Δέκα ζωές σε μια

Στη ζωή υπάρχουν μέρες που δεν σε γεμίζει τίποτα. Εκτελείς κανονικά σχεδόν μηχανικά τις υποχρεώσεις σου σε μια ιδιόμορφη επανάληψη της μονοτονίας. Αν παρομοιάζαμε την ζωή με ένα καρδιογράφημα, ο Ολυμπιακός θα ήταν οι κορυφώσεις που κάνει η καμπύλη.

Του red1925white

Τις τελευταίες μέρες βιώνουμε την παράξενη συνθήκη του εγκλεισμού. Σε κάποιος ανθρώπους κάτι τέτοιο δεν είναι πρωτόγνωρο. Κάθε φορά που αποστασιοποιείσαι για οποιοδήποτε λόγο από τον επονομαζόμενο «κοινωνικό περίγυρο», έχεις την αφορμή για μια βαθιά ενδοσκόπηση. Τι μας κάνει να χαιρόμαστε; Κι αυτό που θεωρούμε δεδομένο είναι τελικά;

Κάθομαι το βράδυ βαριεστημένα μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, ένα μήνυμα στο μέσεντζερ ίσα που καταφέρνει να ακουστεί καθώς η μουσική υπόκρουση βρίσκεται σε εξοντωτικά για τα τύμπανα επίπεδα. «Μαλάκα, έχει τοn τελικό της Κωνσταντινούπολης σε επανάληψη• βάλε να τοn δεις». Το μήνυμα προέρχεται από έναν αδερφικό φίλο και αιώνιο συνοδοιπόρο στα γήπεδα, τις κερκίδες και τους δρόμους που δεν μένει πια στην Αθήνα. 

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να το δω. Το έχω δει τόσες φορές που θυμάμαι απέξω κάθε φάση, κάθε δευτερόλεπτο. Νομίζω πως χάραζε και μια ρυτίδα στο πρόσωπό μου εκείνο το ματς. Θυμάμαι το απόγευμα που προηγήθηκε εκείνης της νύχτας, στο λιμάνι έβρεχε ενώ παράλληλα είχε ήλιο. Lagrimas de Oro λέγεται αυτό, μου είπε ένα φιλαράκι καθώς βγαίναμε από το Παπαστράτειο. Από τα σκαλοπάτια και τα τσιμέντα. Δηλαδή; τον είχα ρωτήσει. Τα δάκρυα του ήλιου• στην Αργεντινή το θεωρούν πολύ καλό οιωνό. Μου είχε απαντήσει. Ενώ βυθίζομαι στις σκέψεις μου, ένα ακόμη μήνυμα έρχεται στην οθόνη μου. «Κάθε φορά που το ξαναβλέπω, νιώθω τα ίδια συναισθήματα. Έχω την ίδια αγωνία, την ίδια στεναχώρια, την ίδια τσαντίλα, την ίδια χαρά». Να πάρει! Με μερικούς ανθρώπους όσα χρόνια και να περάσουν, όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν ο τρόπος σκέψης παραμένει ο ίδιος. Όλα είναι τίποτα χωρίς τα συναισθήματα, του απαντάω.

Ξαναβάζω το παιχνίδι. Στο ημίχρονο χάνουμε σχεδόν είκοσι πόντους. Οι εκφωνητές αποφαίνονται πως κι εδώ που έφτασε είναι «σαν να το πήρε» -- όπως έχουμε ξαναπεί όμως δεν μας έφτανε το «σαν». Ο Ντούντα πιάνει στον ύπνο τον Καζλάουσκας. Τα πιτσιρίκια τότε του Θρύλου ροκανίζουν τη διαφορά, οι ακριβοπληρωμένοι αστέρες τις ΤΣΣΚΑ δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί τι τους περιμένει, ούτε η υπόλοιπη μπασκετική Ευρώπη, ούτε εμείς. 

Θέλει 2:58 και πατάει ο Παπανικολάου για τρίποντο. Το γράφει. 59-55. Θέλω να περάσει αυτή η μαλακία με τον εγκλεισμό. Θέλω να γεμίσει η στοά ξανά με συνθήματα πριν από το ματς.

Θέλει 1:05. Πρίντεζης χαμηλά. Πρέπει να σκοράρει ΝΑΙΙΙΙΙΙ! 60-58. Θέλω να ξανακούσω τον τσακα τσουκα.

Θέλει 10,1 δευτερόλεπτα. Ο Παπανικολάου στις βολές. Θέλω να μου ξαναπαραπονεθούν πως βρωμάμε ιδρώτα στο γήπεδο. 

Θέλει 9,7 δευτερόλεπτα. Ο Σισκάουσκας στις βολές. Χάνει την πρώτη. Χάνει και τη δεύτερη. Παραμένει το 61-60. Είναι το μόνο που δεν είδα από κοντά. Γιατί στο πρώτο με πήγες εσύ. Γιατί ήξερα πως στο επόμενο δεν θα είσαι εδώ…

Πάμε για το τελευταίο σουτ. Ο Σπανούλης με την μπάλα στα χέρια. Σπανούλης στη διείσδυση. Πρίντεζης με το ένα χέρι… 

Κι από εκεί στην αιωνιότητα. 

Και ξαφνικά το δωμάτιο είναι λίγο μεγαλύτερο. Τα τσιμέντα και οι κουρτίνες για λίγο δεν αποτελούν κάγκελα φυλακής που σε πήραν και σε φύτεψαν ανάμεσά τους. Και για λίγο ανθίζεις πάλι. Και λες «πρέπει να τα καταφέρουμε». Να μείνουμε ζωντανοί. Σωματικά, ηθικά, ψυχικά. Ξαφνικά βγαίνεις στο παράθυρο και θυμάσαι όλη την παρέα από το γήπεδο. Που έχεις να τα πεις ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια. Θυμάσαι τους δικούς σου ανθρώπους που πριν φύγουν σου έμαθαν τον Ολυμπιακό. Το δικό μας Ολυμπιακό που δεν χάνει ποτέ. Γιατί είναι πολύ περισσότερα από μια νίκη ή μια ήττα. Θυμάσαι τον Βασίλη και ξαφνικά κάνεις μια βουτιά στα καλύτερα σου χρόνια, όπως είπε και ένας αδερφός.

Θυμάσαι και πεισμώνεις και λες: μαλάκα, δεν μας βάλανε κάτω τόσα και τόσα, σιγά μη μας βάλει αυτό. Και θες να τρέξεις να τους δεις. Να τους αγκαλιάσεις και να χοροπηδήσετε μαζί ιδρωμένοι και ναι, είναι αλήθεια, ζήσαμε δέκα ζωές σε μία, αλλά μας περιμένουν πολλά ακόμη. Και οι αναμνήσεις είναι ο οδηγός.