ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – PANATHINAIKOS Σ 3-0

Σε ένα ντέρμπι από τα παλιά, ο Ολυμπιακός νίκησε τον ψυχωμένο Παναθηναϊκό 3-0. Οκ, πλάκα κάνω. Ο Ολυμπιακός, χωρίς να χρειαστεί να φορτσάρει, με ένα πολύ καλό πρώτο ημίχρονο, έριξε τρία τεμάχια στον πρέσβη της καρδιάς μας, και μπορεί να ετοιμάζεται για τη ρεβάνς του Κυπέλλου.

Του Dr. Jekyll

Αντιλαμβάνομαι ότι ανάμεσά μας ζούνε αγνοί άνθρωποι, με αλληλεγγύη και κατανόηση στους οπαδούς και φιλάθλους των άλλων ομάδων. Οπαδοί και φίλαθλοι του Ολυμπιακού, που αισθάνονται θλίψη για την εικόνα του αιώνιου αντιπάλου (γιατί ό,τι και να συμβεί, αυτός είναι ο αιώνιος αντίπαλος), δείχνουν συμπάθεια προς τον ΠΑΟ. Και αφού αρχικά θα συμμετάσχω και εγώ στο κύμα συμπάθειας προς το σωματείο που έχει σήμα την αλογοτροφή, γράφοντας (scripta manent) «άχου το, μωρέ», θα προσπαθήσω να αναφερθώ, δειγματοληπτικά, σε κάποια από αυτά που ακούω και διαβάζω από χθες, καταρρίπτοντας, με λογικά επιχειρήματα και αλήθειες, τους μύθους.

Μύθος: «Είναι κρίμα να έχει αυτή την εικόνα ο Παναθηναϊκός». Αλήθεια: Καλά να πάθει. Το μόνο κρίμα είναι τα τελευταία χρόνια αυτό δεν είναι το μίνιμουμ σκορ για τα μεταξύ μας παιχνίδια. Μύθος: «Ο Ολυμπιακός είχε απέναντί του το πτώμα του Παναθηναϊκού». Αλήθεια: Καλά να πάθει (το Panathinaikos). Το «πτώμα» έχει όλα κι όλα πέντε παιχνίδια τη σεζόν για να δικαιολογεί την ύπαρξή του, ο Ολυμπιακός παίζει στα κόκκινα από τον περσινό Ιούλιο. Μύθος: «Αυτό δεν είναι Παναθηναϊκός». Αλήθεια: Καλά να πάθει. Αυτό είναι το Panathinaikos του 2020. Άλλον δεν έχουμε. Αν έπρεπε να είναι καλύτερος, είναι δικό τους πρόβλημα. Αυτοί αποθέωναν τον Αλαφούζ όταν ξεμπρόστιαζε την κόκκινη παράγκα, που δεν επέτρεπε, με τραγικές διαιτησίες, στην πράσινη αρμάδα να δαμάσει, εντός έδρας, το μεγαθήριο του (κάθε) Λεβαδειακού. Μύθος: «Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη έναν δυνατό Παναθηναϊκό». Αλήθεια: Καλά να πάθει (το Panathinaikos). Το ελληνικό ποδόσφαιρο ίσως έχει ανάγκη και έναν δυνατό Ηρακλή, ενώ το ποδόσφαιρο του Πειραιά σίγουρα έχει ανάγκη έναν δυνατό Εθνικό. Αυτά, όμως, έχει η ζωή. Πρόκειται για αυτούς που χλεύαζαν το #mexritelous, που οδηγεί το ελληνικό μπάσκετ (και όχι τον μπασκετικό Ολυμπιακό) στην ανυπαρξία. Να θυμίσω εδώ (για τους πλέον δύσπιστους) ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο μια χαρά λειτούργησε όταν το τριτοτέταρτο brand name του όργωνε τα χωράφια της τρίτης εθνικής. Μύθος: «Ο Παναθηναϊκός δεν είχε κίνητρο». Αλήθεια: Έχει κίνητρο, αλλά και να μην είχε, ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙ. Οι μισοί παίκτες του θέλουν μεταγραφή (και ο πρέσβης της καρδιάς μας δεν έχει πολλά παιχνίδια βιτρίνα). Επίσης, σχετικά με το κίνητρο: ο Ολυμπιακός έπαιζε στο άδειο γήπεδο, με το πρωτάθλημα εξασφαλισμένο και με τον επαναληπτικό του κυπέλλου σε τρεις ημέρες, συνεπώς το ποιος είχε κίνητρο είναι κάπως σχετικό.

Και μια μικρή επανάληψη ιστορίας: το μακρινό 1996, ο Παναθηναϊκός, πρωταθλητής Ευρώπης, έτρωγε μια ξεγυρισμένη 35άρα στον πέμπτο τελικό. Ο μεγάλος Παναθηναϊκός, λίγα χρόνια μετά, προσπαθούσε λυσσασμένα να πάρει τη ρεβάνς, απέναντι σε έναν Ολυμπιακό, που τερμάτιζε όγδοος, και πάλευε για να κλείσει μεταγραφή, που τελικά πήγαινε στον Απόλλωνα Πατρών. Επίσης, μιλάμε για την άσπιλη ομάδα, που ο Βαρδινογιάννης δεν έκανε και τίποτα τρομερό, και οι Γιαννακόπουλοι (οικογενειακά) ουδέποτε έφτιαξαν παράγκα στο ελληνικό μπάσκετ, αλλά είχαν καλύτερη ομάδα. Αυτά τα λίγα για όσους Ολυμπιακούς έχουν ασθενή μνήμη και έχουν γυρίσει την πλάτη στο μπάσκετ (σε αυτούς, δυστυχώς, ανήκω και εγώ) και αισθάνονται «θλίψη» για την εικόνα του αιώνιου αντιπάλου (και αυτό, όπως είπαμε, δεν αλλάζει το γεγονός ότι, πράγματι, είναι ο μεγάλος μας αντίπαλος). Και για το τέλος: ο Ολυμπιακός, ως ομάδα, δεν διέσυρε αυτόν τον Panathinaikos. Αντίθετα, είτε λόγω συνθηκών (επιστροφή μετά από απραξία, παιχνίδι κυπέλλου), είτε επειδή οι περισσότεροι παίκτες που αγωνίζονται στην ομάδα δεν μπορούν να αφουγκραστούν τι σημαίνει για τους οπαδούς το συγκεκριμένο παιχνίδι (χαρακτηριστικός και ο --μη-- πανηγυρισμός του Καφού στο τρίτο γκολ), ο Ολυμπιακός σε κανένα σημείο του παιχνιδιού δεν έδειξε ότι έχει σκοπό να διασύρει τον Παναθηναϊκό.

Στα του αγώνα: με δύο αλλαγές, λόγω επαναληπτικού και απουσιών, η ενδεκάδα. Σα, Τσιμίκας, Μπα, Σεμέδο, Ομάρ, Γκιγιέρμε, Μπουχαλάκης, Καμαρά, Λοβέρα, Φορτούνης και Ελ Αραμπί ήταν οι βασικοί, ενώ οι αλλαγές ήταν οι Καφού (61΄, Γκιγιέρμε), Χασάν (61΄, Ελ Αραμπί), Μασούρας (74΄, Ομάρ), Γκασπάρ (74΄, Λοβέρα) και Μπρούνο (86΄, Καμαρά). Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε απόλυτα στο πρώτο ημίχρονο, πετυχαίνοντας το πρώτο γκολ στο 5΄ με υπέροχο σουτ του Γκιγιέρμε (και, πράγματι, είναι ακατανόητο πώς αυτό μπορεί να χρεώνεται ως ασίστ του Λοβέρα) και το δεύτερο στο 21΄, σε μια φάση που η ομάδα άλλαξε 22 πάσες. Κερασάκι στην τούρτα, το γκολ του Καφού, με --επίσης-- πολύ καλό σουτ στο 91΄.

Με λίγα λόγια: ο Ολυμπιακός ήταν πάρα πολύ καλός στο πρώτο ημίχρονο και --επιεικώς-- μέτριος στο δεύτερο (με όλες τις --υπαρκτές-- δικαιολογίες δεκτές). Για την ακρίβεια, στο πρώτο ημίχρονο, εκτός από τα δύο γκολ, είχε τουλάχιστον άλλες πέντε ευκαιρίες για να πετύχει γκολ, ενώ στο δεύτερο, και απέναντι σε έναν πολύ μέτριο αντίπαλο, είχε πρώτη τελική το τρίτο γκολ (και μετά από αυτό ένα χαμένο τετ-α-τετ του Μασούρα). Προσωπικά, όλο και περισσότερο μού θυμίζει εικόνα ομάδας που ξεκινά το πρωτάθλημα και σιγά σιγά αυξάνει τον χρόνο που μπορεί να παίζει σε υψηλό τέμπο. Άλλωστε: ο Ολυμπιακός νίκησε χωρίς να ιδρώσει τον ΠΑΟΚ και με μισή ώρα μπάλα νίκησε τον Άρη (τον οποίο ισοφάρισε η ΑΕΚ για να πάρει εντός έδρας ισοπαλία...). Ακόμα και ο Παναθηναϊκός, που όσο περνούν οι αγωνιστικές όλο και περισσότερο θα ξεμένει από θέληση, έχει ήδη φέρει δύο ισοπαλίες με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, ενώ ήταν από τις ομάδες που μας δυσκόλεψε περισσότερο (λόγω τρεξιμάτων) και στα δύο παιχνίδια του πρωταθλήματος.

Λίγα περισσότερα για τους παίκτες: ο Σα χρεώνεται το λάθος της μακρινής εξόδου του στην φάση του Παναθηναϊκού λίγο πριν το δεύτερο γκολ, αλλά ξαναβλέποντας τη φάση, όλο και περισσότερο πιστεύω (όπως ορθά παρατήρησε και ο Terso όταν βλέπαμε το παιχνίδι) ότι δεν είναι και τόσο λάθος (η εναλλακτική ήταν να αφήσει τον παίκτη του ΠΑΟ να βγει τετ α τετ). Πολύ καλός ο Ομάρ, με ανεβάσματα φωτιά, καλός και ο Τσιμίκας (που ακόμα δεν έχει χρειαστεί να φτάσει τα προ διακοπής επίπεδά του). Με κάποια λαθάκια ο Σεμέδο, σχεδόν άψογος ο Μπα (αν είχε πετύχει και το γκολ, σε συστημένη σέντρα του Λοβέρα, θα είχε να λέει ότι με το κεφάλι του αποσόβησε ένα τέρμα και πέτυχε άλλο ένα). Πολύ καλό παιχνίδι από την τριάδα του κέντρου. Ο Γκιγιέρμε, στο γκολ που σκοράρει, περνά την μπάλα ανάμεσα από τρεις παίκτες, ο Μπουχαλάκης είχε μεγάλη συμμετοχή στην ανάπτυξη και ανασταλτικά (πέρασε και ως παίκτης μπροστά από την άμυνα, όταν βγήκε ο Γκιγιέρμε) -- και δικαίως δέχτηκε αγκαλιά και χαμόγελα από τον φειδωλό στις αντιδράσεις Μαρτίνς, ενώ ο Καμαρά ήταν για μια ακόμα φορά παντού (και αν είχε τροφοδοτηθεί στις φάσεις που πετάξαμε στο πρώτο ημίχρονο, ίσως να ήταν και πάλι στον πίνακα των σκόρερ).

Καλός στο πρώτο ημίχρονο ο Λοβέρα (ή, τουλάχιστον, με καλές στιγμές). Ένα καλό σουτ, μια καλή σέντρα και κάμποσες καλές τρίπλες (και αμφιβολίες για τα αν ξέρει μπάλα δεν υπάρχουν). Παραμένει, πάντως, το ερώτημα αν μπορεί να αποδώσει καλύτερα ως ο παίκτης πίσω από τον/τους επιθετικούς, που με δεδομένη την παρουσία Ματιέ και Φορτούνη (καθώς και το σύστημα του Μαρτίνς, που ειδικά στα τελευταία παιχνίδια εκεί παίζει ο Καμαρά ή κάποιος από τους μέσους), η θέση φαντάζει καπαρωμένη. Ο Ελ Αραμπί είναι σαφώς επηρεασμένος από τη διακοπή (περισσότερο βαρύς και αργός σε σκέψη και εκτέλεση), αλλά το γκολ το πετυχαίνει με άψογη κίνηση.

Μέτριος ο Φορτούνης και καλό θα είναι πριν το κλειδώσουμε ότι δεν θα «δούμε ποτέ ξανά τον παλιό Φορτούνη» και «τι μαλάκας είναι αυτός» και «τελείωσε ο Φορτούνης» (σχόλια που άκουγα γύρω μου στο καφενείο -- και δεν ήταν καν τα χειρότερα) να έχουμε υπόψιν ότι τώρα ουσιαστικά επιστρέφει μετά τον τραυματισμό και ότι θα χρειαστεί χρόνο και υποστήριξη (και είμαι βέβαιος ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να πετάξουμε τον Φορτούνη). Επίσης: πράγματι είχε αργές αντιδράσεις, καταστρέφοντας κάποιες επιθέσεις, και κάποιες φάσεις που εκβίαζε ντρίμπλες, καταστρέφοντας κάποιες άλλες. Δεδομένο και το ότι δεν μαρκάρει (σπάνια πάει πάνω σε αντίπαλο, και όταν το κάνει συνήθως το κάνει άτσαλα και καταλήγει σε φάουλ). Για μια ακόμα φορά, όμως, επέστρεφε πολύ πίσω για να πάρει την μπάλα (κάτι που βοήθησε στις προωθήσεις του Ομάρ), έβγαλε κάποιες συμπαθητικές κάθετες μπαλιές (που ο Ματιέ δεν το έχει) και είχε και την εξαιρετική μακρινή μπαλιά --πάρε βάλε-- στον Μασούρα στις καθυστερήσεις.

Για τις αλλαγές: jogo bonito από τον Καφού, όχι μόνο για το γκολ, αλλά και για μια καταπληκτική πάσα. Προφανώς πλάκα κάνω, αλλά, στα σοβαρά, η εμφάνιση του Καφού ήταν αξιοπρεπέστατη (και είναι δεδομένο, όπως και αν δεν είχε κάνει κάτι αξιοσημείωτο, ότι χρειάζεται χρόνο για να κριθεί από τους οπαδούς -- ο Μαρτίνς έχει εικόνα και από τις προπονήσεις). Λίγα πράγματα από Χασάν και Μπρούνο (στον ελάχιστο χρόνο συμμετοχής του) και ακόμα λιγότερα από τον Γκασπάρ (και καλά να είναι όλοι τους για να πάρουν και άλλο χρόνο συμμετοχής στα υπόλοιπα παιχνίδια των πλέι-οφ για να ξεκουραστούν και οι παίκτες που ένα χρόνο τραβάνε κουπί). Για το τέλος ο Μασούρας: χάνει την ευκαιρία για να πετύχει το τέταρτο γκολ (που θα έκοβε για λίγο τις γκρίνιες και για αυτόν και για τον Φορτούνη), αλλά έδωσε πολύ ενέργεια στην ομάδα και --στα δικά μου, μη αντικειμενικά, μάτια-- έδειξε τον λόγο που είναι υπεραπαραίτητος στον Ολυμπιακό.

Επίλογος
Στα σοβαρά: ας μην ξεχνάμε ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται στις αντίπαλες εξέδρες (και ότι ο καιρός έχει --πάντα-- γυρίσματα). Στο πιο χαλαρό: καλό είναι στο blog να αποφεύγονται οι βωμολοχίες, αλλά καλό είναι να ακούμε και τον αντίπαλο, ειδικά όταν αντιμετωπίζει προβλήματα και, σε μια κρίση αυτογνωσίας, μιλά μέσα από την καρδιά του. Σε αυτό το πλαίσιο, το κείμενο θα κλείσει με μια πρόταση ενός μεγάλου εξάρτ... αντιπάλου, του ΝτιΠιΤζι, aka ΔημηΤράκη Γιαννακόπουλου: “Γαμώ τον Παναθηναϊκό, γαμώ και την 13 σας όλη”, τονίζοντας ότι αυτή είναι η άποψη του συγκεκριμένου και δεν εκφράζει αναγκαστικά το blog και όσους συμμετέχουν σε αυτό.