Τα «κανονάκια» αρχίζουν και μειώνονται...

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε παράξενο φεγγάρι. Και δύσκολο. Ίσως σε μια από τις πιο πιεστικές περιόδους της τελευταίας πενταετίας της δεύτερης θητείας του κόουτς Μπαρτζώκα. Ο Ολυμπιακός είχε χάσει τα δύο προηγούμενα εκτός έδρας παιχνίδια του (Ερ. Αστέρας, Μπαρτσελόνα) και έμπαινε σε άλλη μια απαιτητική εβδομάδα διπλής αγωνιστικής με υποχρέωση νίκης απέναντι στην άκρως φορμαρισμένη και ιδιαίτερα ανταγωνιστική Βαλένθια. Το αποτέλεσμα ήταν δυστυχώς αρνητικό· τα περιθώρια αρχίζουν να στενεύουν και απαιτείται άμεσα αγωνιστική και ψυχολογική αντεπίθεση.

Του RedTerso

Ο τίτλος του παρόντος κειμένου πιθανότατα δεν θα γίνεται αντιληπτός σε αναγνώστες κάτω των 35 χρόνων. «Κανονάκια» λοιπόν λέγαμε, στην εποχή των μαγαζιών με ηλεκτρονικά παιχνίδια (εκείνα τα μεγάλα μηχανήματα που «δέχονταν» κέρματα των 10, 20, 50 ή 100 δραχμών – ο καθένας μπορεί να διαλέξει ανάλογα με την ηλικία του...) ή των πρώτων γενιών οικιακών παιχνιδομηχανών (Atari, Commodore, Amiga ή Megadrive, gameboy κ.λπ., πριν πάρουν την πρωτοκαθεδρία οι οικιακοί ηλεκτρονικοί υπολογιστές), τις «ζωές» που είχαμε στη διάθεσή μας παίζοντας ένα παιχνίδι. Οι «ζωές» φαίνονται στην άκρη της οθόνης και επειδή μιλάμε για την προϊστορία σχεδόν όσον αφορά το gaming, έμοιαζαν όντως με... κανονάκια. Και κάπως έτσι έμεινε στην αργκό των νεολαίων για κάποιες δεκαετίες ο συγκεκριμένος όρος. Τα «κανονάκια» λοιπόν για τον Ολυμπιακό έχουν αρχίσει να μειώνονται. Όχι γιατί κρίθηκε κάτι ποτέ Δεκέμβρη μήνα, αλλά γιατί είναι εμφανές ότι υπάρχουν προβλήματα (αγωνιστικά και ψυχολογικά) που πρέπει άμεσα να αρχίσουν να επιλύονται για να υπάρξει βαθμολογική ανάκαμψη και κυρίως να αρχίσει ο οργανισμός να αισθάνεται πάλι δυνατός και ικανός να πετύχει τους στόχους του. Η Βαλένθια ,άς έδειξε χτες ότι απέχουμε από αυτό.

Έχω τη συνήθεια να πηγαίνω σχετικά νωρίς στο ΣΕΦ. Λίγος κόσμος στην αρχή, η παρέα δεν είχε πάρει θέση ακόμα στα διπλανά καθίσματα, οπότε παρατήρησα λίγο πιο προσεκτικά το «ζέσταμα» των Ισπανών (πριν την επίσημη προθέρμανση των ομάδων μισή ώρα πριν την έναρξη των αναμετρήσεων). Και μου έκανε εντύπωση το εξής: Δεν έκαναν τη συνηθισμένη προθέρμανση με σουτάκια, αλλά δοκίμαζαν διαρκώς «ασκήσεις» που εμπλέκονταν δυάδες παιχτών. Στη μια άσκηση έκαναν διαρκώς δράσεις πλαϊνού pick'n'roll και στην άλλη είτε πλάγιο είτε κεντρικό pick και μετά pop-out από τον ψηλό και εκτέλεση. Στη διάρκεια του ματς, αντιληφθήκαμε όλοι φαντάζομαι πόσο δουλεμένες είναι αυτές οι κινήσεις πάνω στο παρκέ για τη Βαλένθια... Πριν 2 περίπου εβδομάδες, ο Εβάν Φουρνιέ είχε δηλώσει ότι η Βαλένθια είναι μια αναβαθμισμένη έκδοση της περσινής Παρί. Και είχε απόλυτο δίκιο. Και η βαθμολογική της θέση αυτή τη στιγμή (δεύτερη πίσω από τη Χάποελ Τελ-Αβίβ) το αποδεικνύει.

Τι κάνει λοιπόν η Βαλένθια σε ελίτ επίπεδο αυτή τουλάχιστον την περίοδο; Παίζει σε πολύ υψηλό τέμπο, κυνηγάει μανιωδώς τον αιφνιδιασμό και εκτελεί τις επιθέσεις της στα πρώτα 8 δευτερόλεπτα (εκτός αν την εξαναγκάσεις να πάει σε σετ επίθεση, κάτι που καταφέραμε σε διαστήματα να πετύχουμε, αλλά δεν ήταν αρκετό). Παίζει σχετικά «απλοϊκά» αλλά πολύ αποτελεσματικά, εφαρμόζοντας διαρκώς δράσεις 2 εναντίον 2 είτε με πλαϊνά σκριν είτε με κεντρικά και τέλος εκτελεί επιθέσεις με όλους τους παίχτες στην περιφέρεια (5 out) αναγκάζοντας την άμυνα να «τεντώσει» και εκεί εκμεταλλεύεται τις αποστάσεις και τα γρήγορα πόδια των περιφερειακών της. Ακολουθεί δηλαδή ένα μοντέλο μπάσκετ που μοιάζει πολύ με αυτό που παίζει φέτος το Μαϊάμι του δάσκαλου Σπόλεστρα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Και που αξιοποιεί το υλικό που ο προπονητής έχει στα χέρια του.

Αυτά στη θεωρία μοιάζουν αρκετά απλά. Στην πράξη όμως φαίνεται ότι δεν καταφέραμε να τα αποκωδικοποιήσουμε. Τουλάχιστον όχι στον βαθμό και την έκταση που απαιτείται για να κερδίσεις αυτή την ομάδα, αυτή τη χρονική στιγμή. Είναι χαρακτηριστική η πρώτη φάση της αναμέτρησης, όπου μόλις έχουμε συζητήσει με τον διπλανό μου (Rucker ακούς;) για αυτά που είχα δει στο ζέσταμα και νά σου πλαϊνό pick με ghost-screen από τον Ρίβερς στον Μοντέρο, που κατέληξε σε «κόψιμο» προς το καλάθι και κάρφωμα του ψηλού της Βαλένθια. Το μοτίβο το είδαμε σε παραλλαγές σε όλο το ματς, πιο συχνά όμως με περιφερειακό σουτ του ψηλού. Στο τέλος της αναμέτρησης, οι δύο σέντερ της Βαλένθια (Ρίβερς και Κοστέλο) είχαν εκτελέσει συνολικά 15 τρίποντα (έναντι μόλις 8 διπόντων) έχοντας ευστοχήσει στα 7 (σχεδόν 47% ποσοστό ευστοχίας). Είχαν σαφή στόχευση να τραβήξουν στην περιφέρεια τους ψηλούς μας (κυρίως τον Μιλουτίνοφ) και να δημιουργήσουν μεγαλύτερες αποστάσεις. Για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τη στρατηγική της Βαλένθια, αξίζει να παραθέσουμε το στοιχείο ότι στο προηγούμενο (και πάλι νικηφόρο) παιχνίδι της απέναντι στην Εφές (που δεν διαθέτει κάποιο «φόβητρο» στη ρακέτα), οι δύο σέντερ είχαν εκτελέσει 9 λιγότερα τρίποντα (με τον Κοστέλο να έχει 4/4).

Εμείς από την πλευρά μας δεν ανταποκριθήκαμε με τον τρόπο που άρμοζε στις προκλήσεις που μας έβαλε η Βαλένθια. Παρόλο που οι Ισπανοί δεν διαθέτουν κάποια front-line που τρομάζει, εμείς δεν στοχεύσαμε να μεταφέρουμε το παιχνίδι μας και να φορτώσουμε τη ρακέτα. Είναι ενδεικτικό ότι πλην των φάσεων που «πήρε» ο Μιλουτίνοφ (είτε εκτελώντας είτε κερδίζοντας φάουλ -- σημειώνουμε βέβαια ότι θα μπορούσε και έπρεπε να πάρει παραπάνω μπάλες όπως και σε αρκετά ακόμα ματς), δεν χτυπήσαμε την αδυναμία των Ισπανών και ολοκληρώσαμε το ματς με ένα περισσότερο εκτελεσμένο τρίποντο σε σχέση με τα δίποντα (32 έναντι 31...). Αν στο παραπάνω γενικό πλαίσιο προσθέσουμε και τον παράγοντα της ήττας στη μάχη των ριμπάουντ (29-36), όπου οι αντίπαλοί μας ανανέωσαν 18 κατοχές με επιθετικά ριμπάουντ (και αυτό είναι επίσης ένα επαναλαμβανόμενο φετινό μοτίβο), καταλαβαίνουμε ότι μπασκετικά είναι δύσκολο να κερδίσεις ένα τόσο απαιτητικό τακτικά παιχνίδι. Ειδικά όταν η προσήλωση στην άμυνα δεν φτάνει τα επιθυμητά επίπεδα.

Θετικό βαθμό για την ομάδα μας παίρνουν ο Μιλουτίνοφ (που παίζει σταθερά ως ο καλύτερος ψηλός της διοργάνωσης), ο Γουόκαπ (που ήταν εξαιρετικός τόσο δημιουργικά όσο και εκτελεστικά, 13 π. και 8 ασίστ, και φυσικά αμυντικά), ο Παπανικολάου που έδειξε πόσο πολύτιμός είναι για την ομάδα με το πολυεπίπεδο παιχνίδι του (είναι ενδεικτικό ότι είναι ο ένας από τους δύο παίχτες της ομάδες με θετικό +/- για την ομάδα μας [+8] όσο ήταν στο παρκέ -- ο άλλος είναι ο Φουρνιέ και αυτό είναι ένα παράδοξο της στατιστικής) και ο Πίτερς (που όμως έπαιξε λίγο...). Μέτρια βραδιά από τον Βεζένκοφ (που παρά τους 24 πόντους ήταν πάρα πολύ κακός αμυντικά) και τον Ντόρσεϊ (πήρε βιαστικές επιλογές στο τέλος του ματς). Κακή βραδιά από Φουρνιέ (που είχε 1/9 τρίποντα), Χολ (που θεωρητικά θα μπορούσε να ταιριάξει περισσότερο στους αντιπάλους του και (αυτό δεν είναι εκπληξη) Νιλικίνα και Λι (που είναι σαφές ότι του ζητάμε διαφορετικά πράγματα από αυτά που μπορεί να δώσει ο παίχτης· ενδεικτική η φάση που βγαίνει σε δευτερεύοντα αιφνιδιασμό και ενώ ο «παλιός» Λι θα τελείωνε με ντράιβ, χτες τράβηξε χειρόφρενο και πήγε σε σετ επίθεση...). Μάλλον μετριο-κακό βαθμό παίρνει και ο κόουτς, που δεν μπόρεσε να βρει προκαταβολικά λύση σε αυτά που κατέθεσε η Βαλένθια στο παρκέ.

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε μια μάλλον παράξενη κατάσταση. Δεν έχει ξεκινήσει καλά τη χρονιά και αυτό αποτυπώνεται στο οριακά θετικό ρεκόρ νικών του (8-7) στη βαθμολογία. Σίγουρα δεν συμμερίζομαι το κλίμα καταστροφολογίας. Όχι τον Δεκέμβρη τουλάχιστον. Τα όποια λάθη του καλοκαιριού και του σχεδιασμού δεν μπορούν να αλλάξουν ριζικά αυτή τη στιγμή. Μπορούν όμως να βελτιωθούν με την προσθήκη του Μόρις στα γκαρντ και τη θρυλούμενη προσθήκη στους ψηλούς. Τα υπόλοιπα είναι ζητήματα ομαδικής δουλειάς και διάθεσης. Και στο δεύτερο πρέπει να γίνει πολύ σοβαρή δουλειά. Πριν το ημερολόγιο γυρίσει στο 2026, όπου ξεκινάμε με ντέρμπι απέναντι στο σιχαμένο σωματείο, παίζουμε με Βιλερμπάν εντός και Βίρτους έξω. Και αν για το ματς με τη Βιλερμπάν δεν τίθεται πλέον κανένα περιθώριο συζήτησης για πιθανή απώλεια, το ματς στην Μπολόνια μόνο εύκολο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Η βελτίωση που απαιτείται πρέπει να έρθει πολύ άμεσα...