Του RedTerso
Ο Μίτσελ παρέταξε την ομάδα με 4-2-3-1. Κάτω από τα γκολπόστ συνέχισε ο Πασχαλάκης, ενώ την άμυνα από αριστερά προς τα δεξιά συνέθεσαν οι Ρέαμπτσιουκ, Ντόι, Παπασταθόπουλος και Άβιλα (89΄ Αγκιμπου). Στη μεσαία γραμμή, αγωνίστηκαν ο Εμβιλά με τον Χουάνγκ. Μπροστά τους παρατάχθηκαν ο Μασούρας (61΄ Γκάρι Ροντρίγκες), ο Χάμες (89΄ Φορτούνης), ο Μπιέλ (82΄ Βρουσάι) και στην κορυφή ο Μπακαμπού (82΄ Αραμπί). Η εικόνα του πρώτου μέρους ήταν απογοητευτική, με τους ερυθρόλευκους να αδυνατούν να αλλάξουν την μπάλα, να μην μπορούν να αναπτύξουν την οποιαδήποτε ορθολογική επίθεση και να δέχονται διαρκώς φάσεις στην πλάτη της άμυνας. Μάλλον πρέπει να θεωρήσουμε τυχερό το ισόπαλο χωρίς τέρματα αποτέλεσμα του ημιχρόνου, το οποίο οφείλεται εν πολλοίς στην αστοχία και το άγχος των αεκτζήδων και κάποιες καλές επεμβάσεις από τον τερματοφύλακά μας. Μόνη καλή στιγμή στο πρώτο μέρος ήταν η τρομερή ενέργεια και πάσα ακριβείας του Χουάνγκ, όπου ο Μπακαμπου υπόδείχθηκε οφσάιντ.
Στο δεύτερο μέρος, ο Ολυμπιακός ανέβασε την απόδοσή του. Αυτό δεν σημαίνει ότι έπαιξε καμία τρομερή μπαλάρα, αλλά πίεσε εμφανώς την Αεκ, ανέβηκε μέτρα στο γήπεδο και επιχείρησε να πάρει τα ηνία της αναμέτρησης. Κάπως έτσι έφθασε και στο γκολ του Χάμες, που ακυρώθηκε ως οφσάιντ επειδή ήταν λίγα εκατοστά πιο μπροστά ο ώμος του Μασούρα πριν δώσει την πάσα. Σε εκείνο το σημείο μεσολαβεί και η καθυστέρηση λόγω καπνογόνων και φαίνεται να αλλάζει εκ νέου η ψυχολογία. Επίσης η ομάδα μας σίγουρα δεν φημίζεται φέτος για τη φυσική της κατάσταση, οπότε ούτε το πνεύμα υπήρξε πολύ πρόθυμο ούτε η σαρξ. Παρ' όλα αυτά, χάθηκε και η διπλή ευκαιρία με τον Παπασταθόπουλο και τον Γκάρι στο 74΄ όπου θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει το ματς. Τα λεπτά κύλησαν με μπόλικες διακοπές, γκρίνια και καθυστερήσεις και ο ηλεκτρονικός πίνακας έγραψε ως τελικό σκορ το 0-0, σε ένα ντέρμπι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ωραίο παιχνίδι από κάποιον ουδέτερο φίλαθλο.
Λίγες παραπάνω σκέψεις για την εικόνα της ομάδας μας. Ο Ολυμπιακός, μια βδομάδα πριν, θύμισε τον πραγματικό Ολυμπιακό (παρελθόντων ετών) πηγαίνοντας μέσα στην αγαπημένη του Λεωφόρο, πάτησε κάτω τον βαζελάκο αλλά δεν έφυγε με τη νίκη λόγω μιας ανεκδιήγητης εκτός χρόνου διαιτητικής απόφασης. Όλο το παραπάνω σκηνικό δημιούργησε μια μεγάλη συσπείρωση στον οργανισμό (συζητήσιμη πάντως σε σχέση με τα περιεχόμενα και τις στοχεύσεις της) και καλλιέργησε υψηλότερες αγωνιστικές προσδοκίες (που συνοψίζονται στο γεγονός ότι έχουμε κάποιες ποιοτικές μονάδες και παίξαμε πρώτη φορά καλά, άρα συμπερασματικά υπάρχει πρόοδος). Αν σε αυτό προσθέσουμε και το γεγονός οτι παίζαμε και εντός έδρας, όπου το κοντέρ έχει γράψει πολλά στο απώτερο αλλά και πιο πρόσφατο παρελθόν για το αεκάκι, τότε δημιουργήθηκε μια αυξημένη πίστη για τη νίκη. Αυτή η πίστη δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ στο γρασίδι, όπου κρίνονται και τα πάντα. Και μόνο οι αριθμοί θα μπορούσαν να πουν κάποιες αλήθειες για την εικόνα του ματς με την κατοχή (37%-63%), τα κόρνερ (3-7) και τις τελικές (8-11) να αποτυπώνουν την εικόνα του αγώνα.
Πέρα από τους αριθμούς, συνολικά η ομάδα συνέχισε να παρουσιάζει την προβληματική εικόνα που έχουμε περιγράψει εκτενώς: Χωρίς ιδιαίτερη λογική στην ανάπτυξη, με αναλαμπές που προκύπτουν από ατομικές εμπνεύσεις, χωρίς αντοχές και τρεξίματα και με τα γνωστά και δεδομένα προβλήματα στην αμυντική λειτουργία. Και σε αυτό θα πρέπει να σταθούμε περισσότερο, κατά τη γνώμη μου, και όχι στην εξαίρεση της Λεωφόρου.
Η επικοινωνιακή πολιτική που ακολουθήθηκε μετά το ντέρμπι της προηγούμενης εβδομάδας με την υποτιθέμενη αμφιταλάντευση περί αποχώρησης από το πρωτάθλημα εξαιτίας των «διαιτητικών σφαγών» δημιούργησε μια συσπείρωση και κινητοποίηση στον κόσμο. Που όμως θα είναι βραχύβια αν δεν ακολουθηθεί και από την αντίστοιχη αγωνιστική βελτίωση που θα θυμίζει ποιος είναι ο κυρίαρχος εντός των τειχών. Αυτός είναι και ο λόγος που υπήρξε απογοήτευση από το χθεσινό αποτέλεσμα. Επίσης, η συστηματική καλλιέργεια του αισθήματος της αδικίας, ειδικά όταν η αγωνιστική εικόνα δεν μπορεί να υποστηριξεί αυτό το αφήγημα, περισσότερο δημιουργεί ποικίλα άλλοθι για τον οργανισμό και λιγότερο λειτουργεί ως προστασία για την ομάδα. Παράδειγμα πρώτο από το χθεσινό παιχνίδι είναι η γενικευμένη γκρίνια που εκφραζόταν όταν δεν σφύριζε ο διαιτητής για το κάθε «τζατζάρισμα» που κέρδιζαν οι αεκτζήδες (που υπερτερούσαν και σε ταχυδύναμη). Παράδειγμα δεύτερο από τα βάθη του χρόνου. Στα πέτρινα χρόνια, υπήρχε ένα ολόκληρο σύστημα που λειτουργούσε βλαπτικά προς τον Ολυμπιακό. Εκεί υπήρχε και προφανής διοικητική αδυναμία (για σοβαρή αντίδραση), αλλά ταυτόχρονα υπήρχε και ένα αγωνιστικό φρόνημα (στον κόσμο κυρίως, αλλά και στην ομάδα συνεπακόλουθα) που εξέθετε διαρκώς το πράσινο κατεστημένο. Στο σήμερα, είναι πολύ νωπές οι μνήμες από την καλοκαιρινή πανωλεθρία και τις κωμικές εμφανίσεις, για να συνεχίζουμε με θέρμη να υποστηρίζουμε ότι βρισκόμαστε σε αυτή τη θέση λόγω της διαιτησίας, αλλά και επειδή μας γύρισε την πλάτη η θεά τύχη...
Λίγα λόγια για τους παίχτες μας. Ως γνωστόν δεν τρελαίνομαι με τον Πασχαλάκη. Από τη στιγμή όμως που λείπει ο Βατσλίκ, φαντάζει ως η καλύτερη περίπτωση για το τέρμα. Ο Άβιλα φάνηκε επηρεασμένος από το πώς τελείωσε το παιχνίδι την προηγούμενη εβδομάδα και εκτέθηκε σε κάποιες περιτπώσεις πίσω, ενώ κράτησε τη θέση του χωρίς να ανεβαίνει. Αντίστοιχα και ο Ρέαμπτσιουκ που δυσκολεύτηκε απέναντι στον παλαιστή Άμραμπατ (που θα έπρεπε και αυτός και άλλοι συμπαίχτες του να έχουν φάει παραπάνω κάρτες). Ο Παπασταθόπουλος έκανε πολύ καλό παιχνίδ, όπως και ο Ντόι, που είναι μάλλον ένα από τα πιο ευχάριστα πράγματα που έχουν συμβεί στον φετινό Ολυμπιακό και πρέπει να προσεχτεί πολύ το παιδί. Ο Εμβιλά δυσκολεύτηκε χτες, προσπαθώντας να υποστηρίξει περισσότερο και την άμυνα. Ο Χουάνγκ είναι πραγματικά πολύ ποιοτικός παίχτης και η απόδοσή του ανεβάζει όλη την ομάδα. Όπως αντίστοιχα κάνει και ο Χάμες, που πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτός είναι η πραγματικά μεγάλη φετινή μεταγραφή και όχι ο άλλος πρώην (γενικώς) από τη Μαδρίτη. Ο Μασούρας περνάει φέτος παρατεταμένο ντεφορμάρισμα, αλλά ακόμα και έτσι πάλεψε και έβγαλε και την πάσα στον Χάμες, στη φάση όπου ο βαρίστας θεώρησε ότι «εξείχε» η... άκρη του ώμου του . Ο Μπιέλ επίσης ήταν μέτριος και όταν δεν παίρνεις βοήθεια από τις πτέρυγες, τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Ο Μπακαμπού κάνει κάμποσα πράγματα σωστά, αλλά δεν είναι φορ-δολοφόνος, όπως ο Αραμπί που άργησε να μπει, κατά τη γνώμη μου. Ο Γκάρι έπαιξε πάνω από μισή ώρα αλλά δεν κατάφερε να ξεχωρίσει. Βρουσάι, Φορτούνης, Αραμπί και Αγκιμπού έπαιξαν πολύ λίγο για να κριθούν. Ο Μίτσελ τέλος δεν κατάφερε ούτε πριν από τον αγώνα να παρουσιάσει κάποιο πλάνο, αλλά ούτε να ανακατεψει την τράπουλα εντός του. Του πιστώνεται πάντως ότι έχει καταφέρει να «μαζέψει» ένα πράγμα που λίγο έμοιαζε με κανονική ομάδα.
Το πρωτάθλημα φαίνεται πολύ δύσκολη περίπτωση πλέον με τη διαφορά στους 12 βαθμούς. Ειδικά σε αυτή την πραγματικότητα, όπου το σύστημα σπρώχνει το βαζελάκο σχεδόν σε κάθε αγωνιστική. Σε μια πραγματικότητα, όπου το πρωτάθλημά μας δεν είναι και Πρέμιερ Λιγκ για να καραδοκεί η έκπληξη διαρκώς. Οπότε στο διάστημα που ακολουθεί (και ας ελπίσουμε στο καλοκαιρινό θέρετρο της Μαρμπέγια να γίνει πράγματι προετοιμασία και όχι χειμερινές διακοπές σε συνέχεια των καλοκαιρινών) πρέπει να γίνει πολύ σοβαρή δουλειά, ο Ολυμπιακός να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο και να ρίξει μερικές αγωνιστικές σφαλιάρες σε όσους βιάζονται να τελειώσουν τον κυρίαρχο του ποδοσφαίρου στη χώρα.
* * *
ΥΓ Τα Μουντιάλ ήταν ανέκαθεν γιορτή για όσους γουστάρουν το άθλημα ποδόσφαιρο. Αυτό το πράγμα που θα γίνει στο Κατάρ μέσα στο καταχείμωνο δεν είναι Μουντιάλ. Είναι άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα των μπίζνες του μοντέρνου ποδοσφαίρου. Και αν ήταν μόνο αυτό, τότε θα πήγαινα πάσο. Όμως για να πραγματοποιηθεί αυτό το έκτρωμα έχουν χάσει πολλές χιλιάδες εργαζόμενοι άνθρωποι, σε βάναυσες συνθήκες, τη ζωή τους. Οπότε αυτό το πανηγύρι έχει ήδη βαφτεί με πολύ αίμα. Μια φράση μόνο λοιπόν: BOYCOTT QATAR 2022!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου