Του RedTerso
Είχε φανεί ήδη από την περσινή άκρως ανταγωνιστική σειρά των play-off ότι η Μονακό είναι μια ομάδα που δεν μας πολυταιριάζει. Ειδικά μετά την καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο, έχει δυναμώσει ακόμα περισσότερο. Διαθέτει την περιφερειακή γραμμή με το μεγαλύτερο ατομικό ταλέντο (πιθανόν μαζί με την Εφές), με παίχτες που μπορούν να παράγουν σκορ με ατομικές ενέργειες. Ταυτόχρονα, οι θέσεις από το 3 ως το 5 καλύπτονται από παίχτες που είναι πολύ αθλητικοί και σκληροί. Ομάδες που έχουν αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά μάς δυσκολεύουν την τελευταία διετία.
Ας δούμε κάποια πράγματα για τη χθεσινή αναμέτρηση, προσπαθώντας να προσεγγίσουμε το αποτέλεσμα. Από τις πρώτες κατοχές φάνηκε ότι θα παρακολουθήσουμε ένα πολύ δυναμικό αγώνα, απέναντι σε δύο ομάδες που γνωρίζονται αρκετά καλά. Οι παίχτες κατάλαβαν ότι είχαν δυσκολία να λειτουργήσουν στο πολύ υψηλό επίπεδο που μας έχουν συνηθίσει σε σετ παιχνίδι και ορθώς επέλεξαν να προσπαθήσουν --και το κατάφεραν-- να τρέξουν στον αιφνιδιασμό. Στο πρώτο μέρος, μάλιστα, η αμυντική λειτουργία μας στάθηκε σε αρκετά καλό επίπεδο. Το 37-33 με το οποίο πήγαν οι δύο ομάδες στα αποδυτήρια μάλλον κολακευτικό μπορεί να χαρακτηριστεί για την ομάδα μας.
Οι ερυθρόλευκοι, με τον ρυθμό που έδινε και το γεμάτο ΣΕΦ, έκαναν ένα 4-0 στην αρχή του δεύτερου ημιχρόνου, όμως εκεί ξαφνικά χάθηκε εντελώς η συγκέντρωση που είχε η ομάδα: Δεχτήκαμε ένα σερί 0-10 μέσα σε τρία λεπτά με αποτέλεσμα να χαθεί πανέυκολα το προβάδισμα του +8 που με τόσο κόπο είχε χτιστεί. Η πλάστιγγα της ψυχολογίας είχε γύρει σχετικά εύκολα στην ομάδα του Πριγκηπάτου. Και με βάση αυτή την ψυχολογία, οι περιφερειακοί της Μονακό ξεκίνησαν να βάζουν το ένα μεγάλο σουτ μετά το άλλο. Το είπαμε εξάλλου ότι είναι παίχτες που μπορούν να βρουν σκορ μέσα από ατομικές ενέργειες. Ο Ολυμπιακός δέχτηκε στο δεύτερο μέρος 48 πόντους, κάτι που κατέδειξε περίτρανα ότι η άμυνα της ομάδας μας απέχει κάμποσο από το να χαρακτηριστεί το μεγάλο της όπλο, όπως ήταν πέρυσι.
Οι Πειραιώτες παρότι είχαν αρκετά καλή κυκλοφορία της μπάλας και αυξημένη συγκέντρωση (20 ασίστ για 12 λάθη) δυσκολεύτηκαν απέναντι στη σκληρή άμυνα των αντιπάλων τους, κάτι που επιβεβαιώθηκε και από τα χαμηλά ποσοστά, κυρίως από την περιφέρεια, αλλά και μέσα από τη γραμμή του τριπόντου. Οι αντίπαλοί μας, παίζοντας διαρκώς στο όριο του φάουλ, είχαν 9 κλεψίματα, ενώ οι άκρως αθλητικοί ψηλοί τους εδωσαν και παραπάνω κατοχές με τα επιθετικά ριμπάουντ που πήραν (28-34 συνολικά τα «σκουπίδια»). Αν στα παραπάνω συνυπολογίσουμε και την τραγική διαιτησία που έδωσε όλα σχεδόν τα σφυρίγματα στη Μονακό (για να μην ξεφύγουμε στη βαθμολογία, θα εκτιμήσω εγώ), η ήττα είναι αρκετά εξηγήσιμη. Σε κάποια τέτοια παιχνίδια που η αντίπαλη άμυνα απορρυθμίζει την επιθετική μας λειτουργία, χρειάζεται να υπάρχει και κάποιος παίχτης με ατομική φάση, που θα μπορεί να βάλει κάποια μεγάλα σουτ για να ξεκολλήσει το σύνολο. Πέρυσι αυτό τον ρόλο είχε εκείνος ο τύπος από την Καλιφόρνια. Φέτος;
Ο Γουόκαπ ξεκίνησε πολύ επιθετικά το παιχνίδι και πήρε αρκετές επιθέσεις, Έχω όμως την αίσθηση ότι το επίπεδο της αμυντικής του έντασης δεν ήταν στα συνήθη υψηλά στάνταρ. Ο Κάνααν συνεχίζει να κινείται σε πολύ ρηχά νερά και αυτό είναι σοβαρό ερωτηματικό σε σχέση με αυτά που περιμένουμε από τον βασικό μας σούτινγκ-γκαρντ. Η ομάδα έχει «αγοράσει χρόνο» με τις μέχρι τώρα εμφανίσεις της, όμως αυτό το σημείο πρέπει να το κοιτάξει σοβαρά. Είναι ο παράγοντας --που όπως λέγαμε από το καλοκαίρι-- θα ορίσει το ταβάνι της φετινής χρονιάς. Ο Λαρεντζάκης κατέθεσε το γνωστό του πάθος, όμως δεν ήταν τόσο εύστοχος, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις παρασύρθηκε από το θυμικό του. Θέλει πολλή προσοχή η διαχείριση των συναισθημάτων του, ενώ θέλει προσοχή να μην επωμιστεί παραπάνω ευθύνες από αυτές που του αναλογούν, εξαιτίας της μέχρι τώρα αδύναμης παρουσίας του Κάνααν. Ο Φαλ έπαιξε λιγότερο εκτιμώ σε σχέση με την εικόνα του ματς και εκτιμώ ότι θα έπρεπε να πάρει και περισσότερο χρόνο και περισσότερες κατοχές για να αποτελέσει και επιθετικό πόλο αλλά και σημείο αναφοράς για δημιουργία από μέσα προς τα έξω. Ο Σλούκας ήταν ο κορυφαίος της ομάδας μας και προσπάθησε να δημιουργήσει κάθετες ρηγματώσεις στην άμυνα των αντιπάλών μας. Μόνο ερωτηματικό μέχρι στιγμής στην πολύ καλή χρονιά που κάνει είναι η μεγάλη αστοχία του (1/17 τρίποντα και ποσοστό 5,9!!!). Ο Βεζένκοφ είχε πιο χαμηλή πτήση σε σχέση με τις εξωπραγματικές προηγούμενες εμφανίσεις. Δυσκολεύτηκε από τους αθλητικούς φόρογουορντ της Μονακό. Όπως δυσκολεύτηκε πολύ και ο Παπανικολάου, που όμως προέρχεται και από τραυματισμό. Ο Μπολομπόι αξιοποίησε τις pick'n'roll επιλογές του Σλούκα, έδωσε αρκετές μάχες αλλά σαν γενική αίσθηση μου φάνηκε ότι δεν μπόρεσε να «ματσάρει» τους αντίπαλους ψηλούς. Ο Πίτερς έπαιξε λίγο και είχε μέτρια παρουσία, ενώ ο Σακίλ ήταν ο καλύτερος μας παίχτης μαζί με τον Σλούκα. Δεν έπαιξαν καθόλου Μπλακ και Λούντζης.
Το αποτέλεσμα απέναντι στη Μονακό σίγουρα δεν ήταν το επιθυμητό. Αν είχε έρθει η νίκη, ο Ολυμπιακός θα είχε τις βάσεις να «τρέξει» ένα πολύ μεγάλο σερί, που θα ανέβαζε πολύ τον πήχη των προσδοκιών. Ακόμα και έτσι όμως η ομάδα έχει ξεκινήσει πολύ δυνατά, ιδιαίτερα με το τρομερό 3-0 μέσα στην Ισπανία. Ακολουθούν δύο εντός έδρας αναμετρήσεις απέναντι στη Βαλένθια και την Παρτιζαν. Αυτά τα ματς παίρνουν πλέον τον χαρακτήρα του «πρέπει». Είναι προϋπόθεση για να ενισχύσει ο Θρύλος τη θέση του στο φετινό μαραθώνιο. Ραντεβού στο ΣΕΦ την ερχόμενη Παρασκευή και παλεύουμε μαζί με την ομάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου