Τα τελευταία έξι --ή μπορεί και παραπάνω-- χρόνια είμαι μέλος της παρέας του Biancorossi έχω παρακολουθήσει αρκετά ματς του Ολυμπιακού μαζί με άλλα παιδιά του χώρου, που στην πορεία έγιναν φίλοι, είτε στο Καραϊσκάκη είτε στο ΣΕΦ είτε ακόμη και στο Μελίνα Μερκούρη, ποτέ όμως δεν είχα την τύχη να κάνω κάτι αντίστοιχο στο εξωτερικό.
Του Mad Prophet
Αυτό άλλαξε όταν, στα μέσα Σεπτέμβρη, διάβασα ένα σχόλιο του Παναγιώτη που ετοίμαζε εκδρομή στη Μπολόνια με εκλεκτή παρέα για την οποία έχει μιλήσει σε κείμενό του και τότε μου μπήκε η ιδέα να ακολουθήσω κι εγώ. Μετά από μερικά μηνύματα στον Παναγιώτη και μερικές πληροφορίες που χρειαζόμουν, έκλεισα τα αεροπορικά εισιτήρια.
Παράλληλα, έστειλα mail στην ΚΑΕ από τις αρχές Οκτώβρη όπου ζήτησα δυο εισιτήρια για το παιχνίδι με την Μπολόνια. Αξίζει να σημειωθεί πως οι άνθρωποι της ομάδας ήταν άψογοι σε όλα. Απαντούσαν άμεσα σε ό,τι απορία είχα και με εξυπηρέτησαν μέχρι τη στιγμή που μπήκα στο γήπεδο. Ένα μπράβο στους ανθρώπους της διοίκησης για την προσπάθεια που καταβάλουν ώστε ο κόσμος να ακολουθεί την ομάδα σε όλη την Ευρώπη δίχως προβλήματα.
Μέχρι να φτάσει η ώρα του ταξιδιού, βρέθηκα πριν ένα μήνα στο ΣΕΦ για το ματς κόντρα στη Βίρτους και όταν τους καθαρίσαμε με 46 πόντους, μέσα μου είχα το άγχος πως θα μας περιμένουν στην Ιταλία για να πάρουν εκδίκηση. Τι να κάνουμε έχουμε και τις προλήψεις μας από την εποχή της Σιένα, αλλά ευτυχώς δεν επιβεβαιώθηκε κάτι τέτοιο.
Το ημερολόγιο δείχνει Τετάρτη 11 Ιανουαρίου και έχει έρθει η ώρα για την αναχώρηση στην Ιταλία, λόγω εργασίας δεν με βόλεψαν οι ώρες για απευθείας πτήση στην Μπολόνια, οπότε προσγειώθηκα στο Μιλάνο. Αφού το παιχνίδι ήταν την Πέμπτη, αποφάσισα με την παρέα μου να περάσουμε μια μέρα στην πρωτεύουσα της μόδας. Να πω την αλήθεια δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα από την πόλη του Μιλάνο, που πέρα από τον καθεδρικό ναό Duomo, ο οποίος ήταν πράγματι εντυπωσιακός, δεν βρήκα κάτι άλλο να με κερδίσει. Σίγουρα η αγορά γύρω από τον ναό είναι μοναδική αλλά δεν είναι κάτι που θα με συγκινήσει. Επίσης βρέθηκα στη μπουτίκ της Μίλαν για χάρη ενός φίλου και τη βρήκα αρκετά φτωχή σε ποικιλία προϊόντων, ειδικά αν τη συγκρίνω με τις αντίστοιχες του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ.
Αφού έφτασε η μέρα του αγώνα, πήρα το τρένο και, σε περίπου μια ώρα και κάτι, είχα φτάσει στην Μπολόνια. Άφησα γρήγορα τα πράγματα στο δωμάτιο κι έφυγα για το ξενοδοχείο που διέμενε η ομάδα, για να παραλάβω τα εισιτήρια του ματς και να βρω τον Παναγιώτη, το Manos_d και την υπόλοιπη ερυθρόλευκη παρέα. Όσο περιμέναμε στο lobby του ξενοδοχείου, πέρασαν από μπροστά μας αρκετοί παίκτες της ομάδας, οι οποίοι ήταν αρκετά ευδιάθετοι και δέχτηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη να φωτογραφηθούν μαζί μας, ενώ ο υπογράφων είχε τη χαρά να φωτογραφηθεί με τον άνθρωπο που αγαπά να μισεί, τον κόουτς Μπαρτζώκα. Σε εκείνο το σημείο, ενημερωθήκαμε για την απουσία του Σλούκα και το πρόβλημα του Βεζένκοφ, όμως δεν χάσαμε την πίστη μας στο διπλό. Εν τω μεταξύ, στο ξενοδοχείο συναντήσαμε τυχαία τον Ashaman από το blog, γιατί αυτή είναι η δύναμη του Biancorossi.
Η ώρα του αγώνα πλησίαζε και κατευθυνθήκαμε προς το γήπεδο της Βίρτους. Το Virtus Segafredo Arena άνοιξε τις πόρτες το 2019, αλλά δεν πρόκειται για ένα κλασικό κλειστό γήπεδο μπάσκετ. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα εκθεσιακό κέντρο μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε η αρένα που αγωνίζεται η Βίρτους και οι εξέδρες είναι πτυσσόμενες. Ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, πρόκειται για ένα πολύ όμορφο γήπεδο που απολαμβάνεις να παρακολουθείς έναν αγώνα μπάσκετ, με την ορατότητα προς το παρκέ να είναι εξαιρετική όπου κι αν κάθεσαι. Αυτό το γράφω γιατί άκουσα από κόσμο μερικά υποτιμητικά σχόλια για «αλουμινένια κατασκευή» κι ένα «μάτσο σκαλωσιές». Εμείς πήραμε τις θέσεις στη θύρα των φιλοξενουμένων στο πλάι του ενός πετάλου κι αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως ακριβώς από κάτω μας βρισκόταν η φυσούνα που έβγαιναν οι αθλητές. Δεν νομίζω σε κανένα ελληνικό γήπεδο η φυσούνα να βρισκόταν κάτω από τους φιλοξενούμενους. Παρ’ όλα αυτά, εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία να αποθεώσουμε τους παίκτες μας.
Είχαμε γεμίσει από νωρίς τη θύρα μας -- πρέπει να ήταν πάνω από 300 άνθρωποι που ακολουθήσαν το Θρύλο στην Ιταλία, ενώ βρίσκονταν διάσπαρτοι κι άλλοι οπαδοί της ομάδας μέσα στο γήπεδο. Μαζί μας στο πέταλο βρέθηκαν και 3 οπαδοί της Ζαλγκίρις που είχαν μείνει στην ιταλική πόλη από τον αγώνα που είχε δώσει η ομάδα τους με τη Βίρτους. Ο κόσμος άρχισε να μπαίνει στο γήπεδο μισή ώρα πριν την έναρξη του αγώνα, που σχεδόν το γέμισε παρά την κακή πορεία της ιταλικής ομάδας στη διοργάνωση. Ο αγώνας ξεκίνησε με τον κόσμο του Ολυμπιακού να κερδίζει κατά κράτος τη μάχη της εξέδρας, αφού μπορώ να πω πως δεν ενθουσιάστηκα με τον παλμό των Ιταλών. Που πέρα από ορισμένες φάσεις που η ομάδα τους «ξύπνησε» και έδωσε το έναυσμα να φωνάξουν, ήταν αρκετά νωχελικοί. Δεν έλειψαν ορισμένοι γραφικοί που έκαναν χειρονομίες προς το μέρος μας, αλλά περιορίστηκαν εκεί, σε ένα γήπεδο που είχε ελάχιστη παρουσία της αστυνομίας.
Στα τελευταία λεπτά του αγώνα, νιώσαμε πως παίζουμε εκτός έδρας, με το κοινό της Βίρτους να συμμετέχει ενεργά. Εμείς δεν πτοηθήκαμε λεπτό και στο τέλος του ματς πανηγυρίσαμε έξαλλα ένα σπουδαίο διπλό. Απόλαυσα όσο τίποτα τον έντονο πανηγυρισμό του Μπαρτζώκα μαζί με εμάς. Καθολική αποθέωση γνώρισε ο Χάκετ, ενώ --όχι άδικα-- αποδοκιμάστηκε ο Τεόντοσιτς. Είχε περάσει λίγη ώρα από τη λήξη του αγώνα και όσοι είχαμε μείνει στις θέσεις μας δικαιωθήκαμε γιατί ξαναβγήκαν ορισμένοι παίκτες της ομάδας, όπως ο Παπανικολάου, για να πανηγυρίσουν μαζί μας τη νίκη.
Η ώρα ήταν 23:00 και κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης ώστε να φάμε ή να πιούμε κάτι για να χαλαρώσουμε μετά την ένταση του ματς. Παραδόξως, δεν ήταν σχεδόν τίποτα ανοικτό, ούτε κάποια γνωστή αλυσίδα fast food. Έτσι, καταλήξαμε σε ένα αμφιβόλου ποιότητας μεξικάνικο που φάγαμε κάτι στα γρήγορα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.
Αφού είχα πάρει το ροζ φύλλο τους ματς και το είχα τοποθετήσει στη βαλίτσα όπως υποσχέθηκα στον Red Terso λίγο πριν ταξιδέψω στην Ιταλία, ήμουν χαλαρός ώστε να ανακαλύψω την Μπολόνια από την Παρασκευή ως την Κυριακή που θα έπρεπε να επιστρέψω στην Ελλάδα.
Προσωπικά, γοητεύτηκα από την πόλη και θα ήθελα να την ξαναεπισκεφθώ στο μέλλον. Μου θύμισε την Πάτρα από την άποψη πως πρόκειται για μια φοιτητούπολη με αρκετά νεανικό και εναλλακτικό κόσμο, αφού στεγάζονται αρκετές σχολές στην πόλη, έχει αρκετά βιβλιοπωλεία και στέκια φοιτητών. Η κεντρική πλατεία της πόλης είναι η Piazza Maggiore και εκεί τριγύρω υπάρχουν εκατοντάδες μαγαζιά για ό,τι επιθυμεί ο καθένας. Το κέντρο της πόλης περπατιέται ευχάριστα, έχει μερικά αξιοθέατα που μπορεί να δει ένας επισκέπτης και να εντυπωσιαστεί από την αρχιτεκτονική της πόλης με μερικά από αυτά να χρονολογούνται από το 1200. Όμως αυτό που απολαμβάνει ένας επισκέπτης στην πόλη είναι το φαγητό. Η Μπολόνια δεν θεωρείται άδικα η πρωτεύουσα της ιταλικής γαστρονομίας και η αλήθεια είναι ότι δεν σταματήσαμε να δοκιμάζουμε όσα περισσότερα γίνεται από τα τοπικά προϊόντα και πιάτα. Το παράδοξο ήταν ότι τα εστιατόρια το μεσημέρι ήταν ανοικτά από τις 12 ως τις 2 και από τις 6 το απόγευμα ως τις 11 το βράδυ. Αφού καταφέρεις και προσαρμοστείς στα ωράριά τους, είναι βέβαιο ότι θα απολαύσεις τη περίφημη μορταδέλα τους, τα τορτελίνια σε διάφορες παραλλαγές και θα τελειώσεις το δείπνο με ένα κομμάτι τιραμισού και ένα εσπρεσάκι.
Η Κυριακή έφτασε κι αφού πήραμε τα τελευταία δώρα για φίλους και γνωστούς, πήραμε το αεροπλάνο της επιστροφής για την Αθήνα. Μια υπέροχη εμπειρία που μπορεί να είχε ως πυρήνα τον Ολυμπιακό, αλλά μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε μια αξέχαστη εμπειρία σε μια φιλική πόλη, με ζεστούς κατοίκους που ήταν πάντα πρόθυμοι να σε βοηθήσουν ακόμη κι αν δεν ήξεραν καλά αγγλικά.
* * *
ΥΓ Αφού έφερα το διπλό πρέπει το κλιμάκιο του Biancorossi να μου εξασφαλίσει εισιτήρια για το Κάουνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου