Η περίοδος 1978/79 ήταν μια ιδιαίτερη περίοδος για το μπάσκετ του Ολυμπιακού. Μια χρονιά γεμάτη από σημαντικά γεγονότα, κάποια ευχάριστα και κάποια (τα περισσότερα) δυσάρεστα, που προκάλεσαν πολύ ισχυρά συναισθήματα και δημιούργησαν έντονες αναμνήσεις και για τον λόγο αυτό μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη. Το χαρακτηριστικό τους ότι δεν ήταν απλώς ξεχωριστά και ασυνήθιστα, αλλά κυριολεκτικά μοναδικά. Πάμε να τα δούμε:
1. Η ΠΡΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟ FINAL-SIX ΤΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΩΝ ΕΥΡΩΠΗΣ
Η πρόκριση αυτή στην κορυφαία διοργάνωση συλλογικού επιπέδου της Ευρώπης αντιστοιχούσε σε πρόκριση final-four της σημερινής εποχής. Ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα, που για πρώτη φορά κατόρθωνε ο Ολυμπιακός και θα αργούσε πολύ να το επαναλάβει, πράγμα που συνέβη το 1994.
Ο Ολυμπιακός είχε κόουτς τον Μουρούζη και ένα ρόστερ μεγάλων παικτών, όπως τους ελληνοαμερικανούς Γιαντζόγλου, Καστρινάκη, Διάκουλα, Μελίνι, τον πολύ καλό αμερικανό Τζένκινς, (που είχε δικαίωμα να παίξει μόνο στην Ευρώπη) και τους έμπειρους και άξιους Έλληνες μπασκετμπολίστες Μπαρλά, Σισμανίδη, Ραφτόπουλο, Σπανό καθώς και τον νεότερό τους Κοκορόγιαννη.
Δεν θα επεκταθούμε εδώ ειδικότερα, αφού πολλά σχετικά πράγματα είναι ήδη γνωστά, ενώ έχουμε επανειλημμένα γράψει αναφορικά με το κατόρθωμα αυτό.
2. H ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΣΤΗ ΦΑΝΕΛΑ ΚΑΙ Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ
Την περίοδο 1978/79 μπήκε για πρώτη φορά στη φανέλα του Ολυμπιακού διαφήμιση. Επρόκειτο, όπως έχουμε ξαναγράψει, για τη «Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια» με την ευκαιρία της τρίτης διεθνούς έκδοσής της. Το περιεχόμενο της εγκυκλοπαίδειας είχε την επίσημη έγκριση της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης.
Η ελληνική απόδοση της «Μεγάλης Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας» πρωτοξεκίνησε προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, με διάφορες εκδόσεις της από τον εκδοτικό οίκο «Ακάδημος», τον οποίο είχε ο Γιάννης Γιαννίκος, αναγνωρισμένος αγωνιστής της εθνικής αντίστασης, καταδικασθείς 10 φορές σε θάνατο για τη δράση του στον εμφύλιο. Τον Γιαννίκο τον είχαν αποκαλέσει επίσημα ως τον «άνθρωπο που έμαθε στους Έλληνες να αγαπούν τους Ρώσους».
Ο Γιαννίκος ήταν μέγας ιδεολόγος, που δεν τα παράτησε ακόμη και όταν κατέρρευσε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» στα τέλη της δεκαετίας του 1980 - αρχές δεκαετίας του 1990. Αδυνατώντας να πιστέψει ότι ο κομμουνισμός, για τον οποίο είχε παλέψει σε όλη του τη ζωή, ανήκε πλέον στο παρελθόν, προέβη σε μια εντυπωσιακή κίνηση. Αγόρασε το 1991 την γνωστή εφημερίδα Πράβδα, επίσημο όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος, σε μια προσπάθεια να συντηρήσει το παλιό πνεύμα και τα παλιά σύμβολα, ελπίζοντας στο μέλλον.
Η επιλογή του Ολυμπιακού, που έγινε από τον ίδιο, δεν οφειλόταν μόνο στην αγάπη του, αλλά και στην συνειδητοποίηση της μεγάλης και παραδοσιακής λαϊκής απήχησης της ομάδας.
Βέβαια, πάρα πολλοί στον Ολυμπιακό, στη διοίκηση του οποίου κυριαρχούσαν ανέκαθεν άτομα με δεξιές ως πολύ δεξιές πεποιθήσεις, δεν είδαν με καλό μάτι αυτή τη χορηγία. Όμως τελικά τη δέχθηκαν με βαριά καρδιά, αφού δεν υπήρχε άλλη προσφορά, που να σταθεί απέναντι σε αυτήν του Γιαννίκου και τα οικονομικά προβλήματα στο μπάσκετ ήταν πολύ πιεστικά, ιδίως από το 1975 και μετά.
Ωστόσο οι διοικητικοί παράγοντες του Ολυμπιακού πάντα έψαχναν τον τρόπο για να απαλλαγεί ο Ολυμπιακός από την απαράδεκτη αυτή διαφήμιση-χορηγία, που θεωρούσαν ότι μετέτρεπε τον Ολυμπιακό σε κομμουνιστική ομάδα και όργανο κομμουνιστικής προπαγάνδας. Τελικά, κατάφεραν να πείσουν την εφοπλιστική οικογένεια Βεντούρη να γίνει νέος χορηγός του Ολυμπιακού.
Η σχέση της οικογένειας Γιαννίκου και Ολυμπιακού δεν σταμάτησε εκεί. Ο γιός του Γιάννη Γιαννίκου Θόδωρος θήτευσε εννιά συνολικά χρόνια (2007-2016) σε υψηλές θέσεις στην ΠΑΕ Ολυμπιακός. Επί Κόκκαλη, έγινε επικεφαλής του τμήματος διεθνών σχέσεων του Ολυμπιακού, νομικός σύμβουλος της ΠΑΕ και αργότερα, επί Μαρινάκη, τέταρτος αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού, από τον οποίο παραιτήθηκε το 2016, για να γίνει σημαίνον στέλεχος της FIFA. Έχει διατελέσει και μέλος του CAS.
3. ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΕΝΤΑΔΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
Στο final six του 1979, όλες οι ομάδες αγωνιζόντουσαν εναντίον όλων, σε σύστημα ομίλου, με τις δύο πρώτες στην βαθμολογία να αποτελούν το ζευγάρι του τελικού του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Ανάμεσα στους αγώνες που έπαιξε ο Ολυμπιακός, ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στο ματς με την Μπόσνα Σεράγεβο των μεγάλων Γιουγκοσλάβων παικτών Ζάρκο Βάραϊτς, Μίρζα Ντελίμπασιτς, Ράτκο Ραντοβάνοβιτς κ,λπ,, η οποία και αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης εκείνη την περίοδο, νικώντας στις αρχές Απριλίου του 1979, στον τελικό την ιταλική Βαρέζε με σκορ 96-93.
Την 7/2/1979, στο Σεράγεβο ο Ολυμπιακός σε αγώνα του ομίλου του final six έχασε από τη Μπόσνα με 72-69. Ο αγώνας ήταν ντέρμπι, με τις δύο ομάδες να συμβαδίζουν στο σκορ καθ’ όλη την διάρκειά του, όπως φαίνεται από τα πεντάλεπτα: 5΄12-10, 10΄20-18, 15΄32-26, 20΄: 39-36, 25΄47-47, 30΄54-55, 35΄62-59, 40΄72-69.
Το χαρακτηριστικό όμως του αγώνα ήταν ότι από πλευράς Ολυμπιακού όλο το ματς το έβγαλαν μόλις πέντε μπασκετμπολίστες, που αγωνίστηκαν όλα --δηλαδή και τα 40-- λεπτά. Αυτοί ήταν οι εξής (σε παρένθεση οι πόντοι που σημείωσαν στο συγκεκριμένο ματς): Γιαντζόγλου 28, Διάκουλας 19, Καστρινάκης 10, Τζένκινς 8, Μελίνι 4.
Γιατί όμως τέτοια λειψανδρία;
Η ομάδα προτού αναχωρήσει για τον συγκεκριμένο αγώνα βρέθηκε μπροστά σε συσσωρευμένα μεγάλα προβλήματα: Ραφτόπουλος, Κοκορόγιαννης και Σπανός ήταν τραυματίες, ενώ Μπαρλάς και Σισμανίδης δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν άδεια από τις δουλειές τους, για να ταξιδέψουν στο εξωτερικό και δη σε κομμουνιστική χώρα.
Μετά το τέλος του αγώνα, ο μεγάλος κόουτς της Μπόσνα Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, η οποία χρησιμοποίησε συνολικά 9 παίκτες σε εκείνο το ματς, δήλωσε έκπληκτος από την ομάδα του Ολυμπιακού, που, όπως είπε, θα μπορούσε και θα άξιζε να νικήσει, ενώ ο Μουρούζης έπλεξε το εγκώμιο των πέντε ηρωικών παικτών του, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «ο ένας ήταν καλύτερος από τον άλλον».
Όσο για την διαιτησία του αγώνα ιδίως του Βέλγου διαιτητή ήταν απόλυτα εχθρική απέναντι στην ομάδα μας σε όλη σχεδόν την διάρκεια του ματς.
Σημειωτέον ότι αν ο Ολυμπιακός κέρδιζε εκείνο το ματς ή τη ρεβάνς στον Πειραιά, όπου και πάλι έχασε για ελάχιστη διαφορά τη νίκη (83-88), τότε ο τελικός της διοργάνωσης θα ήταν Βαρέζε- Μακάμπι. Το ίδιο θα συνέβαινε και αν δεν είχαμε κερδίσει στο final-six στον Πειραιά την Μακάμπι.
4. Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΟΠΑΔΩΝ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΣΤΟΝ ΣΛΑΒΝΙΤΣ
Για την ίδια διοργάνωση του final-six ο Ολυμπιακός την 15/3/1979 αντιμετώπισε στο Παπαστράτειο τη Γιουβεντούτ Μπανταλόνα, που και τότε ήταν πρωταθλήτρια στη χώρα της. Αυτό το επισημαίνω γιατί στη συνείδησή μας την έχουμε καταγεγραμμένη ως μια άσημη, μηδαμινή και τυχαία ομαδούλα, που περίπου κατά λάθος βρέθηκε στο Τελ-Αβίβ και μας έκλεψε το τρόπαιο.
Στη Μπανταλόνα τότε αγωνιζόταν ο περίφημος Ζόραν Σλάβνιτς ένας από τους μεγαλύτερους Γιουγκοσλάβους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών, που η FIBA είχε συμπεριλάβει στην λίστα των 50 κορυφαίων όλων των εποχών και αργότερα τον ενέγραψε ως μέλος του Hall of Fame. Τον αποκαλούσαν «eccentric genius»
Η Μπανταλόνα προηγείτο στον αγώνα του Πειραιά, με πρωτοστάτη τον Σλάβνιτς, που είχε οργιάσει. Ο Μουρούζης, στην απελπισμένη προσπάθειά του να τον περιορίσει, έβαλε πάνω του βδέλα τον νεαρό Γκαρώνη. Σε μια φάση, ο Γκαρώνης, με το δυναμικό του παίξιμο, στάθηκε η αιτία να τραυματιστεί σοβαρά ο Σλάβνιτς και να αποχωρήσει με φορείο από το γήπεδο για το Γενικό Νοσοκομείο της Νίκαιας. Μέχρι τότε και ενώ απέμενε ακόμη αρκετός χρόνος, ο Σλάβνιτς είχε ήδη προλάβει να μας βάλει 31 πόντους.
Ο κόσμος του Ολυμπιακού (που πλησίαζε τα 2.000 άτομα) αποθέωσε, με έντονο και παρατεταμένο χειροκρότημα, τον παίκτη όταν με φοβερούς πόνους αποχωρούσε εσπευσμένα, πάνω στο φορείο, αναγνωρίζοντας, με τον τρόπο αυτό, τόσο τη μεγάλη του αξία, όσο και την εξαιρετική απόδοσή του στον αγώνα.
Ορισμένες πηγές αναφέρουν ότι όταν επέστρεψε ο Σλάβνιτς μετά από αυτόν τον σοβαρό τραυματισμό του, ποτέ δεν ήταν ο ίδιος παίκτης, καθώς δεν κατόρθωσε να φτάσει τα πολύ υψηλά στάνταρντ της προηγούμενης απόδοσής του. Δεν μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε.
Δυστυχώς η υπόθεση αυτή του τραυματισμού του Σλάβνιτς είχε ως παράπλευρη απώλεια και τον Γκαρώνη, ένα φιλότιμο παιδί του Πειραιά, που είχαμε πάρει από τον Πορφύρα. Το σκληρό του παίξιμο πάνω στον Σλάβνιτς και η πρόκληση του τραυματισμού του δημιούργησαν ένα άσχημο κλίμα σε βάρος του, με αποτέλεσμα να τελειώσει πρόωρα η καριέρα του στην ομάδα.
5. ΤΟ ΚΛΕΜΜΕΝΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΠΕΤΡΑ
Ο Ολυμπιακός ήταν ο πρωταθλητής της προηγούμενης περιόδου 1977/78. Το πρωτάθλημα της νέας περιόδου 1978/79, στην οποία αναφερόμαστε, αναμενόταν να εξελιχθεί σε μια ακόμη μονομαχία μεταξύ της ομάδας μας και του αιωνίου αντιπάλου ΠΑΟ. Όμως τελικά, εντελώς απροσδόκητα, κάτι τέτοιο δεν συνέβη.
Από όσο αποδείχθηκε εκ των υστέρων τα πάντα σε εκείνο το πρωτάθλημα έμελλε να κριθούν πολύ νωρίς, την 25/11/1978, μόλις στην 7η αγωνιστική, χωρίς κανένας να μπορούσε τότε να το φανταστεί.
Εκείνη την ημερομηνία, ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε τον Άρη στο Παπαστράτειο. Ο αγώνας αυτός δεν τελείωσε ποτέ. Διακόπηκε σχεδόν 11 λεπτά πριν από τη λήξη του και ενώ το σκορ εκείνη την στιγμή ήταν 54-58, λόγω τραυματισμού και μικρής αιμορραγίας στο κεφάλι του Θεσσαλονικιού διαιτητή Προεστού, από πέτρα, όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε και έγραψε στο φύλλο αγώνα. Η πέτρα αυτή, που δεν βρέθηκε ποτέ, θεωρήθηκε ότι ρίχτηκε από οπαδό του Ολυμπιακού, μαζί με πολλά κέρματα, που όντως είχαν ριχτεί από τους θεατές του αγώνα. Οι διαιτητές αποσύρθηκαν στα αποδυτήρια μετά τον τραυματισμό και δεν επανήλθαν.
Ο Ολυμπιακός μηδενίστηκε, με αποτέλεσμα να χάσει και τον βαθμό της ήττας, που δικαιούταν σύμφωνα με το βαθμολογικό σύστημα, που ίσχυε. Με άλλα λόγια, υπήρξε συνολική απώλεια δύο βαθμών, ενώ επιπροσθέτως τιμωρήθηκε με αποκλεισμό και η έδρα του Ολυμπιακού.
Το ότι το κεφάλι του Προεστού μάτωσε, έστω και όχι πολύ, ήταν γεγονός. Το θέμα ήταν πώς μάτωσε, με άλλα λόγια πώς έγινε ο τραυματισμός, αφού πέτρα δεν βρέθηκε. Οι παίκτες του Άρη έψαξαν όλο το γήπεδο, με πρώτο και καλύτερο τον Αλεξανδρή, αλλά το μόνο που βρήκαν και προσκόμισαν στη γραμματεία και στους διαιτητές ήταν κέρματα. Η ομοσπονδία, όταν έκρινε την τύχη του αγώνα, εκτίμησε ότι ο τραυματισμός έγινε οπωσδήποτε από ρίψη (πέτρας ή ακόμη και κέρματος, αν και τέτοιου είδους τραυματισμός δεν μπορούσε κανονικά να δικαιολογηθεί από κέρμα) και μηδένισε τον Ολυμπιακό θεωρώντας τον υπαίτιο της διακοπής, που κατά την άποψή της υπήρξε δικαιολογημένη. Ο Προεστός πάντως επέμεινε ότι έφαγε πέτρα στο κεφάλι.
Ο Ολυμπιακός, έξαλλος για τη διακοπή και τη διαφαινόμενη τιμωρία του, ισχυρίστηκε (επικαλούμενος και σχετικά δημοσιεύματα του Τύπου) ότι ο Προεστός σκόπιμα αυτοτραυματίστηκε ή --σε κάθε περίπτωση-- μεγαλοποίησε τον τραυματισμό του, προκειμένου να διακοπεί ο αγώνας, είτε γιατί φοβόταν την πιθανή εξέλιξή του είτε γιατί είχε σκοπιμότητα, λόγω της σχέσης εντοπιότητας με τον Άρη. Υποστήριξε μάλιστα ότι στην απόφασή του να αποχωρήσει ο Προεστός είχε επηρεαστεί καθοριστικά από τον κόουτς του Άρη Ιωαννίδη. Άλλωστε ήταν κοινό μυστικό ότι ο Ιωαννίδης και ο Προεστός ήταν φίλοι και συναντιόντουσαν σχεδόν καθημερινά στα ίδια στέκια της Θεσσαλονίκης. Επιπλέον, ο Ολυμπιακός επικαλέσθηκε ως ύποπτη την αλλαγή, τις παραμονές του αγώνα, του αρχικά ορισθέντος ως πρώτου διαιτητή του αγώνα Π. Τσολακίδη, ο οποίος αρνήθηκε την τελευταία στιγμή να αγωνιστεί στο συγκεκριμένο ματς, γεγονός που ο ίδιος ο Τσολακίδης είχε αποδώσει σε πίεση, που άσκησε ο Ιωαννίδης. Έτσι ο Προεστός έγινε πρώτος διαιτητής του συγκεκριμένου ματς.
Οι ισχυρισμοί του Ολυμπιακού έπεσαν στο κενό. Πάντως η πέτρα, που έγραψε ο Προεστός στο φύλλο αγώνα, δεν βρέθηκε ποτέ, απλούστατα γιατί δεν υπήρχε. Αυτός ήταν και ο λόγος που πολλοί δημοσιογράφοι, μεταξύ των οποίων και ο «αδιάφθορος» και κάθε άλλο παρά φιλικά διακείμενος προς τον Ολυμπιακό Φίλιππος Συρίγος, έγραψαν ότι η διακοπή και ο μηδενισμός του Ολυμπιακού ήταν σχετικά υπερβολικές αποφάσεις.
Τελικά μετά από πολλά χρόνια (2013), ο μεγάλος σκόρερ του Άρη και πρώτος σκόρερ του συγκεκριμένου πρωταθλήματος (με 940 πόντους παρακαλώ!) Χάρης Παπαγεωργίου στο βιβλίο Θεσσαλονίκη: η πόλη του μπάσκετ αποκάλυψε ότι το αντικείμενο, που τραυμάτισε τον Προεστό ήταν ένα κομμάτι τσίγκου/ελενίτ από το Παπαστράτειο, που είχε ξεκολλήσει, χωρίς να διευκρινίζεται ο τρόπος αποκόλλησης, αλλά και η τύχη του αντικειμένου. Ο μπασκετμπολίστας του Άρη της ίδιας εποχής Ανανιάδης, όπως γράφει το ίδιο βιβλίο, είχε πει ότι ήταν αδύνατο για τους διαιτητές να τελειώσουν κανονικά τον συγκεκριμένο αγώνα, καθώς η ατμόσφαιρα στο γήπεδο δεν ήταν απλώς φανατισμένη ή καυτή, αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Οι παίκτες του Άρη έλεγαν ότι όλο το γήπεδο κουνιόταν και έτρεμε, σαν να γινόταν σεισμός.
Ο τρελός φανατισμός των οπαδών μας εκείνη την ημέρα είχε τροφοδοτηθεί και από την ήττα από τον Άρη στο ποδόσφαιρο την προηγούμενη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη. Βλέπετε ο Ολυμπιακός ανέκαθεν ήταν μια ποδοσφαιρική, κυρίως, ομάδα.
Χάρις σε αυτήν τη νίκη που σημείωσε μέσω του μηδενισμού στο Παπαστράτειο το μεγάλο αουτσάιντερ Άρης πήρε το πρωτάθλημα μπάσκετ 1978/79.
Ήταν μια σημαδιακή επιτυχία γιατί ουσιαστικά έφερε ξανά τη Θεσσαλονίκη στο προσκήνιο στο μπάσκετ, αφού είχε περάσει μια εικοσαετία από τότε που είχε κατακτήσει κάποιο τίτλο ομάδα της πόλης. Συνάμα αποτέλεσε μια πολύ μεγάλη και σημαδιακή επιτυχία του κόουτς Ιωαννίδη, που μόλις ξεκινούσε την καριέρα του, σε ηλικία μόλις 34 ετών, και ενώ πριν από λίγο καιρό ήταν ακόμη παίκτης. Είχε καταφέρει από το πουθενά να εκτοπίσει τους μεγάλους του κέντρου. Ταυτόχρονα υπήρξε και η τελευταία μεγάλη ευκαιρία της σπουδαίας ομάδας του Ολυμπιακού εκείνης της εποχής (δεκαετίας του 1970) να πάρει πρωτάθλημα.
6. ΤΟ ΡΕΖΙΛΙΚΙ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΦΑΝΕΛΕΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΜΕ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ
Την 6/1/1979, ανήμερα των Φώτων, η ομάδα έπαιζε ως γηπεδούχος (λόγω της τιμωρίας του Παπαστράτειο στο ματς με τον Άρη) στο κλειστό του ΠΑΟ με τον Πανιώνιο.
Η ομάδα μας χρησιμοποιούσε τότε δύο εμφανίσεις, μια ολοκόκκινη και μια ολόλευκη. Στον συγκεκριμένο αγώνα, ο Ολυμπιακός κατέβηκε με την ολόλευκη εμφάνιση, αφού ο Πανιώνιος πάντα φορούσε εμφανίσεις με κόκκινο ή κόκκινο και μπλε. Όμως εκείνη ειδικά την ημέρα ο Πανιώνιος κατέβηκε ξαφνικά με ολόλευκη εμφάνιση, όπως και ο Ολυμπιακός.
Οι διαιτητές και ο υπεύθυνοι του αγώνα ζήτησαν από τον Ολυμπιακό ως γηπεδούχο να αλλάξει εμφάνιση, για να μην προκαλείται σύγχυση. Ο Ολυμπιακός όμως δεν είχε φροντίσει γι αυτό το ενδεχόμενο, γιατί δεν το περίμενε. Μετά από κάποιες συζητήσεις, που γινόντουσαν υπό πίεση του χρόνου, ζητήθηκε από τον Ολυμπιακό να φορέσει εμφανίσεις, που διέθετε ο ΠΑΟ, αφού το ματς γινόταν στον «Τάφο του Ινδού». Οι υπεύθυνοι μάλιστα φροντιστές του «ιματισμού» του ΠΑΟ προσφέρθηκαν πρόθυμα να διευκολύνουν την κατάσταση. Οι διαιτητές ζήτησαν από τον Ολυμπιακό να ακολουθήσει αυτή τη λύση.
Οι δικοί μας, όπως ήταν φυσικό, για ευνόητους λόγους, κάθε άλλο παρά ήθελαν να φορέσουν φανέλες του ΠΑΟ και προσπαθούσαν να το αποφύγουν. Μάλιστα οι υπεύθυνοι του Ολυμπιακού, εκνευρισμένοι, κατέθεσαν ένσταση κατά του Πανιωνίου, που αναγράφηκε στο φύλλο αγώνα, με το αιτιολογικό ότι ο Πανιώνιος ουδέποτε είχε δηλώσει λευκές εμφανίσεις στην ομοσπονδία.
Ωστόσο οι διαιτητές Μουζακιώτης και Κόσσυβας δεν αστειεύονταν. Έτσι, επειδή δεν υπήρχε χρόνος, αλλά ούτε και άλλη λύση και προκειμένου να αποφευχθεί ο μηδενισμός της ομάδας τελικά ο Ολυμπιακός αναγκάστηκε να φορέσει πράσινες φανέλες με το τριφύλλι και τη διαφήμιση της εταιρείας πετρελαιοειδών FINA, την οποία διαφήμιζε τότε ο ΠΑΟ. Στη προσπάθειά μας να περισώσουμε ό, τι μπορούσαμε από το γόητρο μας, προτιμήσαμε φανέλες με μικρό μανικάκι και όχι τις κανονικές φανέλες, με τις οποίες αγωνιζόταν ο ΠΑΟ. Το παντελονάκι έμεινε το ίδιο, το δικό μας, αυτό που φοράγαμε εξαρχής.
Υποχρεωθήκαμε λοιπό, για το καλό της ομάδας, να υποστούμε αυτό το μεγάλο ρεζιλίκι. Φυσικά με τέτοια εμφάνιση που φοράγαμε κάθε άλλο παρά καλά μπορούσαμε να παίξουμε. Έτσι, αν και φαβορί, κερδίσαμε με το ζόρι 69-66, ενώ μέχρι το τελευταίο λεπτό κινδυνεύσαμε να χάσουμε.
Αξιοσημείωτο είναι ότι και ο Πανιώνιος, που φυσικά επιθυμούσε τον μηδενισμό του Ολυμπιακού, κατέθεσε και εκείνος προ του αγώνα ένσταση, επειδή ο Ολυμπιακός δεν είχε δηλώσει στην ομοσπονδία πράσινες εμφανίσεις. Έτσι πλήρωσε τον Ολυμπιακό με το ίδιο νόμισμα.
Και οι δύο ενστάσεις τελικά απορρίφθηκαν.
Οι πράσινοι οπαδοί μάς έκαναν καζούρα και πειράγματα για κάμποσο καιρό, μετά από όλη αυτή την ιστορία. Καλύτερα όμως γι αυτούς να μην πολυμιλάνε, γιατί εμείς τουλάχιστον αναγκαστήκαμε, παρά τη θέλησή μας και με βαριά καρδιά να κάνουμε αυτό που κάναμε, για να γλιτώσουμε τις συνέπειες.
Όμως πολύ παλιότερα οι παίκτες του ΠΑΟ στο ποδόσφαιρο είχαν κάνει το ίδιο και μάλιστα εκείνοι ευχαρίστως, με τη θέλησή τους, χωρίς να τους το επιβάλλει καμιά ανάγκη, και χωρίς να απειλούνται από κυρώσεις και συνέπειες, μόνο και μόνο για να τιμήσουν τον Ολυμπιακό. Ας μην τα σκαλίζουμε λοιπόν αυτά, γιατί θα ξεφτιλιστούν.
7. ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΚΥΠΕΛΛΟΥ, ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Την 2/6/1979 παίξαμε με τον ΠΑΟ στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας στο μπάσκετ. Ήταν ο πρώτος τελικός κυπέλλου, που παίζαμε με τον αιώνιο αντίπαλο και ο πρώτος και τελευταίος τελικός, που αντιμετωπίσαμε τους πράσινους στο Στάδιο.
Ήμασταν το φαβορί, γιατί είχαμε μια εντυπωσιακή πορεία στον θεσμό, σαρώνοντας τους πάντες με μεγάλες διαφορές και υψηλά σκορ. Είχαμε πετύχει το μακράν καλύτερο επιθετικό ρεκόρ της διοργάνωσης, σημειώνοντας 122 πόντους σε ένα παιχνίδι και μάλιστα όχι με ένα τυχαίο αντίπαλο, αλλά με την ΑΕΚ (122-95) και μάλιστα στον ημιτελικό της διοργάνωσης. Σημειωτέον ότι η ΑΕΚ διέθετε μια πολύ αξιόμαχη ομάδα και είχε τερματίσει την συγκεκριμένη σεζόν στο πρωτάθλημα ισόβαθμη με τον Ολυμπιακό (στους 47 πόντους).
Όμως στον τελικό, μολονότι κερδίζαμε στο ημίχρονο, δεν τα καταφέραμε τελικά και χάσαμε μετά από μάχη 79-72.
Το αποτέλεσμα αυτό απογοήτευσε τους πολυπληθείς οπαδούς μας, που είχαν κατακλύσει το Καλλιμάρμαρο. Ήταν ο τελικός που παρακολούθησαν από κοντά οι περισσότεροι θεατές στην ιστορία του Κυπέλλου Ελλάδας. Σε ένα χώρο, που ήταν παράδεισος τζαμπατζήδων, που κατέβαιναν σωρηδόν από τον γύρω λόφο, κόπηκαν επίσημα γύρω στα 20.000 εισιτήρια. Τον αγώνα πρέπει να παρακολούθησαν τουλάχιστον 25.000 θεατές. Η μεγάλη πλειοψηφία των θεατών ήταν οπαδοί μας που είχαν ακόμη νωπό στη μνήμη τους τον πριν από δύο χρόνια (1977) ανεπανάληπτο συντριπτικό θρίαμβο με 110-68 επί του ιδίου αντιπάλου, για την ίδια διοργάνωση, στο ίδιο γήπεδο.
Την άλλη μέρα 3/6/1979, δεν μπορέσαμε να νικήσουμε στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου της ίδιας περιόδου τον ΟΦΗ (3-3) και τον διαβόητο διαιτητή Παμπορίδη στη Κρήτη, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε να διατηρήσουμε το βαθμολογικό προβάδισμα, που είχαμε και να πάρουμε τον τίτλο. Η ΑΕΚ μας έφτασε στην κορυφή της βαθμολογίας. Δεν κατεβήκαμε στο μπαράζ τίτλου σε ένδειξη διαμαρτυρίας και η ΑΕΚ πήρε το πρωτάθλημα εκείνο «στα χαρτιά».
Έτσι ουσιαστικά μέσα σε ένα εφιαλτικό Σαββατοκύριακο (2-3/6/1979) χάσαμε δύο τίτλους, ένα πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο και ένα κύπελλο στο μπάσκετ.
Οι αποτυχίες εκείνη τη χρονιά μας πείσμωσαν. Την επόμενη χρονιά (1979/80) πήραμε και τους δύο συγκεκριμένους τίτλους, που την προηγούμενη χρονιά είχαμε χάσει μέσα σε ένα διήμερο. Και το πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο και το κύπελλο στο μπάσκετ. Στην πορεία μας προς τον τελικό μάλιστα αποκλείσαμε, σε ένα ματς θρίλερ, τον ΠΑΟ 62-60 στο Καλλιμάρμαρο, που εκείνη τη μέρα το έδερνε ο αέρας.
Από την περίοδο όμως 1980/81, που σήμανε το τέλος της μεγάλης ομάδας της δεκαετίας του 1970, άρχισε μια μαύρη δεκαετία για το μπάσκετ του Ολυμπιακού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου