, είναι ότι έχει παίξει δύο φορές στο πρωτάθλημα Β΄ Εθνικής (1960 και 1967). Μέχρις εκεί.
Ο Ολυμπιακός Πατρών θεωρείτο πολύ αριστερή ομάδα.
Αυτό εδραιώθηκε ακόμη περισσότερο με τη δράση ενός από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας, του έξω δεξιά Νίκου Πολυκράτη, γνωστού και ως «Καπετάν-Νικήτα», μέλους του ΚΚΕ, ο οποίος αρχικά ανδραγάθησε ως ανθυπολοχαγός στον ελληνοϊταλικό πόλεμο στην Αλβανία και στη συνέχεια στον εμφύλιο πολέμησε με τον ΕΛΑΣ και έγινε λοχαγός του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Επί γερμανικής κατοχής ηγήθηκε της τοπικής αντίστασης και διαφόρων επιθέσεων, με θύματα πολλούς Γερμανούς, με αποτέλεσμα να υπάρξουν σκληρά γερμανικά αντίποινα και σε άμαχο πληθυσμό.
Ο Πολυκράτης σκοτώθηκε το 1949, αντιστεκόμενος σε ένα μεγάλο τσούρμο από αντιπάλους, γνωστούς ταγματασφαλίτες-γερμανοτσολιάδες της περιοχής, που περικύκλωσαν το προδομένο κρησφύγετό του. Μάλιστα, επειδή είχε γίνει εφιάλτης των συνεργατών των στρατευμάτων κατοχής, όταν τον σκότωσαν του έκοψαν το κεφάλι και το περιέφεραν στην περιοχή. Αξιοσημείωτο ότι το χωριό της Αχαΐας, όπου έγιναν όλα αυτά, λεγόταν «Ρουπακιά», για όσους αρέσκονται σε συνειρμούς. Θα μπορούσε λοιπόν να πει κανείς ότι και ο Ολυμπιακός Πατρών είχε κι αυτός τον δικό του Νίκο Γόδα, όπως ο Ολυμπιακός Πειραιώς. Και μια θλιβερή σύγκριση: Στην Πάτρα, δίπλα στο γήπεδο, υπάρχει ανδριάντας του Πολυκράτη, ενώ στο Φάληρο δεν υπάρχει ούτε καν μια απλή προτομή του Γόδα.
Φυσικά με τέτοιο αριστερό παρελθόν, ο Ολυμπιακός Πατρών αποτέλεσε «κόκκινο πανί» για τη χούντα, όταν κατέλαβε την εξουσία. Η ομάδα διαλύθηκε άμεσα, με αναγκαστική συγχώνευση-απορρόφηση του Ολυμπιακού από ένα νέο σύλλογο τον «ΑΠΣ Πάτραι». Αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, επανιδρύθηκε. Σήμερα συντηρεί πολλά αθλητικά τμήματα και έχει πλούσια κοινωνική δράση, διακρινόμενος ιδιαίτερα στο πεδίο της κοινωνικής αλληλεγγύης. Στον ποδοσφαιρικό τομέα, πάντως, δεν πλησιάζει τις όποιες τοπικές επιτυχίες του παρελθόντος. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει δυσανάλογα δημοφιλής στην τοπική κοινωνία, γεγονός που οφείλεται, κατά μεγάλο ποσοστό στην έλξη που δημιουργεί το όνομα «Ολυμπιακός».
4.Τι έγινε στον συγκεκριμένο επεισοδιακό αγώνα
Πάμε τώρα στον συγκεκριμένο αγώνα Κυπέλλου του 1955, που διεξήχθη στο μεγαλύτερο σε χωρητικότητα γήπεδο της Παναχαϊκής, το οποίο φυσικά ήταν κατάμεστο.
Ο Ολυμπιακός παρατάχθηκε με όλους τους άσους του, πλην του Υφαντή. Θα γράψω την ενδεκάδα, για να μην υποτεθεί ότι κατέβηκε με τα δεύτερα, λόγω της μικρής δυναμικότητας του αντιπάλου: Θεοδωρίδης, Ρωσίδης, Σούλης, Μουράτης, Ξανθόπουλος, Κοτρίδης, Ιωάννου, Μπέμπης, Δαρίβας, Κοκκινάκης και Δρόσος.
Για να μην πολυλογούμε, η ομάδα μας πίεζε, έχανε ευκαιρίες, αλλά γκολ δεν έμπαινε. Μάλιστα κάποιες επιθέσεις των αντιπάλων ήταν απειλητικές. Ο αγώνας ήταν στο 0-0 και ήθελε είκοσι λεπτά για να λήξει. Όλα παιζόντουσαν. Εντελώς απροσδόκητα, ο μεγάλος Ολυμπιακός, που σάρωνε τις καλύτερες ομάδες στην Ελλάδα, κινδύνευε να αποκλειστεί από μια εντελώς άγνωστη και ασήμαντη επαρχιακή ομάδα.
Τότε, σε μια επίθεση του Ολυμπιακού, ο Ιωάννου δέχθηκε μια καλή μπαλιά και αφού πέρασε τον πατρινό τερματοφύλακα, ονόματι Κρητικό, πλάσαρε στο κενό τέρμα. Το γκολ φαινόταν σίγουρο, αλλά ένας παίκτης των γηπεδούχων, ονόματι Καπαγερίδης, με ταχύτατη κούρσα, έκανε μια αξιοθαύμαστη προσπάθεια προκειμένου να προλάβει να απομακρύνει την μπάλα, προτού αυτή περάσει την γραμμή της εστίας. Τελικά την απομάκρυνε, αλλά δεν είχε προλάβει να το κάνει έγκαιρα και αποτελεσματικά, αφού η μπάλα είχε περάσει τελικά τη γραμμή. Ο διαιτητής ονόματι Νικηφοράκης και ο αρμόδιος επόπτης ονόματι Ζενέτος, που ήταν πολύ κοντά στο τέρμα, ήταν κατηγορηματικοί. Το γκολ ήταν κανονικό. Το κατακύρωσαν λοιπόν αμέσως και το σκορ έγινε 0-1 υπέρ του Ολυμπιακού Πειραιώς.
Ωστόσο οι παίκτες του Ολυμπιακού Πατρών δεν δέχτηκαν το γεγονός αυτό και άρχισαν τις έντονες διαμαρτυρίες στον διαιτητή. Από τη συμπεριφορά τους επηρεάστηκαν και οι φίλαθλοι της Πάτρας, που τα έβαλαν κι αυτοί με τον διαιτητή. Οι παίκτες του Ολυμπιακού Πατρών ζήτησαν να μη μετρήσει το γκολ, διαφορετικά απείλησαν με αποχώρηση. Η διαιτητική απόφαση δεν άλλαξε και ο Ολυμπιακός Πατρών αποχώρησε από το γήπεδο. Ο διαιτητής περίμενε μαζί με τους παίκτες του Ολυμπιακού Πειραιά, όσο χρόνο όριζαν τότε οι κανονισμοί, αλλά μάταια. Ο Ολυμπιακός Πατρών δεν επανήλθε και ο διαιτητής υποχρεωτικά διέκοψε τον αγώνα, ο οποίος φυσικά κατακυρώθηκε υπέρ του Ολυμπιακού, που πέρασε έτσι στον επόμενο γύρο.
Κατά το διάστημα από την απόφαση του διαιτητή να κατακυρώσει το γκολ μέχρις ότου αποχωρήσει ο διαιτητής από το γήπεδο, διακόπτοντας τον αγώνα, επικράτησε ένταση. Διάφορα αντικείμενα, ακόμη και πέτρες, ρίχτηκαν από τους ντόπιους οπαδούς με στόχο τον διαιτητή και τον επόπτη, οι οποίοι αποτέλεσαν τους αποκλειστικούς στόχους του μένους των Πατρινών. Αντίθετα, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής, δεν σημειώθηκαν επεισόδια μεταξύ των παικτών ή σε βάρος παικτών ή μελών της αποστολής του Ολυμπιακού Πειραιώς. Άλλωστε πολλοί από τους θεατές ήταν οπαδοί ή «και οπαδοί» του μεγάλου Ολυμπιακού, ενώ στον Ολυμπιακό είχε επιφυλαχθεί θερμότατη υποδοχή τόσο στη πόλη πριν από το ματς όσο και στο γήπεδο. Αλλά και κατά τη διάρκεια του αγώνα, δεν ακούστηκαν αποδοκιμασίες κατά του Ολυμπιακού Πειραιώς. Αντίθετα υπήρξαν στιγμές που παίκτες του επευφημήθηκαν. Στο γήπεδο οι μονομαχίες μεταξύ των αντιπάλων μπορεί να ήταν δυνατές, αλλά ποτέ δεν ξέφυγαν από τα αθλητικά πλαίσια.
Ωστόσο σε κάποιους του μεγάλου Ολυμπιακού δεν άρεσε το γεγονός ότι ο συνώνυμός του της Πάτρας αποχώρησε από το γήπεδο, δημιουργώντας εντυπώσεις και εντάσεις. Κατά την άποψή τους, οι Πατρινοί έπρεπε να σκεφτούν ότι στο κάτω-κάτω ήταν κι αυτός ένας Ολυμπιακός έστω και μικρός, που έπαιζε με το ποδοσφαιρικό πρότυπό του, τον μεγάλο Ολυμπιακό Πειραιώς. Συνεπώς θα έπρεπε να σεβαστούν πιο πολύ την σχέση αυτή και τον συγκεκριμένο μεγάλο αντίπαλό τους.
Η εν λόγω άποψη δεν είναι αβάσιμη. Θα μπορούσε όντως να είχε αποφευχθεί μια τόσο δραματική και ακραία κίνηση.
Επειδή όταν αποχωρεί μια ομάδα το γεγονός αυτό αποτελεί απόφαση και επιλογή της διοίκησης και όχι των παικτών, έψαξα, όσο μπόρεσα, το ιστορικό παρελθόν των διοικητικών σχέσεων μεταξύ των δύο Ολυμπιακών. Εκείνο λοιπόν που διαπίστωσα ήταν ότι οι σχέσεις αυτές δεν υπήρξαν άψογες.
Για παράδειγμα υπήρξε μια επιστολή, που γράφτηκε το 1931, με την οποία οι διοικούντες τον Ολυμπιακό Πατρών παραπονούνταν και διαμαρτύρονταν στη διοίκηση του Ολυμπιακού Πειραιά ότι τους έχει κοροϊδέψει, αθετώντας τις υποσχέσεις που είχε δώσει στους Πατρινούς ότι θα τους συνέδραμε με διάφορους τρόπους. Σύμφωνα με την επιστολή αυτή, θεωρείτο απαράδεκτο ο μεγάλος Ολυμπιακός Πειραιώς, με τον οποίο υπάρχει ιδιαίτερος δεσμός, να μη βοηθάει τον τοπικό Ολυμπιακό, όπως είχε διαβεβαιώσει ότι θα έκανε, τη στιγμή που άλλα σωματεία, όπως ο Απόλλων Αθηνών και η ΑΕΚ, είχαν ήδη βοηθήσει τον Ολυμπιακό Πατρών πολύ περισσότερο από όσο ο Ολυμπιακός Πειραιώς. Κάποια από τα πράγματα που ζητούσε ή πρότεινε με την επιστολή του ο Ολυμπιακός Πατρών ήταν: φιλικοί αγώνες (με εισπράξεις υπέρ των Πατρινών), εμφανίσεις κ.λπ. Δεν ξέρω αν, μετά την επιστολή, έγινε τίποτε από αυτά. Πάντως όσο έψαξα, φιλικούς αγώνες μεταξύ δυο ομάδων δεν βρήκα. Κατά μια εκδοχή, η άρνηση του Ολυμπιακού Πειραιά να ικανοποιήσει το αίτημα του συνονόματου της Πάτρας οφειλόταν σε προηγούμενη άρνηση του συλλόγου της Πάτρας το 1929 να ορίσει στις εκλογές του σημαντικότατου τότε ΣΕΓΑΣ συγκεκριμένο εκπρόσωπο της αρεσκείας των Πειραιωτών και να εμμείνει στον ορισμό του εκπροσώπου που ο ίδιος ήθελε.
Δεν ξέρω αν αυτό το γεγονός στάθηκε τελικά αιτία για κάποια πικρία και ψύχρανση σχέσεων, που ενδεχομένως μπορεί να έπαιξε ρόλο στην απόφαση αποχώρησης το 1955 της τοπικής ομάδας από το γήπεδο. Δεν ξέρω αν ο τοπικός Ολυμπιακός είχε δίκιο ή όχι και πόσο. Εκείνο, πάντως, που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι διαχρονικά οι διοικήσεις του Ολυμπιακού λίγες φορές ήταν αντάξιες του τεράστιου συλλόγου μας.
Επιπλέον, σε κάποιους στον Ολυμπιακό που διακατέχονταν από ένα οιονεί «αποικιοκρατικό πνεύμα», ενδόμυχα, πιθανό να μην άρεσε και το απρόσμενο γεγονός ένας μικρός Ολυμπιακός να αντισταθεί τόσο δυνατά στον αγώνα, με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να κινδυνεύσει με αποκλεισμό. Φυσικά και εδώ υπάρχει αντίλογος. Πρώτα-πρώτα, όλοι οι παίκτες και όλες οι ομάδες εκείνη την εποχή θέλανε να παίξουν καλά και να διακριθούν όταν είχαν αντίπαλο τον Ολυμπιακό, την καλύτερη ομάδα της χώρας. Συνεπώς γιατί έπρεπε να αποτελέσει εξαίρεση ο τοπικός Ολυμπιακός; Επιπλέον, όταν ένας παίκτης αγωνίζεται απέναντι στα ινδάλματά του, συνήθως βρίσκεται σε υπερδιέγερση ψυχική και αγωνιστική και τα δίνει όλα. Οι παίκτες του Ολυμπιακού Πατρών απείχαν τότε πολύ λίγο από ένα απλησίαστο όνειρο, να αποκλείσουν το πρότυπό τους. Πώς λοιπόν να μην αγωνιστούν σθεναρά; Αλλά και πώς να μην εκνευριστούν όταν αργότερα είδαν το όνειρο χάνεται και μάλιστα με ένα τρόπο, που τουλάχιστον στα δικά τους τα μάτια, δεν φάνηκε απόλυτα ξεκάθαρος; Στο κάτω-κάτω, ο Ολυμπιακός ποτέ δεν ήθελε να του χαρίζονται με οποιονδήποτε τρόπο οι αντίπαλοι, όποιοι και αν ήταν αυτοί.
Έτσι λοιπόν η ομάδα μας γλίτωσε το σούπερ πατατράκ στο Κύπελλο του 1955.
Το συγκεκριμένο ματς υπήρξε ιστορικό για έναν άλλο σημαντικό λόγο. Ήταν το πρώτο ματς του Ολυμπιακού, που περιέγραψε η ιστορική εφημερίδα ΦΩΣ, το πρώτο φύλλο της οποίας εκδόθηκε και κυκλοφόρησε την 11.4.1955, δηλαδή την επομένη του συγκεκριμένου αγώνα.
5.Ο Ολυμπιακός και ο παραδοσιακός κανόνας των αγώνων Κυπέλλου
Δυστυχώς στην ιστορία μας αργήσαμε μεν, πλην όμως δεν καταφέραμε τελικά να αποφύγουμε τον κανόνα των εκπλήξεων, που παραδοσιακά συμβαίνουν στους αγώνες κυπέλλου. Έτσι γνωρίσαμε και εμείς πρωτοφανείς εξευτελιστικούς αποκλεισμούς στο Κύπελλο από ομάδες κατώτερης κατηγορίας (Β΄ Εθνικής) και μάλιστα σε καλές αγωνιστικές περιόδους, που είχαμε πάρει το πρωτάθλημα. Μπορεί λοιπόν να αργήσαμε πολύ, αλλά τελικά πάθαμε και εμείς αυτά που κατ’ επανάληψη και πολύ νωρίτερα είχαν πάθει οι άλλοι μεγάλοι αντίπαλοί μας, αυτά με τα οποία γελούσαμε.
Έτσι, το 2007 αποκλειστήκαμε από τον ΠΑΣ Γιάννινα και μάλιστα μετά από διπλούς αγώνες (2-0 και 2-1), ενώ το 2009 αποκλειστήκαμε από τον Πανσερραικό (3-1) σε ένα αγώνα, που μπορούσαμε εύκολα να πάρουμε στα χαρτιά, λόγω της αντικανονικής γκάφας των αντιπάλων μας, αλλά --πολύ σωστά-- δεν το κάναμε.
Οι δύο αυτοί ταπεινωτικοί αποκλεισμοί ήταν «καμπανάκια», σημάδια και συμπτώματα μιας επερχόμενης γενικότερης αλλαγής προς το χειρότερο (ιδίως όσον αφορά την πληρότητα και επάρκεια του έμψυχου υλικού, αφού στα ματς εκείνα αγωνίστηκαν και πολλοί αναπληρωματικοί, που τότε θεωρούνταν απόλυτα επαρκείς). Το γεγονός όμως αυτό, δηλαδή των ντροπιαστικών αποκλεισμών, δεν αξιολογήθηκε σωστά. Οι αποκλεισμοί αυτοί κρύφτηκαν πίσω από τα πρωταθλήματα, που συνέχιζε να παίρνει η ομάδα και τη συγκριτική υπεροχή, που είχε έναντι των ανταγωνιστών της. Υπενθυμίζω ακόμη, για να τα λέμε κι όλα. ότι η αλλαγή προς το χειρότερο είχε ξεκινήσει από τα τελευταία χρόνια του Κόκκαλη, τα οποία, εν γένει, δεν είχαν καμία σχέση με τα προηγούμενα και σαφώς περισσότερα του ιδίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου