Του RedTerso
Ας ξεκινήσουμε με κάποιες σκόρπιες σκέψεις, τόσο σκόρπιες όσο ο φετινός σχεδιασμός (;) της ομάδας ποδοσφαίρου. Για όσους αρέσκονται στο ωραίο ποδόσφαιρο, πέρα από τα αποτελέσματα, εδώ και 1,5 χρόνο το ποδόσφαιρο του Ολυμπιακού είναι επιεικώς άθλιο. Και τις περισσότερες φορές θα έρθει και η τιμωρία, όταν παύει να υπάρχει ποδοσφαιρική λογική. Ο Πέδρο Μαρτίνς (που τον ευχαριστούμε για όσα μας πρόσφερε στη θητεία του) δεν τιμωρήθηκε περύσι από το αμυντικογενές και κόντρα στην παράδοση της ομάδας ποδόσφαιρο που παρουσίασε. Βλέπεις, η τραγική εικόνα των εν Ελλάδι αντιπάλων μας, επέτρεψε στην ομάδα μας να κατακτήσει --σχετικά εύκολα-- και το περσινό πρωτάθλημα. Αυτή ήταν η αρχή του κακού... Η διοίκηση του Ολυμπιακού, σταθερά τα τελευταία χρόνια, μέσω των πωλήσεων, των μη ανανεώσεων κομβικών ποδοσφαιρστών (βλ. Ομάρ, που θέλουμε να φέρουμε πίσω και τη λαίλαπα στο δεξί άκρο της άμυνας τα τελευταία 2 χρόνια) και των μη ποιοτικών προσθηκών, ουσιαστικά έριξε (ή είδε να πέφτει, ανάλογα με την οπτική που έχει κάποιος) κατακόρυφα την ποιότητα της ομάδας. Πίστεψε δε ότι η διαφορά με τους αντιπάλους μας θα της επιτρέψει να πάρει αμαχητί ένα ακόμα πρωτάθλημα, την ώρα που οι «εξαγγελίες» περί «ευρωπαϊκού ονείρου» φάνταζαν μάλλον αστείες με βάση την εικόνα της τελευταίας διετίας. Αυτή η επανάπαυση οδήγησε στην ανανέωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του «Προφέσορα» Μαρτίνς. Μέσα στο κατακαλόκαιρο όμως ξεκίνησαν οι απανωτές σφαλιάρες από ομάδες, που πιθανότατα θα τερμάτιζαν στο μέσο της βαθμολογίας ακόμα και του δικού μας «ταπεινού» πρωταθλήματος. Και κάπου εκεί άρχισε να χτυπάει ο κόκκινος συναγερμός στα διοικητικά γραφεία...
Κάνοντας μια γρήγορη ανασκόπηση βέβαια, θα πρέπει να θυμίσουμε την αποχώρηση του Μοντεστό, που ουσιαστικά ανέτρεψε οποιονδήποτε πιθανό σχεδιασμό και τις εξαγγελίες για νέο τεχνικό διευθυντή, που αγνοείται βέβαια από τις αρχές Ιούνη. Οι καμπάνες της Παναγίας των Παρισίων που βάρεσαν με τον αποκλεισμό-ντροπή από τη Μακάμπι Χάιφα (με τεσσάρα μέσα στο Ναό) σήμαναν ουσιαστικά την άρον-άρον αποπομπή του Μαρτίνς και τη μετατροπή του σε έναν τέλειο αποδιοπομπαίο τράγο. Και ακολουθεί η πρόσληψη του Καρλίτο. Που και αυτή,με τη σειρά της, πήγε κόντρα σε κάθε ποδοσφαιρική λογική. Ο συνομήλικος του Βαλμπουενά κλήθηκε να βγάλει μια άκρη με μια ομάδα με σοβαρότατα προβλήματα που δεν γνώριζε το ρόστερ και ήταν αναγκασμένος να το μαθαίνει μέσα από επίσημους και με αρνητικά αποτελέσματα αγώνες. Ομάδα με ρημαγμένη ψυχολογία, με παίχτες που πήγαιναν και έρχονταν, με κινήσεις μεταγραφικού εντυπωσιασμού μπας και σωθεί η παρτίδα. Και κάπου εκεί ήρθε η απόλυση του Καρλίτο, ο οποίος φυσικά δεν ήταν αμέτοχος για την τραγική εικόνα της ομάδας. Και αυτός όμως αποδείχθηκε ο δεύτερος «αποδιοπομπαίος τράγος». Θυσιάστηκε και αυτός λοιπόν με βαρύτατο κατηγορητήριο, για να κρυφτούν οι ευθύνες που, σε με μεγάλο βαθμό, βαραίνουν τη διοίκηση.
Πέρα από τα δομικά προβλήματα που περιγράψαμε ακροθιγώς (κενό στο «οργανόγραμμα», επάναπαυση σε ένα μοντέλο που σταδιακά επέφερε σοβαρή πτώση της ποιότητας της ομάδας κ.λπ.) υπήρχαν σοβαρά προβλήματα και «ανορθογραφίες» στις καλοκαιρινές μεταγραφές. Πώς αλλιώς να περιγραφεί η ένδεια στους εξτρέμ, που επιχειρήθηκε να καλυφθεί με παίχτες όπως ο Ντε λα Φουέντε ή ο Μπόουλερ; Παίχτες-στοιχήματα χωρίς παραστάσεις από το κορυφαίο επίπεδο, οι οποίοι είναι και δανεικοί συν τοις άλλοις; Πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι άλλη ομάδα έκανε προετοιμασία --για άλλη μια φορά-- , άλλη ομάδα έπαιξε τα πρώτα επίσημα παιχνίδια και άλλη ομάδα θα παρουσιαστεί, κατά το πιθανότερο, από εδώ και πέρα; Πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί η παρουσία, αυτή τη στιγμή στο ρόστερ, 38 παιχτών (!) και 10 (!) δανεικών; Πώς να χαρακτηριστεί η παρουσία 8 (!) πλάγιων μπακ, με την ταυτόχρονη αδυναμία στο κέντρο της άμυνας, όπου δεχόμαστε γκολ από κάθε πιθανό και απίθανο αντίπαλο; Όλη η μεταγραφική δραστηριότητα του καλοκαιριού και του φθινοπώρου (μιας και ακόμα είναι αμφίβολο αν έχει κλείσει το ρόστερ) μόνο ως προβληματική --επιεικώς-- μπορεί να χαρακτηριστεί και φυσικά αυτή είναι η βασική αιτία για την οποία βρισκόμαστε στο -7 στο πρωτάθλημα και έχουμε ξεκινήσει με 2 ήττες στον όμιλο του Γιουρόπα και όχι --πρωτευώντως τουλάχιστον-- οι «αυτοφωράκηδες» Μαρτίνς και Κορμπεράν. Παρά τις εκτός πραγματικότητας εξαγγελίες του Καρεμπέ περί «τελικού Γιουρόπα», η διοίκηση --σε κατάσταση πανικού-- αντιλήφθηκε ότι ακόμα και το πρωτάθλημα είναι πολύ πιθανό να χαθεί με βάση την τραγική αγωνιστική μας εικόνα. Και αυτός είναι ο λόγος που μετά τον Δεκαπενταύγουστο και μέσα στον Σεπτέμβρη άρχισαν να καταφθάνουν σπουδαία ονόματα (Μαρσέλο, Χάμες), αλλά και παίχτες με κάποια αγωνιστική βαρύτητα (Μπακαμπού, Μπιέλ, Σαμασούκου) μπας και μπορέσει να υπάρξει η πιθανότητα να διεκδικηθεί σοβαρά το πρωτάθλημα. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η κριτική θα στρεφόταν και προς τη διοίκηση και όχι μόνο προς τους «προφανείς» στόχους.
Και βρισκόμαστε στο σήμερα. Την 21η Σεπτέμβρη, ανακοινώνεται ο τρίτος προπονητής για τη φετινή σεζόν, που δεν είναι άλλος από τον παλιό μας γνωστό Μίτσελ. Πριν τον Μίτσελ και σύμφωνα με τους επίσημους κονδυλοφόρους του Ολυμπιακού, είχαμε αρνήσεις να βρεθούν στον πάγκο της ομάδας προπονητές όπως ο Μαρσελίνο ή ο Μπλαν (αν φυσικά πιστέψουμε το «ρεπορτάζ»), κάτι που είναι πολύ λογικό μιας και δύσκολα κάποιος τοπ προπονητής θα δεχόταν να βρεθεί όχι απλά στη γνωστή διαχρονική ηλεκτρική καρέκλα που τιτλοφορείται «προπονητής του Ολυμπιακού», αλλά επικεφαλής μιας τρομερά προβληματικής και τραγικά δομημένης ομάδας, με φανερή έλλειψη δυνάμεων και ψυχολογία κάτω από το πάτωμα. Από αυτή την άποψη ο Μίτσελ ήταν, στην πραγματικότητα, και ο μοναδικός πιθανός υποψήφιος μετά το πείραμα του 39χρονου Καρλίτο. Και αυτό γιατί οι τελευταίες του δουλειές μετά τον Ολυμπιακό μάλλον με αποτυχία στέφθηκαν. Οπότε και για τις δύο πλευρές ήταν μια ευκαιρία μπας και αλλάξει η πορεία τους: Για τη μεν διοίκηση έτσι και αλλιώς είναι δύσκολο να γίνουν χειρότερα τα πράγματα, ενώ και για τον Μίτσελ θα μπορούσε, σε ένα οικείο περιβάλλον, να υπάρξει μια αλλαγή ρότας σε μια καριέρα, που φαίνεται να έχει πάρει την κατιούσα για τα καλά.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να πετύχει ο Μίτσελ. Αυτό για να μετουσιωθεί σε πράξη, πέρα από επιθυμία όλων μας, θα πρέπει να έχει δεδομένα και έμπρακτα τη διοικητική στήριξη και παράλληλα να υπερβάλλει και ο ίδιος ευατόν, σε μια κατάσταση, όπου πραγματικά ο βαθμός δυσκολίας είναι πιθανόν και ο υψηλότερος που μπορεί να συναντήσε ένας προπονητής. Σε αυτή τη συνθήκη, ο Ισπανός προπονητής καλείται να (ανα)δείξει κάποια από τα προτερήματά του, όπως το γεγονός ότι είναι μια σπουδαία προσωπικότητα (που μπορεί δυνητικά να διαχειριστεί ένα αδιανόητα υδροκέφαλο ρόστερ με κάποια σημαντικά ονόματα) αλλά και ένας αρκετά καλός ψυχολόγος. Σε επίπεδο προπονητικής, τα πράγματα θα κριθούν --σταδιακά-- στο χορτάρι. Στο προηγούμενο πέρασμά του, ο Μίτσελ είχε κάποια σπουδαιά αποτελέσματα, δύο πρωταθλήματα αλλά και μεγάλες ανορθογραφίες τη δεύτερη σεζόν, όπου η ομάδα σταμάτησε να παίζει με ακραίους μέσους. Όπως εύστοχα και καυστικά παρατήρησε και ο Δόκτορ Τζέκυλ, η ομάδα, μη διαθέτοντας σοβαρούς εξτρέμ, επέλεξε τον προπονητή που παρουσίασε παιχνίδι χωρίς ακραίους... Υπάρχει βέβαια και κάτι που προδιαθέτει αρνητικά: Και στην πρώτη θητεία του Ισπανού πρώην τεράστιου χαφ της Ρεάλ, αλλά και τώρα, υπάρχει μεγάλη φιλολογία γύρω από τους βοηθούς προπονητή. Τότε ήταν ο Βίκτορ (που τον λουστήκαμε και ως πρώτο και είναι άνεργος από το 2020), σήμερα ο Χουάν Κάρλος Μαντιά...
Λίγο πριν κλείσει αυτό το κείμενο θα ήθελα να κάνω μια τελευταία επισήμανση. Πολλοί θα πουν ότι το φετινό καλοκαίρι χαρακτηρίζεται από μια πλήρως ανορθολογική δραστηριότητα στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Και αυτό είναι αναμφίβολα μια πραγματικότητα. Όμως δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία για όσους δεν παρακολουθούν επιφανειακά τα ολυμπιακά τεκταινόμενα. Είναι το επιστέγασμα μιας συγκεκριμένης πολιτικής, που ενώ φαινομενικά και σε επίπεδο εξαγγελιών στόχευε στο κάτι παραπάνω σε ευρωπαϊκό επίπεδο, στην πραγματικότητα έβαινε συγκρινόμενη με τον ελληνικό ανταγωνισμό, που έθετε τον πήχη περίπου στο πάτωμα. Αυτό είχε ως συνέπεια η ποδοσφαιρική λογική, που παρουσίασαν κάποιοι από τους ανταγωνιστές μας το καλοκαίρι να βρει «εφαρμογή» στο γήπεδο (και κατ' επέκταση στον βαθμολογικό πίνακα) και εμείς να τρέχουμε να μαζέψουμε τα εν πολλοίς ασυμμάζευτα...
Εποχή Μίτσελ, ξανά λοιπόν, για τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Ο Ισπανός καλείται να αντεπεξέλθει σε μια από τις πιο δύσκολες συνθήκες στις οποίες έχει βρεθεί το ερυθρόλευκο οικοδόμημα τα τελευταία 25 χρόνια. Ας ελπίσουμε ο Μίτσελ να αποδειχθεί ο σωστός άνθρωπος στη σωστή στιγμή για τον σύλλογο και να βοηθήσει να υπάρξει η απαραίτητη και αναγκαία βελτίωση. Τα πράγματα μόνο ρόδινα δεν είναι και οι πιθανότητες είναι δυστυχώς εναντίον του. Ας ελπίσουμε να πετύχει περισσότερα αυτή τη φορά και να μην ακολουθήσει το δρόμο του Καρλίτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου