Από δηλώσεις καλά πάμε
Από την «ομάδα που χτίζεται» του Χάσι, έως το «δεν συμβιβαζόμαστε με κάτι κάτω από την πρώτη θέση» του Καπίνο, στις δηλώσεις τα πάμε καλά.
Του Dr. Jekyll
Το πρόβλημα στο χορτάρι
Το κακό τριτώνει
Ο αγώνας με τον Αστέρα διεξάγεται χωρίς οπαδούς (για όσους πιστεύουν ότι αυτό μόνο αρνητικό είναι, μάλλον δεν έχουν εικόνα από τον ψυχισμό αρκετών φιλάθλων του Ολυμπιακού, οι οποίοι περιμένουν την πρώτη γκάφα, ειδικά μετά από μια πανκάκιστη εμφάνιση, όπως αυτή της Τρίτης, για να αρχίζουν να κράζουν). Επίσης, ο Αστέρας δεν δείχνει ακόμα ότι έχει φτάσει στο, καλό για Ελλάδα, επίπεδο των περασμένων ετών. Ο Ολυμπιακός, όμως, εμφανίζεται άνευρος, με προβλήματα στα τρεξίματα, βρίσκεται πίσω στο σκορ από ένα πέναλτι (ο Αστέρας, έως τότε, έχει μια υποψία ευκαιρίας), και για το υπόλοιπό, αρκετό για να αλλάξουν οι ισορροπίες του αγώνα, διάστημα, προσπαθεί ανορθολογικά και μάταια να κάνει την ανατροπή.Με τον Ολυμπιακό στην --ανούσια-- επίθεση, ο Αστέρας χάνει και τις ευκαιρίες του (ο Καπίνο σώζει σε δύο περιπτώσεις τον Ολυμπιακό από --βέβαιη-- ήττα) και, τελικά, το σκορ κλείνει με την ισοφάριση του Ολυμπιακού με πέναλτι που εκτελεί εύστοχα ο Τζούρτζεβιτς (ανοίγοντας λογαριασμό με τα ερυθρόλευκα) στο 94΄. Το --τεράστιο-- πρόβλημα δεν είναι η ισοπαλία. Είναι πως από τη στιγμή που δέχτηκες το γκολ, και με 31 λεπτά στη διάθεσή σου, δεν μπορούσες να πείσεις ούτε τον πιο αισιόδοξο οπαδό πως μπορείς να το γυρίσεις: με το σκορ εναντίον σου και με το ενδεχόμενο του δεύτερου συνεχόμενου στραβοπατήματος ορατό, ο Ολυμπιακός δεν «έπνιξε» τον αντίπαλο ούτε για ένα πεντάλεπτο.
Ας ξεκινήσουμε με ένα δεδομένο: στο ποδόσφαιρο υπάρχουν τα αποτελέσματα της νίκης, της ισοπαλίας και της ήττας. Σημασία έχει το πώς και από ποιον. Μια πιθανή ήττα από τη Σπόρτιγκ, με τον Ολυμπιακό να στέκεται άτυχος (όσο μπορούμε να μιλάμε για τύχη) είναι αποδεκτή. Μια ισοπαλία με τον Αστέρα στο Καραϊσκάκης, με τον Ολυμπιακό να έχει χάσει τα άχαστα και τον Αστέρα να ισοφαρίζει από σύμπτωση, είναι μεν αρνητικό, αλλά δεν αποτελεί αιτία για να προβληματιστείς σοβαρά για τη ποιότητα της δουλειάς που γίνεται στην ομάδα. Ένα κακό αποτέλεσμα σε μια σειρά αγώνων, εντός ή εκτός προγράμματος, δεν φέρνει από μόνο του την καταστροφή. Κάθε προπονητής, και κάθε νέα προσθήκη στο ρόστερ, δικαιούνται χρόνο και στήριξη από κόσμο (και διοίκηση, προφανώς) μέχρι να εγκλιματιστούν.
Όμως: ο Ολυμπιακός φέτος έχει δώσει ήδη εννιά επίσημα παιχνίδια, με τη πλειοψηφία των παικτών να ανήκουν στην ομάδα --τουλάχιστον-- από τις αρχές Ιουλίου. Στα εννιά αυτά παιχνίδια, έχει δύο τραγικές εμφανίσεις (με Σπόρτινγκ και Αστέρα), κάμποσες μέτριες (με Ριέκα εκτός, Παρτιζάν εντός, με Ξάνθη και με Λαμία), τρεις καλές --ή σχετικά καλές (με Παρτιζάν εκτός, με Λάρισα εντός, και με Ριέκα εντός --το μόνο παιχνίδι στο οποίο έβγαλε αντίδραση όταν στράβωσε ο αγώνας), μετρά μια ήττα και τρεις ισοπαλίες (δύο από αυτές στα τέσσερα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος), και έχει κατορθώσει να κρατήσει το μηδέν στην άμυνα μόνο στους αγώνες με τη Λαμία και τη Ριέκα εκτός έδρας.
Ο Χάσι πήρε τα εύσημα και τα θετικά σχόλια για τη πρόκριση στο Ch.L., αλλά σχεδόν τρεις μήνες μετά την απόκτησή του, τα αρνητικά στοιχεία της ομάδας, όπως η άμυνα και η επίθεση στα στημένα (σε μεγάλο βαθμό ζήτημα του προπονητή) και η τραγική ανασταλτική λειτουργία, εξακολουθούν να υπάρχουν, ενώ τα θετικά δείχνουν να εξαφανίζονται (το passing game, το γρήγορο transition και η δημιουργία φάσεων). Η φυσική κατάσταση (θεμέλιος λίθος στο σύγχρονο ποδόσφαιρο) δείχνει προβληματική. Το κλίμα στα αποδυτήρια αμφιβάλω αν είναι καλό (άλλωστε, τα καλά αποτελέσματα δημιουργούν καλό κλίμα --ή, τουλάχιστον, κρύβουν τα προβλήματα--, ενώ τα κακά αποτελέσματα αποτελούν ιδανική αφορμή για να βγουν προς τα έξω γκρίνιες και παράπονα).
Οι παίκτες είναι χωρισμένοι σε γκρουπ δύο ταχυτήτων: Ένγκελς, Ζιλέ, Οφόε, Μάριν, Ρομαό, φαίνεται να έχουν κλείσει θέση στη βασική ενδεκάδα, ενώ παίκτες που μπορούν να βοηθήσουν, όπως ο Μάρτινς (πλήρως παροπλισμένος) ή οι Πάρντο και Φορτούνης, καλούνται να αποδεικνύουν συνεχώς τη ποιότητά τους. Παρεμπιπτόντως: με τα νεύρα σχετικά τεντωμένα, μετά το τρίτο κακό αποτέλεσμα, θα πάρω ξεκάθαρη θέση: από τον Μάριν προτιμώ Σεμπά, Πάρντο ή Καρσελά --ως αριστερό μέσο-- και Φορτούνη ως οργανωτή. Δεν μιλώ για παροπλισμό: ο Γερμανός και μπάλα ξέρει, και χρήσιμος είναι. Δεν δικαιολογεί, όμως, με την απόδοσή του την ασυλία που έχει από τον προπονητή του.
Ακόμα: 17 Σεπτέμβρη και μια πιο εμπεριστατωμένη κριτική για τους παίκτες που ήρθαν.
Ο Καρσελά φρου φρου και αρώματα, αλλά από ουσία ελάχιστη. Ο Οφόε καλύτερος στα επιθετικά του, παρά στα αμυντικά του, καθήκοντα (με αμυντικά λάθη, όμως, που στοιχίζουν). Ο Ζιλέ μέτριος ως κακός, σε μια --κομβική-- θέση που απαιτεί περισσότερα πράγματα. Ο Ένγκελς σίγουρα δεν είναι / δεν διαθέτει την προσωπικότητα και τα χαρακτηριστικά που χρειαζόταν ο Ολυμπιακός, εδώ και κάμποσες μεταγραφικές περιόδους (δεν θα πάρω θέση για τον Βούκοβιτς, αλλά πολύ φοβάμαι πως ο Μποτία παραμένει ο πιο ποιοτικός αμυντικός που διαθέτουμε στο ρόστερ). Ο Κούτρης χρειάζεται χρόνο και μέταλλο για να σταθεί σοβαρά --και όχι ως μέτρια λύση-- στο αριστερό άκρο της άμυνας, ενώ ο Μίλιτς δεν φαίνεται να έχει τη στήριξη του προπονητή που τον επέλεξε. Και μια και μίλησα για την άμυνα (και επειδή το άκουσα και αυτό): όχι, δεν γίνεται να χρεώνεται η απογοητευτική αμυντική λειτουργία της ομάδας στην λογικότατη πώληση του Ρέτσου.
Ψιλά πράγματα και από τους ανέτοιμους ακόμα Εμενίκε και Τζούρτζεβιτς (χωρίς το εύκολο γκολ, ο Ολυμπιακός δεν πρόκειται να φτουρήσει ούτε στο ελληνικό πρωτάθλημα). Αλήθεια, ο Μπεν πού χάθηκε; Ο Ομάρ είναι χιλιόμετρα πίσω από τον καλό του εαυτό (το περυσινό διαβατήριό του για τη δοκιμή στην Premier League, σε ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα του πλανήτη). Ο Πάρντο έχει επιστρέψει ορεξάτος, αλλά αν μετά από τα δύο γκολ σε 15 λεπτά, σε αγώνα Champions League, δεν δικαιούται να ξεκινήσει στην αρχική ενδεκάδα, υπάρχει πρόβλημα. Ο Ζντιέλαρ αποτελεί ευχάριστη έκπληξη: και στα μικρά διαστήματα που έχει μπει ως αλλαγή, και στο δεύτερο ημίχρονο με τη Σπόρτιγκ (με τους Πορτογάλους να έχουν ρίξει ρυθμό), και στον χθεσινό αγώνα, φαίνεται ως υπολογίσιμη επιλογή για εξάρι (αυτός και ο Ρομαό φαίνονται καλύτεροι του Ζιλέ).
Ιδιαίτερες ποδοσφαιρικές γνώσεις δεν διαθέτω, προπονητής δεν είμαι, και ο προπονητής πρέπει να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην ομάδα (αυτός θα πάρει τα εύσημα ή την ευθύνη). Από την άλλη, εξοργίζομαι όταν μια --σταθερά-- προβληματική εικόνα, η οποία είναι ολοφάνερη στα δικά μου μάτια, δεν γίνεται αντιληπτή από τον προπονητή (όπως, για παράδειγμα, η εμμονή του Μίτσελ, τη δεύτερη χρονιά, να αγωνίζεται δίχως εξτρέμ, η εμμονή του Μπέντο για άμυνα στη σέντρα --με αργό αμυντικό δίδυμο-- και η --πιθανή-- εμμονή του Χάσι για ένα σύστημα με δύο ή τρία δεκάρια και τη χρησιμοποίηση ενός παίκτη στην --επαναλαμβάνω: κομβική-- θέση του αμυντικού μέσου, χωρίς τις βοήθειες που κραυγάζει ότι χρειάζεται).
Επίσης: ο Ανσαριφάρντ με τον Μπεν αποδεδειγμένα είχαν ιδανική συνεργασία στον Πανιώνιο, ενώ καλή χημεία έχουν δείξει ο Φορτούνης με τον Ανσαριφάρντ. Ο Μάρτινς ήταν ο παίκτης που από τα πόδια του περνούσε το παιχνίδι του περυσινού Ολυμπιακού. Ο Ανδρούτσος μπορεί και πρέπει να πάρει ευκαιρίες. Ο Νικολάου είναι κεντρικός αμυντικός, ο Ρομαό όχι, ενώ ο Ρομαό χρειάζεται στα χαφ (σε χαμηλής δυναμικής αγώνες, μια χαρά είναι ως κεντρικός αμυντικός, στα πιο δύσκολα, όχι).
Ολοκληρώνοντας για την εικόνα του φετινού Ολυμπιακού: η διοίκηση δικαιούται να μείνει έξω από την κριτική. Αν υπάρχει ένα --σοβαρό-- λάθος να της χρεωθεί, είναι η απόκτηση του Χάσι (η οποία θυμίζω, πάντως, πως έγινε με ένα συγκεκριμένο κριτήριο, το οποίο δικαιώθηκε). Λεφτά ξοδεύτηκαν (άσχετα αν θεωρώ ακατανόητο το κόστος για την απόκτηση του Ένγκελς), παίκτες αποκτήθηκαν (πριν ακόμα εξασφαλιστεί το μπόνους του Champions League) και, στη θεωρία, η ομάδα απέκτησε περισσότερη ποιότητα και λύσεις -- σε σύγκριση με τη περυσινή χρονιά και αφήνοντας έξω τις επιλογές του Μπέντο. Όμως, τα πράγματα έχουν αρχίσει να στραβώνουν επικίνδυνα, και, έχω την αίσθηση, ότι η θέση του Χάσι είναι επισφαλής. Αν εμείς, ως οπαδοί, λειτουργούμε με το θυμικό, η διοίκηση έχει την υποχρέωση να λειτουργεί με ψυχραιμία. Ας ζυγίζουν την κατάσταση και ας αποφασίσουν.
Η ανάγκη για βελτίωση είναι άμεση. Δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια, παίκτες ψυχωμένοι και αποφασισμένοι χρειάζονται. Η επόμενη αγωνιστική είναι το πρώτο μεγάλο τεστ για το ελληνικό πρωτάθλημα. Με νίκη καλύπτεις, εν μέρει, τα άσχημα αποτελέσματα και όλοι --προπονητής και παίκτες-- κερδίζουν χρόνο. Με ήττα μένεις πίσω στο πρωτάθλημα (ένα πρωτάθλημα με όλες τις ιδιαιτερότητες που έχει το φετινό -- μια βασική ιδιαιτερότητα, για να μην μένουμε μόνο στο παρασκήνιο, είναι πως και οι αντίπαλοί σου είναι ενισχυμένοι).
Την Τρίτη είναι η επιστροφή μας στο Καραϊσκάκης για τις εγχώριες διοργανώσεις. Όσοι έρθουν καλό θα είναι να έχουν προετοιμαστεί για να στηρίξουν την ομάδα, όχι τόσο για τον αγώνα του Κυπέλλου, αλλά για τους δύο αγώνες που ακολουθούν. Οι (σε μεγάλο βαθμό, δικαιολογημένοι) γκρινιάρηδες ας εκδηλώσουν την οργή τους μετά το σφύριγμα της λήξης ή στου Ρέντη (δύο τσιγάρα δρόμος). Όσο και να μας χαλάει η μέχρι τώρα εικόνα της ομάδας, δεν γίναμε Ολυμπιακοί για τις νίκες και τους τίτλους, ενώ τα σημαντικότερα έρχονται. Ας βάλει το χέρι του ο προπονητής, ας βγάλουν πάθος και την ποιότητα --που διαθέτουν-- οι παίκτες, και εμείς θα είμαστε δίπλα τους (χρόνος υπάρχει, αλλά μετρά αντίστροφα, και, πλέον, όχι μόνο για τη συνέχεια της ευρωπαϊκής πορείας την άνοιξη, αλλά και για τη διατήρηση του τίτλου του πρωταθλητή).
Και ένα ακόμα σχόλιο για τον αγώνα της Τρίτης. Αν οι Πορτογάλοι ήταν πιο εύστοχοι (ή δεν έριχναν ρυθμό) και ο Πάρντο δεν σκόραρε τα δύο γκολ, το ξημέρωμα της Τετάρτης θα έβρισκε πολλούς να ζητούν την απομάκρυνση του Χάσι, της μισής ομάδας, της διοίκησης και των καθισμάτων στο Καραϊσκάκης. Ναι, το παιχνίδι στράβωσε από το ξεκίνημα (με πρώτο λάθος του Μάριν και δεύτερο του Οφόε). Όμως, όπως υπενθύμισε και το κορεό, στο Καραϊσκάκης έχουν δεινοπαθήσει ομάδες και ομάδες. Έχουν υπάρξει, βέβαια, και βαριές ήττες. Ποτέ, όμως, με τέτοια αποκαρδιωτική εικόνα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου