Σήμερα θα γράψω για ένα απίθανο ιστορικό σενάριο, που σε πολλούς θα προκαλέσει γέλια ή ειρωνικά σχόλια. Κι όμως, με κίνδυνο να γελοιοποιηθώ, η υπόθεση αυτή μέσα μου δεν μοιάζει με μια ασύλληπτη και αβάσιμη φαντασίωση, αφού θα μπορούσε να εξελιχθεί σοβαρά, ακόμη και να είχε γίνει.
Του Θεολόγου Μιχαηλίδη
Σύμφωνα με δημοσίευση της 2.7.2018 του γνωστού αθλητικού κυπριακού site www.goal.com.cy, ο Κόκκαλης είχε απορρίψει τον Ιανουάριο του 2005 πρόταση του Έρικ Μανάς, μάνατζερ του Έντινσον Καβάνι, να μεταγραφεί στον Ολυμπιακό αντί του ποσού του 1.000.000 δολαρίων. Οι συζητήσεις είχαν γίνει στο περιθώριο επίσκεψης του μεγάλου Μαραντόνα στον Πειραιά όταν επρόκειτο να γίνει ένα είδος επίτιμου μέλους του Ολυμπιακού. Ο Καβάνι τότε έπαιζε στην Ουρουγουάη στη άσημη Ντανούμπιο και ψαχνόταν να έρθει στην Ευρώπη.
Βέβαια η μεταγραφή δεν έγινε ποτέ, αφού για τον Κόκκαλη είχε αρχίσει τότε για τα καλά η περίοδος των τσιγγουνιών. Μην ξεχνάμε ότι την περίοδο εκείνη είχε ξεκαθαρίσει στον νυν Πρόεδρο του Ερασιτέχνη ότι δεν «ήθελε να βάζει και γενικά να ξοδεύει κι άλλα λεφτά για τον Ολυμπιακό». Είχε κουραστεί να δαπανά μόνος του επί τόσα χρόνια για την ομάδα που αγαπούσε.
Και η αλήθεια είναι, για να είμαστε δίκαιοι, ότι ο Κόκκαλης είχε κάνει πάρα πολλά για τον Ολυμπιακό. Εμπέδωσε διοικητική σταθερότητα, ανέλαβε τη ρύθμιση και εξόφληση υπερβολικών χρεών, έκανε αμύθητες και πανάκριβες μεταγραφές παγκόσμιας κλάσης παικτών όπως Ζιοβάνι και Ζάχοβιτς, έβαλε την ομάδα στο νέο γήπεδο κ.λπ.
Μια υπόσχεση που όμως δεν τήρησε ήταν εκείνη που κατηγορηματικά έδωσε πως, όταν θα μπει η ομάδα στο νέο Καραϊσκάκη, θα αξίζει σε χρήμα πολύ περισσότερο από ό,τι το ίδιο, φρέσκο και μοντέρνο γήπεδο. Με άλλα λόγια, καλλιέργησε στον κόσμο όχι απλώς ελπίδες, αλλά και προσδοκίες ή και πεποιθήσεις για μεταγραφές πολλών εκατομμυρίων, ανάλογες ή και καλύτερες από αυτές που είχαν προηγηθεί. Αυτό το πράγμα δεν έγινε ποτέ. Μετά την είσοδο του Καραϊσκάκη, το έμψυχο υλικό του Ολυμπιακού δεν εμπλουτίσθηκε με πολλούς άξιους παικταράδες, ενώ άρχισαν κάθε χρόνο να καταφθάνουν πολλοί μέτριοι και φτηνοί παίκτες, αλλά και αρκετά παλτά. Πολλούς από αυτούς δεν θα τους θυμούνται ούτε οι νεότεροι οπαδοί, που έχουν ισχυρή μνήμη.
Τι θα ήταν λοιπόν για τον παλιό καλό Κόκκαλη να δαπανήσει 1.000.000 δολάρια; Εδώ πριν από μερικά χρόνια είχε δώσει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για Ζίο και Ζάχοβιτς. Όμως το 2005, ο Κόκκαλης δεν είχε την ίδια διάθεση.
Συνεπώς, το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι ο Ολυμπιακός θεωρητικά θα μπορούσε να καλύψει άνετα το οικονομικό βάρος της μεταγραφής και να την κάνει και μάλιστα εύκολα, αρκεί ο Κόκκαλης να ήταν ο παλιός Κόκκαλης.
Οι αξιώσεις της ομάδας της Ουρουγουάης, που δεν ήταν δα και κανένας κολοσσός, θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν εύκολα. Άλλωστε ούτε ο Καβάνι ήταν τότε διάσημος και επιπλέον παίκτης που δεν έχει παίξει σε Πενιαρόλ ή Νασιονάλ κοστίζει πολύ λίγο αφού σπανιότατα σταδιοδρομεί σε αξιόλογες ομάδες της Ευρώπης.
Δεν αρκεί όμως μόνο η ενδιαφερόμενη ομάδα. Είναι και ο παίκτης. Θα ήθελε άραγε ο Καβάνι να έρθει στην Ελλάδα και στον Ολυμπιακό;
Εδώ, φίλοι μου, χρειάζεται να γνωρίζετε κάτι περισσότερο για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του Καβάνι. Ενός παίκτη που πάντοτε έκανε τις επιλογές του επηρεασμένος βαθιά από το είδωλό του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα. Ο Αργεντινός όταν είχε ρωτηθεί γιατί είχε πάει σε Φιορεντίνα και Ρόμα και όχι σε Μίλαν, Ρεάλ ή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που σφαζόντουσαν για να τον αποκτήσουν, είχε πει: «Γιατί ένας τίτλος με ομάδες σαν κι αυτές (Ρόμα Φιορεντίνα) αξίζει όσο δέκα με ομάδες σαν τις άλλες (Μίλαν, Ρεάλ, Μ.Γ.)».
Ο Καβάνι ανέκαθεν ήταν ένα λαϊκό αλλά συνειδητοποιημένο παιδί, που έζησε μακριά από την πρωτεύουσα Μοντεβίδεο, που κυριολεκτικά είναι «άλλος κόσμος» για την ζωή στην Ουρουγουάη.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για τον χαρακτήρα του: Πριν από δύο χρόνια τέτοια εποχή, μέσα Ιούλη, όντας διεθνής φίρμα και παίκτης της Παρί, εμφανίστηκε ντυμένος εντελώς απλά με σκουφί και μπουφάν, μισή ώρα πριν από τα μεσάνυχτα, στον σταθμό υπεραστικών λεωφορείων (σαν να λέμε ΚΤΕΛ) στη γενέτειρα πόλη του το Σάλτο προκειμένου να ταξιδέψει με το λεωφορείο της γραμμής για το Μοντεβίδεο που απέχει από το Σάλτο 425 χιλιόμετρα. Όταν έβαζε τα λίγα μπαγκάζια του στον χώρο των αποσκευών κάποιοι τον αναγνώρισαν, αλλά δεν ήταν σίγουροι, αφού το θέαμα που έβλεπαν τους φάνηκε αδιανόητο. Όταν τον προσέγγισαν και τον ρώτησαν, ο Καβάνι επιβεβαίωσε την ταυτότητά του και φωτογραφήθηκε χαμογελαστός με τους συνεπιβάτες, ενώ κατά τη διάρκεια της πολύωρης διαδρομής με το λεωφορείο έπινε το εθνικό ποτό της χώρας («μάτε») συζητώντας με ηλικιωμένους επιβάτες και παίζοντας παιχνίδια με συνταξιδεύοντες φοιτητές.
Θα καταλάβετε όμως πολλά και από τις απόλυτα συνειδητές αγωνιστικές επιλογές που έκανε στην καριέρα του:
Κατ’ αρχάς επέλεξε να μην πάει στους γίγαντες της Ουρουγουάης Πενιαρόλ και Νασιονάλ, που μονοπωλούν τους εθνικούς τίτλους. Αντίθετα προσπάθησε να αμφισβητήσει τα πρωτεία τους, αγωνιζόμενος στην περιθωριακή Ντανούμπιο.
Στη συνέχεια, το 2007, προτίμησε την άσημη Παλέρμο του υπανάπτυκτου ιταλικού νότου και δεν άκουσε τις σειρήνες των μεγάλων παραδοσιακών ιταλικών δυνάμεων Μίλαν και Γιουβέντους. Το 2010, επέλεξε να παραμείνει στον υποτιμημένο ιταλικό νότο και να πάει στη Νάπολι, απορρίπτοντας τις προτάσεις όλων των μεγάλων της Ιταλίας: Μιλάνου, Τορίνου και Ρώμης.
Γιατί τα έκανε όλα αυτά; Γιατί ήθελε να αγωνιστεί για να ανεβάσει τις μικρότερες ομάδες και να τις φτάσει στο ίδιο επίπεδο με τους μεγαλύτερους συλλόγους της Ιταλίας, αυτούς που έχουν ατέλειωτες συλλογές τροπαίων και τίτλων.
Το 2013 δεν δελεάστηκε από τις μεγαλύτερες προτάσεις των μεγάλων και πλούσιων της Ισπανίας και ιδίως της Ρεάλ, της Αγγλίας (των ομάδων του Μάντσεστερ και του Λονδίνου). Έτσι προτίμησε να πάει στην ιστορικά άτιτλη και ανυπόληπτη στην Ευρώπη Παρί ΣΖ. Πίσω από την επιλογή του βρισκόταν η ίδια λογική. Να αγωνιστεί για να κάνει την Παρί μεγάλη στην Ευρώπη, ισάξια των διάσημων παραδοσιακών ποδοσφαιρικών δυνάμεων της ηπείρου, να αμφισβητήσει τα πρωτεία τους και να μην τις αφήσει να διεκδικούν εύκολα όπως κάθε χρόνο τίτλους. Πρόσφατα, όταν τον ρώτησαν σε ποια από τις δύο Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα θα προτιμούσε να πήγαινε, απάντησε χαμογελώντας «στην Ατλέτικο Μαδρίτης» (πάντα με το αουτσάιντερ).
Η αίσθησή μου είναι ότι καταρχήν η μικρή Ελλάδα και το ελληνικό πρωτάθλημα κάθε άλλο παρά θα αποτελούσαν εμπόδια για τον Καβάνι, με τη νοοτροπία που τον διακρίνει. Επιπλέον το κρίσιμο σημείο θα ήταν να μπορούσε να βρεθεί κάποιος να εξηγήσει στον Καβάνι το τι σημαίνει Ολυμπιακός και τι θέλει να κάνει στην Ευρώπη (γιατί εκεί είναι το ζουμί και όχι οι εγχώριοι τίτλοι). Αν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, ο Καβάνι θα συμφωνούσε εύκολα. Άλλωστε αυτό το λαϊκό που εκπέμπει ο Ολυμπιακός, που τότε ήταν ακόμη πιο έντονο, ταίριαζε και ταιριάζει με τον χαρακτήρα και τη νοοτροπία του Καβάνι.
Αν γινόταν το όνειρο θα ήταν κάτι το αξέχαστο για τον Θρύλο, έστω και αν την επόμενη χρονιά που θα έβγαζε μάτια, μπορεί να έσπευδαν να τον πουλήσουν, μολονότι τότε δεν είχε ακόμη γιγαντωθεί το μεταγραφικό εμπορευματικό αλισβερίσι, που μαίνεται εδώ και αρκετά χρόνια στον Ολυμπιακό. Από την άλλη, πού ξέρετε, μπορούσε να μας αγαπήσει τόσο που να μην έφευγε αμέσως.
Ποτέ δεν θα μάθουμε. Υποθέσεις και εκτιμήσεις κάνουμε. Πολλοί μπορούν να θυμηθούν το ανέκδοτο με το «αν», «τις γιαγιάδες», τα «καρούλια», και τα «πατίνια».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ (αυθαίρετο ή όχι): Δεν αποκλείεται να χάθηκε μια ευκαιρία να δούμε τον Καβάνι στον Ολυμπιακό. Οι προϋποθέσεις και οι πιθανότητες υπήρχαν. Αυτό είναι βέβαιο. Φυσικά κανείς δεν ξέρει αν θα μπορούσαν να ευοδωθούν οι συζητήσεις, αν υποτεθεί ότι υπήρχε κοινή θέληση όλων των πλευρών και οι διαπραγματεύσεις ξεκινούσαν. Ασφαλώς και θα μεσολαβούσαν πολλές λεπτομέρειες και όροι, από την ικανοποίηση των οποίων θα εξαρτάτο η πρόοδος της υπόθεσης.
Τελειώνοντας θα σχολιάσω την δήλωση του Καβάνι για τον εαυτό του, που πρέπει να την προσθέσετε στην ιστορία με το λεωφορείο των ντόπιων ΚΤΕΛ: «είμαι αιχμάλωτος του ποδοσφαιρικού μου ονείρου».
Αυτή η δήλωση δείχνει μια αυτογνωσία, που προέρχεται μέσα από μια κοινωνική και πολιτική συνείδηση. Ποτέ δεν θα την έκανε ένας από τους χιλιάδες σύγχρονους χαβαλέδες, που έχουν γεμίσει το διεθνές ποδόσφαιρο.
Κατά μια περίεργη σύμπτωση το πρώτο γκολ του Καβάνι για το Τσάμπιονς Λιγκ ήταν κατά του Ολυμπιακού στο 1-4 στο Καραϊσκάκη.
Σύμφωνα με δημοσίευση της 2.7.2018 του γνωστού αθλητικού κυπριακού site www.goal.com.cy, ο Κόκκαλης είχε απορρίψει τον Ιανουάριο του 2005 πρόταση του Έρικ Μανάς, μάνατζερ του Έντινσον Καβάνι, να μεταγραφεί στον Ολυμπιακό αντί του ποσού του 1.000.000 δολαρίων. Οι συζητήσεις είχαν γίνει στο περιθώριο επίσκεψης του μεγάλου Μαραντόνα στον Πειραιά όταν επρόκειτο να γίνει ένα είδος επίτιμου μέλους του Ολυμπιακού. Ο Καβάνι τότε έπαιζε στην Ουρουγουάη στη άσημη Ντανούμπιο και ψαχνόταν να έρθει στην Ευρώπη.
Βέβαια η μεταγραφή δεν έγινε ποτέ, αφού για τον Κόκκαλη είχε αρχίσει τότε για τα καλά η περίοδος των τσιγγουνιών. Μην ξεχνάμε ότι την περίοδο εκείνη είχε ξεκαθαρίσει στον νυν Πρόεδρο του Ερασιτέχνη ότι δεν «ήθελε να βάζει και γενικά να ξοδεύει κι άλλα λεφτά για τον Ολυμπιακό». Είχε κουραστεί να δαπανά μόνος του επί τόσα χρόνια για την ομάδα που αγαπούσε.
Και η αλήθεια είναι, για να είμαστε δίκαιοι, ότι ο Κόκκαλης είχε κάνει πάρα πολλά για τον Ολυμπιακό. Εμπέδωσε διοικητική σταθερότητα, ανέλαβε τη ρύθμιση και εξόφληση υπερβολικών χρεών, έκανε αμύθητες και πανάκριβες μεταγραφές παγκόσμιας κλάσης παικτών όπως Ζιοβάνι και Ζάχοβιτς, έβαλε την ομάδα στο νέο γήπεδο κ.λπ.
Μια υπόσχεση που όμως δεν τήρησε ήταν εκείνη που κατηγορηματικά έδωσε πως, όταν θα μπει η ομάδα στο νέο Καραϊσκάκη, θα αξίζει σε χρήμα πολύ περισσότερο από ό,τι το ίδιο, φρέσκο και μοντέρνο γήπεδο. Με άλλα λόγια, καλλιέργησε στον κόσμο όχι απλώς ελπίδες, αλλά και προσδοκίες ή και πεποιθήσεις για μεταγραφές πολλών εκατομμυρίων, ανάλογες ή και καλύτερες από αυτές που είχαν προηγηθεί. Αυτό το πράγμα δεν έγινε ποτέ. Μετά την είσοδο του Καραϊσκάκη, το έμψυχο υλικό του Ολυμπιακού δεν εμπλουτίσθηκε με πολλούς άξιους παικταράδες, ενώ άρχισαν κάθε χρόνο να καταφθάνουν πολλοί μέτριοι και φτηνοί παίκτες, αλλά και αρκετά παλτά. Πολλούς από αυτούς δεν θα τους θυμούνται ούτε οι νεότεροι οπαδοί, που έχουν ισχυρή μνήμη.
Τι θα ήταν λοιπόν για τον παλιό καλό Κόκκαλη να δαπανήσει 1.000.000 δολάρια; Εδώ πριν από μερικά χρόνια είχε δώσει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για Ζίο και Ζάχοβιτς. Όμως το 2005, ο Κόκκαλης δεν είχε την ίδια διάθεση.
Συνεπώς, το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι ο Ολυμπιακός θεωρητικά θα μπορούσε να καλύψει άνετα το οικονομικό βάρος της μεταγραφής και να την κάνει και μάλιστα εύκολα, αρκεί ο Κόκκαλης να ήταν ο παλιός Κόκκαλης.
Οι αξιώσεις της ομάδας της Ουρουγουάης, που δεν ήταν δα και κανένας κολοσσός, θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν εύκολα. Άλλωστε ούτε ο Καβάνι ήταν τότε διάσημος και επιπλέον παίκτης που δεν έχει παίξει σε Πενιαρόλ ή Νασιονάλ κοστίζει πολύ λίγο αφού σπανιότατα σταδιοδρομεί σε αξιόλογες ομάδες της Ευρώπης.
Δεν αρκεί όμως μόνο η ενδιαφερόμενη ομάδα. Είναι και ο παίκτης. Θα ήθελε άραγε ο Καβάνι να έρθει στην Ελλάδα και στον Ολυμπιακό;
Εδώ, φίλοι μου, χρειάζεται να γνωρίζετε κάτι περισσότερο για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του Καβάνι. Ενός παίκτη που πάντοτε έκανε τις επιλογές του επηρεασμένος βαθιά από το είδωλό του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα. Ο Αργεντινός όταν είχε ρωτηθεί γιατί είχε πάει σε Φιορεντίνα και Ρόμα και όχι σε Μίλαν, Ρεάλ ή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που σφαζόντουσαν για να τον αποκτήσουν, είχε πει: «Γιατί ένας τίτλος με ομάδες σαν κι αυτές (Ρόμα Φιορεντίνα) αξίζει όσο δέκα με ομάδες σαν τις άλλες (Μίλαν, Ρεάλ, Μ.Γ.)».
Ο Καβάνι ανέκαθεν ήταν ένα λαϊκό αλλά συνειδητοποιημένο παιδί, που έζησε μακριά από την πρωτεύουσα Μοντεβίδεο, που κυριολεκτικά είναι «άλλος κόσμος» για την ζωή στην Ουρουγουάη.
Θα καταλάβετε όμως πολλά και από τις απόλυτα συνειδητές αγωνιστικές επιλογές που έκανε στην καριέρα του:
Στη συνέχεια, το 2007, προτίμησε την άσημη Παλέρμο του υπανάπτυκτου ιταλικού νότου και δεν άκουσε τις σειρήνες των μεγάλων παραδοσιακών ιταλικών δυνάμεων Μίλαν και Γιουβέντους. Το 2010, επέλεξε να παραμείνει στον υποτιμημένο ιταλικό νότο και να πάει στη Νάπολι, απορρίπτοντας τις προτάσεις όλων των μεγάλων της Ιταλίας: Μιλάνου, Τορίνου και Ρώμης.
Γιατί τα έκανε όλα αυτά; Γιατί ήθελε να αγωνιστεί για να ανεβάσει τις μικρότερες ομάδες και να τις φτάσει στο ίδιο επίπεδο με τους μεγαλύτερους συλλόγους της Ιταλίας, αυτούς που έχουν ατέλειωτες συλλογές τροπαίων και τίτλων.
Το 2013 δεν δελεάστηκε από τις μεγαλύτερες προτάσεις των μεγάλων και πλούσιων της Ισπανίας και ιδίως της Ρεάλ, της Αγγλίας (των ομάδων του Μάντσεστερ και του Λονδίνου). Έτσι προτίμησε να πάει στην ιστορικά άτιτλη και ανυπόληπτη στην Ευρώπη Παρί ΣΖ. Πίσω από την επιλογή του βρισκόταν η ίδια λογική. Να αγωνιστεί για να κάνει την Παρί μεγάλη στην Ευρώπη, ισάξια των διάσημων παραδοσιακών ποδοσφαιρικών δυνάμεων της ηπείρου, να αμφισβητήσει τα πρωτεία τους και να μην τις αφήσει να διεκδικούν εύκολα όπως κάθε χρόνο τίτλους. Πρόσφατα, όταν τον ρώτησαν σε ποια από τις δύο Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα θα προτιμούσε να πήγαινε, απάντησε χαμογελώντας «στην Ατλέτικο Μαδρίτης» (πάντα με το αουτσάιντερ).
Η αίσθησή μου είναι ότι καταρχήν η μικρή Ελλάδα και το ελληνικό πρωτάθλημα κάθε άλλο παρά θα αποτελούσαν εμπόδια για τον Καβάνι, με τη νοοτροπία που τον διακρίνει. Επιπλέον το κρίσιμο σημείο θα ήταν να μπορούσε να βρεθεί κάποιος να εξηγήσει στον Καβάνι το τι σημαίνει Ολυμπιακός και τι θέλει να κάνει στην Ευρώπη (γιατί εκεί είναι το ζουμί και όχι οι εγχώριοι τίτλοι). Αν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, ο Καβάνι θα συμφωνούσε εύκολα. Άλλωστε αυτό το λαϊκό που εκπέμπει ο Ολυμπιακός, που τότε ήταν ακόμη πιο έντονο, ταίριαζε και ταιριάζει με τον χαρακτήρα και τη νοοτροπία του Καβάνι.
Αν γινόταν το όνειρο θα ήταν κάτι το αξέχαστο για τον Θρύλο, έστω και αν την επόμενη χρονιά που θα έβγαζε μάτια, μπορεί να έσπευδαν να τον πουλήσουν, μολονότι τότε δεν είχε ακόμη γιγαντωθεί το μεταγραφικό εμπορευματικό αλισβερίσι, που μαίνεται εδώ και αρκετά χρόνια στον Ολυμπιακό. Από την άλλη, πού ξέρετε, μπορούσε να μας αγαπήσει τόσο που να μην έφευγε αμέσως.
Ποτέ δεν θα μάθουμε. Υποθέσεις και εκτιμήσεις κάνουμε. Πολλοί μπορούν να θυμηθούν το ανέκδοτο με το «αν», «τις γιαγιάδες», τα «καρούλια», και τα «πατίνια».
Τελειώνοντας θα σχολιάσω την δήλωση του Καβάνι για τον εαυτό του, που πρέπει να την προσθέσετε στην ιστορία με το λεωφορείο των ντόπιων ΚΤΕΛ: «είμαι αιχμάλωτος του ποδοσφαιρικού μου ονείρου».
Αυτή η δήλωση δείχνει μια αυτογνωσία, που προέρχεται μέσα από μια κοινωνική και πολιτική συνείδηση. Ποτέ δεν θα την έκανε ένας από τους χιλιάδες σύγχρονους χαβαλέδες, που έχουν γεμίσει το διεθνές ποδόσφαιρο.
Κατά μια περίεργη σύμπτωση το πρώτο γκολ του Καβάνι για το Τσάμπιονς Λιγκ ήταν κατά του Ολυμπιακού στο 1-4 στο Καραϊσκάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου