Fuck VAR! Fuck modern football!

Τι είναι άραγε ο αθλητισμός για τους φιλάθλους και τους οπαδούς; Δεν είναι όλες εκείνες οι μικρές και μεγάλες στιγμές που προκαλούν ηφαιστειακή έκρηξη συναισθημάτων; Δεν ήταν εκείνη η στιγμή που, όταν ήμασταν πιτσιρίκια, ο αγαπημένος μας παίχτης τίναζε τα δίχτυα με μια σουτάρα ή όταν χανόταν ένα τετ-α-τετ και μοιραία το αποτέλεσμα στο ντέρμπι; Αυτές οι στιγμές και αυτά τα συναισθήματα απειλούνται από τις αλλαγές στο αγαπημένο μας άθλημα, το ποδόσφαιρο.

Του RedTerso

Αφορμή για να γραφτεί αυτό το κείμενο δεν είναι το πρόσφατο επεισοδιακό ματς στο Βόλο. Δεν είναι το κύριο ζήτημα αν αδικήθηκε ο Ολυμπιακός. Που αδικήθηκε. Έχουν υπάρξει περιπτώσεις (όπως η προχθεσινή, όπως και σε ευρωπαϊκά παιχνίδια) που έχουμε αδικηθεί από το Var. Όπως έχουν υπάρξει περιπτώσεις που έχουμε ευνοηθεί. Το βασικό επιχείρημα, από την πλευρά μου, είναι το γεγονός ότι η εισβολή της τεχνολογίας αλλοιώνει την ομορφιά του παιχνιδιού.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι το Var και η τεχνολογία (βλ. goal line technology) βοηθούν στο να είναι πιο δίκαιο το άθλημα, μέσω των διαιτητικών αποφάσεων, οι οποίες πλέον, υποστηριζόμενες από την τεχνολογία, θα είναι πιο σωστές. Αυτό εγείρει αυτόματα ένα πρώτο, πιο «φιλοσοφικό», ερώτημα περί της ουδετερότητας της τεχνολογίας. Μπορεί αυτή να είναι ουδέτερη; Μπορεί να είναι «αμόλυντη» από τον δημιουργό ή τον χρήστη της; Κατί την άποψή μου, αυτό δεν υφίσταται. Η τεχνολογία είναι ενός είδους εργαλείο. Και όπως κάθε εργαλείο, αποκτά νόημα και υπόσταση από αυτόν που το χρησιμοποιεί. Και δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι η τεχνολογία είναι υπερβατική και αν δεν την χρησιμοποιούσαν άνθρωποι, δεν θα είχε ποτέ σφάλματα. Είναι μια συζήτηση που οριακά αγγίζει τη μεταφυσική.

Και επειδή ακριβώς τη χρησιμοποιούν άνθρωποι, μοιραία αυτή υπόκειται στην ανθρώπινη κρίση. Και έτσι καταρρέει και το άλλο επιχείρημα υπέρ της χρήσης της, που λέει ότι περιορίζονται τα «ανθρώπινα» (ή μη, θα πω εγώ) λάθη των διαιτητών. Όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις, ο τρόπος που θα τοποθετηθούν οι γραμμές του Var, το πόσες φάσεις θα γυρίσει «πίσω» ο διαιτητής για ελέγξει για ένα υποτιθέμενο φάουλ ή απλώς η ερμηνεία του κανονισμού που τελικά θα κρίνει την κάθε φάση συνεχίζουν να αποτελούν καθαρά υποκειμενικό παράγοντα. Και ως εκ τούτου, μπορεί να διαμορφώνουν αποτέλεσμα. Είτε προς τη μια είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Αυτό που προσπαθώ να εισαγάγω ως προβληματισμό είναι κατά πόσο μπορούμε να θεωρήσουμε ότι νέες τεχνολογίες όπως το Var λύνουν πραγματικά τα προβλήματα για τα οποία εφαρμόζονται και η αίσθησή μου είναι ότι η απάντηση είναι αρνητική.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι σταδιακά χάνεται η μαγεία της κάθε φορά ξεχωριστής στιγμής του αθλήματος. Και ο κόσμος «εκπαιδεύεται» να περιορίζει τα συναισθήματά του. Και η φράση: «Μην πανηγυρίζουμε ακόμα, καθίστε να δούμε τι θα πει το Var» ακούγεται όλο και πιο συχνά στο γήπεδο. Οι νεότερες γενιές, σε κάποια χρόνια, πιθανόν να μην καταλαβαίνουν τι σημαίνει να κατεβαίνεις (ή να κουτρουβαλάς) δύο-δύο τις σειρές στην εξέδρα για να πανηγυρίσεις το γκολ. Η αγκαλιά στους διπλανούς μας στο γήπεδο για να μοιραστούμε τη χαρά (ή τη λύπη) θα πρέπει να περιοριστεί (ήδη είχε επιβληθεί ο περιορισμός στα «σκοτεινά» χρόνια της καραντίνας και των συμπεριφορικών περιορισμών) περιμένοντας την «ψυχρή» και «αδέκαστη» απόφαση μιας οθόνης.

Αυτό είναι το σύγχρονο ποδόσφαιρο μέσα στις γραμμές. Γιατί έξω από αυτές, κυριαρχούν τα αλισβερίσια των μανατζαραίων, τα ασφυκτικά κατασταλτικά μέτρα και οι μπάτσοι παντού, ο «ρεαλισμός» των ισορροπιών και των οικονομικών μεγεθών, η μετατροπή του πάθους μας σε εμπόρευμα και καταναλωτικό προϊόν κ.λπ. Συνειδητά από την πλευρά μας, επιλέγουμε να αντιπαθούμε τον κόσμο του «modern football» που προσπαθούν να μας επιβάλλουν και θα συνεχίσουμε να υπενθυμίζουμε: «Fuck modern football»!