Η ομάδα του Μαρτίνς δεν δυσκολεύτηκε ούτε απέναντι στην ΑΕΚ. Μέσα σε δέκα μέρες έδειξε και στους πλέον δύσπιστους ποια είναι οι αδιαμφισβήτητα κορυφαία ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος, νικώντας στη σειρά Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, και, πίσω στα γνωστά: ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ, ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΞΑΝΑ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ.
Του Dr. Jekyll
Χωρίς εκπλήξεις η ενδεκάδα του Μαρτίνς: Σα, Τσιμίκας, Μπα, Σεμέδο, Ομάρ, Γκιγιέρμε, Μπουχαλάκης, Καμαρά, Μασούρας, Φορτούνης και Ελ Αραμπί, ενώ οι αλλαγές ήταν οι Ραντζέλοβιτς (71΄, Φορτούνης), Καφού (77΄, Μασούρας), Χασάν (77΄, Ελ Αραμπί) και Λοβέρα (92΄, Καμαρά). Χωρίς εκπλήξεις και η εικόνα του αγώνα: ο Ολυμπιακός ήταν καταιγιστικός στο πρώτο ημίχρονο (ένα από τα καλύτερα ημίχρονα την φετινή χρονιά), προηγήθηκε με σκορ ασφαλείας (ή, έστω, σκορ που τη δουλειά του την έκανε) και μετά έριξε ρυθμό, κάνοντας συντήρηση δυνάμεων (ας μην ξεχνάμε ότι την Τετάρτη παίζει με τον ΟΦΗ και την Κυριακή με τον Παναθηναϊκό -- έστω όσους έχουν απομείνει από αυτούς).
Θα ξεκινήσω με αυτά που είδα και δεν μου άρεσαν (και αυτό ας μην εκληφθεί ως γκρίνια, έχω γράψει επανειλημμένα ότι υπάρχουν πολλές υπαρκτές δικαιολογίες για αυτά που βλέπουμε, τέλη Ιουνίου, στην ομάδα). Αρχικά: ο Ολυμπιακός καλά κάνει και ρίχνει το τέμπο, ειδικά αφού ούτε το βαθμολογικό διακύβευμα είναι τέτοιο που να υποχρεώνει την ομάδα να παίζει στα κόκκινα. Δεν νομίζω, άλλωστε, ότι ένα πιο ισορροπημένο ενενηντάλεπτο (με την ομάδα, δηλαδή, να μην πιέζει τόσο πολύ στα “καλά” ημίχρονα, ώστε να βγάζει περισσότερη ένταση όταν ρίχνει τέμπο -- αν και χθες ήταν η πρώτη φορά που προς το τέλος του αγώνα έβλεπα αρκετούς παίκτες μας να ξεμένουν από δυνάμεις). Παραμένει, όμως, γεγονός ότι τόσο στο δεύτερο ημίχρονο με τον ΠΑΟ, όσο και χθες, η ομάδα στο δεύτερο μισό φάνταζε εντελώς διαφορετική (και η ένταση που μπορείς να βγάλεις δεν είναι ένα κουμπί: η ομάδα που έχει ρίξει ρυθμό, δεν μπορεί να κάνει ένα κλικ και να οργώνει ξανά το γήπεδο -- έχει πάρει και ψυχολογία ο αντίπαλος).
Και αν το ζήτημα του τέμπο είναι καθαρά υποκειμενικό, το πρόβλημα στις στημένες φάσεις της άμυνας είναι αντικειμενικό: με εξαίρεση τον αγώνα της Τούμπας, σε όλα τα παιχνίδια, μετά τη διακοπή, ο Ολυμπιακός είναι προβληματικός στην άμυνα που βγάζει στα στημένα (και αυτό, προφανώς, δεν αφορά μόνο στο γκολ με το οποίο μειώνει ο Αραούχο, η εικόνα είναι προβληματική σε πολύ περισσότερες φάσεις). Τέλος, όπως και ήταν το αναμενόμενο και πιθανότερο σενάριο, ειδικά αν αναλογιστείς τον μαραθώνιο του φετινού Ολυμπιακού, κάποιοι παίκτες δεν έχουν επανέρθει στο 100% μετά τη διακοπή (ο Τσιμίκας είναι ένας από αυτούς -- και να τονίσω ότι ακόμα και αυτός ο Τσιμίκας παραμένει ένας πολύ καλός παίκτης, απλά δεν κάνει τις διαστημικές εμφανίσεις της προ-covid εποχής).
Στα υπόλοιπα: ο Ελ Αραμπί επίσης είναι ένας από τους παίκτες που, στα μάτια μου, δεν έχει ακόμα επανέλθει πλήρως από τη διακοπή. Όταν, όμως, πετυχαίνει τέτοια γκολ πώς να γράψεις κάτι αρνητικό για αυτόν; Καλή απόδοση, με συμμετοχή στα γκολ, και από τρεις παίκτες που η εξέδρα αγαπά να ασκεί την πιο έντονη κριτική (το γράφω πολύ πολύ κομψά, όπως αρμόζει στο εορταστικό κλίμα): Μασούρας, Μπουχαλάκης και Φορτούνης κάνουν πολύ καλό παιχνίδι (ειδικά στο πρώτο ημίχρονο) και --εξακολουθούν να-- αποδεικνύουν γιατί έχουν θέση στο ρόστερ (και την ενδεκάδα) του Ολυμπιακού. Μια φορά ακόμα: τις κάθετες μεταβιβάσεις του Φορτούνη δεν τις έχει κανείς στο ρόστερ (και στο πρωτάθλημα), οι μακρινές μεταβιβάσεις ακριβείας του Μπουχαλάκη είναι καθοριστικές για την ανάπτυξη του Ολυμπιακού, και η ένταση που βγάζει ο Μασούρας (ειδικά τώρα, στα τελειώματα μιας γεμάτης και παράλογης χρονιάς) υπερπολύτιμη για την πίεση που θέλει να βγάζει ο Ολυμπιακός.
Σταθερή αξία ο Καμαρά που, νομίζω, είναι ο πιο φορμαρισμένος μας παίκτης μετά την επανέναρξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων (και βλέποντας όσα κάνει, αρχίζω να αλλάζω άποψη για το κατά πόσο χρειάζεται βελτίωση για να πρωταγωνιστήσει σε πολύ καλύτερο πρωτάθλημα -- όσο και να προτιμούσα να μείνει εδώ). Σταθερή αμυντική αξία (και παρότι η άμυνά μας έχει τα ζητηματάκια της) και ο Μπα: μπορεί να μην έχει τα τεχνικά χαρακτηριστικά του Σεμέδο ή τα φυσικά προσόντα του Σισέ (ο οποίος, για να λέμε και τα καλά, είναι μακράν ο πιο επικίνδυνος κεντρικός μας αμυντικός για να σκοράρει από στημένα), αλλά είναι ο πιο σταθερός και με τα λιγότερα επιπόλαια λάθη (και μια ανόητη --και επικίνδυνη-- λανθασμένη μεταβίβαση προς το τέλος του αγώνας δεν αρκεί για να μου αλλάξει άποψη).
Σταθερές αξίες και οι Ομάρ και Γκιγιέρμε, και όσο σέρνεται η κατάσταση δεν μπορώ παρά να απορώ γιατί δεν ολοκληρώνεται θετικά το θέμα της ανανέωσης του Ομάρ (οκ, αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι τόσο απλό, όσο θα θέλαμε οι οπαδοί, αλλά δεν νομίζω ότι μπορείς εύκολα να βρεις έναν παίκτη που να κάνει τόσα όσα προσφέρει ο Ομάρ -- ξέχωρα ότι γνωρίζει και έχει δεθεί με την ομάδα). Για τον Σεμέδο: μάλλον δεν είναι ο απίστευτος παίκτης που νομίζαμε μετά τα καλοκαιρινά προκριματικά, αλλά παραμένει ογκόλιθος στην άμυνα (και όσο σημαντικός είναι ο Μπα, άλλο τόσο --και ίσως περισσότερο-- είναι αυτή την στιγμή ο, κάποιες φορές, επιπόλαιος Σεμέδο).
Λίγα πράγματα από τις αλλαγές (ο Λοβέρα σίγουρα δεν μπορεί να κριθεί). Πρέπει, όμως, να πω ότι μου άρεσε ότι ο Χασάν προσπαθούσε να προσφέρει στον χώρο της μεσαίας γραμμής και ότι δεν έχανε εύκολα την μπάλα (παρότι τον πίεζαν δύο και τρεις αντίπαλοι). Θετικό πρόσημο θα έβαζα και στον Καφού: όσο τον βλέπω, τόσο πιο περίεργος είμαι να δω ποιες είναι οι δυνατότητές του (και αυτό δεν ισχύει για όλους, στον Καφού --και έως τώρα-- βλέπεις έντονα ότι παιχνίδι με παιχνίδι πατάει καλύτερα).
Η τελευταία κουβέντα για τον Μαρτίνς: το passing game και η πίεση του Ολυμπιακού, που αυτός έχει δημιουργήσει, είναι βγαλμένα από τους καλύτερους Ολυμπιακούς που έχω δει. Ο Ολυμπιακός χθες έκανε ένα ακόμα βήμα για την κατάκτηση, αήττητος, του πρωταθλήματος. Η εικόνα που βγάζουν προς τα έξω τα αποδυτήρια είναι θετική (αυτό, πάντως, έχει πάντα να κάνει και με τις επιτυχίες -- οι γκρίνιες βγαίνουν προς τα έξω στις στραβές). Άλλοι παίκτες βελτιώνονται και αναδεικνύονται (Τσιμίκας, Καμαρά, Μπα) και άλλοι βρίσκουν κίνητρο και όρεξη για να τα δώσουν όλα (Ματιέ, Ελ Αραμπί, Σουντανί). Το σημαντικότερο: όλοι φαίνεται να ξέρουν πού και πώς πρέπει να κινηθούν. Δεν είναι τυχαίο ότι ύστερα από χρόνια δεν ακούγονται πλέον θεωρίες του τύπου: “μα γιατί δεν βάζει τον Σεμπά/Μασούρα μπακ ή τον Κούτρη χαφ”. Ακόμα και οι οπαδοί (και κάθε οπαδός είναι ένας μικρός προπονητής) αντιλαμβάνονται πως όλοι όσοι παίζουν έχουν συγκεκριμένο ρόλο και λογική για τη θέση και τον τρόπο που αγωνίζονται (ακόμα και ο πιο επικριτικός π.χ. προς τον Μασούρα δεν μπορεί παρά να παραδέχεται/αντιλαμβάνεται την προσφορά του στην, καθοριστικής σημασίας για την στρατηγική της ομάδας, πίεση που ασκεί -- ανεξάρτητα από το αν θεωρεί πως σε πιο εύκολα παιχνίδια θα ήταν καλύτερο να υπήρχε ένας πιο αποτελεσματικός μέσος).
Για το τέλος: μπορεί το φετινό καλοκαίρι να μην δω κανένα γραφικό ηλιοβασίλεμα ή την πανσέληνο να φωτίζει μια γραφική, έρημη ακρογιαλιά. Ευτυχώς, υπάρχει, στα καλύτερά της, για να ξεχνιέμαι και να διασκεδάζω η γραφική ασπρομαυροκιτρινοπράσινη αρθρογραφία. Παίρνοντας ως αφορμή όσα συγκινητικά και στενάχωρα διάβασα, ειδικά αυτό το απολαυστικό ποδοσφαιρικά οκταήμερο, με τις νίκες επί ΠΑΟ, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, καθώς και ένα σημερινό άρθρο, με τίτλο “Και στον τελικό θα γίνει της...”, το οποίο δεν μιλά για διαιτησία, αλλά μιλά για διαιτησία (και όμως ναι, υπάρχει σφαγή της ΑΕΚ, επειδή δεν δόθηκε μπέναλντι στο καθαρό --!!!-- χέρι του Ομάρ), αναλογίστηκα πως το επίπεδο των αθλητικών δημοσιογράφων απαιτεί βελτίωση (αυτοί, άλλωστε, βγάζουν το ψωμάκι τους από αυτό).
Με αγάπη, λοιπόν, τους αφιερώνω και τους προτρέπω να διαβάσουν (και ας μην είναι -προσωπική άποψη- σε καμία περίπτωση από τα καλύτερά του), το παρακάτω βιβλίο του κολομβιανού συγγραφέα Gabriel Garcia Marquez. Καλή (τους) ανάγνωση και καλή (τους) τύχη (τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, θα έπρεπε να είχαν συνηθίσει).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου