Αρχικά το προφανές: ανεξάρτητα από τη συνέπεια με τις αρχικές δηλώσεις του Κορδόν ότι οι καλές μεταγραφές γίνονται τέλη Αυγούστου, η ομάδα έχει τεράστιες ελλείψεις στο ρόστερ. Το παράδοξο είναι ότι τα κενά είναι περισσότερα από αυτά που γνωρίζαμε στο τέλος της περσινής περιόδου, όταν υπήρχε η πεποίθηση ότι θα κρατήσουμε Μπακαμπού και Κανός. Ο Αύγουστος βρίσκει την ομάδα να χρειάζεται οπωσδήποτε αριστερό μπακ, δύο εξτρέμ, βασικό επιθετικό, και, ρεαλιστικά, δεύτερο κεντρικό αμυντικό και εξάρι, καθώς ο Ιμπόρα πολύ δύσκολα θα βγάλει χρονιά με δύο αγώνες την εβδομάδα.
Του Dr. Jekyll
Αφού αναφέρθηκα στο αριστερό μπακ: μπορεί ο Ρέαμπτσιουκ να είναι ένας από τους πιο αντιδημοτικούς (και, στα μάτια μου, υποτιμημένους) παίκτες στο ρόστερ, αλλά μόνο εύκολο δεν νομίζω ότι θα είναι να βρεθεί ο παίκτης που θα δίνει σταθερά όσα πρόσφερε ο Μολδαβός (ο οποίος είχε ξεζουμιστεί όσο κανένας άλλος στο ρόστερ, δεν έβγαζε τραυματισμούς και ήταν ο πιο συνεπής στα αμυντικά του καθήκοντα από τις περσινές τετράδες στην άμυνα). Και ήταν και σχετικά σταθερός (σε αντίθεση με τον Ροντινέι που μπορεί να κάνει καταπληκτικά παιχνίδια και στα επόμενα να μη βλέπεται).
Συνεχίζοντας με την άμυνα: δεν ξέρω (και, υποθέτω, κανείς δεν έχει σοβαρή εικόνα) πόσο καλός είναι ο Φρέιρα, αλλά είμαι βέβαιος ότι Ντόη, Ρέτσος, Μπα και Σισέ (που προς το παρόν φαίνεται να μην υπολογίζεται) δεν είναι παίκτες που μπορεί να βασιστεί μια ομάδα για βασικούς. Με διαφορετικά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, αλλά με κοινό χαρακτηριστικό την έφεση σε αβίαστα και σοβαρά λάθη, όλοι αυτοί οι παίκτες θα μπορούσαν να συμπληρώνουν το ροτέισον, αλλά αμφιβάλλω αν θα μπορούσαν να είναι έστω και βασικοί παρτενέρ ενός πολύ καλού αμυντικού (τύπου Μέλμπεργκ ή Σεμέδο).
Στα πλάγια της άμυνας αντίστοιχα προβλήματα: δεν διαφωνώ με τη μεταγραφή του Κίνι (που αν και δεξιός αμυντικός, έχει όντως αγωνιστεί σε πολλά παιχνίδια και από τα αριστερά), αλλά αμφιβάλω αν στον αγωνιστικό μαραθώνιο θα μπορεί να αντικαταστήσει τον τίμιο Όλεγκ. Και, επιτέλους, ας γίνει δεκτό ότι ο Ανδρούτσος δεν είναι, ούτε θα γίνει αξιόπιστο δεξί μπακ (και ας διαβάσαμε το καταπληκτικό ότι «μαθαίνει τη θέση», σε τέσσερα χρόνια, με σχεδόν καθημερινή εξάσκηση, μαθαίνεις ξένη γλώσσα και μουσικό όργανο). Προφανώς φουλ μπακ δεν είναι ούτε ο Βρουσάι, ούτε ο Ραμόν (Ολυμπιακός Β΄ στην καλύτερη).
Για εξάρι αντικαταστήσαμε τον 33 ετών Εμβιλά (με σταθερά πτωτική πορεία) με τον 35 ετών Ιμπόρα -- και σημαντική αναβάθμιση στην ταχύτητα και ένταση που πρέπει να βγάζει η μεσαία γραμμή δεν το λες... Ο Σαμασέκου (με τα πολλά κουσούρια που είδαμε και πέρσι) έδειξε τουλάχιστον ότι διαθέτει τα τρεξίματα, σε ένα ποδόσφαιρο που --δυστυχώς-- όλο και περισσότερο κρίνεται από τις αντοχές και την ένταση, παρά από την ποιότητα και τα τεχνικά χαρακτηριστικά. Ερωτηματικό και τι θα γίνει με τον Μαντί (ο οποίος στον αγώνα με τη Ρέιντζερς μάς θύμισε για λίγο τους λόγους που τον θεωρούσαμε τόσο σημαντικό για την ομάδα): θα θέλει να μείνει στον Ολυμπιακό; Και αν ναι, θα ανανεώσει το συμβόλαιο; (γιατί σε αντίθετη περίπτωση, μπορεί να παίξει τίμια μέχρι και Ιανουάριο-Φεβρουάριο --εκεί που θα φανεί και στην Ευρώπη-- και μετά να είναι αδιάφορος και να μη βάζει τα πόδια του στην φωτιά, περιμένοντας την ελεύθερη μεταγραφή του). Και αν δεν ανανεώσει, τον (ξε)πουλάς με τα 2-5 εκατομμύρια που (φαίνεται) να προσφέρονται αυτή τη στιγμή;
Συνεχίζοντας με την μεσαία γραμμή και τον άξονα: ούτε που θέλω να σκέφτομαι πώληση του Χουάνγκ (ενός από τους λίγους διακριθέντες της περσινής χρονιάς -- αλλά και, δυστυχώς, ενός από τους λίγους με περίσσευμα ποιότητας στο ρόστερ), ενώ δεν περιμένω πολλά από τον τίμιο (αλλά καμμένο στη συνείδηση του κόσμου) Μπουχαλάκη και από τον αναγεννημένο (σύμφωνα με τα καλοκαιρινά ρεπορτάζ -- που μεγάλη σημασία δεν πρέπει να τους δίνουμε) Καρβάλιο. Εξηγούμαι: σε μια καλοκουρδισμένη ομάδα, που ο προπονητής αντιλαμβάνεται τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα κάθε παίκτη, ο Μπουχαλάκης έχει θέση στο ροτέισον (ως Έλληνας και παίκτης που είναι χρόνια, και θέλει να μείνει στην ομάδα). Χρειάζεται, όμως, δίπλα του παίκτες που θα του καλύπτουν το έλλειμμα ταχύτητας (όπως, κάποτε, τους Γκιγιέρμε και Μαντί -- ιδανικά και τουλάχιστον έναν γρήγορο κεντρικό αμυντικό) -- και δεν βλέπω πώς αυτό μπορεί να γίνει φέτος.
Στις άλλες θέσεις: ο επίσης τιμιότατος (και πολλές φορές πολύτιμος) Μασούρας δεν αρκεί για τις πτέρυγες (εκεί που, όπως τα έχουμε κάνει, άλλος παίκτης δεν φαίνεται να υπάρχει). Ο Βρουσάι έχει περάσει την εποχή που τον θεωρούσαμε ταλέντο (άσχετο αν έχει θέση στην ομάδα, λόγω ευρωπαϊκής λίστας), ο Μπιέλ δεν είναι πλάγιος μέσος (και μετά το περσινό του ξενέρωμα, αλλά και τα φετινά φιλικά, αρχίζω να αναρωτιέμαι αν μπορεί και θέλει, γενικότερα, να προσφέρει στον Ολυμπιακό), ενώ Φορτούνης και Καρβάλιο «χάνουν» από τη δυναμική τους αν δεν τοποθετούνται στον άξονα (και κανείς τους δεν μπορεί να δώσει το απαραίτητο πλάτος στην ανάπτυξη).
Λίγα ακόμα για τους πλάγιους μέσους: το πόσο μπορούν να μεταμορφώσουν την ομάδα το είδαμε πρόπερσι με τον Γκάρι Ροντρίγκεζ που, στο ένα από τα τρία παιχνίδια που μπορούσε να αγωνιστεί, μεταμόρφωνε την επιθετική λειτουργία. Αντίστοιχη γεύση πήραμε και από τον περσινό Κανός, που παρότι δεν έπαιζε στη γραμμή, όπως ο Γκάρι, μπορούσε να σκοράρει και να ανακατέψει άμυνες. Αλχημείες πάντα μπορούν να γίνουν, και για να μασκαρέψουν αδυναμίες, και για να εκμεταλλευτείς τις ικανότητες ενός παίκτη: ο καλός Ροντινέι, νομίζω, πως μπορεί να συνδυαστεί με τον τακτικά σωστό Μασούρα. Αντίθετα ένα δίδυμο Όλεγκ-Μασούρα (δύο παικτών που αφήνουν τα πνευμόνια τους στο γήπεδο), όσο και να τρέχει, στερείται την ποιότητα και τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχουν παίκτες σε αυτές τις θέσεις (κανείς τους δεν βγάζει σέντρες, κανείς δεν έχει έφεση στο σκοράρισμα).
Μεγάλο κεφάλαιο, αλλά και ενδεικτικό της αστείας περσινής μας λειτουργίας, ο Φορτούνης. Έχω κι άλλες φορές διαφωνήσει για το κατά πόσο είναι αδιάφορος αμυντικά ο Φορτούνης (υπόδειγμα αδιαφορίας για αμυντικά καθήκοντα ήταν π.χ. ο Χάμες): δεν ασκεί το αποτελεσματικότερο πρέσιγκ του κόσμου, αλλά τουλάχιστον προσπαθεί (έστω και άγαρμπα, έστω και λιγότερο απ' ό,τι θα έπρεπε). Επίσης την ποιότητά του για τη δημιουργία επικίνδυνων καταστάσεων δεν φαίνεται να διαθέτει κανείς άλλος στο ρόστερ, συνεπώς το υπόλοιπο σύνολο πρέπει να βρει τον τρόπο για να καλύπτει τις αμυντικές του αδυναμίες (και ο ίδιος να προσπαθεί περισσότερο και ανασταλτικά). Όταν βρεθεί ο παίκτης που, στη ζυγαριά, θα προσφέρει περισσότερα, το συζητάμε.
Χωρίς πολλά σχόλια η επιθετική μας γραμμή: ο 37 ετών Ελ Αραμπί (που πέρσι είχε μεγάλη πτώση στην απόδοσή του) είναι ο μοναδικός επιθετικός (η κόμπρα της Αιγύπτου είναι στα πιτς -- και αμφιβάλλω αν ο χρόνος και οι τραυματισμοί θα τον έχουν κάνει ταχύτερο ή πιο αποτελεσματικό). Ο περσινός πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος Μπακαμπού συνεχίζει στην Τουρκία (αφού παρουσιάστηκε από διάφορους ρεπόρτερς ως, περίπου, επιτυχία ότι δεν πήγε στην ΑΕΚ, άσχετο με το ότι δεν έμεινε ούτε σε εμάς), και οι λύσεις που έχουμε δει είναι οι Μασούρας και Μπίελ. Δεν υποτιμώ ούτε την ποιότητα ούτε τις ικανότητες του Ελ Αραμπί, αλλά δεν υποτιμώ και τον πανδαμάτορα χρόνο.
Κατά τ' άλλα: θεωρώ βέβαιο πως θα αποκτηθούν και θα αποχωρήσουν παίκτες. Στο σήμερα, πάντως (και με περισσότερο από έναν μήνα μεταγραφικής περιόδου -- αλλά και επτά αγώνων μέσα στον Αύγουστο), ο Ολυμπιακός, στο έμψυχο υλικό, είναι μείον σε σχέση με το ξεκίνημα της περσινής χρονιάς: εξτρέμ δεν υπάρχει ούτε στη θεωρία (πέρσι ίσως κάτι να περίμενες από Γκάρι, και είχες δανεικούς τους, καταπληκτικούς σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, Μπόουλερ και Ντε-λα-Φουέντε), έχεις έναν επιθετικό (σε ηλικία που ο ένας χρόνος κάνει τη διαφορά), δεν έχεις αριστερό μπακ (ούτε καν του επιπέδου Ρέαμπτσιουκ), έχεις μόνο ένα εξάρι (35 ετών) --πέρσι είχες Εμβιλά και Σαμασέκου--, δεν έχεις να περιμένεις τα 30 ποιοτικά λεπτά του Ματιέ (τα έδωσε) και του Μαρσέλο (δεν τα έδωσε), και το μόνο θετικό είναι ότι έχεις Φορτούνη (ποτέ δεν έκρυψα ότι δεν είμαι αντικειμενικός με τον Κωστάκη), εκεί που, πάντως, πέρσι είχες, στη θεωρία, τον Χάμες.
Στο πηλικό: μετά από πολλά (πολλά όμως) χρόνια, ο Ολυμπιακός φαίνεται να ξεκινά τρίτος στο γκριντ (και δεν αναφέρομαι καν στα εξωαγωνιστικά). Προφανώς την ευθύνη για αυτό την έχει η διοίκηση (που όπως θα έπρεπε να παίρνει, που δεν έπαιρνε, τα εύσημα για τις καλές σεζόν --ειδικά σε ένα εντελώς εχθρικό περιβάλλον--, έτσι θα πρέπει να δέχεται και την κριτική όταν τα πράγματα στραβώνουν -- και το ότι βρισκόμαστε τρίτο φαβορί για το πρωτάθλημα προφανώς και αποδεικνύει ότι τα πράγματα έχουν στραβώσει πολύ).
Αρχικά να αναφέρω ότι θεωρώ εντελώς άτοπο ότι η ομάδα είναι παρατημένη και σε αυτόματο πιλότο. Ο Ολυμπιακός φέτος έχει πλάνο σε αντίθεση με την περσινή χρονιά που ήταν ποδοσφαιρικά ακατανόητη. Δυστυχώς το πλάνο, ξεκάθαρα, περιλαμβάνει λιτότητα (ή, πιο κομψά, «ισοσκελισμό εσόδων/εξόδων» ή «εξυγίανση των οικονομικών»). Δεν έχω ιδέα πώς λειτουργεί το FFP (υποθέτω, πάντως, πως για να έχει νόημα, δεν θα μπορεί μια ομάδα εσαεί να καλύπτει ζημιές με συνεχείς αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου), έχω δει όμως ότι με λιτότητα δεν βελτιώνεις την ποιότητα (και για να μην πηγαίνουμε μακριά, μεταγραφές τύπου Τζούρισιτς --μην πω και Πιζάρο-- ακόμα δεν έχουμε κάνει, κι ας ήμασταν οι τρίτοι του πρωταθλήματος).
Σωστά ο δάσκαλος Κάρπετ έχει αναφέρει ότι τίποτα από αυτά που βλέπουμε δεν έρχεται σε αντίθεση με όσα ειπώθηκαν στην παρουσίαση Κορδόν και Μαρτίνεθ από τον Μαρινάκη στα τέλη Ιουνίου (άσχετο ότι επειδή ευχάριστα δεν είναι, δεν τονίστικαν όσο τα άλλα): και η καθυστέρηση στις μεταγραφές και η ισορροπία εσόδων/εξόδων είχαν ειπωθεί. Είχε ειπωθεί, όμως, και ότι θα φτιαχτεί η ομάδα που θα νικάει και τη διαιτησία (που θα ήταν στρουθοκαμηλισμός να λέγαμε ότι ευθύνεται για την περσινή απώλεια του τίτλου). Προς το παρόν, πάντως, η ομάδα που ελέγχει τη διαιτησία (και αυτό δεν το εκφράζω σαν παράπονο, ρεαλιστικά το αναφέρω) φαίνεται αγωνιστικά ενισχυμένη (όπως ενισχυμένη θα είναι και διαιτητικά με την αναβάθμιση των πλήρως ελεγχόμενων Ελλήνων διαιτητών). Δεν βλέπω τον τρόπο που η λιτότητα θα αλλάξει αυτές τις ισορροπίες.
Προσωπικά αρνούμαι να δεχτώ ως μεταβατική τη χρονιά, εκτός και αν αυτό ειπωθεί κάπως άμεσα από τη διοίκηση: αλλιώς θα θεωρώ την απώλεια του τίτλου αποτυχία. Στην τελική, πάντα μιλάμε για το ελληνικό πρωτάθλημα: η Ρεάλ Άνω Δεκελείας, που ενθουσίασε τους πάντες με την υπέροχη απόδοσή της, ήταν μια ομάδα που χτίστηκε χωρίς προκριματικά και με δεδομένο τον έναν αγώνα άνα βδομάδα, είχε διαιτητική αβάντα (συγκριτικά, ο Παναθηναϊκός δεν έχει δικαίωμα να έχει παράπονο από τη διαιτησία, αλλά αυτό δεν είναι το ίδιο), είχε τη δεύτερη καλύτερη επίθεση στο πρωτάθλημα (την καλύτερη, έστω για ένα γκολ, είχαμε εμείς -- που με το θέαμα που βλέπαμε, θέλαμε να βγάλουμε τα μάτια μας και να τα πετάξουμε στο γήπεδο) και πήρε το πρωτάθλημα στο νήμα από έναν σοβαρό (αλλά επιθετικά κακό) Παναθηναϊκό, έναν Ολυμπιακό που προσέβαλε την ποδοσφαιρική λογική και έναν ανύπαρκτο ΠΑΟΚ -- και όλα αυτά δεν αναιρούν ότι στη σούμα η ΑΕΚ ήταν η καλύτερη ομάδα, το πόσο καλή ήταν γενικότερα αμφισβητώ.
Παρένθεση: η πτώση του Ολυμπιακού δεν ξεκίνησε πέρσι, αλλά πρόπερσι (και, επιμένω, ότι ο κύκλος του Μαρτίνς είχε κλείσει τον Μάιο του 2022 -- παρότι αν είχε παραμείνει ίσως να είχαμε λίγο καλύτερη εικόνα πέρσι). Η διάλυση του οργανογράμματος με τους ανθρώπους που συνέβαλαν στις αγωνιστικές επιτυχίες και η ελλιπής αντικατάστασή τους (δεν νομίζω να έχει καταλάβει κανείς ποιος έπαιρνε τις αποφάσεις την περσινή χρονιά) οδήγησε σε μια καταστροφική σεζόν (και όσο και να είχε δίκιο ο Μαρινάκης στο ότι η περσινή χρονιά δεν ήταν τραγική, καθώς το βαρέλι στον αθλητισμό και την πραγματική ζωή δεν έχει πάτο, δεν βλέπω τίποτα που να πήγε σωστά: διοίκηση, ομάδα και κόσμος πήραν, στα μάτια μου, κάτω από τη βάση). Με εξαίρεση τον Χουάνγκ και τον Πασχαλάκη (που μας ανάγκασε να κάνουμε κωλοτούμπα) δεν βλέπω κανένα άλλο αγωνιστικό κέρδος -- τον Μπακαμπού, που βγήκε, δεν τον κρατήσαμε (δεν μιλάμε στο οικονομικό κομμάτι, καθώς δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να μπορεί να προσάψει στη διοίκηση ότι δεν έδωσε λεφτά: ακριβώς για να ξεκινήσει με κάποια ηρεμία η χρονιά δόθηκαν παράλογα για τα ελληνικά δεδομένα χρήματα κάτι που οδηγεί και στη φετινή σφιχτή οικονομική πολιτική).
Εξηγώντας το «όλοι κάτω από την βάση»: η τρίτη θέση στο πρωτάθλημα και η τελευταία στον όμιλο του Europa αποτελούν από μόνα τους αδιάψευστες αποδείξεις της αποτυχίας της διοίκησης. Ειδικά το πέρασμα 4 προπονητών και πάνω από 45 παικτών σε επίσημες υποχρεώσεις (και δεν μιλάμε για παίκτες του Ολυμπιακού Β΄ που έπαιρναν συμμετοχές σε εύκολα παιχνίδια --που ακόμα και στον Ολυμπιακό Β΄ το δρομολόγιο Ιμπαγάσα-Οκκάς-Ιμπαγάσα και η μη ανάδειξη παικτών τη διοίκηση βαραίνει) δείχνουν ότι όποιοι έπαιρναν αποφάσεις τα έκαναν θάλασσα (βαθιά, σαν το λιμάνι του Περαία). Οι παίκτες, με όλες τις δικαιολογίες αποδεκτές, σε ελάχιστα παιχνίδια στάθηκαν αντάξιοι των απαιτήσεων, ενώ και ο κόσμος κάθε άλλο παρά ψυχραιμία έδειξε (από το αδικαιολόγητο κράξιμο παικτών σε ώρα αγώνα --χωρίς να παραγνωρίζω ότι όντως είδαμε πράγματα που δεν γίνεται να χωνέψεις εύκολα-- έως την άστοχη, στα μάτια μου, ανακοίνωση της Θύρας 7 για τον --κακό προπονητή, αλλά μοναδική λύση, που πέρσι έκανε και έργο-- Μίτσελ μετά το 3-0 στο Κύπελλο με την ΑΕΚ).
Επιστρέφοντας στο παρόν: η έλευση του Κορδόν είναι ένα βήμα προς την κανονικότητα και την ποδοσφαιρική λογική (ποδοσφαιρική λογική είναι και η μη μεταγραφή του Κένεντι -- είναι πολύ νωπές οι μνήμες από Γκάρι, Βρσάλικο, Μαρσέλο). Τον προπονητή Μαρτίνεθ δεν τον γνωρίζω, αλλά από τα φιλικά φαίνεται πως ο Ολυμπιακός δείχνει να έχει ένα αγωνιστικό πλάνο (αμφιβάλλω, πάντως, ότι το πλάνο, που περιλαμβάνει πίεση ψηλά, μπορεί να εκτελεστεί από το ρόστερ που διαθέτουμε αυτή τη στιγμή). Άλλωστε και στα φιλικά δεν φαίνεται να βελτιώθηκε η αμυντική λειτουργία (και αν αποτύχαμε πλήρως πέρσι στους στόχους μας, δεν ευθύνεται το επιθετικό κομμάτι). Το να αναφέρω ότι ο Ολυμπιακός θα είναι καλύτερος από πέρσι δεν σημαίνει από μόνο του κάτι, καθώς ο πήχυς είναι πολύ χαμηλά.
Δεν ξέρω με ποια κριτήρια θα πρέπει να κρίνουμε τη χρονιά. Θεωρητικά, και από τη στιγμή που δεν έχει ειπωθεί επίσημα κάτι διαφορετικό, η ομάδα πρέπει να κατακτήσει το πρωτάθλημα (συνεπώς και οι κινήσεις που θα δούμε από εδώ και πέρα πρέπει να συνάδουν με αυτό το όραμα -- το ελληνικό πρωτάθλημα, πάντως, δεν συγχωρεί εύκολα ένα κακό ξεκίνημα), αλλιώς η χρονιά θα είναι αποτυχημένη. Ο ρεαλισμός πάντως λέει ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή, καθώς αυτό που μπορούμε να περιμένουμε είναι βελτίωση και δημιουργία ομάδας (ό,τι είδαμε, πάνω κάτω, την πρώτη χρονιά του Μαρτίνς). Αυτό (δηλαδή ο ρεαλιστικός στόχος), από μόνο του, αποτελεί αποτυχία.
Όπως και να 'χει: καλή ποδοσφαιρική χρονιά να έχουμε και μακάρι να έχουμε χρόνο και δυνατότητα να τα λέμε συχνότερα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου