«Η πόλις θα σε ακολουθεί» είχε γράψει ο Κωνσταντίνος Καβάφης και αυτή θα μπορούσε να είναι η φράση που αποτυπώνει τη σχέση του Ολυμπιακού με την Κωνσταντινούπολη, την πόλη που τον σημάδεψε στη σύγχρονη ιστορία του. Στην επιστροφή του όμως αυτή, ο Θρύλος δεν κατάφερε να επαναλάβει τα μικρά θαύματα του παρελθόντος.
Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε με ήττα τη διαβολοβδομάδα, μην μπορώντας να ακολουθήσει τον δαιμονιώδη ρυθμό του Σέιν Λάρκιν, δίνοντας ωστόσο για άλλη μια φορά την εντύπωση ότι κάτι έχει αλλάξει στον Πειραιά και η ομάδα δουλεύει πάνω σε βάσεις ορθολογισμού για το μέλλον.
Αρέσκομαι να βρίσκω σε κάθε παιχνίδι έναν άξονα πάνω στον οποίο μπορώ να αναπτύξω τη συλλογιστική μου για την όποια ανάλυση. Αυτή τη φορά θα σταθώ στην παρουσία του Ντουάιτ Μπάικς. Είναι το τρίτο παιχνίδι που αγωνίζεται ο δεύτερος νεοφερμένος Αμερικανός –για τον ΜακΚίσικ έχουν γίνει αναλύσεις και ο παίκτης έχει δώσει διαπιστευτήρια– με τα δύο προηγούμενα να έχουν δώσει αφορμή για ενθουσιασμούς. Φαίνεται όμως ότι και σε αυτή την περίπτωση ο Μπαρτζώκας κάτι ξέρει ή τουλάχιστον κάτι έχει δει, καθώς ο Μπάικς χθες ήταν όχι απλά θετικός, αλλά έδωσε ελπίδες με την εμφάνισή του ότι στο μέλλον μπορεί να αποτελέσει γρανάζι στη μηχανή του Θρύλου.
Ο αδερφός RedTerso βέβαια λέει ότι θα πρέπει να περιμένουμε για να πειστούμε ότι ο Αμερικανός δεν είναι «βετεράνος» παίκτης που επιστρέφει από μία νωθρή μπασκετική πραγματικότητα, αυτή της Κίνας.
Σε κάθε περίπτωση ο Μπάικς κατέγραψε μία σημαντική εμφάνιση με αντίστοιχα στατιστικά: 11 πόντους, 3 ριμπάουντ και κυρίως 8 ασίστ, τροφοδοτώντας τον Έλις και δείχνοντας να έχει μπασκετικό μυαλό. Πήρε μάλιστα πολύ χρόνο από τον Γιώργο Μπαρτζώκα, που θέλησε να τον στηρίξει και να βασίσει πάνω του κομμάτι της δημιουργίας της ομάδας και να τον δοκιμάσει κιόλας σε συνθήκες υψηλής έντασης. Είναι θετικό ότι με τόσες ελλείψεις σε παίκτες και τόση δυσκολία των γκαρντ να φτιάξουν παιχνίδι, ο Μπάικς έδειξε ότι μπορεί να προσφέρει σε τομέα που ο Ολυμπιακός τον χρειάζεται.
Πέρα όμως από τον Αμερικανό, η ομάδα που μπήκε με ορμή από τη φάπα στον βαζελάκο, υποτάχθηκε στην εμφανή ανωτερότητα της Εφές, δείχνοντας όμως ότι επαναφέρει τουλάχιστον μέρος από ό,τι αποτελεί τη σφραγίδα της στην Ευρωλίγκα την περασμένη δεκαετία: να μην παραδίνεται ποτέ. Ακόμη και όταν η διαφορά ξέφυγε στους 17 πόντους, ο Ολυμπιακός βρήκε τα ψυχικά αποθέματα να αντιμετωπίσει την απογοήτευση και τις δυσκολίες του παιχνιδιού και να επανέλθει διεκδικώντας πράγματα από τον αγώνα. Μπορεί ακόμη να μην έχει τους μηχανισμούς να αντεπεξέλθει με μπασκετικό ορθολογισμό στις δυσκολίες τέτοιων αγώνων, δείχνει όμως να έχει την ψυχή να παλέψει. Άλλωστε τα δύο χαρακτηριστικά που αποτέλεσαν για χρόνια την ταυτότητα του Θρύλου είναι η σκληράδα και η άρνηση της ήττας (refuse to lose).
Αν κάποιος θεωρεί βέβαια ότι όλα αυτά έκαναν τον Ολυμπιακό κανονική ομάδα, τότε αυτός πλανάται πλάνην οικτρά (να και το αρχαιοπρεπές). Αυτό που δείχνει με μεγαλειώδη τρόπο το χθεσινό παιχνίδι είναι ότι η ομάδα έχει κατέβει 1-2 σκαλιά από το κορυφαίο επίπεδο και απέχει κατά πολύ από τις top θέσεις. Και αυτό όχι από ατυχία ή αδικία, αλλά επειδή πολύ απλά έχει αποδυναμωθεί, οι παίκτες-σημεία αναφοράς έχουν μεγαλώσει και οι πρόσφατες επιλογές που έχουν γίνει αποδείχθηκαν θεμελιωδώς λανθασμένες.
Όσο έβλεπα το ματς, μου πέρασαν πολλές σκέψεις από το μυαλό. Αρχικά πώς θα ήταν η ομάδα αν είχε ακόμη τον Ντάνστον. Δευτερευόντως μου έκανε εντύπωση το πόσο καλά στελεχωμένη είναι η Εφές, με παίκτες σε όλες τις θέσεις και εναλλακτικές. Εκτός όμως από αυτά, αναρωτήθηκα γιατί να μην έχουμε από το καλοκαίρι, για να μην πως από πέρσι, τον Έλις ή έναν παρόμοιο παίκτη, να μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς στο 5 όταν δεν είναι στο παρκέ ο Μιλουτίνοφ.
Φυσικά δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον «εξωγήινο» Λάρκιν, ο οποίος έκανε απίστευτα πράγματα, και όταν βγήκε καταφέραμε να πλησιάσουμε στο σκορ, αναγκάζοντας τον Άταμαν να τον επαναφέρει για να ξαναβάλει μπροστά την Εφές με μία εκνευριστική άνεση. Οφείλω να πω ότι παίκτες σαν τον Λάρκιν δεν είναι του δικού μου γούστου – προτιμώ τους Ντόνσιτς αυτού του κόσμου – αλλά ο τύπος παίζει για πλάκα.
Μπροστά μας έχουμε τώρα την Αρμάνι σε ένα παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών, που, όπως λέει και ο Βεζένκοφ, αποτελεί τελικό για τη συνέχειά μας στην οκτάδα. Εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει αν θα προκριθούμε, καθώς άλλα είναι τα μεγάλα προβλήματα που πρέπει να λυθούν, αλλά αναγνωρίζω ότι οι στόχοι παρέχουν κίνητρο και διαμορφώνουν δυναμική στις ομάδες, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο προοπτική.
* * *
ΥΓ Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό το μεγάλο που ευαγγελίζονται οι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού ότι θα συμβεί την επόμενη χρονιά στην ομάδα και δεν μας το λένε. Εγώ προσωπικά βλέπω ότι χρειάζεται υπομονή και μελετημένες κινήσεις για να επανέλθουμε σταδιακά σε πιο ανταγωνιστικά επίπεδα. Τα μέχρι τώρα δείγματα δεν προοιωνίζουν πάντως επικών διαστάσεων αλλαγές, αν λάβουμε υπ’ όψιν και τα οικονομικά δεδομένα της ομάδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου