Ολυμπιακός - Άρης 3-1

Ένα μισάωρο καλού ποδοσφαίρου, και μια πολύ καλή εμφάνιση του Καμαρά, αρκούσε για να πετύχει ο Ολυμπιακός τρία τέρματα, να περάσει και τον Άρη και να βρεθεί ένα βήμα πιο κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Του Dr. Jekyll

Δεν ήταν απαραίτητο το χθεσινό παιχνίδι για να βεβαιωθούμε ότι ο Μαρτίνς είναι θιασώτης της λογικής «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει». Ο Ολυμπιακός είχε μόνο μια αλλαγή στη σύνθεσή του, τον Σισέ στην θέση του Σεμέδο. Οι υπόλοιποι, οι γνωστοί: Σα, Ομάρ, Μπα, Τσιμίκας, Μπουχαλάκης, Γκιγιέρμε, Καμαρά, Μασούρας, Βαλμπουενά και Ελ Αραμπί. Οι αλλαγές ήταν οι Φορτούνης (52΄, Βαλμπουενά), Χασάν (52΄, Ελ Αραμπί), Καφού (52΄, Μπουχαλάκης) και Λοβέρα (77΄, Μασούρας).

Ο Ολυμπιακός χρειάστηκε ένα μισάωρο για να καθαρίσει τον αγώνα και τον αξιόμαχο (αλλά με πολλές αμυντικές δυσλειτουργίες) Άρη. Πιο συγκεκριμένα: ο Ολυμπιακός μπήκε κάπως βαρύς και ανόρεχτος στο πρώτο τέταρτο, με τον Άρη να φαίνεται πιο ικανός να δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις. Μέσα σε δέκα λεπτά, όμως, άλλαξαν τα πάντα: πίεση ψηλά και κλέψιμο της μπάλας για το 1-0. Αμέσως μετά τη σέντρα, πίεση ψηλά, κλέψιμο της μπάλας, και 2-0. Και αφού είχε ήδη χριστεί δύο φορές σκόρερ, ο Καμαρά έβγαλε σέντρα (που κόντραρε και σε παίκτη του Άρη) στο 38΄, ο Μασούρας κινήθηκε έξυπνα ως δεύτερος επιθετικός και το ημίχρονο βρήκε τον Ολυμπιακό να προηγείται με 3-0 και να έχει καθαρίσει το παιχνίδι.

Οι τρεις αλλαγές στον άξονα, η έλλειψη κινήτρου, η αποχή λόγω καραντίνας, το άδειο Καραϊσκάκης, (πιθανολογώ) ακόμα και ο καιρός, έπαιξαν τον ρόλο τους, ώστε ο Ολυμπιακός να ρίξει ρυθμό στο δεύτερο μέρος (και ας το ξαναπούμε: ο φετινός Ολυμπιακός είναι λιγότερο θεαματικός, αλλά πολύ περισσότερο αποτελεσματικός/κυνικός από τον περσινό). Ο Άρης συνέχισε να έχει καλή παρουσία από την μέση και μπροστά, απείλησε με δοκάρι, έχασε καλές ευκαιρίες, και πέτυχε ένα μάλλον τυχερό γκολ με τον Ιντέγιε (και ας θυμηθούμε όλοι, χαμογελώντας, τον Μπράουν να «μαρκάρει» --δεν αναφέρομαι στην ποδοσφαιρική ορολογία-- την περιοχή στην Τούμπα). Μια πολύ καλή ενέργεια του Λοβέρα, με τρίπλες και μια πολύ καλή σέντρα, και το χαμένο πέναλτι του Φορτούνη, ολοκληρώνουν όσα αξίζει να θυμόμαστε από το, μέτριο προς κακό, δεύτερο ημίχρονο.

Λίγα περισσότερα για τους παίκτες: με έλλειψη συγκέντρωσης ο Σα, που στα τελευταία λεπτά του αγώνα κάνει και ένα τεράστιο λάθος (πηγαίνει να τριπλάρει παίκτη του Άρη και χάνει την μπάλα), καλός ο Τσιμίκας και ο Ομάρ (με την δεξιά μας πλευρά να έχει τον πρώτο λόγο στην δημιουργία των επιθέσεων -- ειδικά στο πρώτο ημίχρονο) -- ο Τσιμίκας, πάντως, δεν έχει χρειαστεί να δείξει ακόμα τα στοιχεία που βλέπαμε σε όλη τη χρονιά. Ένα λάθος διώξιμο για τον Μπα, ο οποίος, όμως, παίρνει σίγουρα καλό βαθμό. Κάπως ασταθής ο Σισέ (το γνωρίζουμε: μια ροπή προς το λάθος την έχει). Πολλά τρεξίματα από τον Γκιγιέρμε, σε μια μέρα που η τριάδα του κέντρου, έχασε κάμποσες μονομαχίες από τους παίκτες του Άρη. Εμφάνιση στο 6 από τον Μπουχαλάκη, με την εικόνα του κέντρου, πάντως, να χειροτερεύει μετά την αποχώρησή του (και, προφανώς, για να κριθεί ο Καφού χρειάζεται χρόνος).

Ασταμάτητα τρεξίματα, δύο γκολ (με καλά τελειώματα) και μια --έστω από κόντρα-- σέντρα που οδήγησε σε γκολ, από τον Μαντί Καμαρά. Ο Καμαρά έχει εξελιχθεί, με βεβαιότητα, σε έναν πολύ καλό μέσο. Στα δικά μου μάτια, πάντως, για να μπορέσει να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του και να σταθεί σε ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό σε κάποιο από τα δυνατά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, θα χρειαστεί να βελτιώσει την αποτελεσματικότητα στις πάσες του όταν η ομάδα προσπαθεί να βγει γρήγορα στην επίθεση.

Πολύ καλό παιχνίδι για τον Ματιέ. Δεν θα σταθώ στο δύσκολο τσίμπημα της μπάλας προς τον Ματιέ στην φάση του δεύτερου γκολ (στην τελική, από έναν παίκτη με το βιογραφικό του είναι λογικό να έχεις τέτοιες απαιτήσεις). Θα σταθώ περισσότερο ότι σε όλο το πρώτο ημίχρονο ήταν σχεδόν αλάνθαστος στις μεταβιβάσεις του, βρέθηκε σε θέση για να σκοράρει και βοήθησε στην πίεση που ασκούσε ο Ολυμπιακός στην επίθεση. Με λάθη στις τελικές του επιλογές ο Μασούρας. Όμως: συμμετέχει στην πίεση που κερδίζουμε την μπάλα στο πρώτο τέρμα, κλέβει την μπάλα στη φάση του δεύτερου γκολ, και πετυχαίνει το τρίτο. Με λίγα λόγια (και όσο αντικειμενικός μπορώ να είμαι με έναν παίκτη που συμπαθώ για την μαχητικότητα και την σεμνότητά του): για να καπαρώσει τη φανέλα του βασικού χρειάζεται να βελτιωθεί. Προσωπικά, όμως, θεωρώ βέβαιο ότι δικαιούται θέση στο σταθερό rotation (ειδικά στα παιχνίδια που αναμένεται πίεση).

Κάπως βαρύς και άκεφος ο Ελ Αραμπί, που φροντίζει, πάντως, να βελτιώσει τα στατιστικά του με την ασίστ προς τον Καμαρά στο δεύτερο γκολ. Λίγα πράγματα από τις αλλαγές (όπως, υποθέτω, είναι και το αναμενόμενο για παίκτες που δεν έχουν βρει ρυθμό): ο Φορτούνης ήταν πέρσι ο Mvp του Ολυμπιακού και του πρωταθλήματος. Ο τραυματισμός, αλλά και ο τσακωμός του με τον Μαρτίνς, τον πήγαν πολύ πίσω και χρειάζεται υπομονή και γερά νεύρα για να επιστρέψει. Έχω γράψει πολλές φορές πόσο εκτιμώ τα ποδοσφαιρικά του προσόντα (ακόμα και όταν η τάση ήταν το ατελείωτο κράξιμο). Εξακολουθώ να αμφιβάλω για το πόσο δυνατός χαρακτήρας είναι (γι' αυτό και θεωρούσα πάντα άδικη την εμμονή του κόσμου να γίνει ο επόμενος ηγέτης -- δεν αρκεί η ικανότητα για κάτι τέτοιο). Ο Φορτούνης, εκτός από το ότι δεν έχει ρυθμό, στα δικά μου μάτια είναι αγχωμένος: αγχωμένος για να αποδείξει ότι μπορεί άμεσα να προσφέρει και να επιστρέψει στο επίπεδο που ήταν (και, φοβάμαι, πως η παρουσία --και σχεδόν καθολική αναγνώριση, που ο ίδιος ποτέ δεν είχε-- του Ματιέ, κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα).

Προσωπικά πίστευα και πιστεύω πως ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη τον Φορτούνη (και ο Φορτούνης τον Ολυμπιακό). Η ένταση με τον Μαρτίνς (ο οποίος, αν και φειδωλός στις θετικές αναφορές σε συγκεκριμένους παίκτες γενικά, για τον Φορτούνη είχε πει τα καλύτερα) οφείλεται στον Φορτούνη (και αυτή η ένταση πήγε ακόμα πιο πίσω την επιστροφή του). Στο χθεσινό παιχνίδι, ο Φορτούνης δοκίμασε κάμποσα πράγματα, αλλά ελάχιστα του βγήκαν. Όσο δεν του έβγαιναν, τόσο προσπαθούσε για να κάνει ακόμα κάτι πιο δύσκολο (το οποίο, επίσης, δεν έβγαινε). Κερασάκι στην τούρτα το χαμένο, και --επιεικώς-- μέτρια εκτελεσμένο, πέναλτι (χωρίς γκρίνια: ο τερματοφύλακας του Άρη είχε πέσει πριν ο Φορτούνης ακουμπήσει την μπάλα, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα). Συνοπτικά: το μεγαλύτερο βουνό που έχει πλέον να ανέβει ο Φορτούνης είναι το ψυχολογικό (το σώμα του έχει επανέλθει).

Χασάν και Καφού δεν έδειξαν ιδιαίτερα πράγματα, σε ένα ημίχρονο που έτσι κι αλλιώς ο Ολυμπιακός ήταν βαρύς. Ο Χασάν, πάντως, επιβεβαιώνει ότι έχει καλές τοποθετήσεις (και ότι είναι βαρύς), ενώ ο Καφού δείχνει ότι είναι κοντρολαρισμένος παίκτης (το ερώτημα είναι αν έχει τις ικανότητες για να αποτελεί καλή αλλαγή -- ή, έστω, αν ο Μαρτίνς μπορεί να του βρει τον ρόλο που κουμπώνει με τα χαρακτηριστικά του). Προς το παρόν, πάντως, μου φαίνεται ένας σχετικά αργός με συμπαθητική μεταβίβαση μέσος. Κάτι πρόλαβε να δείξει, στα είκοσι λεπτά που αγωνίστηκε ο Λοβέρα. Όλα τα ρεπορτάζ αναφέρουν ότι ο Μαρτίνς έχει εμπιστοσύνη στις ικανότητές του. Ακολουθώντας τον κανόνα, ο Λοβέρα δεν προσαρμόστηκε στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο τον πρώτο χρόνο που πέρασε τον Ατλαντικό. Μένει να δούμε, πόσο βελτιωμένος (θα) είναι τακτικά, καθώς η απόκτησή του δεν έγινε για να συμπληρώνει το rotation, αλλά για να έχει θέση βασικού.

Λίγα πράγματα ακόμα: ο Ολυμπιακός, όπως και με τον ΠΑΟΚ, είχε ένα καλό μισάωρο μπάλας (στον αγώνα της Τούμπας το πρώτο μισάωρο του αγώνα και στον χθεσινό το διάστημα 15΄-45΄). Η εικόνα των αντιπάλων απέδειξε ότι αρκούσε αυτό το μισάωρο για να καθαρίσουμε και να ετοιμαζόμαστε για τον επόμενο αγώνα στο κυνήγι όχι τόσο --πλέον-- του πρωταθλήματος (όπως όλα δείχνουν απομένει η μαθηματική του κατάκτηση), αλλά του αήττητου και των ρεκόρ (καλύτερη άμυνα). Εμείς μπορεί να τα θέλουμε όλα, αλλά πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας και τις υπάρχουσες συνθήκες (επιστροφή μετά από μεγάλο διάστημα απραξίας και αβεβαιότητας, κούραση από σχεδόν ένα ημερολογιακό έτος συνεχόμενων σημαντικών αγώνων, έλλειψη κινήτρου σε ένα κεκλεισμένων των θυρών πρωτάθλημα).

Ο Μαρτίνς πρέπει να κρατήσει την ομάδα σε εγρήγορση, γιατί στο βάθος του κάδρου υπάρχει ο επαναληπτικός με την Γουλβς. Προσωπικά πιστεύω ότι όλα τα πλέι-οφ (ακόμα και ο επαναληπτικός του κυπέλλου) θα είναι μια μίνι προετοιμασία ενόψει αυτού του αγώνα. Γι' αυτό και η βασική ενδεκάδα (που όπως σε κάθε ξεκίνημα αγωνιστικών υποχρεώσεων ο Μαρτίνς προσπαθεί να κρατά σταθερή μέχρι να «δέσει») είναι η ενδεκάδα των ευρωπαϊκών αγώνων (αντικειμενικά, με τον Άρη στο Καραϊσκάκης --το έως τώρα πρωτάθλημα δείχνει ότι όσο καλός και να είναι ο Άρης από την μέση και μπροστά, τόσο προβληματικός είναι στην άμυνα-- θα μπορούσε να είχε μπει μια διαφορετική, και πιο επιθετική, ομάδα).

Ένα ακόμα αγωνιστικό σχόλιο: τα πρώτα τρία γκολ του Ολυμπιακού στα πλέι-οφ, ήρθαν από κλέψιμο της μπάλας / αμυντικό λάθος. Το πρώτο, όμως, ήταν αποτέλεσμα ατομικής κίνησης του Ματιέ (και ποδοσφαιρικού εγωισμού του Βιερίνια που δεν καταδέχτηκε να πετάξει έξω την μπάλα), ενώ τα δύο χθεσινά αποτέλεσμα μελετημένης πίεσης στον αντίπαλο. Ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς, έστω και με αναλαμπές και μισάωρα, εξακολουθεί να βγάζει στο χορτάρι τη δουλειά που γίνεται στην προπόνηση. Και για να μην ξεχνιόμαστε: ο Ολυμπιακός χρωστά ένα βαρύ σκορ απέναντι στον Παναθηναϊκό (ο οποίος, ελλείψει σοβαρών αγωνιστικών στόχων, έχει μόνο τα ντέρμπι για να αποδεικνύεται ανταγωνιστικός). Τα τελευταία χρόνια, ο Παναθηναϊκός υποφέρει συστηματικά από το σύνδρομο «βγάζω την (μ)πρίζα», σαν να πρόκειται για τοστιέρα και όχι πρωταθλητή σε όλα τα σπορ παντοτινό. Ας σταθούμε στο (ανθρωπιστικό) ύψος των περιστάσεων: όχι άλλο μαρτύριο της σταγόνας για τους δεκάδες οπαδούς του ΠΑΟ. Καιρός να βοηθήσουμε έμπρακτα στην σύντομη και οριστική διάλυσή τους...