Ξεμείναμε από βενζίνη (... και λύσεις)

Ο Ολυμπιακός δεν τα κατάφερε μέσα στο Μιλάνο απέναντι στην Αρμάνι και γνώρισε δεύτερη διαδοχική ήττα στην Ευρωλίγκα. Δεν ήταν ακριβώς μια «ήττα εκτός προγράμματος», ειδικά αν σκεφτούμε το γενικό πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται η ομάδα. Ένα πλαίσιο το οποίο δυστυχώς έχει αρκετά προβλήματα.

Του RedTerso

Χωρίς καμία διάθεση παρουσίασης «δικαιολογιών» θα προσπαθήσω να εξηγήσω το παραπάνω «γενικό πλαίσιο». Ο Ολυμπιακός παίζει διαδοχικά ματς με απουσίες, άλλες φορές περισσότερες και άλλες λιγότερες. Αν σε αυτό προσθέσουμε την απόκτηση του Μπραζντέικις έχοντας σχεδόν μπει Οκτώβρης και την απουσία των διεθνών στο Μουντομπάσκετ, καταλαβαίνουμε ότι η ομάδα όχι μόνο δεν έχει κάνει σωστή προετοιμασία (όπως είπε ο ίδιος ο Μπαρτζώκας), αλλά ούτε καν προπόνηση με πλήρη σύνθεση. Αυτό είναι το πρώτο κρατούμενο. Οι απουσίες, πέρα από το αριθμητικό πρόβλημα που δημιουργούν, που υπήρχε και φάνηκε περίτρανα με την Μπαρτσελόνα, αναγκάζουν άλλους παίχτες να «τραβήξουν το κουπί». Και μάλιστα πρόκειται για παίχτες που παίζουν ασταμάτητα τα τελευταία χρόνια (Γουόκαπ, Παπανικολάου) ή έφτασαν μέχρι το τέλος της διαδρομής στο Παγκόσμιο (βλέπε Μιλουτίνοφ). Αυτό δημιουργεί τρομερή καταπόνηση σε παίχτες που είναι πυλώνες του αγωνιστικού μας πλάνου. Και σαν να μη φτάνει αυτό, το πρόγραμμα σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν βοήθησε καθόλου την ομάδα να ξεκινήσει λίγο πιο ομάλά. Τα δύο ντέρμπι με το βάζελο στο ξεκίνημα είχαν ένα μεγάλο «πρέπει» για πολλούς και διάφορους λόγους. Και ταυτόχρονα παίξαμε και τα ίσως πιο απαιτητικά παιχνίδια εντός συνόρων (Άρης και Αεκ, μαζί με αυτά απέναντι στο Περιστέρι), με αποτέλεσμα να επιβαρυνθούν ακόμα περισσότερο οι λεγόμενοι και βασικοί.

Με βάση τα παραπάνω, το παιχνίδι στο Μιλάνο, μόνο εύκολο δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, απέναντι σε μια ομάδα, που ούτως ή άλλως, και λόγω μπάτζετ, στοχεύει ψηλά. Μέσα σε αυτή τη γενική εικόνα, η προσέγγιση του Ολυμπιακού είχε σωστή βάση: Όπως έχουμε επισημάνει, οι ερυθρόλευκοι στο ξεκίνημα θα βασιστούν στη σκληρή και αποτελεσματική τους άμυνα, μιας και, για τους λόγους που εκτέθηκαν πριν, το επιθετικό πλάνο είναι ακόμα «under construction».

Με αυτό τον τρόπο και βασιζόμενος στην αποτελεσματική αμυντική λειτουργία, ο κόουτς Μπαρτζώκας κατάφερε πάλι να καμουφλάρει, μέχρι ενός σημείου, και τα γενικά ζητήματα, αλλά και τα ειδικά που προέκυψαν στην εξέλιξη της αναμέτρησης. Και αυτός είναι ο λόγος που οι Πειραιώτες κατάφεραν να προηγηθούν στο ημίχρονο (32-31), αλλά και στο ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου. Ο Ολυμπιακός το μόνο που δεν κατάφερε αμυντικά ήταν να κόψει τα διαδοχικά σερί τριών παιχτών (οι οποίοι ήταν και οι μόνοι παίχτες της Αρμάνι που σκόραραν διψήφιο αριθμό πόντων): του Σίλντς στην αρχή, του «καλόγερου» Μίροτιτς και του Πάνγκος στο τέλος. Αν είχαμε καταφέρει να περιορίσουμε έστω έναν ακόμα από δαύτους, ίσως είχαμε καταφέρει να κλέψουμε και το ματσάκι.

Και μιλάω για απόπειρα «κλοπής», γιατί κατά τα άλλα, η ομάδα επιθετικά, προς το παρόν, δεν βλέπεται. Και αυτό αποτυπώνεται και στη στατιστική, αλλά και στην εικόνα πάνω στο παρκέ. Ο Ολυμπιακός σκόραρε συνολικά μόλις 53 πόντους, με ποσοστά για κλάματα. Όχι μόνο στο τρίποντο (26%), αλλά και στα δίποντα (41%), όπου χάθηκαν ουκ ολίγα πανεύκολα σουτ ή lay-ups. Το στατιστικό όμως που αποτυπώνει πιο εύγλωττα την ανεπάρκεια της επιθετικής μας λειτουργίας ήταν οι 12 ασίστ για 15 λάθη που κάναμε, όταν πέρσι η ομάδα μας ήταν η κορυφαία της διοργάνωσης με βάση αυτόν τον δείκτη ασίστ/λαθών. Το ψηλό σχήμα που χρησιμοποίησε, σε ένα ακόμα ματς, η Αρμάνι δυσκόλεψε αρκετά την κυκλοφορία της μπάλας και μίκρυνε τις αποστάσεις για τους σουτέρ μας.

Οι παίχτες, λοιπόν, στην προσπάθειά τους να κρατηθούν μέσα στη διεκδίκηση της νίκης, μόχθησαν σε μεγάλο βαθμό. Και στην τελική ευθεία της αναμέτρησης, ξεμείναμε από καύσιμα στο ρεζερβουάρ του συνόλου. Ειδικά στα γκαρντ, υπήρχε και απουσία εναλλακτικών λύσεων, πρόβλημα που εκτοξεύτηκε στη στρατόσφαιρα με την --επιεικώς επιπόλαιη-- αντίδραση του Κάνααν, που αποβλήθηκε με δεύτερη τεχνική ποινή μόλις στο δεύτερο δεκάλεπτο. Long story short, λοιπόν, και επανάληψη, μέχρι ενός σημείου, του σεναρίου απέναντι στη Μπαρτσελόνα.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΠΑΙΧΤΩΝ

Γουόκαπ: Μια ακόμα εξαιρετική εμφάνιση από τον Θωμά, που όμως έσκασε στο τέλος. Είναι τεράστια ανάγκη να επιστρέψει ο Γουίλιαμς-Γκος για να μπορέσει να πάρει ανάσες ο Γουόκαπ και να αποσυμπιεστεί. Καλείται πλέον να κάνει και πράγματα που δεν είναι στις βασικές του επιλογές, όπως να τραβήξει το σκορ στο κλείσιμο αγώνων. Όπως και χτες, όταν είναι ξεζουμισμένος, δεν θα μπορεί να το κάνει και αυτό.

Κάνααν: Ο Κάνααν εξέθεσε την ομάδα και τους συμπαίχτες του. Η μενταλιτέ του Αμερικάνου πολλές φορές μπορεί να δώσει ώθηση και κάποιες άλλες να τον καταστήσει επιζήμιο, όπως έγινε χτες. Ο Καπετάνιος εισηγήθηκε ήδη πρόστιμο.

Λούντζης: Πολύ κακός στο πρώτο μέρος και βελτιωμένος στο δεύτερο. Το πρόβλημα με τον Λούντζη είναι στην ψυχολογία του. Δεν γίνεται ένας παίχτης που υπολογίζεται ως point-guard να σταματά την ντρίπλα στο κέντρο του γηπέδου από φόβο μήπως την χάσει. Οφείλει φέτος να αρπάξει όσες ευκαιρίες του παρουσιαστούν γιατί, αν δεν το κάνει, δεν θα μπορέσει να συνεχίσει σε αυτό το επίπεδο...

Λαρεντζάκης: Άλλη μια κακή εμφάνιση από τον Λάρυ. Θεωρητικά θα έρχεται πιο πίσω φέτος στο ροτέισον, αλλά στα παιχνίδια που έχει χρειαστεί, μέχρι στιγμής (με εξαίρεση το Σούπερ-Καπ) ήταν μάλλον μέτριος.

Πάπας: Έπαιξε ένα πεντάλεπτο στο τέλος, μήπως με την τρέλα που κουβαλάει καταφέρει να βοηθήσει στο άλυτο επιθετικό μας πρόβλημα. Ο Πάπας είχε καλές επιλογές στο διάστημα που αγωνίστηκε και στις δύο πλευρές του γηπέδου.

Φαλ: Ακόμα δεν είναι στο επιθυμητό επίπεδο ούτε από πλευράς φυσικής κατάστασης ούτε απόδοσης. Συνεχίζει να είναι επιδραστικός στην άμυνα, ενώ η φάση με το ανάποδο κάρφωμα απέναντι στον φουκαρά τον Φόιγκτμαν θα είναι από τα χάιλαϊτς της χρονιάς. Έπαιξε σκάρτα 12 λεπτά, δείχνοντας την πολυτέλεια να έχουμε αυτή τη γραμμή πενταριών.

Παπανικολάου: Ο Αρχηγός είναι και αυτός πτώμα από την κούραση. Και αυτό δεν τον βοηθά στον τρόπο που αγωνίζεται. Η υπερπροσπάθεια που δίνει σε κάθε αγώνα... εδώ και πάρα πολύ καιρό του κοστίζει στο επιθετικό κομμάτι. Άστοχος από μακριά για άλλο ένα ματς. Στους υπόλοιπους τομείς, ο γνωστός καλός «Παπ».

Μπραζντέικις: Πρώτο ματς που πήρε χρόνο και πρωτοβουλίες ο Καναδολιθουανός. Δεν φοβήθηκε και πήρε προσπάθειες εμφανίζοντας τα χαρακτηριστικά που έχουμε αναφέρει (κάθετο παιχνίδι, ένταση, καλές τοποθετήσεις). Δυστυχώς αρκετές από αυτές δεν στέφθηκαν με επιτυχία, ενώ έδειξε να χάνεται και σε κάποιες περιστροφές της άμυνας. Ο παίχτης δεν έχει κλείσει ούτε 3 βδομάδες με την ομάδα και σίγουρα χρειάζεται χρόνο, αφήνοντας όμως και υποσχέσεις παράλληλα.

Πίτερς: Κακό βράδυ για τον Αμερικάνο. Οι αντίπαλοι προπονητές είναι λογικό σταδιακά να τον καταγράφουν ως σημείο αναφοράς της επίθεσης του Ολυμπιακού, λόγω του περιφερειακού του σουτ. Χτες δεν τον βόλευε και η ψηλή και σκληρή front-line της Αρμάνι.

Μιλουτίνοφ: Εξαιρετικός για ακόμα ένα παιχνίδι. Αποτελεί βασικό όπλο της ομάδας και θα απελευθερωθεί ακόμα περισσότερο όταν συνολικά η επιθετική μας λειτουργία βελτιωθεί. Χρειάζεται και αυτός χρόνο ξεκούρασης γιατί άγγιξε και αυτός τα 30 λεπτά.

Σίκμα: Ο Αμερικάνος φαίνεται στο ξεκίνημα της σεζόν ως ο αδύναμος κρίκος του συνόλου. Σίγουρα πρέπει να του δοθεί χρόνος, μιας και η μετάβαση από την Άλμπα στον Ολυμπιακό είναι χαώδης. Πάντως φαίνεται αρκετά βαρύς και δυσκολεύεται να βρει τα πατήματά του, ειδικά στο επιθετικό κομμάτι, που υπάρχει δυσλειτουργία προς το παρόν. Οψόμεθα...

Ο Ολυμπιακός κλείνει αύριο τη διαβολοβδομάδα, υποδεχόμενος στο ΣΕΦ την Παρτιζάν. Η νίκη είναι επιτακτική πέρα από το προφανές των βαθμολογικών αιτίων και για λόγους που έχουν να κάνουν με την ηρεμία της ομάδας, που χρειάζεται για να μπορέσει να δουλέψει. Οι νίκες προσφέρουν αυτή την ηρεμία. Και αυτή είναι απαραίτητη για να ξεκινήσει επιτέλους να μοντάρεται με τον σωστό τρόπο η ομάδα. Για όλους λοιπόν τους λόγους αυτούς, συν το γεγονός ότι απέναντί μας έχουμε τη μισητή Παρτιζάν του μελιτζάνα, το ΣΕΦ αύριο πρέπει να βράζει....