Μη μου τους... τύλους τάρρατε

Ο Ολυμπιακός παρουσίασε στο τρίτο ματς της σειράς ένα τραγικό πρόσωπο και βρέθηκε από την αρχή του ματς να κυνηγάει στο σκορ τη Ζαλγκίρις, που έβγαζε στο παρκέ, στην εντέλεια, όσα είχε σχεδιάσει ο προπονητής της. Το πιο βασικό πρόβλημα είναι η εικόνα της ανημπόριας της ομάδας να ακολουθήσει τον ρυθμό των Λιθουανών. Για να μπορέσει να υπάρξει κάποια ελπίδα, θα πρέπει να γίνουν πράγματα ακόμα πιο ηρωικά από αυτά που έγιναν στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς. Σε μπασκετικό επίπεδο ο Ολυμπιακός υπολείπεται και μάλιστα πολύ. Μπορεί η ομάδα να θυμηθεί τον εαυτό της; Μόνο αν φέρει στο μυαλό του ο Θρύλος τα δικά του κατορθώματα θα μπορέσει να επιβιώσει και να δημιουργήσει άλλο ένα.

Του RedTerso

Βρισκόμαστε στο 212 π.Χ. Οι Ρωμαίοι κατακτούν τις Συρακούσες και ο Αρχιμήδης στον δικό του γεωμετρικό κόσμο προσπαθούσε να λύσει ένα πρόβλημα. Οι λεγεωνάριοι με τα σπαθιά στο χέρι τον κοιτούν έκπληκτοι να έχει σχεδιάσει κύκλους στην άμμο και εκείνος φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης και τους προτρέπει με την πασίγνωστη φράση του («μη μου τους κύκλους τάρρατε») να τον αφήσουν στην ησυχία του να ολοκληρώσει την επίλυση του προβλήματος. Το αποτέλεσμα; Και οι κύκλοι χάλασαν και ο Αρχιμήδης έπεσε από το σπαθί του Ρωμαίου λεγεωνάριου.

Κάπως έτσι μου ήρθε και η παράφραση του αρχαίου γνωμικού. Ο Ολυμπιακός στο δικό του κόσμο να στέκεται εμβρόντητος μπροστά στους μονομάχους του Γιασικεβίτσιους να προσπαθεί να βρει λύσεις στο πρόβλημα των τραυματισμών του. Και οι μονομάχοι φυσικά μέχρι στιγμής δεν δείχνουν κανέναν απολύτως οίκτο. Και αν για κάποιους τραυματισμούς φταίει η γνωστή μας κακοδαιμονία, πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το έγκλημα να αφαιρεθούν με επέμβαση οι τύλοι (κάλοι) στα δάχτυλα των ποδιών του Πρίντεζη στις 29 Μαρτίου και με λιγότερο από 3 εβδομάδες για να ξεκινήσουν τα play-off; Και φτάνουμε στο σήμερα με τον (υπ)Αρχηγό να μην μπορεί καλά-καλά όχι να παίξει, αλλά σχεδόν ούτε να περπατήσει.

Στο χτεσινό παιχνίδι, παρόλο που η ομάδα μπήκε σχετικά καλά στο πρώτο δεκάλεπτο και βρέθηκε μπροστά στο σκορ (7-13), φαινόταν ότι υπάρχει σοβαρό έλλειμμα ενέργειας και φυσικής κατάστασης. Η Ζαλγκίρις έπαιξε το γνωστό της παιχνίδι και έλεγξε απόλυτα τον ρυθμό, στόχευσε ανελέητα τους ψηλούς της και μετέφερε όλο το παιχνίδι της μέσα ή λίγο έξω από το ζωγραφιστό. Από αυτή την πολύ βασική λειτουργία είχε το εξωπραγματικό 80% στα δίποντα στο πρώτο μέρος (και 72,7% στο τέλος του ματς), παρόλο που ήταν άστοχη στην περιφέρεια (4/16 τρίποντα με 25%). Σε κάθε φάση --αλλά σε κάθε φάση κυριολεκτικά-- προσπαθούσε να εφαρμόσει το πλάνο του προπονητή της και αυτό είχε ως συνέπεια την πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας και το κοντέρ έγραψε 23(!) ασίστ σε 28 εντός πεδιάς προσπάθειες. Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι οι παίχτες της έπεφταν σαν καμικάζι για κάθε κατοχή και για κάθε ριμπάουντ (33-27) τότε είναι σχετικά εύκολο να αντιληφθούμε την πλήρη υποταγή της ομάδας μας. Ο Γιασικεβίτσιους δεν έκανε κάτι διαφορετικό από αυτά που είχαμε επισημάνει πριν την έναρξη της σειράς. Χτες μάλιστα ήταν εύστοχος και ο Γιανκούνας μετά από τα pick'n'pop και έβαλε την ταφόπλακα όταν μειώσαμε στο -6.

Απέναντι σε όλα αυτά, ο Ολυμπιακός δεν είχε να αντιπαραθέσει απολύτως τίποτα. Και αυτό είναι το χειρότερο ακόμα και από την ήττα. Οι ερυθρόλευκες φανέλες περιφέρονταν χτες στο παρκέ χωρίς κανένα απολύτως πλάνο. Στο πρώτο ημίχρονο, η ομάδα μας δέχτηκε 47 πόντους, χωρίς να μπορεί να ακολουθήσει τον ρυθμό των αντιπάλων και χωρίς να βγάλει καθόλου σκληράδα στην άμυνα. Στην επίθεση, υπήρχε τεράστιο πρόβλημα στη δημιουργία όταν δεν βρισκόταν στο παρκέ ο Σπανούλης και η λέξη «στατικότητα» αδυνατεί να περιγράψει την εικόνα. Δεν υπήρχε κανένα επιθετικό πλάνο ούτε για ποστάρισμα των ψηλώ, ούτε για κυκλοφορία της μπάλας και αναζήτηση του εύκολου σουτ, με αποτέλεσμα να έχουμε άθλια ποσοστά (45% στα δίποντα και 18% [!] στα τρίποντα). Συγγνώμη, αλλά με τέτοια ποσοστά δεν κερδίζει καμία ομάδα, πολλώ δε μάλλον τη Ζαλγκίρις.

Ο Σφαιρόπουλος έχει δικαιολογίες για τους τραυματισμούς, αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι και εχτές έχει κάνει ακατανόητα (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια) πράγματα. Και όσο και αν τον έχω στηρίξει στο παρελθόν, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι ήταν ο βασικός υπεύθυνος της ήττας. Και στην παρομοίωση με τον Αρχιμήδη, έχει αυτός τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η εξαφάνιση του Ρόμπερτς που έχει μπει καλά στο παρκέ και σκοράρει 9 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο και η επανεμφάνισή του στο τέταρτο όταν όλα έχουν κριθεί δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από το γεγονός ότι με αυτόν (και τον Σπανούλη) στο παρκέ δεν μπορούμε να μαρκάρουμε. Τουλάχιστον ο Αμερικάνος φάνηκε να μπορεί να τραβήξει τουλάχιστον στο σκοράρισμα. Αμ, το άλλο όνειρο με τη χρησιμοποίηση του Μπράουν και μάλιστα ως στάρτερ στο δεύτερο ημίχρονο; Και η χειρότερη επιλογή, κατά τη γνώμη μου, είναι η χρησιμοποίηση στο τέταρτο δεκάλεπτο των Πρίντεζη και Παπανικολάου. Οι άνθρωποι ΕΜΦΑΝΩΣ δεν μπορούσαν να παίξουν. Άσ' τους στον πάγκο να ξεκουραστούν, μπας και γίνει  αύριο το θαύμα. Την ώρα που ο Σφαιρόπουλος είχε αυτούς τους δύο στο παρκέ, ο Γιασικεβίτσιους έβαλε μέσα τους Σάιους και Βαλίνσκας, που είχαν δίπλα στο όνομά τους το DNP στο φύλλο της στατιστικής στα δύο πρώτα παιχνίδια...

Δυστυχώς τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Η σειρά είναι πολύ κοντά να κριθεί υπέρ της Ζαλγκίρις αύριο. Και φοβάμαι ότι είναι πολύ δύσκολο να ντυθεί κάποιος στρατηγός Ελ Σιντ αύριο, όπως το έκαναν οι Παπανικολάου και Μπόγρης στο δεύτερο παιχνίδι για να τρομάξουν οι αντίπαλοι. Αν υπάρχει κάποια πιθανότητα να γυρίσει η σειρά στο ΣΕΦ, είναι να παίξει ο Ολυμπιακός την άμυνα που έπαιξε την Παρασκευή, να υπερκεράσει τη Ζαλγκίρις σε ενέργεια και να υπάρξει --πολύ-- μεγαλύτερη ευστοχία από την περιφέρεια. Αν δεν συμβούν όλα τα παραπάνω μαζί μάλλον θα μπει ο τίτλος της αποτυχίας πάνω από τη φετινή ευρωπαϊκή μας πορεία. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό θα συνεχίζω να έχω πίστη ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να επιστρέψει και να πάρει το παιχνίδι. Το βιβλίο των ανατροπών που γράφει αυτή η ομάδα ελπίζω να μην έχει ολοκληρωθεί. Όλα για όλα αύριο και όπου μας βγάλει.