Έξη γκολ, έξη τέρματα σ’ έξη ζωές: Για τον Νίκο Γόδα

Με τον Γόδα είχαμε καιρό να σμύξουμε. Γνωριζόμαστε από το Νοέμβρη του '44, όταν τον φέρανε λοχαγό στο Λόχο μας και συναντηθήκαμε εδώ στην απομόνωση, ύστερα από τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Την ώρα που μας μένει κάνουμε συντροφιά και μιλάμε για τα περασμένα. Τι άλλο να κάνεις; Μόνο ο Μίχος και σε αυτή τη θύελλα βρίσκει κάτι. Γδύνεται και με τη βροχή που πέφτει ποτάμι κάνει το μπάνιο του. Καταμεσής του προαυλίου, τρίβεται και σαπουνίζεται του καλού καιρού. «Δεν υπάρχει ωραιότερο λουτρό, έλεγε και ξανέλεγε, μα ούτε κι άλλος τρόπος να βγάλεις τη λέρα από πάνω σου». Ίσως ναχει δίκηο μια και τώρα είναι μόνος του.

Φορώντας τις καινούριες γυαλιστερές του γαλότσες και τυλιγμένος στο αδιάβροχό του, μας επισκέπτεται ο διευθυντής. Όπως πάντα, τον συνοδεύουν το ειρωνικό του χαμόγελο κι ο αρχ/κας. Έλειπε κάμποσο καιρό με άδεια στην Αθήνα και σαν γύρισε, ήρθε να μας δει.

-Ξέρετε, μπαίνοντας εδώ μέσα, καταλαμβάνομαι από δέος.
-Γιατί κ. Διευθυντά;
-Διότι εδώ είναι συγκεντρωμένο το Αϊ-Λάϊφ της ηγεσίας του κουκουέ. Και ξέρω ακόμα πώς αν καμμιά φορά αλλάξουν τα πράγματα, το μικρότερο κομματάκι θαναι σαν το νυχάκι μου.
-Πλανάσθε κ. Διευθυντά. Εμείς δεν κηρύττουμε εκδίκηση μα συμφιλίωση.
-Σκυλί που δεν δαγκώνει γλύφει.
-Εμείς, δεν γλύφουμε, πιστεύουμε με πάθος σ’ αυτά που λέμε.
-Καλά, καλά. Έτοιμος είσαι Γόδα να μου κάνεις προσηλυτισμό.
-Πάρτε το όπως νομίζετε, πάντως σας λέμε την αλήθεια.
-Η αλήθεια είναι σχετική, έτσι δεν είναι;
-Η αλήθεια είναι αλήθεια.
-Τότε, Θα σε ρωτήσω κάτι, θα μου πεις όμως την αλήθεια.
-Σας ακούω.
-Όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν να ικανοποιήσουν μια ματαιοδοξία. Να γίνουν διάσημοι, να τους επευφημίσουν, να τους χειροκροτήσουν και ναχουν να κάνουν με χρήματα. Εσένα, ούτε η δόξα, ούτε το χρήμα σουλειψαν. Τι ψάχνεις να βρεις;
-Κε Διευθυντά, ήμουν και παραμένω αθλητής, αγωνιστής, κίνητρο μου δεν υπήρξε, η δόξα και ο πλούτος.
-Αλλά;
-Η ευγενική άμιλλα και η δόξα των χρωμάτων της πατρίδας και της ομάδας μου.
-Τώρα που ήμουνα στην Αθήνα, με βρήκε κάποιος απ’ τους παράγοντες του Ολυμπιακού και μου ζήτησαν να ενδιαφερθώ για σένα.
-Καλωσύνη τους.
-Σήμερα δε, βρίσκεται εδώ με την Ομάδα που θα παίξουν, με την τοπική Κέρκυρας.
-Αλήθεια; Παίζει ο Ολυμπιακός σήμερα εδώ; Έκανε χαρούμενος και βούρκωσαν τα μάτια του.
-Ναι!
-Ε! έχετε να μαζέψετε γκολ!
-Καλά, ας αφήσουμε τα γκολ. Οι παράγοντες – τους ξέρεις άλλωστε – ύστερα από ενέργειες των δικών σου, θέλουν να ενδιαφερθούν για σένα, με τον όρο όμως να τους βοηθήσεις.
-Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον τους. Εγώ όμως είμαι αθλητής και νόμος αιώνιος για μας είναι ένας.
-Δηλαδή;
-Να πέφτει ή να φτάνει στο τέρμα νικητής.
-Ανόητος ιδεαλισμός. Αυτά που λες συνονόματε… Οι Νικολήδες είναι έξυπνοι άνθρωποι. Σαν χάσω τη ζωή μου, φούρνος να μην καπνίσει.
-Αυτά που λέτε ισχύουν για όσους δεν μπήκαν στο στίβο. Εμείς έχουμε έναν άλλον τρόπο σκέψης.
-Να τον ακούσουμε.
-Η χαρά που ένιωσε ο Μαραθωνοδρόμος όταν έφερε το «Νενικήκαμεν» στους Αθηναίους, είναι το ιδανικό μας.
-Τι να τον κάνεις, πέθανε.
-Κι όμως έγινε αθάνατος.
-Τέλος πάντων, ας μη μπλεκόμαστε με τ’ αθλητικά, γιατί δεν τα βγάζει κανείς πέρα μαζί σου. Και για να τελειώνουμε. Ο κ. αυτός να μην ανέβει το απόγευμα να σε δει.
-Αν προϋπόθεση του ενδιαφέροντος του είναι αυτό που λέτε, τον ευχαριστώ μεν αλλά ας μην κάνει τον κόπο.
-Γιατί;
-Διότι, αν είχα πρόθεση ν’ ατιμάσω τον στίβο και τον αθλητή, το έκανα και δίχως τη μεσολάβησή τους, για να τους είμαι και υποχρεωμένος.
-Δεν νομίζεις πώς παίρνουμε καμμιά φορά αποφάσεις, που μετανοιώνουμε πικρά αργότερα;
-Αυτό ισχύει για τους άμυαλους.
-Τότε, ας αφήσουμε το χρόνο να δείξει, ποιος είναι ο άμυαλος.
-Σωστά! Τώρα όμως, επιτρέψατέ μου να σας ζητήσω κάτι.
-Λέγε.
-Μια και δεν μας αφήνετε βιβλία, περιοδικά κι εφημερίδες, επιτρέψτε μας τουλάχιστον τις αθλητικές.
-Στις άλλες αχτίνες θα τις επιτρέψω. Σε σας όχι.
-Δεν νομίζετε ότι είναι βάρβαρο το μέτρο, να μας στερήσετε κάθε πνευματική τροφή;
-Οι διαταγές είναι του Υπουργείου και εγώ σαν υπάλληλος καλούμαι να τις εφαρμόσω κι όχι να τις κρίνω.
-Τουλάχιστον καμμιά Χριστομάθεια, σχολικά ή και Εγχειρίδια ξένων γλωσσών όπως λέει ο κανονισμός;
-Τα πάντα απαγορεύονται για σας. Άλλωστε, δεν θα σας μάθουμε ξένες γλώσσες για να γίνετε αύριο διπλωμάτες και πρεσβευτές του κουκουέ.
-Κύριε Διευθυντά, πέρασε ή ώρα, πρέπει να τους κλείσω, λέει ο Μιχάλης ο Αρμένης, ο φύλακας της απομόνωσης.
-Είναι ώρα;
-Μάλιστα
-Τότε, αντίο σας. Τα υπόλοιπα άλλη φορά, να μην μπαίνουμε κι εμπόδιο στην υπηρεσία, είπε, κι έφυγαν.

Ένας ένας τραβάμε για τα κελλιά μας. Κάθε μέρα που περνάει κατεβαίνουμε κι ένα ακόμα σκαλοπάτι, στους ατελείωτους κύκλους της κόλασης. Εννιά τους έφτιαξε στη θεία κωμωδία ο Δάντης, εννιά μείναν τελικά και οι αχτίνες του κάτεργου που έφτιαξε ο Μέτλαν. Ο Γόδας, μένει στο τέταρτο μπροστινό κελλί, κι όλη την ώρα σαν το λιοντάρι στο κλουβί πάει κι έρχεται στο φιλιστρίνι φωνάζοντας κάθε τόσο τον φύλακα να του πει για τον αγώνα της ομάδας του, του αγαπημένου του Ολυμπιακού, που κάποτε κι αυτός φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλλα υπερασπίστηκε το καρρέ του. Νίκες, ήττες και ισοπαλίες, έντονα τρυγυρίζουν τη σκέψη του και λέει ασταμάτητα.

-Βρίσκονται ακόμα στο πρώτο ημίχρονο.
-Το σκορ πώς είναι;
-2-0
-Ωραία, άκουσες κανένα καλό συνδυασμό;
-Όχι, θα μάθω όμως και θα σου πω. Γεια σου.
-Ολυμπιακός η ομάδα θρύλος. Έχει βέβαια πολλές ελλέψεις, ξεκινώντας απ’ τη διοίκηση και τραβά κορδόνι. Ταχει μελετήσει αυτά κι αν καμμιά φορά δώσει ο θεός και νικήσουμε και βγω, θα κάνει έναν Ολυμπιακό όνομα και πράμα.
-Το πρώτο ημίχρονο τελείωσε με 3-0. Όταν αρχίσουν θα ξανάρθω.
-3-0. Καλό αποτέλεσμα, δεν έχουν σημασία τα γκολ. Το παιχνίδι έχει αξία. Οι συνδυασμοί, η ομαδικότης και βάλθηκε να αραδιάζει τα διάφορα συστήματα. Τα παιδιά που παίζουν τώρα, είναι οι περισσότεροι νέοι, όμως τι σημασία έχει αυτό; Συνεχίζουν την παράδοση, η σκυτάλη, έτσι γίνεται, περνάει από χέρι σε χέρι.
-4-1 που γίνεται γρήγορα 5-1 για να τελειώσει το ματς σύμφωνα με τα λεγόμενα του φύλακα σε 6-1. Ευτυχώς φτηνά τη βγάλαμε.
-Τιμητικό είναι το αποτέλεσμα, άλλωστε, χρέος των μεγάλων σωματείων είναι να κάνουμε παιχνίδι ποιότητος και να μην απογοητεύουν τις επαρχιακές ομάδες με υπερβολικά γκολ.

Το βραδυνό φαγητό τοφαγε μ’ όρεξη. Ήταν χαρούμενος, λες κι ήταν ο σκόρερ της ημέρας. Μετά το καφεδάκι άναψε ένα τσιγαράκι και πλησιάζοντας στο φιλιστρίνι της πόρτας, με την όμορφη φωνή του άρχισε να μας τραγουδάει το αγαπημένο του τραγουδάκι: Απόψε γύρισα νωρίς νωρίς στην καμαρούλα μας, μην απορείς.

Ενώ τραγουδούσε, οι φύλακες πατώντας στα νύχια μπάινουν στην αχτίνα. Είναι πολλοί, έχουνε τρεις μήνες να φανούνε τέτοια ώρα και τόσοι πολλοί. Τι θέλουν; Τι ζητάνε; Ακούνε τον τραγουδιστή και περιμένουν να τελειώσει.

-Γεια σου Νίκο, του φωνάζουν, απ’ τα διάφορα κελλιά. Μα δεν πρόλαβε να απαντήσει. Η πόρτα τραβιέται με κρότο. Άνοιξαν. Στέκονται για λίγο σιωπηλοί. Δεν μιλάνε, κοιτάνε κατάματα και τους τρεις.
-Τι θέλετε;
-Ποιον θέλετε;
-Μήπως αρχίσαμε πάλι τα ίδια; Απ’ όλα τα κελλιά, φωνές ανήσυχες, ερωτήσεις μα απόκριση καμμιά.
-Νίκο, ήρθε κάποιος από τους παράγοντες του Ολυμπιακού και σε θέλουνε στο γραφείο του διευθυντή.
-Μα εξήγησα στον κ. διευθυντή ότι δεν τον χρειάζομαι.
-Σε θέλει όμως αυτός. Ο μεγάλος αριθμός των φυλάκων και τα χαμηλωμένα μάτια τους τον έκαναν να καταλάβει.
-Είσαστε ψεύτες και μου παίζετε απ’ το πρωί ένα άτιμο παιχνίδι. Πέστε μου καθαρά, πάω για εκτέλεση, ναι ή όχι;
-Όχι, στ’ ορκίζομαι, στο γραφείο σε θέλουν.
-Τους όρκους σας τους ξέρω. Σταθήτε λοιπόν, να ντυθώ κι έρχομαι. Έβαλε κατάσαρκα όπως τότε το λευκό παντελονάκι και την ερυθρόλευκη φανέλλα που ταχε στη βαλίτσα του κρυμμένα επί τούτου.
-Φωνές ακούγονται τώρα και απ’ τις άλλες αχτίνες. Το μαρτύριο ξανάρχισε, ο Γολγοθάς πάλι θέλει σταυρούς και σταυρωμένους.

Αφού φίλησε τους συγκελλίτες του, χαιρέτησε κι εμάς, στάθηκε στη μέση της αχτίνας και μας αποχαιρέτησε με τούτα τα λόγια: Χαίρομαι που σαν αθλητής θα κόψω αύριο το νήμα, χαρίζοντας σ’ όλους τους φιλάθλους την ωραιότερη νίκη της ζωής μου. Νενικήκαμεν! Ζήτω οι Ολυμπιονίκες του Σοσιαλισμού. Γεια σας συναθλητές μου.αμάτης Σκο

Έφυγε όμορφος, κι ώραίος, σεμνός ο αθλητής μας για να δώσει το τελευταίο και νικητήριο ματς της ζωής του…

Το καράβι που παίρνει την ομάδα για τον Πειραιά ξεκινάει το πρωί σαν σκάει ο ήλιος πίσω απ΄ τα βουνά και δεν ξέρεις τι είναι πιο κόκκινο, η φανέλλα που φοράει κατάσαρκα ο Νίκος που οι λευκές λωρίδες της κοκκίνησαν απ’ το αίμα ή ο ήλιος;

-Έξη γκολ, έξη τέρματα σ’ έξη ζωές.

Σταμάτης Σκούρτης, Ώσπου να ξημερώσει...