Ο Ολυμπιακός σκόρπισε την δευτεραθλήτρια Ρωσίας με 4-0 και βρίσκεται πολύ κοντά στην επιστροφή του στα σαλόνια του Champions League. Απέναντι σε ένα πολύ ακριβότερο και πιο έτοιμο ρόστερ, ο Ολυμπιακός δεν απάντησε με ψυχή και τσαμπουκά (όχι ότι δεν είχε και αυτά), αλλά με οργανωμένο ποδόσφαιρο, πετυχαίνοντας μια από τις πιο εύκολες (σε σχέση, πάντα, με το όνομα του αντιπάλου) ευρωπαϊκές νίκες.
Του Dr. Jekyll
Καμία έκπληξη στην αρχική ενδεκάδα: ο Μαρτίνς επέλεξε για τέταρτη συνεχόμενη φορά τους ίδιους ακριβώς παίκτες. Σα, κάτω από τα δοκάρια, Τσιμίκας (αριστερό μπακ), Μεριά και Σεμέδο (κεντρικοί αμυντικοί), Ομάρ (δεξί μπακ), Γκιγιέρμε και Μπουχαλάκης (αμυντικοί μέσοι), Μασούρας, Βαλμπουενά και Ποντένσε η τριάδα στο κέντρο, και Γκερέρο ως επιθετικός. Οι αλλαγές ήταν οι Ραντζέλοβιτς (76΄, Μασούρας), Καμαρά (87΄, Βαλμπουενά) και Τοροσίσης (90΄, Ποντένσε).
Η Κρασνοντάρ, επηρεασμένη σίγουρα και από τον θρίαμβο με την Πόρτο, δεν φάνηκε να μασά από την έδρα και δοκίμασε να κάνει το παιχνίδι της. Σύντομα, όμως, κατάλαβε ότι απέναντί της έχει μια άψογα οργανωμένη ομάδα που ύψωνε τοίχος στις επιθέσεις της. Ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να αναπτυχθεί ορθολογικά, χωρίς να βιάζεται, με οργανωμένες επιθέσεις (το τέλος του ημιχρόνου βρήκε τον Ολυμπιακό να έχει -έστω και οριακά- την κατοχή και να έχει δέκα τελικές ενέργειες). Το πρώτο γκολ ήρθε από τον Γκερέρο στο 30΄, το δεύτερο και τρίτο από τον Ραντζέλοβιτς (78΄ και 85΄) και το τέταρτο ο Ποντένσε στο 89΄.
Ας ξεκινήσουμε από το βασικότερο: είναι βέβαιο ότι έχουμε δει και πιο εντυπωσιακό Ολυμπιακό στην Ευρώπη. Είναι, όμως, μια από τις ελάχιστες φορές, στη σύγχρονη ιστορία του, που ο Ολυμπιακός έπαιξε τόσο ώριμα. Απέναντι σε μια ομάδα που μια εβδομάδα πριν έκανε την κηδεία στην Πόρτο, σκοράροντας τρία γκολ σε μισή ώρα αγώνα, ο Ολυμπιακός απειλήθηκε ελάχιστα. Και αν σε κάποιον ανήκουν τα εύσημα, αυτός δεν μπορεί παρά να είναι ο Μαρτίνς.
Πριν πάμε, όμως, στον Πορτογάλο Γούναρη, λίγα λόγια για τους παίκτες. Ο Σα πέρασε ένα πολύ ήσυχο βράδυ, αφού ελάχιστες φορές κλήθηκε να επέμβει. Ο Σεμέδο δείχνει να επιβεβαιώνει πως είναι ο παίκτης που τόσα χρόνια αναζητούσαμε για να ανέβουμε επίπεδο στην άμυνα. Σωστές τοποθετήσεις, ψυχραιμία στις απομακρύνσεις και τις μεταβιβάσεις, τσαμπουκάς όσο και όταν πρέπει. Δεν είναι αλάνθαστος (τέτοιος ποδοσφαιριστής δεν υπάρχει), αλλά είναι με βεβαιότητα ό,τι καλύτερο διαθέτουμε στην αμυντική γραμμή. Από κοντά και ο Μεριά: δεν είναι μόνο ότι είναι σωστός στα καθήκοντά του, αλλά μπορεί και να φτιάχνει παιχνίδι από την άμυνα, με πολύ καλές μεταβιβάσεις. Είναι βέβαιο πως η σιγουριά και ψυχραιμία των Σεμέδο, Μεριά θα φέρει και λάθη: είναι θέμα χρόνου μια λανθασμένη μεταβίβαση να οδηγήσει σε επικίνδυνες καταστάσεις. Σε σύγκριση με τα διωξίματα του Σισέ (απαραίτητα, αν κρίνει κανείς από τις λανθασμένες μεταβιβάσεις του), ο Ολυμπιακός έχει πολλά περισσότερα να κερδίσει από το στρωτό παιχνίδι του κεντρικού αμυντικού του διδύμου.
Το είχα αναφέρει και μετά το πρώτο παιχνίδι με τη Μπασάκ: ο Τσιμίκας στο ξεκίνημα της χρονιάς φαίνεται 100% βελτιωμένος (και ειδικά στο αμυντικό κομμάτι). Με κερασάκι στη τούρτα την καταπληκτική του επιθετική ενέργεια, που τρίπλαρε ανάμεσα σε δύο αντιπάλους (και παρά το ατομιστικό τελείωμα της φάσης), ο Τσιμίκας δείχνει να εξασφαλίζει το προβάδισμα στο αριστερό άκρο της άμυνας (τουλάχιστον στα παιχνίδια που περιμένουμε πίεση από τους αντίπαλους). Οι εμφανίσεις του μικρού αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα αν δούμε ότι κλήθηκε να αντιμετωπίσει κάποιους από τους καλύτερους παίκτες των έως τώρα αντιπάλων μας (και τα κατάφερε περίφημα, τόσο απέναντι στον Βίτσκα, όσο και απέναντι στον Βάντερσον). Μεστή εμφάνιση και από τον Ομάρ: με περισσότερες προωθήσεις αυτή τη φορά και καλή αμυντική λειτουργία.
Πολύ καλός και ο Γκιγιέρμε, με καθοριστική, ξανά, συμμετοχή στην καλή ανασταλτική λειτουργία της ομάδας και στο καθαρό μυαλό που απαιτείται για ορθολογική ανάπτυξη. Συγκλονιστικός ο τίμιος Μπουχαλάκης: κάνει μεν δύο ανόητα λάθη που δημιουργούν καλές συνθήκες για αντεπίθεση των Ρώσων, αλλά διακρίνεται σε όλους τους άλλους τομείς: ανασταλτικά βρίσκεται παντού, βοηθά τα μάλα στην ανάπτυξη --ενίοτε και με μακρινές μεταβιβάσεις, αλλάζοντας το παιχνίδι--, ενώ για ανταμοιβή στην πολύ καλή του εμφάνιση έχει και την γλυκιά ασίστ στον Ποντένσε για το τέταρτο γκολ.
Ποντένσε ή Ποτένσε: γράφαμε και πέρυσι ότι θα ήταν λάθος να κριθεί ο Πορτογάλος μόνο από τα στατιστικά των γκολ και ασίστ, αφού η προσφορά του έγκειται κυρίως στην ταχύτητα, την ντρίπλα και τις συνεχείς εναλλαγές θέσεων, που μπερδεύουν τους αντίπαλους αμυντικούς, δεν επιτρέπουν να χαλαρώσει η επιτήρησή του και ανοίγουν δρόμους για τους συμπαίκτες του (και ας μην επαναλάβουμε ότι αν ο Ποντένσε είχε και καλά τελειώματα φάσεων, δεν θα έπαιζε στην Ελλάδα). Όμως το νόμισμα έχει δύο όψεις: μέχρι να φτάσουμε στο τέταρτο γκολ (με άψογη κίνηση), στο γήπεδο βλέπουμε τον (πολύ καλό στα υπόλοιπα) Ποτένσε να σπαταλά τρεις σπουδαίες ευκαιρίες για να χρισθεί σκόρερ (με εξαίρεση το συρτό σουτ, οι άλλες δύο συνοδεύονται από τόσο κακά τελειώματα που δεν πρέπει να μπαίνουν ούτε στα στιγμιότυπα του αγώνα).
Καλή εμφάνιση (με τα εύσημα να πηγαίνουν κυρίως για τις συνεχείς βοήθειες στην άμυνα) και του Μασούρα. Στα στατιστικά του καταγράφεται και η ασίστ στον Γκερέρο στο πρώτο (και σημαντικότερο) γκολ (άσχετα με το ότι, με το καταπληκτικό του τελείωμα, ο Γκερέρο δικαιούται το μεγαλύτερο μερίδιο). Πολύτιμος και ο Βαλμπουενά: με πολύ καλό ποσοστό στις εκτελέσεις στημένων (είναι βέβαιο ότι όσο δίνει δείγματα γραφής, τόσο και οι αντίπαλες άμυνες θα μαθαίνουν καλύτερα πώς μπορούν να αντιμετωπίσουν τα στημένα του), πολύ πάθος (ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα, ο Γάλλος έδειχνε διάθεση να βοηθήσει αμυντικά -όσο περνούσε η ώρα, πάντως, τόσο στέρευαν και οι δυνάμεις του), μια σπουδαία ευκαιρία στη λήξη του πρώτου ημιχρόνου και μια καταπληκτική ασίστ στον Ρατζέλοβιτς για το δεύτερο γκολ.
Δύο παρατηρήσεις: στην καταπληκτική του ασίστ στον νεαρό Σέρβο, ο Γάλλος έχει παίχτη να κινείται αμαρκάριστος από τα αριστερά. Όσο και αν το τελικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει (στη θεωρία, άλλωστε, γι' αυτές τις δύσκολες ενέργειες πληρώνεις τέτοιο συμβόλαιο), στα δικά μου μάτια, η ποδοσφαιρική λογική λέει ότι η μπάλα έπρεπε να είχε σπάσει άμεσα προς τα εκεί. Ανεξήγητα, επίσης, προς το τέλος του αγώνα (και εδώ πιστεύω ότι μπαίνει ο παράγοντας κούραση, που δεν επιτρέπει το καθαρό μυαλό) αντί να δώσει πάσα στα τρία μέτρα στον αφύλακτο Ραντζέλοβιτς (μέσα στην μεγάλη περιοχή) επιλέγει να κάνει κάτι παράξενο -- μάλλον σέντρα, αλλά δεν είμαι βέβαιος.
Επιτέλους γκολ για τον τίμιο πολεμιστή Γκερέρο: στο προηγούμενο παιχνίδι, παρότι πιάνει καταπληκτική κεφαλιά νικιέται από τον τερματοφύλακα (με την μπάλα να καταλήγει στον Σεμέδο και τελικά στα δίχτυα). Ο επιθετικός, δικαιολογημένα, κρίνεται κυρίως από τα γκολ: η ατυχία του στο προηγούμενο παιχνίδι μπορεί να στοιχίσει την θέση του στην ενδεκάδα (ή, πιο σωστά, ένα γκολ θα ισχυροποιούσε την θέση του). Ευτυχώς για αυτόν, το γκολ ήρθε (και μάλιστα με υπέροχο τρόπο) μάλλον σε πιο σημαντικό σημείο/αγώνα. Και, φυσικά, εκτός από το γκολ, ο Γκερέρο βοήθησε ιδιαίτερα στην πίεση που ασκεί η ομάδα.
MVP του αγώνα, παρά τα σκάρτα είκοσι λεπτά συμμετοχής, ο Ραντζέλοβιτς. Αν ο Ολυμπιακός βρεθεί στο Champions League σίγουρα θα χρωστά τα μάλα στον θρασύ Σέρβο. Κερδισμένο πέναλτι με την Μπασάκ, δύο γκολ με την Κρασνοντάρ. Ο μικρός δεν μασάει και αυτό φαίνεται όχι μόνο από τα ψύχραιμα τελειώματα (στο πρώτο γκολ η μπάλα βρίσκει και σε αμυντικό, ενώ στο δεύτερο ο τερματοφύλακας ξεγελιέται τόσο όσο χρειάζεται για να μη φτάσει την μπάλα), αλλά από την ένταση με την οποία ζητά την μπάλα (και δεν είναι τόσο μακρινή η εποχή που παίκτες μας κρύβονταν για να μην δεχτούν πάσα). Οι Καμαρά και Τοροσίδης αγωνίστηκαν τόσο λίγο που δεν γίνεται να κριθούν.
Λίγα πράγματα ακόμα: η ομάδα εμφανίζεται βελτιωμένη από παιχνίδι σε παιχνίδι και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό -- ειδικά στη φυσική κατάσταση, ακόμα και ο Βαλμπουενά, που αρχικά κρεμούσε στο ημίχρονο, ήταν τρίτος σε τρεξίματα για τον Ολυμπιακό (πίσω από τους Μπουχαλάκη και Γκιγιέρμε -- και με τα αμυντικά σου χαφ να αντέχουν τέτοιο τρέξιμο, εξηγείται σε μεγάλο βαθμό και η καλή ανασταλτική λειτουργία). Επίσης: ο φετινός Ολυμπιακός παίζει με μυαλό (ενίοτε και κυνισμό), προσήλωση και συγκέντρωση, σπάνια για την ομάδα μας, και αυτό δεν μπορεί παρά να χρεώνεται κυρίως στον Μαρτίνς. Οι γραμμές είναι κοντά, υπάρχουν αλληλοκαλύψεις στην άμυνα (και σε αυτό ρόλο παίζει και ο μυαλωμένος τρόπος με τον οποίον αγωνίζονται οι Μεριά και Σεμέδο -σε αντίθεση με το απρόσεκτο παιχνίδι του πολύ ταλαντούχου Σισέ).
Επίσης: οι Πορτογάλοι προπονητές χαρακτηρίζονται ως αμυντικογενείς. Παρότι ο Ολυμπιακός φέτος έχει κρατήσει σε τέσσερα σερί παιχνίδι το μηδέν στην άμυνα (αν κρίνουμε από τους αντιπάλους, πρόκειται για τεράστιο κατόρθωμα), από πέρσι είχαμε ξεκάθαρα δείγματα ότι ο Μαρτίνς δεν είναι τέτοιος: ακόμα και χθες, με την Κρασνοντάρ να διεκδικεί την ισοφάριση στα τελευταία είκοσι λεπτά, η ομάδα δεν γύρισε πίσω και η πρώτη αλλαγή μας έδινε ώθηση κυρίως στην επίθεση. Με εξαίρεση τα τελευταία λεπτά απέναντι στη Μπασάκ στην Τουρκία, ο Ολυμπιακός δείχνει πολύ καλές αντιδράσεις: ακόμα και όταν το παιχνίδι δεν εξελίσσεται ιδανικά, δεν πανικοβάλλεται, αλλά μένει πιστός στο πλάνο (όπως αλήθεια είναι, επίσης, ότι ακόμα δεν του έχει στραβώσει παιχνίδι, για να δούμε πώς θα αντιδράσει -ειδικά εκτός έδρας).
Λίγα λόγια ακόμα για τον Μαρτίνς: χωρίς καμία διάθεση μείωσης της καταλυτικής του προσφοράς στη βελτίωση της ομάδας (για την ακρίβεια, στο χτίσιμο από το μηδέν), καλό θα είναι να μην υπερβάλουμε στα, έτσι κι αλλιώς, σπουδαία επιτεύγματά του. Όπως όλοι οι προπονητές έχει κι αυτός τα κολλήματά του: ο Γκερέρο δεν πήρε πέρσι της ευκαιρίες που --συνεχώς-- αποδεικνύει ότι δικαιούται (και αυτό δεν σημαίνει ότι κάνει για βασικός επιθετικός), ενώ και ο Μεριά ήταν παραγκωνισμένος μετά από ένα κακό παιχνίδι (με τον υπουργό Άμυνας, αλλά και τον Σισέ να έχουν σταθερό προβάδισμα στην ενδεκάδα). Η πραγματικότητα είναι πως όταν η ομάδα κερδίζει μπορούμε με άνεση να μιλάμε για ποδοσφαιρική δικαιοσύνη: στα κακά αποτελέσματα είναι που όσοι δεν αγωνίστηκαν είναι καλύτεροι.
Ολοκληρώνοντας για τον Πορτογάλο (κι ας το έχω ξαναγράψει): με εξαίρεση τη χρησιμοποίηση πέρσι του Μεριά ως δεξιού μπακ, ο Μαρτίνς σέβεται την ποδοσφαιρική λογική και το ποδόσφαιρο του το ανταποδίδει. Μπορεί να το θεωρούμε πλέον δεδομένο, αλλά δεν είναι τόσο πίσω η εποχή που τα ποδοσφαιρικά πειράματα έδιναν κι έπαιρναν στην ενδεκάδα (και ας μην ξεχνάμε πως ο Τσιμίκας παραλίγο να τελειώσει από τον Ολυμπιακό, αφού --χωρίς αριστερό μπακ διαθέσιμο-- τη θέση κάλυπτε ο Ρέτσος ή ο Βιανά).
Για τη συνέχεια: η πρόκριση έχει σχεδόν κλειδώσει, αλλά δεν βρισκόμαστε από τώρα στους ομίλους και καλό θα ήταν αυτό να το έχουν καλά στο μυαλό τους οι παίκτες. Επίσης, το Σάββατο ξεκινά το πρωτάθλημα, το οποίο πρέπει να αποτελεί και τον μεγάλο στόχο της χρονιάς (δύο χρόνια εξυγίανσης είναι αρκετά). Η ομάδα μέσα από τα καλοκαιρινά προκριματικά βγαίνει πιο δυνατή: οι παίκτες γουστάρουν και αυτό αποτυπώνεται στον αγωνιστικό χώρο. Επιτακτική, πάντως, η ανάγκη για νέα πρόσωπα στην ενδεκάδα: ο τεχνικός μας δικαιώνεται απόλυτα που δύο χρονιές επιλέγει το κουπί των προκριματικών να το τραβήξουν ελάχιστοι παίκτες, με καλή παρουσία στην προετοιμασία και περισσότερο χρόνο στην ομάδα (για αυτό και είδαμε τον Γκιγιέρμε να παίζει τον Οκτώβριο). Είναι απίθανο, όμως, σε αυτή τη φάση, να αντέξουν οι παίκτες παιχνίδι Τετάρτη-Σάββατο-Τρίτη.
Επιτακτική και η ανάγκη για ενίσχυση: ένα κομμάτι του εαυτού μου αντιλαμβάνεται ότι έπρεπε να περιμένουμε να μάθουμε την ευρωπαϊκή διοργάνωση που θα πάρουμε μέρος (και την πτώση των τιμών), αλλά επιμένω ότι η απόκτηση του αντι-Νάτχο ήταν κάτι που έπρεπε να είχε γίνει καιρό τώρα. Επίσης: η χθεσινή παρουσία του Μπεργκ -αλλά και συνολικά η έως τώρα παρουσία του στη Κρασνοντάρ, δείχνει δύο πράγματα: πρώτο ότι ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται για τα πετροδόλαρα χρειάζεται χρόνο για να (και αν) επιστρέψει σε σοβαρό ευρωπαϊκό επίπεδο (και αυτό, προφανώς, ισχύει και για τον Ελ Αραμπί), και δεύτερο πως η εμμονή στον Σουηδό δεν ήταν σωστή τακτική (και αυτό άσχετο με την βελτίωση που μπορεί να έχει μες στη χρονιά).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου