Για το διαχρονικά ερυθρόλευκο κέντρο της Αθήνας

Κανονικά, για πράγματα που είναι αυτονόητα δεν θα έπρεπε να μπαίνουμε καν στη διαδικασία επεξηγήσεων καθώς τείνει να χάνεται το ίδιο το νόημά τους. Παρ' όλα αυτά, επειδή γνωρίζουμε καλά σε τι είδους εποχή ζούμε, όπου τα ΜΚΔ, όσο χρήσιμα είναι αρκετές φορές, άλλο τόσο παραμορφωτικά είναι και με τάσεις μεγέθυνσης της βλακείας/άγνοιας, θα μπούμε στη διαδικασία των αυτονόητων. Πιο συγκεκριμένα, αναφερόμαστε σε αυτό το φαινόμενο που παρατηρείται τελευταία όταν βάζελοι χύνουν ποταμούς δακρύων αισθανόμενοι ότι απειλείται η ταυτότητα του σωματείου τους εξαιτίας της επίδειξης δύναμης που ασκεί ο κόσμος του Ολυμπιακού με άξονα αναφοράς την πρωτεύουσα. Για να μην παρεξηγηθώ, όταν γράφω επίδειξη δύναμης, εννοώ σε καθαρά υγιές οπαδικό πλαίσιο, δηλαδή είτε δυναμικής παρουσίας είτε συμβολικών αναπαραστάσεων και αποτύπωσης.

Κάποιες σκέψεις από τις μπασκετικές αναμετρήσεις της τελευταίας εβδομάδας

Ο Ολυμπιακός, τις τελευταίες 7 ημέρες στην έδρα του στο ΣΕΦ, επικράτησε στο ντέρμπι της περασμένης αγωνιστικής απέναντι στον παναθηναϊκό και δεν εμφανίστηκε ποτέ στο γήπεδο απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα. Βλέποντας αυτά τα παιχνίδια, δεν γίναμε και πολύ σοφότεροι. Ή μήπως μπορούμε να βγάλουμε και κάποια χρήσιμα συμπεράσματα;

Για βραδιές σαν αυτή σε ονόμασαν ΘΡΥΛΟ

Αυτός ο σύλλογος διαχρονικά έχει αποδείξει --ανεξαρτήτως τμήματος-- πως όταν είναι κολλημένος στα σχοινιά κι όλοι περιμένουν να τον δουν να βγαίνει νοκ-άουτ, έχει το χάρισμα να βρίσκει τη δύναμη, να αντέχει κάθε χτύπημα και έχοντας στον πλάι του τον πύρινό του κόσμο, να γιγαντώνεται και να προβαίνει σε θαύματα. Έτσι κι εκείνο το βράδυ, ο Ολυμπιακός, κόντρα στο μεγαθήριο και απόλυτο φαβορί της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης, βρέθηκε να χάνει με 0-2 και όλοι θεώρησαν δεδομένο πως η ήττα θα έρθει εύκολα, εκτός από τους παίκτες του Γκαρντίνι που πέτυχαν την απόλυτη ανατροπή και πάνε στην Πολωνία να διεκδικήσουν τις πιθανότητές τους για πρόκριση στο Final-4.

Η πρόκριση χάθηκε στον μακρινό βορρά...

Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε το φετινό του ευρωπαϊκό ταξίδι περήφανα, με μια ακόμα νίκη. Δυστυχώς η νίκη αυτή καθαυτή δεν ήταν αρκετή για να καλυφθεί η διαφορά των τριών τερμάτων του πρώτου αγώνα, ο οποίος πραγματοποιήθηκε στο όριο του Αρκτικού Κύκλου.

Ομάδα δεν αλλάζεις!

Ο ήρωας της ιστορίας μας γεννήθηκε στην Πόλη, από μεροκαματιάρηδες γονείς, με καθημερινή πάλη για τον επιούσιο. Ράφτης ο πατέρας, διατηρούσε ένα μικρό ατελιέ, ψηλά στον 5ο όροφο, σε μια πάροδο του Πέρα, μαζί με την Κυρά του και τον μικρό μας φίλο. Σπίτι και δουλειά στον ίδιο χώρο. 

Η γειτονιά που μεγάλωσε και έζησε στα παιδικά του χρόνια, κέντρο, δυστυχώς δεν είχε χώρους για παιχνίδι στον δρόμο. Η μόνη ευκαιρία τα διαλείμματα στο σχολείο. Μπάλα μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι... και λίγο παραπάνω. Οι ομάδες πάντοτε χωρισμένες σε Φενερμπαχτσελήδες και Γαλατασαραϊλήδες, τις δυο μεγάλες ομάδες της Πόλης. 

Και Έσονται οι δύο εις Σάρκα μίαν: Οι δύο όψεις ενός Θρύλου

100 χρόνια Θρύλος. Τι μπορεί να γράψει κάποιος που να μην είναι τετριμμένο ή να μην περιορίζεται σε μια ελεγεία για έναν από τους μεγαλύτερους συλλόγους στον κόσμο; Για κάποιον καιρό, σκεφτόμουν να κάνω ένα αφιέρωμα στους όχι ακριβώς αφανείς ήρωες, αλλά σε εκείνους που τίμησαν τη φανέλα του Θρύλου σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ (τα αθλήματα που κατά βάση παρακολουθώ) χωρίς να είναι οι πιο ταλαντούχοι, οι πιο ωραίοι στο μάτι αθλητές. Σε εκείνους που ναι μεν αγαπήσαμε, αλλά που πέρασαν από πολλά στάδια στη συνείδηση του κόσμου μέχρι να εδραιωθούν και να γίνουν αποδεκτοί. Σε όσους μας πόρωσαν με το πάθος τους, την αυταπάρνησή τους, τα χρόνια που δώσανε στον σύλλογο, αλλά που θα ήταν οι πρώτοι για τους οποίους θα ακουγόταν το: «Τίμιος ο τάδε, αλλά με τέτοιους στο τέλος δεν πας πουθενά». Αυτούς που για εμένα αντιπροσωπεύουν καλύτερα από όλους τον χαρακτήρα του Ολυμπιακού.

100 χρόνια και δεν είναι αρκετά

Είναι δύσκολο να έχεις στα χέρια σου όλες τις λέξεις του κόσμου και να γνωρίζεις εκ των προτέρων πως είναι φτωχές για να περιγράψουν αυτό που νιώθεις. Είναι μια αναμέτρηση που εκ των προτέρων έχεις χάσει. Λένε πως μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Αν αυτό ισχύει, με πόσες λέξεις ισούνται τα συναισθήματα; Σίγουρα δεν έχω την απάντηση. Σίγουρα δεν την έχουν και οι εκατομμύρια άνθρωποι που τον τελευταίο έναν αιώνα ακολούθησαν και ακολουθούν τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς.

Τα παιδιά από τον Πειραιά ’25 #9

Μια ιστορική εβδομάδα για τον Θρύλο μας που γιόρτασε τα 100 του χρόνια και οι αθλητές του Ερασιτέχνη μας πρόσφεραν τίτλους, προκρίσεις, νίκες και ένα χρυσό μετάλλιο για μια ακόμη φορά. Στο διάστημα 3/3 με 10/3 ξεχωρίζει φυσικά το πρωτάθλημα στο Πινγκ Πονγκ γυναικών, το χρυσό του Καραλή και η πρόκριση στους 8 του Youth League από την Κ19 του Ολυμπιακού.

Κόκκινο για το πάθος, λευκό για την ατέλειωτη αγάπη μας

100 χρόνια και εννοείται ότι δεν είναι αρκετά...

10 Μάρτη 1925-10 Μάρτη 2025. 100 χρόνια μοναδικής και περήφανης ιστορίας για τον μεγαλύτερο πολυαθλητικό σύλλογο της Ευρώπης! Οι μέρες γύρω από τη 10η Μάρτη έχουν φέτος εορταστικό χαρακτήρα για να τιμηθεί το χρυσό Ιωβηλαίο του Θρύλου μας. Την αρχή των εκδηλώσεων έκανε η ομάδα μπάσκετ σε πανέμορφο βράδυ στο ΣΕΦ, όπου η ιστορία συνομίλησε με το παρόν και το μέλλον. Και όλα βάφτηκαν ερυθρόλευκα!

2009/10: Η τελευταία πραγματικά μεγάλη ομάδα της ιστορίας του

Ο Ολυμπιακός στις 27/2 πήρε μια σπουδαία πρόκριση για τους 8 του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Σεν Ναζέρ, έπρεπε να περάσουν 15 ολόκληρα χρόνια για να φτάσει στη συγκεκριμένη φάση της κορυφαίας ευρωπαϊκής συλλογικής διοργάνωσης. Εμείς με τη σειρά μας θυμόμαστε την ομάδα που το 2010 μας έκανε να πιστέψουμε στο θαύμα αλλά στάθηκε άτυχη. Ο σπουδαίος Ολυμπιακός των Μίλκοβιτς, Τζούριτς, Κρίστιανσον και των υπολοίπων.