Και μετά τα ευρωπαϊκά μεγαλεία, επιστροφή στην καθημερινότητα της Super League, των πολλών διακοπών στον αγώνα, του σκληρού παιχνιδιού, αλλά και την δυσκολίας του Ολυμπιακού στο σκοράρισμα. Στο πρώτο του παιχνίδι για το πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός νίκησε, αγχωτικά, τον Αστέρα Τρίπολης με 1-0.
Με έξι αλλαγές, σε σύγκριση με τα προηγούμενα παιχνίδια ο Ολυμπιακός: ο Σα κάτω από τα δοκάρια, Κούτρης (αριστερό μπακ), Σισέ και Σεμέδο (κεντρικοί αμυντικοί), Ομάρ (δεξί μπακ), Γκιγιέρμε και Καμαρά (αμυντικοί μέσοι), Ποντένσε και Ραντζέλοβιτς πλάγιοι μέσοι, Σουντανί (πίσω από τον επιθετικό) και Ελ Αραμπί (επιθετικός). Οι αλλαγές ήταν οι Μασούρας (66΄, Ραντζέλοβιτς), Βαλμπουενά (66΄, Σουντανί) και Γκερέρο (90΄, Ελ Αραμπί).
Το βασικό: ο Ολυμπιακός ήταν μέτριος προς κακός. Δικαιολογίες πολλές (και υπαρκτές). Τρεις μόλις μέρες μετά την υπερπροσπάθεια απέναντι στους Ρώσους, οι Σεμέδο, Ομάρ, Γκιγιέρμε και Ποντένσε δεν γίνεται να είχαν την φρεσκάδα και τη συγκέντρωση που έδειξαν κόντρα στην Κρασνοντάρ. Οι υπόλοιποι αγωνίστηκαν για πρώτη φορά βασικοί σε επίσημο αγώνα, και μάλιστα με μια σύνθεση που δεν έχει δοκιμαστεί. Ας θυμηθούμε ότι και η ενδεκάδα που ξεκίνησε στην Πλζεν, και τώρα βρίσκεται ένα βήμα από το κατόρθωμα της συμμετοχής στο Ch.L., σε εκείνον τον πρώτο αγώνα, δεν είχε καταπλήξει με την απόδοσή της (και κανείς δεν θα πίστευε ότι σχεδόν ένα μήνα μετά, θα συνέτριβε την δευτεραθλήτρια Ρωσίας με 4-0).
Πιο συγκεκριμένα για τους παίκτες: καλός βαθμός για τον Σα, που --δυστυχώς-- χρειάστηκε να επέμβει περισσότερες φορές απ' ό,τι θα περιμέναμε. Φανερά εκτός ρυθμού ο Κούτρης: η άποψή μου γι' αυτόν δεν αλλάζει. Παραμένει σημαντικό κεφάλαιο για τον Ολυμπιακό και μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμος. Από πέρσι φαινόταν ότι ο Τσιμίκας είναι καλύτερος στα αμυντικά καθήκοντα (πόσο μάλλον φέτος, μετά την εντυπωσιακή του βελτίωση), αλλά ο Κούτρης έδειχνε πιο χρήσιμος επιθετικά (στην Ελλάδα η επίθεση αρκεί για να καθαρίσεις τους --συντριπτικά-- περισσότερους αγώνες). Σήμερα, πάντως, ήταν φανερή η έλλειψη συνεννόησης με τους κοντινούς του συμπαίκτες, με αποτέλεσμα να βρεθούμε αρκετές φορές εκτεθειμένοι από αριστερά (με τον Κούτρη κάποιες φορές τόσο πολύ εκτός της θέσης που περίμενες να τον δεις, που δεν μπορεί παρά να υπάρχει και ευθύνη του παίκτη που θεωρητικά θα τον κάλυπτε στις προωθήσεις).
Εκτός ρυθμού και ο Σισέ: πιστεύω πως το ταβάνι του είναι πολύ ψηλά. Δεν πιστεύω (και το έχω ξαναγράψει) ότι έχει την παραμικρή πιθανότητα να το φτάσει, αν δεν βρεθεί σε έναν σύλλογο που θα έχει την πολυτέλεια να ασχοληθεί πολύ με τις ελλείψεις του. Κάμποσες φορές έδιωξε στο κουτουρού, κάμποσες φορές ήταν επιπόλαιος, ενώ, έχω την αίσθηση, ότι δεν έβγαζε καλές συνεννοήσεις ούτε με τον Κούτρη, ούτε με τον Σεμέδο (αυτό, προφανώς, και θα βελτιωθεί αν αγωνιστούν κάμποσα παιχνίδια μαζί, αυτό που φοβάμαι ότι δύσκολα θα αλλάξει είναι η επιπολαιότητά και τα σκαμπανεβάσματα απόδοσης και ψυχολογίας). Κάτω από τα στάνταρ που μας έχει συνηθίσει και ο απρόσεκτος σήμερα Σεμέδο (ο οποίος έδειχνε πολύ πιο σίγουρος ως παρτενέρ --έστω και για λίγα λεπτά-- του Αβραάμ, του Μπα και --προφανώς-- του Μεριά).
Τίμιες εμφανίσεις από τους εμφανώς κουρασμένους Ομάρ και Γκιγιέρμε. Η ανασταλτική λειτουργία του Ολυμπιακού δεν ήταν καλή, κάτι που, αναπόφευκτα, χρεώνεται και σε αυτούς, ωστόσο κρίνω την εμφάνισή τους θετική (σίγουρα, όμως, όχι σπουδαία). Μέτρια εμφάνιση από τον Καμαρά (με --υπαρκτή-- δικαιολογία την πρώτη εμφάνιση του ως βασικός, ο Μπουχαλάκης φαίνεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση -- ο Ανδρέας, όμως, δεν έπαιξε Κόπα Άφρικα). Στα δικά μου μάτια, ανεπάντεχα, καλή εμφάνιση από τον Ποντένσε: όχι, δεν έμαθε να πασάρει, να σουτάρει και να σκοράρει, αλλά λίγα 24ωρα μετά τον αγώνα με τους Ρώσους, έβγαλε αστείρευτη ενέργεια με τα τρεξίματα και την ταχύτητά του. Πολύ θετικές εντυπώσεις και ο Ραντζέλοβιτς, ο οποίος έχω την αίσθηση πως ήταν ο πιο επικίνδυνος παίκτης μας (και από δική του σέντρα, ήρθε το πέναλτι που έκρινε τον αγώνα). Ο μικρός πρέπει να φάει κάμποσους φούρνους πριν αποδείξει ότι δικαιούται τον χαρακτηρισμό «νέος Τζόρτζεβιτς», αλλά τα πρώτα δείγματα γραφής επιτρέπουν την αισιοδοξία ότι ο Ολυμπιακός έχει έναν παίκτη που μπορεί να δημιουργήσει και να σκοράρει στα πλάγια.
Δύο ακόμα για τα σχόλια περί «νέου Τζόρτζεβιτς». Πρώτο, ότι πριν από κάποια (πολύ λίγα) χρόνια (δύο για την ακρίβεια), κάποιοι μιλούσαν για «νέο Γεωργάτο» (και είμαι βέβαιος ότι πολλοί από αυτούς δεν θα έχουν σήμερα πρόβλημα να πουληθεί). Δεύτερο, και για να έχουμε και ένα μέτρο σύγκρισης, όταν συγκρίνουμε κάποιον με τον Τζόλε ας έχουμε υπόψιν μας ότι μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή που αγωνίστηκε 12+1 χρόνια με τη φανέλα του Ολυμπιακού, κατέκτησε 12 πρωταθλήματα, πέντε κύπελλα, και, στις περισσότερες από αυτές τις χρονιές δεν αποτελούσε έναν απλά καλό παίκτη της ομάδας, αλλά το βαρόμετρο (δεδομένα που επιτρέπουν να χαρακτηριστεί ως ο πιο επιτυχημένος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος -- και δεν πιάνω καν τα στατιστικά του).
Αν οι Σουντανί και Ελ Αραμπί είναι όντως πολύ καλοί ποδοσφαιριστές (απαραίτητη προϋπόθεση, στα δικά μου μάτια, για να ανέβει ο Ολυμπιακός φέτος επίπεδο) θα φανεί στο μέλλον. Αισθάνομαι ότι θα ήταν άδικο να ασκηθεί αυστηρή κριτική για τις --σπουδαίες-- ευκαιρίες που και οι δύο έχασαν για να καθαρίσουν τον αγώνα. Η αίσθησή μου παραμένει ότι και οι δύο θα χρειαστούν περισσότερο χρόνο από αυτόν που ο Ολυμπιακός μπορεί να προσφέρει για να φτάσουν (αν, πάντα, μπορούν) σε υψηλό επίπεδο. Θυμίζω πως, θεωρητικά, ο Ολυμπιακός τους απέκτησε ώστε να μετουσιώνουν την μισή ευκαιρία σε γκολ. Επαναλαμβάνω: είναι εντελώς άδικο να τους κρίνουμε από το πρώτο τους παιχνίδι (αν και μπορώ να κρίνω ότι --παρά την άψογη εκτέλεση-- μου φάνηκε κάπως χαζός ο τρόπος που εκτέλεσε το νικητήριο πέναλτι ο Ελ Αραμπί).
Δύο λόγια παραπάνω: ο Σουντανί έχασε μεν ευκαιρίες, αλλά βρέθηκε κάμποσες φορές στο σωστό σημείο, ενώ έδειξε ότι μπορεί να σταθεί και σε πιο δημιουργικό ρόλο (αν και, όπως πολύ σωστά σημείωσε ο Προφήτης, κάμποσες φορές φαινόταν σαν να παίζουμε 4-4-2). Ο Ελ Αραμπί, από την άλλη, πέτυχε το πρώτο του γκολ (έστω και με πέναλτι), είχε ένα απίστευτο (νομίζω) δοκάρι, ενώ είχε --εκτός των άλλων-- και τη δικαιολογία ότι δεν τροφοδοτήθηκε αρκετά. Τέλος, στο κομμάτι της πίεσης στον αντίπαλο, και οι δύο έδειξαν διάθεση, αλλά ο Ελ Αραμπί (που αμφιβάλλω αν έχει φτάσει στα επιθυμητά επίπεδα φυσικής κατάστασης), ως πιο κλασσικός επιθετικός περιοχής από τον Γκερέρο, σίγουρα δεν μπορεί να προσφέρει το ίδιο με τον Ισπανό (επίσης, χρεώνεται και το τράβηγμα της φανέλας που θα μπορούσε να οδηγήσει στην ισοφάριση).
Λογικές (και αποτελεσματικές) θεωρώ και τις αλλαγές (με δεδομένο ότι ο Γκερέρο δεν γίνεται να κριθεί): ο Βαλμπουενά προλαβαίνει να βγάλει καλές μπαλιές και να ηρεμήσει λίγο το παιχνίδι του Ολυμπιακού (σε ένα διάστημα που είχε αρχίσει να βγαίνει η κούραση), ενώ ο Μασούρας βοηθάει ανασταλτικά στην προβληματική αριστερή μας πλευρά (καταλαβαίνω, πάντως, τους λόγους που κάποιος θα προτιμούσε να παραμείνει ο Ραντζέλοβιτς στο παιχνίδι). Σχετικά με τον Γάλλο: ήμουν επιφυλακτικός για τη μεταγραφή του, αλλά --ευτυχώς-- αν συνεχίσει έτσι θα με διαψεύσει πανηγυρικά (τολμώ να πω πως αν, συνεχίσει να βελτιώνεται, σύντομα θα γίνει ο ηγέτης που μας έλειπε -και λόγω της ποιότητάς του, που μπορεί να καθορίσει αγώνες, αλλά --κυρίως-- λόγω της αποφασιστικότητας, που έως τώρα δείχνει, και της διάθεσής του να ηγηθεί).
Λίγα ακόμα: ο Ολυμπιακός φλέρταρε έντονα με την ισοπαλία, παρότι (μόλις τώρα είδα και τα στιγμιότυπα) έχασε τεράστιες ευκαιρίες για να καθαρίσει το ματς. Ευκαιρίες, όμως, έχασε και ο Αστέρας (ανεξάρτητα από τα αν έγινε ή όχι πέναλτι, στη συγκεκριμένη φάση, χάθηκε τεράστια ευκαιρία -- όπως και άλλες ευκαιρίες χάθηκαν λόγω κακής τελικής ενέργειας και όχι επειδή λειτούργησε σωστά η άμυνά μας). Στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν υπάρχει ο ρυθμός, όπως και οι κενοί χώροι, που ο Ολυμπιακός θα συναντήσει στην Ευρώπη. Ανεξάρτητα από την όμορφη μπάλα που έχουμε δει, αλλά και την ευρωπαϊκή πορεία της ομάδας (Champions League, όπως όλοι ευχόμαστε, ή Europa) η χρονιά θα κριθεί επιτυχημένη μόνο αν το πρωτάθλημα επιστρέψει στον Πειραιά (και, προφανώς, το ίδιο ισχύει και για τον Μαρτίνς).
Ο Ολυμπιακός μπορεί να κρατήσει τη νίκη, αφού, άλλωστε, αυτή ήταν και το βασικό ζητούμενο. Θεωρώ πως ο Μαρτίνς έκανε εκτεταμένο rotation, γιατί αυτό επιβαλλόταν να γίνει ανάμεσα σε δύο άκρως απαιτητικά ευρωπαϊκά παιχνίδια, και όχι επειδή υποτίμησε τον Αστέρα (δεν μπορώ να κρίνω πόσο σωστά τον είχε διαβάσει) ή συνηθίζει τέτοιες χαριτωμένες εκπλήξεις (έχει αποδείξει το αντίθετο). Μια γεύση απογοήτευσης μένει, αφού το σκορ άνοιξε νωρίς, κάτι που δεν θα έδινε στον Αστέρα την δυνατότητα, αν ήθελε, να στήσει πούλμαν μπροστά από την περιοχή του. Ο Ολυμπιακός θα κληθεί, όπως πάντα, να κρατήσει δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Τα αποτελέσματα δικαιώνουν την επιλογή του Μαρτίνς να καθυστερήσει όσο περισσότερο μπορούσε το rotation. Πλέον, η ενσωμάτωση στην ομάδα περισσότερων παικτών είναι απαραίτητη (όπως απαραίτητη θα είναι και η ψυχολογική προετοιμασία ώστε όλοι να είναι σε θέση --και διάθεση-- να προσφέρουν, ανεξάρτητα από το αν θα πρόκειται για αγώνα πρωταθλήματος, κυπέλλου, Champions League ή Europa). Ας μην ξεχνάμε ότι μετά την ολοκλήρωση της πρώτη φάσης του πρωταθλήματος, θα υπάρξει η δεύτερη φάση, με το μίνι πρωτάθλημα των πρώτων έξι.
* * *
ΥΓ1 Μετά τα στιγμιότυπα, η άποψή μου για την εμφάνιση του Σουντανί βελτιώθηκε, ενώ δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: βρε αγορίνα μου, Ελ Αραμπί, πώς το έκανες αυτό το δοκάρι;;;;
ΥΓ2 Τα έγραφε ο Νικολακό, αλλά δεν τον πρόσεξαν. Ας προσέξουν, τουλάχιστον, τα κείμενά του για τον επαναληπτικό στη Ρωσία.
ΥΓ3 Ναι, δεν κρατήθηκα: μπήκα στο πορτοκαλί site για να απολαύσω τα σχόλια. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι οφσάιντ (κάπως χλωμό), πέναλτι (το πιθανότερο) ή τίποτα (επίσης χλωμό). Αρκεί να βλέπεις τον τρόμο σε όλους αυτούς μην ξαναχάσουν, πάνω που τις βρήκανε, τις Κυριακές τους (μην ανησυχούν οι εξυγιαντές, είμαι βέβαιος ότι οι δικοί τους άνθρωποι θα το φροντίσουν -οι Τρίτες, Τετάρτες και Πέμπτες, που δεν υπάρχουν δικοί τους άνθρωποι, πρέπει να τους απασχολούν). Και μιας και είπα για “πορτοκαλί”: ο έφηβος εαυτός μου δεν μπορεί παρά να θεωρεί πως ταιριάζει μια χαρά το χαριτωμένο σύνθημα του παρελθόντος, για αυτούς “με τα πορτοκαλί”, και για το συγκεκριμένο site (και ας βεβαιώσω, όπως επιβάλουν και οι αρχές του blog, πως ο ενήλικος εαυτός μου καθόλου δεν εγκρίνει τέτοια χυδαία συνθήματα -- ειδικά όταν γράφει στους biancorossi...).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου