Τα δύο πρώτα πρωταθλήματα μπάσκετ του Ολυμπιακού (1949, 1960)

Το έτος 2019 είναι αφιερωμένο στα 100 χρόνια της ΧΑΝΘ, που θεωρείται η ομάδα που έφερε ή το μπάσκετ στην Ελλάδα. Με ευκαιρία την επέτειο αυτή, πλήθος (15 τουλάχιστον) μεγάλων αθλητικών εκδηλώσεων, κυρίως μπασκετικών (αλλά όχι μόνο), έχουν ήδη αναγγελθεί και οριστεί, εκδηλώσεις που θα διαρκέσουν σχεδόν όλο τον χρόνο, αρχής γενομένης από τον τρέχοντα Γενάρη. 

Θα μου πείτε: ΟΚ. Αγαπάμε το άθλημα, σεβόμαστε τις παραδόσεις, αλλά πάνω από όλα είμαστε Ολυμπιακοί. Τι μας μοιάζει η ΧΑΝΘ;

Του Θεολόγου Μιχαηλίδη

Κι όμως, φίλοι μου, η ΧΑΝΘ έχει μεγάλη σχέση με τα δύο πρώτα πρωταθλήματα του Ολυμπιακού στο μπάσκετ. Αυτά για τα οποία σχεδόν όλοι μας δεν έχουμε την παραμικρή πληροφόρηση. Το μεν ένα, το πρώτο (1949) το κατακτήσαμε μετά από σκληρή μάχη, με ανταγωνίστρια μέσα και έξω από το γήπεδο (όποιος διαβάσει θα καταλάβει το πώς και το γιατί) την ομάδα μπάσκετ της ΧΑΝΘ, το δε άλλο, το δεύτερο (1960) το κατακτήσαμε αήττητοι μέσα στο γήπεδο μπάσκετ της ΧΑΝΘ, στη Θεσσαλονίκη. 

Είπα λοιπόν να καλύψω όσο μπορώ το έλλειμμα πληροφόρησης. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσω ευθύς εξαρχής ότι είναι η πρώτη φορά που αυτά που θα γράψω δεν θα είναι βιωματικά. Δεν τα έχω ζήσει ή παρακολουθήσει από κοντά εγώ ο ίδιος. Το 1949 δεν είχα γεννηθεί, ενώ το 1960 ήμουν πάρα πολύ μικρός και δεν είχα αρχίσει ακόμη τότε να παρακολουθώ μπάσκετ.

Για τον λόγο αυτό πρόσεξα να κάνω όσο το δυνατό καλύτερη έρευνα, για να σας πληροφορήσω σωστά για εκείνες τις δύσκολες εποχές, για τις οποίες δεν υπάρχουν πολλά και κυρίως επαρκή και ασφαλή στοιχεία. Το έκανα γιατί πρέπει να ξέρουμε στοιχειωδώς την ιστορία μας. Πόσο μάλλον όταν και τα δύο πρώτα πρωταθλήματα, που πήραμε προσέφεραν μεγάλες συγκινήσεις. Το πρώτο ήταν τρομερά περιπετειώδες και επεισοδιακό, με συνεχείς ανατροπές. Το δε δεύτερο ήταν συναρπαστικό και αποθεωτικό για την ομάδα μας.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ: 1948/49

Το μπάσκετ εκείνη την εποχή ήταν πολύ διαφορετικό όχι μόνο σε ελληνικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Κυριαρχούσαν τα μικρά σκορ, ενώ λίγοι ήταν οι καλοί παίκτες, στους οποίους και αναγκαστικά στηριζόντουσαν οι ομάδες. Παρόλα αυτά η Ελλάδα δεν ήταν ασήμαντη στον χώρο του αθλήματος. Εκείνη την χρονιά μάλιστα κατέκτησε το πρώτο της μετάλλιο (χάλκινο) σε Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, έστω και αν το πρωτάθλημα αυτό ήταν ελλιπές και μπασταρδεμένο. 

Το άθλημα παρακολουθούσε ένας περιορισμένος αριθμός θεατών, που αγαπούσε όμως πολύ το μπάσκετ και τις ομάδες, με συνέπεια τα μικρής χωρητικότητας γήπεδα, όπου γινόντουσαν οι αγώνες, να ήταν φίσκα.

Το 1949 ήταν ένα έτος σταθμός στην ιστορία της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού όχι μόνο γιατί κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας του, αλλά και γιατί εκείνο τον χρόνο ολοκληρώθηκε και λειτούργησε το ένδοξο ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ στο Πασαλιμάνι, που για πολλά χρόνια βρισκόταν έξω από την λέσχη του ερασιτέχνη Ολυμπιακού.

Το γήπεδο αυτό για πολύ καιρό αποτέλεσε την έδρα του Ολυμπιακού και ταυτόχρονα ένα φόβητρο για τους αντιπάλους, που αισθάνονταν αποκλεισμένοι, αφού μέσα σε αυτό φαινόταν να μην υπάρχει οδός διαφυγής, άλλη από αυτή της θάλασσας. Το γήπεδο αυτό δεν προοριζόταν μόνο για το μπάσκετ, αλλά και για άλλα αθλήματα (π.χ. βόλεϊ) και γι αυτό στην επίσημη ονομασία του υπήρχε η ρητή αναφορά περί γηπέδου «αθλοπαιδιών» του Ολυμπιακού.

Η τελική φάση του πρωταθλήματος της συγκεκριμένης περιόδου διεξήχθη καταρχήν όπως είχε προγραμματιστεί, δηλαδή από 29/9/1949 μέχρι 5/10/1949 στην Αθήνα. Όλοι οι αγώνες (πλην των δύο τελευταίων αγώνων-μπαράζ, όπως θα δούμε) έγιναν στο γήπεδο του Τρίτωνα, που αποτελούσε τότε μεγάλη παραδοσιακή δύναμη στο άθλημα.

Προηγουμένως είχαν διεξαχθεί τοπικά πρωταθλήματα, κυρίως στην Αττική (Αθήνα και Πειραιά) και στην Θεσσαλονίκη. Το σύστημα της τελικής φάσης ήταν το λεγόμενο «πουλ», δηλαδή έπαιζαν όλοι εναντίον όλων, σε ένα μίνι πρωτάθλημα και ο βαθμολογικά καλύτερος κατακτούσε το πρωτάθλημα. 

Στην τελική φάση είχαν προκριθεί επτά συνολικά ομάδες, που θα διεκδικούσαν το πρωτάθλημα. Από το κέντρο (Αθήνα-Πειραιάς) υπήρχαν τέσσερις ομάδες, οι εξής: ο ΠΑΟ (που ήταν και κάτοχος του τίτλου) ο Σπόρτινγκ, ο Ολυμπιακός και ο «γηπεδούχος» Τρίτων. Από την Θεσσαλονίκη ο Άρης και η ΧΑΝΘ και από την επαρχία (η οποία ήταν ανίσχυρη στο άθλημα, αλλά έπρεπε να παίξει κι αυτή κάποιο συμπληρωματικό ρόλο, χάριν αντιπροσωπευτικότητας) το Σκαγιοπούλειο, μια ομάδα των Πατρών.

Μεγάλα ονόματα των ομάδων εκείνη την εποχή ήταν ο Ματθαίου του Άρη, ο Ταλιαδώρος της ΧΑΝΘ, τα αδέλφια Σπανουδάκη του Ολυμπιακού, ο Σκυλακάκης του Τρίτωνα, οι Πανταζόπουλος και Μήλας του ΠΑΟ (κατά σύμπτωση αμφότεροι διέπρεψαν ως προπονητές της ΑΕΚ μετά την λήξη της αθλητικής τους καριέρας) ο Αποστολίδης του Σπόρτινγκ κ.ά.

Πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός δεν συγκαταλεγόταν στα φαβορί για την κατάκτηση του, γιατί όπως τότε έγραφε χαρακτηριστικά ο τύπος της εποχής: «με δύο μόνο παίκτες (εννοούσαν τα αδέλφια Σπανουδάκη) δεν μπορείς να κερδίσεις το πρωτάθλημα».

Στο τέλος του πρωταθλήματος, όμως, στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα ο Ολυμπιακός, με πέντε νίκες και μια ήττα σε έξι αγώνες, ισοβάθμησε στην πρώτη θέση με τον Τρίτωνα, που είχε το ίδιο με μας απολογισμό αποτελεσμάτων (ευτυχώς είχε κάνει μια ήττα από τον ΠΑΟ). Στον μεταξύ των δύο ομάδων αγώνα της τελικής φάσης νικητής είχε αναδειχθεί ο Τρίτων, αλλά οι κανονισμοί σε περίπτωση ισοβαθμίας προέβλεπαν επαναληπτικό αγώνα-μπαράζ για την κατάκτηση του τίτλου.

Έτσι την 9/10/1949 διεξήχθη αγώνας-μπαράζ μεταξύ των δύο ομάδων, που έληξε με νίκη του Τρίτωνα 36-34. Παρόλα αυτά ο τίτλος κάθε άλλο παρά κρίθηκε στον αγώνα αυτόν, αφού απονομή δεν έγινε μετά την λήξη του ματς, καθώς ο Ολυμπιακός κατέθεσε βάσιμη ένσταση για παράβαση κανονισμών, ζητώντας ακύρωση του αγώνα και επανάληψη του. Η ένσταση θα έπρεπε να εκδικασθεί τις επόμενες ημέρες.

Αρμόδιος φορέας για την εκδίκαση των ενστάσεων ήταν τότε ο ΣΕΓΑΣ, στον οποίο υπαγόταν το μπάσκετ, αφού δεν υπήρχε ξεχωριστή ομοσπονδία καλαθοσφαίρισης (ΕΟΚ), που ιδρύθηκε πολύ αργότερα, μέσα στην δεκαετία του 1960.

Αυτή όμως η ένσταση του Ολυμπιακού δεν ήταν η μόνη ένσταση και εκκρεμότητα του πρωταθλήματος.

Νωρίτερα από το μπαράζ και συγκεκριμένα μετά τον αγώνα Ολυμπιακού-ΧΑΝΘ 39-35, που είχε διεξαχθεί την 5/10/1949 η ΧΑΝΘ είχε υποβάλλει κι αυτή ένσταση για παράβαση κανονισμών, ζητώντας, κι αυτή, ακύρωση του αγώνα και επανάληψη του. Σημειωτέον ότι η ΧΑΝΘ είχε τερματίσει τρίτη στην βαθμολογία, με τέσσερις νίκες και δύο ήττες. Ως εκ τούτου σε περίπτωση που κέρδιζε την ένσταση και επαναλαμβανόταν το ματς με τον Ολυμπιακό θα εξαφανιζόταν άμεσα η μία ήττα της και στη συνέχεια, εφόσον νικούσε τον Ολυμπιακό στον νέο αγώνα, θα είχε κι αυτή πέντε νίκες και μια ήττα, όπως και ο Τρίτων.

Συνεπώς θα μπορούσε να ήταν αυτή αντί του Ολυμπιακού, που θα έπρεπε να είχε παίξει μπαράζ με τον Τρίτωνα.

Σημειωτέον ότι η εν λόγω ένσταση της ΧΑΝΘ είχε απορριφθεί σε πρώτο βαθμό, αλλά έγινε δεκτή σε δεύτερο βαθμό, μετά από έφεση που είχε ασκήσει η ΧΑΝΘ κατά της πρωτοβάθμιας απορριπτικής απόφασης.

Έτσι ενώ εκκρεμούσε ήδη η τύχη του μπαράζ Τρίτωνα-Ολυμπιακού προέκυψε και η επανάληψη του αγώνα Ολυμπιακού-ΧΑΝΘ.

Η κατάσταση είχε γίνει αρκετά περίπλοκη και σύνθετη. Και έγινε ακόμη πιο σύνθετη όταν επακολούθησε δικαίωση του Ολυμπιακού στην ένσταση του για τον αγώνα μπαράζ με τον Τρίτωνα.

Έτσι η νίκη του Τρίτωνα επί του Ολυμπιακού στο μπαράζ του τίτλου ακυρώθηκε και ο Τρίτων θα έπρεπε να ξαναπαίξει μπαράζ με αντίπαλο είτε την ΧΑΝΘ, είτε τον Ολυμπιακό, ανάλογα με το αποτέλεσμα του αγώνα μεταξύ των δύο αυτών ομάδων, που όπως είπαμε είχε ακυρωθεί και ως εκ τούτου έπρεπε (κι αυτός) να επαναληφθεί.

Σύμφωνα λοιπόν με τις εξελίξεις που προαναφέρθηκαν θα έπρεπε λοιπόν πρώτα να επαναληφθεί ο ακυρωθείς αγώνας Ολυμπιακού-ΧΑΝΘ.

Αν κέρδιζε ο Ολυμπιακός τότε θα έπαιζε αυτός μπαράζ τίτλου με τον Τρίτωνα. Αν έχανε ο Ολυμπιακός τότε θα ήταν η ΧΑΝΘ αυτή που θα έπαιζε μπαράζ για τον τίτλο με τον Τρίτωνα. 

Βέβαια όλες αυτές οι ενστάσεις, εξελίξεις και περιπέτειες είχαν προκαλέσει μεγάλη καθυστέρηση και είχαν ανατρέψει πλήρως το αγωνιστικό χρονοδιάγραμμα του πρωταθλήματος. Από τέλη Σεπτέμβρη είχαμε φτάσει Νοέμβρη.

Το νέο ματς Ολυμπιακού-ΧΑΝΘ έγινε τελικά το πρωί της 6/11/1949 στο γήπεδο του Πανελληνίου και έληξε με νέα νίκη του Ολυμπιακού 41-39.

Έτσι ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να αντιμετωπίσει πάλι τον Τρίτωνα σε νέο μπαράζ τίτλου. Ο Ολυμπιακός είχε ήδη χάσει δύο φορές από τον Τρίτωνα, μια στην κανονική τελική φάση και μια στο ακυρωθέν μπαράζ, χωρίς όμως αυτό να του έχει στοιχίσει ουσιαστικά. Θα πήγαινε λοιπόν πολύ να χάσει, για τρίτη συνεχόμενη φορά. Τρίτη και φαρμακερή (για τον Τρίτωνα) λοιπόν…

Έτσι και έγινε. Στο μπαράζ που επαναλήφθηκε το πρωί της 13/11/1949 στο κατάμεστο γήπεδο του Πανελληνίου ο Ολυμπιακός, μετά από ένα νευρικό και κάθε άλλο παρά ποιοτικό αγώνα, νίκησε 28-24 τον Τρίτωνα και κατέκτησε το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα της ιστορίας του στο μπάσκετ.

Ο Τρίτων λύσσαξε, λόγω της απώλειας του πρωταθλήματος και υπέβαλλε δύο αβάσιμες ενστάσεις, που απορρίφθηκαν. Ήταν μάλιστα τόσο αβάσιμες, που δεν εμπόδισαν την απονομή του τίτλου στον Ολυμπιακό, η οποία έγινε κανονικά, παρά την αντίδραση των Αθηναίων.

Τα αποτελέσματα των αγώνων του Ολυμπιακού στην τελική φάση του πρωταθλήματος, κατά χρονολογική σειρά, ήταν τα εξής: 

29/9/1949: με Σπόρτινγκ 44-21
30/9/1949: με Άρη 50-44
1/10/1949: με Τρίτωνα 32-48
2/10/1949: με Σκαγιοπούλειο 55-22
4/10/1949: με ΠΑΟ 67-45
5/10/1949: με ΧΑΝΘ 39-35 (ακυρώθηκε)
9/10/1949: με Τρίτωνα 34-36 (μπαράζ, που ακυρώθηκε)
6/11/1949: με ΧΑΝΘ (νέο ματς μετά από ένσταση) 41-39
13/11/1949: με Τρίτωνα 28-24 (νέο μπαράζ, μετά από ένσταση) 

Οι παίκτες του Ολυμπιακού που αποτελούσαν την ομάδα σε εκείνο το πρωτάθλημα και εν γένει σε εκείνη την περίοδο ήταν οι: Αλέκος Σπανουδάκης, Γιάννης Σπανουδάκης, Θ. Σινόπουλος, Αλ. Κουτσούκος, Εμ. Χατζηνικολάου, Χαρ. Γερακαράκης,, Στ. Τσικάτος, Φ. Γουνόπουλος, Ξ. Νικολαίδης, Αλ. Σιδηρόπουλος, Ι και Θ. Βουρβούλης, Αργυρόπουλος και Αρκουδέλης.

Σημειωτέον ότι από τους προαναφερόμενους αρκετοί όπως οι Χατζηνικολάου, Κουτσούκος, Νικολαίδης έγιναν μπασκετμπολίστες του Ολυμπιακού κατευθείαν από μαθητές-παίκτες της φημισμένης πρότυπης Ιωνιδείου Σχολής του Πειραιά, ενώ θυμίζουμε ότι στην Ιωνίδειο πήγαινε και ο Αλ. Σπανουδάκης. Επίσης ορισμένοι παίκτες υπήρξαν ταυτόχρονα και αθλητές του βόλλευ όπως οι Σινόπουλος, Αρκουδέλης και ο Γιάννης Σπανουδάκης, κάποιοι όπως π.χ. ο Γερακαράκης ήταν ταυτόχρονα και πολίστες, ενώ ο Γιάννης Σπανουδάκης, εκτός των άλλων, ήταν και αθλητής στίβου (ακοντιστής). Σημειωτέον ότι το τμήμα βόλλευ του Ολυμπιακού, που είχε ιδρυθεί νωρίτερα από το τμήμα μπάσκετ, είχε βοηθήσει καθοριστικά στην ενεργοποίηση και λειτουργία και του τμήματος μπάσκετ.

Μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης της ομάδας του 1949 ήταν ο Αλέκος Σιδηρόπουλος, ενώ οι καλύτεροι σε αξία και απόδοση ήταν τα αδέλφια Σπανουδάκη, που υπήρξαν και οι δύο διεθνείς με την Εθνική Ελλάδας (ο Γιάννης 39 φορές με 132 πόντους και ο Αλέκος 28 φορές με 109 πόντους). Εκτός από τα προσόντα τους έπαιζαν και πολύ δυναμικά, κάνοντας πολλά φάουλ κατά την διάρκεια του αγώνα. Ο Αλέκος θεωρείται ο πρώτος που εισήγαγε το τζαμπ-σουτ όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά όπως λένε και στην Ευρώπη. Για να το δουλέψει σωστά και αποτελεσματικά έχει ομολογήσει ο ίδιος ότι θυσίασε το πολυτεχνείο, αφού έφαγε ένα καλοκαίρι, προπονούμενος καθημερινά, τρεις ώρες την ημέρα, αντί να μελετά. Ο Γιάννης εισήγαγε το σκριν στο παιχνίδι. Ο ίδιος έπαιξε σε επαγγελματικές ομάδες της Ιταλίας όπως η Βίρτους.

Προπονητής της ομάδας ήταν ο Γιάννης Σπανουδάκης, ο οποίος, εκτός των άλλων πολύπλευρων ταλέντων του, ήταν και προπονητική φλέβα. Διετέλεσε μάλιστα και προπονητής της γυναικείας ομάδας μπάσκετ, που από τότε υπήρχε.

Πρώτος σκόρερ της ομάδας, αλλά του πρωταθλήματος του 1949 αναδείχθηκε ο Αλέκος Σπανουδάκης, με 109 πόντους (και όχι 133 πόντους όπως μάλλον εσφαλμένα αναφέρει η Wikipedia).

Δεδομένης της ευαισθησίας των Ολυμπιακών οπαδών για τους αγώνες μας με τον ΠΑΟ παραθέτουμε την σύνθεση και τους σκόρερς του θριάμβου 67-45 επί των κατόχων τότε του προηγούμενου τίτλου πράσινων: Αλέκος Σπανουδάκης 29, Σινόπουλος 13, Γιάννης Σπανουδάκης 8, Σιδηρόπουλος 4, Κουτσούκος 4, Τσικάτος 3, Χατζηνικολάου 2, Γερακαράκης 2, Γουνόπουλος 2.

Αξίζει πριν τελειώσουμε να μεταφέρουμε αυτούσιο απόσπασμα του Τύπου της εποχής για την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1949 από τον Ολυμπιακό: 

Και έτσι ο Ολυμπιακός, ενώ αρχίζοντας τους αγώνας εθεωρείτο αουτσάιντερ κέρδισε θριαμβευτικά τον τίτλο του πρωταθλητού Ελλάδος του μπάσκετ και η νίκη του ήταν μια ακόμα υπογράμμιση της ανυπολόγιστης συμβολής της «ψυχής» στους αγώνες.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ 1959/60

Το πανελλήνιο πρωτάθλημα της συγκεκριμένης περιόδου είχε αρκετές ομοιότητες με αυτό του 1949, μολονότι από τότε είχαν περάσει ένδεκα χρόνια.

Βέβαια η βασική του διαφορά ήταν ότι το πρωτάθλημα του 1960 υπήρξε απόλυτα ομαλό και καθόλου περιπετειώδες, όπως αυτό του 1949. Άρχισε και τελείωσε όπως ακριβώς είχε προγραμματιστεί, διαρκώντας μια εβδομάδα (12/9/1960-19/9/1960). Δεν υπήρξαν ενστάσεις, καθυστερήσεις και διενέξεις.

Το μπάσκετ βέβαια είχε εξελιχθεί στην χώρα μας, αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Τα σκορ πλέον ήταν πολύ μεγαλύτερα, κανονικά όπως θα λέγαμε με τα σημερινά κριτήρια. Οι καλοί παίκτες είχαν πληθύνει. Το άθλημα είχε γίνει ακόμη πιο δημοφιλές και τα μικρά γήπεδα της εποχής πολλές φορές γέμιζαν ασφυκτικά.

Το σύστημα του πρωταθλήματος είχε παραμείνει το ίδιο, στις βασικές-γενικές του γραμμές.

Ήταν το σύστημα τελικής φάσης, στην οποία συμμετείχαν ομάδες από Αθήνα-Πειραιά και Θεσσαλονίκη, που θα έπαιζαν όλες εναντίον όλων, με τον πρωταθλητή να αναδεικνύεται βάσει βαθμολογίας. Επίσης ο τόπος διεξαγωγής θα ήταν και πάλι μια πόλη και οι αγώνες θα γινόντουσαν σε ένα και μόνο γήπεδο. Αυτή τη φορά η πόλη ήταν η Θεσσαλονίκη και το γήπεδο ήταν της ΧΑΝΘ.

Υπήρχαν πάντως και ορισμένες διαφορές το 1960 σε σχέση με το 1949. Αυτή τη φορά τον συμπληρωματικό ρόλο στο πρωτάθλημα δεν θα τον έπαιζε ομάδα από την ελληνική επαρχία, αλλά ομάδα από την ελληνική ομογένεια του εξωτερικού. Η ομάδα που κλήθηκε να συμμετάσχει ήταν ο Ολυμπιακός Αντίς Αμπέμπα Αιθιοπίας (ακόμη και εκεί στην Αφρική είχε φτάσει η χάρη του τεράστιου Θρύλου). Κατ’ ουσία επρόκειτο για μια συμβολική συμμετοχή, καθώς η ελληνική ομάδα της Αιθιοπίας ήταν πολύ αδύναμη και έχασε με μεγάλη διαφορά όλα τα παιχνίδια.

Υπήρχε και μια διαφορά ως προς τον αριθμό των ομάδων, που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα. Ήταν περισσότερες σε σχέση με το 1949: επτά αντί για έξι. Έτσι με την προσθήκη του Ολυμπιακού Αντίς Αμπέμπα το σύνολο των ομάδων της τελικής φάσης του πρωταθλήματος έφτασε τις οκτώ. Οι ομάδες που θα συμμετείχαν στην τελική φάση είχαν δώσει βέβαια προηγουμένως αγώνες πρόκρισης σε τοπικά πρωταθλήματα, όπως συνέβαινε και τα προηγούμενα χρόνια.

Οι 8 ομάδες της τελικής φάσης του πρωταθλήματος ήταν οι εξής: από το λεγόμενο «κέντρο» τέσσερις ομάδες και συγκεκριμένα τρεις από Αθήνα (ΑΕΚ, Σπόρτινγκ, Πανελλήνιος) και μια από τον Πειραιά (Ολυμπιακός). Άλλες τρεις από την Θεσσαλονίκη (ΠΑΟΚ, Άρης, Ηρακλής) και ο Ολυμπιακός Α.Α., για τον οποίο μιλήσαμε. Κατά τα λοιπά μην αναρωτιέστε και μη ψάχνετε να βρείτε τους βάζελους. Δεν είχαν καταφέρει καν να προκριθούν στα τελικά μέσω των πρωταθλημάτων Αττικής.

Καλύτεροι παίκτες των ομάδων εκείνη την εποχή ήταν: στην ΑΕΚ ο από τότε θεωρούμενος ως αρχισκόρερ Γιώργος Αμερικάνος μαζί με τον Νικητόπουλο, στον Σπόρτινγκ η φοβερή καλαθομηχανή, που λεγόταν Αλιμπράντης (τότε πρωτοεμφανίστηκε και μάλιστα δυναμικά και ο Μπαρλάς), στον Πανελλήνιο ο μεγάλος σκόρερ Χρηστέας, μαζί με τους Πιτσινό και Λέκκα, στον Ηρακλή ο Μπούσιος, στον Άρη οι ηγετικοί Γούσιος και Μπουσβάρος και στον ΠΑΟΚ ο σπουδαίος φορ Οικονόμου, που με ύψος 2.02 ήταν το υψηλό «σκιάχτρο» του πρωταθλήματος. Στον Ολυμπιακό εξακολουθούσαν να πρωταγωνιστούν ακόμη, έπειτα από μια δεκαετία και πλέον, από το 1949, οι αδελφοί Σπανουδάκη και ο δεινός σκόρερ Βαμβακούσης.

Πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος, φαβορί θεωρείτο ο ΠΑΟΚ, αφενός μεν γιατί ήταν ήδη κάτοχος του τίτλου (πρωταθλητής Ελλάδας την σεζόν 1958/59) έχοντας μια καλή και δεμένη ομάδα, αφετέρου δε- και το κυριότερο- γιατί οι αγώνες θα γινόντουσαν στη Θεσσαλονίκη, δηλαδή στην έδρα του. Μάλιστα προκειμένου να διεξαχθεί το πρωτάθλημα στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο ο ΠΑΟΚ, αλλά και όλες οι ομάδες της πόλης είχαν βάλει «λυτούς και δεμένους».

Ο Ολυμπιακός δεν συμπεριλαμβανόταν στα φαβορί, επειδή δεν έπειθε τους ειδήμονες για τις ικανότητες του. Επί πλέον είχε και σημαντικές απουσίες (όπως π.χ. αυτή του διεθνή το 1959 Ευθύμη Φιλίππου) και πολύ περιορισμένο αριθμό λύσεων στον πάγκο.

Όμως για μια ακόμη φορά ο Ολυμπιακός τους διέψευσε όλους.

Έκανε ένα φανταστικό πρωτάθλημα και κατέκτησε τον τίτλο, αφού νίκησε όλους τους αντιπάλους του, τερματίζοντας αήττητος. Δεύτερος τερμάτισε ο ΠΑΟΚ και τρίτος ο Πανελλήνιος. Η πιο άτυχη ομάδα του πρωταθλήματος ήταν ο Σπόρτινγκ, που έχασε τέσσερα παιχνίδια στην παράταση (!)

Τα αποτελέσματα των αγώνων του Ολυμπιακού στην τελική φάση κατά χρονολογική σειρά ήταν τα εξής: 

12/9/1960: με ΑΕΚ 50-48
13/9/1960: με Ηρακλή 61-52
14/9/1960: με ΠΑΟΚ 67-60
15/9/1960: με Πανελλήνιο 64-60
17/9/1960: με Ολυμπιακό Α. Α. 79-45
18/9/1960: με Σπόρτινγκ 72-64
19/9/1960: με Άρη 85-72

Οι παίκτες του Ολυμπιακού που ουσιαστικά έπαιξαν στο πρωτάθλημα ήταν μόνο 7: οι Αλ. Σπανουδάκης, Θ. Βαμβακούσης, Β. Φασιλής, Ν. Νικολαΐδης, Ι. Σπανουδάκης, Δ. Δουράτσος, Ι. Πολυχρονίου.

Από αυτούς τη μερίδα του λέοντος στο συνολικό σκοράρισμα είχαν οι Αλέκος Σπανουδάκης και Θόδωρος Βαμβακούσης, ενώ οι υπόλοιποι σκόραραν ισορροπημένα περίπου παρόμοιο αριθμό πόντων, αν εξαιρέσουμε τον Πολυχρονίου που σκόραρε ελάχιστα, αφού έπαιζε κυρίως άμυνα. Ελάχιστη συμμετοχή και ελάχιστο μονοψήφιο αριθμό πόντων είχαν οι Καζανίδης Περδικάρης και Καμπουρόπουλος.

Με άλλα λόγια, ο Ολυμπιακός έκανε έναν πραγματικό άθλο, αφού κατέκτησε το απαιτητικό πρωτάθλημα, με τους συνεχείς καθημερινούς αγώνες, χρησιμοποιώντας μόνο 6-7 συνολικά παίκτες. Συνεπώς, έστω και αν ξεχώρισαν περισσότερο, βάσει απόδοσης ο Αλ. Σπανουδάκης και ο Βαμβακούσης όλοι αυτοί οι 6-7 ήταν και είναι άξιοι συγχαρητηρίων.

Δεν ήταν όμως σημαντικό μόνο το ότι ο Ολυμπιακός νίκησε τους πάντες, αλλά και το ότι έπαιξε και όμορφο μπάσκετ, με αποτέλεσμα όλοι οι φίλαθλοι του κατάμεστου γηπέδου της ΧΑΝΘ (στη πλειοψηφία τους ντόπιοι αλλά και αρκετοί οπαδοί του Ολυμπιακού) την τελευταία αγωνιστική και μετά την απονομή του τίτλου να αποθεώσουν την ομάδα του Ολυμπιακού όταν, μετά από καθολική απαίτηση, πραγματοποίησε τον γύρο του θριάμβου μέσα στη Θεσσαλονίκη, στο γήπεδο της ΧΑΝΘ.

Η γνωστή τοπική εφημερίδα «Μακεδονία» την επομένη μέρα της κατάκτησης του τίτλου πήγε ακόμη παραπέρα. Έγραψε επί λέξει: «Η ομάς του Ολυμπιακού τη επιμονή του πλήθους των φιλάθλων έκαμε τον γύρο του θριάμβου εν μέσω θυέλλης επευφημιών και χειροκροτημάτων».

Προπονητής της ομάδας στο πρωτάθλημα του 1960 ήταν πάλι ο Γιάννης Σπανουδάκης, ενώ πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος δεν ήταν αυτή τη φορά ο Αλ. Σπανουδάκης, αλλά ο Αλιμπράντης του Σπόρτινγκ.

Άλλωστε ούτε ο μεγάλος Γ. Αμερικάνος μπόρεσε τότε να ανταγωνιστεί τον Αλιμπράντη. Και πώς να ξεπεράσεις ένα παίκτη, που στο πρωτάθλημα εκείνο είχε μέσο όρο πόντων κοντά στους 40 σε κάθε παιχνίδι (!). Μάλιστα σε ένα ματς των τελικών είχε βάλει 54 πόντους (!)

Κλείνοντας, και αφού στο πρωτάθλημα εκείνο δεν υπήρχε ΠΑΟ, παραθέτουμε τη σύνθεση και σκόρερ του Ολυμπιακού στον πιο κρίσιμο αγώνα του πρωταθλήματος αυτόν με τον πρωταθλητή του 1959 και δεύτερο το 1960 ΠΑΟΚ: Αλ. Σπανουδάκης 17, Ι. Σπανουδάκης 17, Φασιλής 12, Βαμβακούσης 11, Δουράτσος 6, Νικολαίδης 4, Πολυχρονίου.