1 νύχτα, 100 χρόνια

Στο περσινό αντίστοιχο κείμενο της σεζόν είχα κάνει αναφορά στο Παρίσι, Τέξας. Φέτος πιστεύω ταιριάζει το Cinderella Man -- και θα εξηγήσω στο τέλος γιατί. Αν και είμαι απόλυτα βέβαιος πως ο Ντέιβιντ Λιντς θα ήταν άρρωστος Ολυμπιακός, εξαιτίας αυτού του σουρεαλιστικού τμήματος, για το οποίο ούτε εμείς οι ίδιοι μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί εξακολουθούμε να είμαστε πιστοί και πορωμένοι ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές του. Ίσως είναι από αγνή αγάπη, ίσως από ταύτιση με τον ίδιο μας τον εαυτό, ίσως επειδή περιμένουμε την οπαδική λύτρωση σε στιγμές όπως αυτή, στον 4ο τελικό του πρωταθλήματος.

Του Mad Prophet

Έχω βρεθεί σε αμέτρητα παιχνίδια του Ολυμπιακού, ανεξαρτήτως έδρας και αθλήματος. Πριν την έναρξη του εκάστοτε αγώνα. πάντα βλέπεις γύρω σου είτε αγχωμένα είτε αδιάφορα είτε χαρούμενα πρόσωπα -- φυσικά ανάλογα την περίσταση, τον αντίπαλο και τη σπουδαιότητα του αγώνα. Είναι όμως η πρώτη φορά στη ζωή μου που περπατούσα προς το ΣΕΦ και ένιωθα μέχρι και το έδαφος να κοχλάζει, να είναι έτοιμο κι αυτό να εκραγεί, μια εκκωφαντική σιωπή επικρατούσε μεταξύ του πλήθους, είχε έρθει ο καθένας από κάθε μέρος της γης για να δώσει τον δικό του αγώνα, να βγάλει την κάθε άμυνα που θα του ζητούσε ο Μπαρτζώκας. 

Το γήπεδο έχει αρχίσει να γεμίζει δυο ώρες πριν την έναρξη του αγώνα και οι περισσότεροι έχουν έρθει γνωρίζοντας τη σημασία της αναμέτρησης. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας γλιστρήσει η νίκη, όπως μας έχει ξανασυμβεί σε 4ο τελικό. Όλα κυλούν όπως πρέπει, μέχρι τον τραυματισμό του Βεζένκοφ. Εκεί πάγωσε το γήπεδο και το μυαλό των περισσότερων πήγε στο κακό. Άγχος, συζητήσεις με τους γύρω μας, πού θα παίξουν οι εναπομείναντες, πώς θα βγουν τα λεπτά, πόσα φάουλ έχει ο καθένας. Όμως λίγο πριν την έναρξη του 2ου ημιχρόνου, ο Σάσα εμφανίζεται και πηγαίνει στον πάγκο, δίνοντας, πιστεύω, με τη σειρά του κι αυτός την ψυχολογική ώθηση που όλοι χρειαζόμασταν. Τα λεπτά περνούν και τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει μέχρι το τέλος. Εκείνη τη στιγμή, νιώθω μια ευτυχία για την εκπλήρωση του στόχου και παράλληλα δεν βγαίνουν οι λέξεις από το στόμα, ένα μοναδικό συναίσθημα που δεν μπορεί να περιγραφεί. 

Το χαμόγελο του Μπαρτζώκα στο τέλος τα λέει όλα. Στην απονομή, βγαίνει ο κάθε παίκτης και νιώθω σαν τους τίτλους τέλους μιας ταινίας που έχει αίσιο τέλος. Ο αρχηγός σηκώνει την κούπα και εκείνη τη στιγμή σφραγίζεται το τέλος αυτής της τόσο συμβολικής χρονιάς. Σ’ αυτή την ομάδα δεν της αρέσουν τα εύκολα, πάντα προτιμά να μας «βασανίζει» με το δικό της τρόπο και πάντα να επιλέγει τον ανορθόδοξο δρόμο προς την κορυφή. Όμως μόνο έτσι, με έναν τόσο Ολυμπιακό τρόπο θα έφτανε στο πρωτάθλημα στα 100 χρόνια της ιστορίας μας.

Έχουν περάσει 48 ώρες από το ματς και νομίζω πως πλέον μπορώ να χαρακτηρίσω αυτό το πρωτάθλημα στα 3 σπουδαιότερα της ιστορίας μας. Τα οποία μπορεί να είναι μόλις 15, το καθένα όμως παραμένει κρυστάλλινο, μάγκικο και πειραιώτικο, κρύβοντας μια μοναδική ιστορία από πίσω του. Το γιατί δεν είναι περισσότερα δεν συζητιέται ποτέ από τους ουδέτερους, τους ισαποστάκηδες, τους Πόντιους Πιλάτους του αθλήματος, σε μια ομερτά που διήρκεσε πάνω από 20 χρόνια στο άθλημα. Αντιθέτως, όλοι αυτοί, μαζί με τους influencer που ανακάλυψαν το άθλημα τα τελευταία 2 χρόνια και το έκαναν μόδα, παλεύουν εναγωνίως να εξισώσουν καταστάσεις και να βρουν ψεγάδια πάνω στον οργανισμό του Ολυμπιακού για να τα αντιπαραθέσουν κόντρα σε ένα σύστημα που αποπνέει δυσωδία και παλεύει λυσσασμένα με ύπουλους τρόπους, όπως μονάχα αυτό γνωρίζει. Ο Θρύλος, μέσα σε όλο αυτό το νοσηρό περιβάλλον, έμεινε πιστός στις αρχές του και έδωσε μια τεράστια μάχη που τον έβγαλε νικητή.

Μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες και βλέποντας στιγμιότυπα της αυτοκρατορίας των Τόμιτς, Τάρλατς, Σιγάλα, Φασούλα και των υπολοίπων. Νομίζω πλέον στο μέλλον θα διηγούμαι κι εγώ τη χρυσή εποχή των Βεζένκοφ, Μακίσικ, Γουόκαπ, Ντόρσεϊ και Φαλ. Μονάχα ένα πράγμα λείπει από αυτή την παρέα. Όλοι ξέρουμε τι είναι. Ίσως να έχουν ακόμα λίγη βενζίνη στο ρεζερβουάρ για μια τελευταία μεγάλη παράσταση, ίσως και όχι. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό το τμήμα, αργά ή γρήγορα, θα φτάσει ξανά στην κορυφή της Ευρώπης όπως το αξίζει -- κι εμείς θα είμαστε εκεί.

Τελικά τι είναι Ολυμπιακός; Ένας μποξέρ που μπορεί να δέχεται αρκετά χτυπήματα για ώρα, να πέφτει κάτω και να πιστεύεις πως είναι έτοιμος να βγει νοκ-άουτ. Τότε όμως είναι που βρίσκει τη δύναμη να σηκωθεί και να φτάσει στη νίκη. Τότε που όλοι τον έχουν ξεγραμμένο και στη θέση του θα εγκατέλειπαν, αυτός με έναν τρόπο ανεξήγητο για πολλούς βρίσκει τη δύναμη να σηκωθεί και να συμπαρασύρει τους πάντες στο πέρασμά του. Ας βάλω τώρα να δω το Cinderella Man και να ονειρευτώ τον δικό μου ιδανικό Ολυμπιακό μέχρι να αρχίσει η επόμενη σεζόν, η πρώτη του επόμενου και εξίσου σπουδαίου αιώνα της πρώτης και μεγαλύτερης αγάπης της ζωής μας.