Του RedTerso
Το «δύσκολο ματς», που αναφέρεται στον τίτλο δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι η Άλμπα είναι κάποια ομάδα-φόβητρο της διοργάνωσης, αλλά αποτελεί ένα σύνολο, το οποίο αγωνίζεται χωρίς ιδιαίτερο άγχος και χωρίς να έχει να χάσει κάτι, ειδικά όταν εμφανίζεται ως αουτσάιντερ εκτός έδρας απέναντι σε έναν δύσκολο αντίπαλο. Επίσης ακολουθεί μια συγκεκριμένη μπασκετική φιλοσοφία (που συνεχίζει αταλάντευτα ο προπονητής της Ίσραελ Γκονζάλες, λαμβάνοντας τα σκήπτρα από τα χέρια του προκατόχου του, Αΐτο Ρενέσες), που βασίζεται στην αρκετά καλή κυκλοφορία της μπάλας (24 ασίστ οι Γερμανοί έναντι 20 δικές μας), που επιτυγχάνεται λόγω κάποιων πολύ ποιοτικών (με δεδομένο το όχι πολύ υψηλό μπάτζετ των Βερολινέζων, βλέπε Σίκμα, Ντα Σίλβα, Λο κτλ) παιχτών, που διαθέτει.
Στο πρώτο μέρος τα παραπάνω δεν φάνηκαν σε τόσο μεγάλο βαθμό, μιας και ο Ολυμπιακός έπαιζε με πατημένο το γκάζι στην επίθεση (εξού και οι 52 πόντοι στο ημίχρονο). Ταυτόχρονα όμως ένα έμπειρο μάτι, θα μπορούσε να διακρίνει ότι δεν υπήρχε η ίδια συγκέντρωση και ένταση στην άμυνα, που αποτέλεσε το θεμέλιο λίθο για το πολύ καλό φετινό ξεκίνημα της ομάδας του Πειραιά. Οι ερυθρόλευκοι δέχτηκαν 42 πόντους στο πρώτο μέρος (και άλλους 41 στην επανάληψη), με αποτέλεσμα η πολύ παραγωγική επιθετική μας λειτουργία να μην μπορέσει να δημιουργήσει ένα μεγαλύτερο αβαντάζ από το +10, με το οποίο έκλεισε το ημίχρονο.
Στο τρίτο δεκάλεπτο το μοτίβο υπήρξε το ίδιο: Ο Ολυμπιακός έπαιζε αρκετά όμορφο μπάσκετ και έβρισκε σκορ (έστω και πιο δύσκολα), όμως δεν μπορούσε να χτίσει μια μεγαλύτερη διαφορά, που θα του έδινε μεγαλύτερη άνεση όσο πλησιάζαμε προς τη λήξη. Το +12 όμως που είχαμε στο ξεκίνημα του τελευταίου δεκαλέπτου, επέφερε μεγαλύτερη χαλάρωση από την επιτρεπτή για τους παίχτες μας. Αν σε αυτή, προσθέσουμε την πίεση που μας έβαλαν οι Βερολινέζοι, κάποια συνεχόμενα λάθη και ορισμένα τραγικά φαλτσοσφυρίγματα των γκρι, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δεν ήθελε πολύ για να στραβώσει τελείως η αναμέτρηση. Ο Ολυμπιακός απέναντι σε μια ομάδα, η οποία δεν είναι και η πιο αθλητική της Ευρώπης, έχασε κατά κράτος τη μάχη των ριμπάουντ (28-36, εκ των οποίων 16 επιθετικά!), με τους παίχτες της Άλμπα να βρίσκουν δεύτερες ευκαιρίες. Αυτή η έλλειψη έντασης και συγκέντρωσης (είναι πολύ χαρακτηριστικές οι δύο πανομοιότυπες φάσεις alley-oop που έπιασαν κοιμώμενους τους παίχτες μας) στην άμυνα θα μπορούσε να κοστίσει, αλλά ευτυχώς καταφέραμε να αποφύγουμε την παγίδα.
Δύο λόγια για τους παίχτες μας: Ο Γουόκαπ απέδειξε για άλλο ένα ματς, πόσο σπουδαία μεταγραφή είναι, χωρίς να κάνει φαντεζί ενέργειες ή να «τρελαίνει» τη στατιστική. Όταν απελευθερωθεί περισσότερο επιθετικά θα ανέβει επίπεδο και ο ίδιος. Ο Ντόρσεϋ βρίσκεται σε πολύ κατάσταση και το απέδειξε και χτες, έχοντας τρομερή ψυχραιμία στις βολές στο τέλος και μας εξασφάλισε τη νίκη. Ο Λαρεντζάκης σε καμία περίπτωση δεν ήταν αρνητικός. Έχω όμως την αίσθηση ότι οι εξαιρετικές κριτικές που έλαβε το προηγούμενο διάστημα (σε συνδυασμό με τις επευφημίες του ΣΕΦ), του έχουν στερήσει ένα κομμάτι από την προσήλωση στο πλάνο που έδειχνε μέχρι πρότινος. Ας ελπίσουμε να είναι κάτι παροδικό. Ο Φαλ επιτέλους έδειξε αρκετά από τα στοιχεία που περιμέναμε από αυτόν: Επιδραστικότητα στην άμυνα στο ζωγραφιστό, τελειώματα φάσεων και μοίρασμα του παιχνιδιού από μέσα προς τα έξω (3 ασίστ). Απέναντι στους ψηλούς της Φενέρ θα είναι ο πιο κρίσιμος παράγοντας για την επιτυχή έκβαση της αναμέτρησης. Ο Σλούκας έκανε πολύ καλό ματς στο πρώτο μέρος και μέτριο στο δεύτερο, εκβιάζοντας κάποιες προσπάθειες και χωρίς καθαρό μυαλό στο διάβασμα του παιχνιδιού. Φαίνεται ότι χρειάζεται μια μικρή προσπάθεια για να ανεβάσει περισσότερο την απόδοσή του. Ο Βεζένκοφ έκανε το πρώτο του φετινό κακό παιχνίδι. Παρ' όλα αυτά ήταν καταλυτικός στο τρίτο δεκάλεπτο σκοράροντας όλους τους πόντους του (8) τότε. Καλό ματς από τον Πρίντεζη, ο οποίος έδωσε λύσεις σε διάφορες στιγμές, αλλά δυσκολεύτηκε σε άλλες, αμυντικά. Σπουδαίο ματς στην αρχή από τον Παπ, που μας χαροποίησε άφθονα, μιας και στο ματς με τον Ηρακλή νιώσαμε έναν κόμπο στο στομάχι, όταν αποχώρησε τραυματίας. Όσο πέρναγε η ώρα η απόδοσή του έφθινε, αλλά ήταν κάτι λογικό κατά την άποψή μου. Ο Ζαν-Σαρλ δυσκολεύτηκε αρκετά από τους αντιπάλους του, βοήθησε όμως στο τέλος του παιχνιδιού με κάποιες καλές άμυνες, ενώ ο ΜακΚίσικ είχε επίσης καλές και κακές στιγμές και δείχνει να ψάχνεται ακόμα, χωρίς όμως να μπορεί σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί αρνητικός.
Ο Ολυμπιακός κατάφερε να ξεπεράσει ένα δύσκολο --όπως αποδείχτηκε-- εμπόδιο και να βάλει άλλη μια νίκη στο σακούλι ενόψει της συνέχειας. Ακολουθεί ένα ματς με υψηλότερο βαθμό δυσκολίας απέναντι στη Φενέρ. Αν ο Θρύλος καταφέρει να επικρατήσει στο κλείσιμο της διαβολοβδομάδας, θα επιτύχει απόλυτα τους στόχους του στο ξεκίνημα της ευρωλίγκας, βάζοντας σοβαρή υποθήκη για τη συνέχεια. Σοβαρότητα, συγκέντρωση και βελτίωση είναι τα ζητούμενα για τη συνέχεια.
* * *
ΥΓ1 Ο Γιώργος Πρίντεζης έγινε ο τέταρτος παίχτης στην ιστορία της διοργάνωσης, που ξεπερνά το «φράγμα» των 35.00 πόντων. Ένα πολύ σπουδαίο κατόρθωμα, που αποδεικνύει και τη διαχρονική αξία του Αρχηγού --πλέον-- και πιστού στρατιώτη της ομάδας Πρίντεζη! Να είναι καλά και να συνεχίσει να προσφέρει αυτά που μπορεί στον Ολυμπιακό!
ΥΓ2 Η κατάσταση του Χασάν Μάρτιν εμπνέει προφανώς ανησυχία. Ο προπονητής και η διοίκηση καλούνται πολύ άμεσα να αποφασίσουν αν θα δώσουν παράταση χρόνου στον Αμερικάνο ή αν θα κάνουν κίνηση ενίσχυσης της ομάδας. Κατά τη γνώμη μου η εικόνα του Μάρτιν επιβάλλει την απόκτηση ενός σέντερ που να έχει συμπληρωματικά χαρακτηριστικά με τον Φαλ, με κυριότερο την έφεση στην άμυνα και το ριμπάουντ.
ΥΓ3 Το παραπάνω δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι πρέπει να κλείσει η συζήτηση για ενίσχυση στις θέσεις των φόργουορντ. Το αντίθετο. Ας σκεφτούμε πόσο άγχος νιώσαμε στον τραυματισμό του Παπανικολάου στη Θεσσαλονίκη σε συνδυασμό με το γεγονός ότι πιθανόν δεν μπορούν να καλύπτουν τη θέση σε βάθος χρόνου και με επιτυχία οι ΜακΚίσικ και Λαρεντζάκης. Απλά αυτή τη στιγμή θεωρώ ότι προέχει το ζήτημα του δεύτερου σέντερ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου