Του Θρύλος, θρησκεία και στη Σουηδία
Το όνομά μου παραπέμπει σε έναν ήρωα παιδικής σειράς στην ελληνική τηλεόραση των 1980s, άρρηκτα συνδεδεμένο με τη Σουηδία. Δεν μιλάω καλά ελληνικά, αλλά από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, μπορώ να προφέρω το όνομα Ολυμπιακός. Γεννήθηκα πριν 10 χρόνια και ζω ακόμα στο Μάλμε της Σουηδίας, αλλά επισκέπτομαι συχνά την Αθήνα γιατί από εκεί είναι ο μπαμπάς μου. Το Μάλμε είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας και βρίσκεται στον Νότο, απέναντι από τη Δανία. Είναι μια πόλη πολυπολιτισμική όπου ο μισός πληθυσμός έχει μεταναστευτικό μπαγκράουντ και μάλλον μοιάζει περισσότερο με την Αθήνα παρά με την υπόλοιπη Σουηδία. Εδώ, όσοι δεν μιλούν τέλεια σουηδικά ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα είναι ευπρόσδεκτοι και αυτό μου αρέσει. Πολλοί από αυτούς αγαπούν το «καμάρι» της πόλης, τη MFF. Εγώ πάλι όχι. Βασικά, αντιπαθώ τη MFF πολύ, παρόλο που είναι μία από τις πιο συμπαθητικές σουηδικές ομάδες. Ιδρύθηκε το 1910 ως μια κοινοτική ποδοσφαιρική πρσπάθεια. Πλέον, είναι ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ, με τα περισσότερα πρωταθλήματα Σουηδίας (23) και σταθερή παρουσία σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Έχει φανατικούς οπαδούς οι οποίοι ταξιδεύουν συχνά για να στηρίξουν την ομάδα. Παίζω όμως και εγώ μπάλα, αλλά όχι στην MFF. Εγώ παίζω στην FC Rosengård, στην ομάδα του ομώνυμου γκέτο του Μάλμε όπου γεννήθηκε και έζησε ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. Η Rosengård έχει τη καλύτερη γυναικεία ομάδα στη Σουηδία και μια από τις καλύτερες στην Ευρώπη. Εκεί παίζει και η αδερφή μου. Η MFF κλέβει τις καλύτερες παίχτριες από την Rosengård γι’ αυτό την αντιπαθούμε. Παρ’ όλα αυτά, εγώ υποστηρίζω τον Ολυμπιακό. Και μόνο!
Νομίζω ότι όλα ξεκίνησαν κάποια βαρετά μεσημέρια Κυριακής στην Αθήνα, μετά από χριστουγεννιάτικες διακοπές, όπου μαζεύονταν ο παππούς μου και οι φίλοι του στο σπίτι και έβλεπαν όλοι μαζί τον Ολυμπιακό. Ο παππούς γινόταν κόκκινος στη μούρη κάθε φορά που τρώγαμε γκολ και φώναζε στην τηλεόραση. Δεν πολυκαταλάβαινα τι έλεγε, αλλά είχε πλάκα και αγωνία. Κάπως έτσι, άρχισα να παρακολουθώ τα παιχνίδια του Ολυμπιακού μόνος μου, ακόμα και όταν είμαι στη Σουηδία. Ο μπαμπάς μου έμαθε να βρίσκω λινκ στο ίντερνετ, αλλά αυτό μάλλον δεν πρέπει να το λέω. Σιγά σιγά, ο Ολυμπιακός έγινε μέρος της καθημερινότητάς μου, αλλά και της επικοινωνίας μου με τον παππού στην Αθήνα. «Πού είσαι, ρε Ολυμπιακάρα», μου λέει κάθε φορά που παίρνει τηλέφωνο. Ναι, είμαι και εγώ Ολυμπιακάρα πλέον. Το μόνο που έλειπε ήταν να πάω σε έναν αγώνα. Το είπα στον μπαμπά και αυτός μου το υποσχέθηκε. Μετά όμως ήρθε αυτό το κόβιντ και δεν μας άφηναν να πάμε στο γήπεδο. Βασικά πουθενά. Ούτε στην Ελλάδα δεν ερχόμασταν. Όταν μπορούσαμε ξανά να πάμε στο γήπεδο, πάλι δεν μας άφηναν. Ούτε αυτό το κατάλαβα. Είχαν γίνει λέει κάτι φασαρίες με την αστυνομία και έκλεισαν όλα τα γήπεδα. Σαν το κόβιντ…
Πρώτη φορά είδα τον Ολυμπιακό, στο μπάσκετ, πέρσι τον χειμώνα στο ΣΕΦ. Παίζαμε με τη Milano και έπρεπε να κερδίσουμε. Κερδίσαμε! Και τα γήπεδα ήταν ανοιχτά. Αλλά ο καημός μου ήταν να πάω στο ποδόσφαιρο. Και αυτό έμελλε να γίνει στη Σουηδία, στη πόλη που ζω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το απόγευμα του Σεπτέμβρη που με πήρε ο μπαμπάς από το σχολείο. Ήρθε με ένα πονηρό χαμόγελο και μου είπε: «Μάντεψε! Ο Ολυμπιακός κληρώθηκε με την MFF. Θα δεις τον Ολυμπιακό εδώ στο Μάλμε». Απλά έκλεισα τα μάτια και άφησα αυτή τη σκέψη να γειωθεί μέσα μου: «Επιτέλους»! Και οι μέρες περνούσαν σαν αιωνιότητα. Και τα πειράγματα στο σχολείο άρχισαν να εντείνονται. Γενικά, όλοι ξέρουν ότι είμαι Ολυμπιακός. Εντάξει, βοήθησε και το Conference. Αλλά σκεφτείτε ότι ακόμα και στα διαλείμματα που παίζουμε μπάλα, εξαιτίας μου κάποιοι συμμαθητές μου επιλέγουν να είναι ο Φορτούνης (αααχχχ, ρε Κώστα, πού να είσαι!).
Και ήρθε η… 23η Οκτωβρίου. 24 ώρες πριν από το παιχνίδι. Μετά από μια βαρετή μέρα στο σχολείο και ένα ήρεμο απόγευμα, ο μπαμπάς μου ανακοινώνει ότι θα πάμε μια βόλτα. Είχε πάει 19:00. Δεν είχα ιδέα. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φτάσαμε στο Eleda, το γήπεδο της Μάλμε. Θα βλέπαμε την ομάδα όταν θα ολοκλήρωνε τη προπόνηση. Τρελάθηκα! Σκαρφάλωσα στα κάγκελα, δίπλα από το πούλμαν της ομάδας και φώναζα έναν έναν τους παίχτες που ερχόντουσαν και μου χτυπούσαν το χέρι. Δεν το πίστευα! Και ο Τσικίνιο, και ο Αγιούμπ, και ο Μούζα... Ήρθε και ένας καραφλός κοντά μας και άκουσα τον μπαμπά να του λέει: «Σε ευχαριστώ πολύ! Μου έχεις χαρίσει την καλύτερη οπαδική εκδρομή στη Ρώμη το 2007». Και ο καραφλός τού χαμογέλασε με νόημα! Εγώ φώναξα στον Αγιούμπ: «Έχεις γκολ αύριο»!!!
24η Οκτωβρίου. Ξύπνησα στις 7:30, όπως κάθε σχολική μέρα. Φόρεσα τη φανέλα του Ολυμπιακού και το κόκκινο φούτερ με τον δαφνοστεφανωμένο. Γενικά, φόρεσα ό,τι είχα με Ολυμπιακό. Ήθελα οι συμμαθητές και οι δάσκαλοι μου να βλέπουν τα ερυθρόλευκα, ανεξαρτήτως θερμοκρασίας και μαθήματος, μέρα που ήταν. Ειδικά αυτός ο γυμναστής, ο Φρέντι, που είναι φανατικός της MFF και με πείραζε όλες αυτές τις μέρες. Δεν με χώραγε το σχολείο, όλη μέρα. Μέχρι και τα θρανία ένιωθαν την αγωνία μου. Όταν ήρθε ο μπαμπάς να με πάρει, η δασκάλα του μάς είπε ότι είχε δει πολλούς Ολυμπιακούς σε μια κεντρική πλατεία του Μάλμε. Ο μπαμπάς με κοίταξε χαμογελώντας: «Πάμε εκεί;»... Εννοείται. Μετά από μερικά λεπτά, φτάσαμε στην Stora Torget, την κεντρική πλατεία, δίπλα στον σταθμό της πόλης. Δεκάδες με ερυθρόλευκα άραζαν σε σκαλιά, στο άγαλμα και τα καφέ. Ναι, ο Ολυμπιακός ήταν εδώ. Μιλήσαμε λίγο με κάποιους. Ο μπαμπάς ρώταγε αν θα πήγαιναν πορεία στο γήπεδο. Γενικά, δεν καταλάβαινα. Δεν επιτρεπόταν η πορεία. Κάτι που λέγεται ΠΑΕ ανακοίνωσε ότι πρέπει πάμε μόνοι μας. Αλλά δεν με πολυένοιαζε. Σε μερικές ώρες, είχα ραντεβού με τον Ολυμπιακό στο γήπεδο.
Η ώρα είχε πάει 19:30. Πήραμε τα ποδήλατα και βάλαμε ρότα για το Eleda! Οι περισσότεροι Ολυμπιακοί ήταν ήδη μέσα. Προσπαθήσαμε να μπούμε στην κόκκινη εξέδρα, αλλά οι σεκιουριτάδες δεν μας άφηναν. Ο μπαμπάς μου εξήγησε ότι ο Ολυμπιακός δεν έβγαλε τα εισιτήρια του αγώνα στο σάιτ και έτσι αναγκαστήκαμε να πάρουμε από τη Μάλμε. Ας είναι. Έτσι και αλλιώς, καθίσαμε ακριβώς δίπλα στους Ολυμπιακούς. Δεν είχαμε να φοβηθούμε τίποτε... Αρχικά ήμουν σαστισμένος. Δεν ήξερα πού να πρωτοκοιτάξω. Αριστερά, τους οπαδούς του Ολυμπιακού που δεν σταματούσαν να φωνάζουν; Την ομάδα με την ερυθρόλευκη που ζεσταίνονταν μπροστά μου; Ή τους οπαδούς της Μάλμε που μαζεύονταν γύρω μας σιγά σιγά και κοιτούσαν τα κόκκινα πάνω μας; Κουβέντα δεν έβγαζα! Κοιτούσα και ζούσα το κάθε δευτερόλεπτο! Και κάπου εκεί, ξεκίνησε το ματς με εμένα να ουρλιάζω «... κάτι μαγικό».
Κλικ πρώτο: η μπάλα στο δοκάρι!
Κλικ δεύτερο: πλασέ του Αγιούμπ στα χέρια του τερματοφύλακα!
Κλικ τρίτο: γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολλλλλλλλλλλλλ!!!
Τόσα πολλά κλικ, τόσες πολλές στιγμές. Φωνές, τραγούδια, χαμένο πέναλτι, αγωνία, οι οπαδοί, σφυρίγματα, κραυγές χαράς... Μαγεία! Ακόμα και όταν φοβήθηκα γιατί κάποιοι από την πλευρά του Ολυμπιακού που δεν μίλαγαν ελληνικά και φώναζαν για μια θρησκεία τσακώθηκαν με κάποιους από την πλευρά των Σουηδών που σχημάτιζαν αετούς με τα χέρια, ήταν εμπειρία. Αν και εμένα δεν με νοιάζουν αυτά. Ούτως ή άλλως, ζω σε μια πόλη που όλοι συνυπάρχουμε, με σεβασμό στη διαφορετικότητα.
Και ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη. Ανέβηκα στο κάθισμά μου και παραληρούσα. Οι Σουηδοί δίπλα μου άρχισαν να φεύγουν. Κοίταξα τον μπαμπά και αναρωτήθηκα αν ήταν ώρα και για μας. Ήταν και αργά. Είχα σχολείο την επόμενη μέρα. Εκείνος χαμογέλασε και μου είπε ότι πρώτα θα αποχαιρετήσουμε την ομάδα:
«Είσαι στο μυαλό....»
Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου μετά τις 12:00. Κουρασμένος, γεμάτος, χαρούμενος. Την επομένη, είχα γυμναστική την πρώτη ώρα, με τον Φρέντι...
Εις το επανιδείν, Ολυμπιακέ.
* * *
ΥΓ Το κείμενο αυτό είναι ένα υβρίδιο φαντασίας και πραγματικής μαρτυρίας ενός 10χρονου που είναι ακόμα παιδάκι όταν τον φέρανε... όχι στο Καραϊσκάκη, αλλά σε ένα ευρωπαϊκό γήπεδο, να δει για πρώτη φορά τον Ολυμπιακό. Γιατί πλέον οι ολυμπιακές συνειδήσεις χτίζονται ΚΑΙ στα ευρωπαϊκά γήπεδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου