Ομάδα χωρίς στόχο, ήττα χωρίς... γεύση

Η περίοδος της καραντίνας έχει πολλούς περιορισμούς και κάθε παιχνίδι του Θρύλου είναι μία ευκαιρία για να ξεσκάσουμε, έστω και αν στο μπάσκετ έχουμε από καιρό χάσει το τρένο της πρόκρισης. Με ανάμικτα λοιπόν συναισθήματα εγώ και ο Red Terso παρακολουθήσαμε και χθες το παιχνίδι κόντρα στο Φρανκικό έκτρωμα, περιμένοντας να δούμε αν η ομάδα θα ξεκινήσει από εκεί που σταμάτησε στη Βαλένθια.

Του JosuTernera

Η χθεσινή ήττα από τη Ρεάλ φυσικά δεν εξέπληξε κανέναν και δεν δημιούργησε καινούργιους προβληματισμούς στην πραγματικότητα, όσο και αν οι Καστιγιάνοι βρίσκονται στη χειρότερη φάση τους εδώ και χρόνια. Η διαφορά είναι ότι οι δύο ομάδες ξεκίνησαν τον αγώνα με διαφορετικό αέρα: εμείς με μία πεντάδα που μας βοηθάει να στεκόμαστε καλύτερα απέναντι στους αντιπάλους (ψηλό σχήμα), ενώ η Ρεάλ με ένα σχήμα βγαλμένο από το μέλλον.

Οι βασιλικοί της Μαδρίτης, έχοντας στον πάγκο τον βοηθό προπονητή Τσους Ματέο λόγω τιμωρίας του Λάσο, μπήκαν στο παιχνίδι με βασικούς τον Αλοσέν και τον Γκαρούμπα, δείγμα δηλαδή της ομάδας που φτιάχνουν για το μέλλον. Εδώ και χρόνια η Ρεάλ δείχνει να επενδύει σε νέους παίκτες και να δημιουργεί χωρίς να μπαίνει στη διαδικασία τρελών αγορών, τουλάχιστον όχι όπως κάνουν οι έτεροι των πιο πλούσιων συλλόγων της Ευρωλίγκας. Βασικό παράδειγμα η περίπτωση του Ντόντσιτς τον οποίο ο Λάσο στήριξε για να μπορέσει κάποια στιγμή να απολαύσει τους καρπούς της δουλειάς του.

Θα μου πείτε – και ορθώς – έχουμε εμείς Ντόντσιτς και δεν τον στηρίζουμε; Η αλήθεια είναι ότι έναν Βούκσεβιτς έχουμε και τον πήρε η Ρεάλ και τον Ποκουσέφσκι δεν προλάβαμε να τον δούμε να αγωνίζεται με την πρώτη ομάδα στην ουσία. Άρα μαζί με τη συστηματική δουλειά χρειάζονται λεφτά και ισχυρά κίνητρα για τους παίκτες, όπως ας πούμε ένα στιβαρό πρόγραμμα βελτίωσης και σταθερά σοβαρό προπονητικό τιμ που να εμπνέουν νέους αθλητές να πλαισιώσουν τον σύλλογό μας.

ΕΦΙΑΛΤΗΣ... ΤΑΒΑΡΕΣ

Στο αγωνιστικό κομμάτι ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να αποτελέσει πραγματική απειλή για τη Ρεάλ καθ’ όλο το παιχνίδι, πολύ απλά γιατί δεν μπορεί. Ο Μπαρτζώκας κατάλαβε ότι η ψηλή πεντάδα με Βεζένκοφ στο 3 μπορεί να ματσάρει καλύτερα τις πιο αθλητικές ομάδες, με τη διαφορά ότι αυτό δεν μπορεί να γίνεται σε κάθε αγώνα.

Το πρεσάρισμα του Τέιλορ στον Σλούκα δυσκόλεψε ιδιαίτερα τον Έλληνα γκαρντ, που συνολικά έκανε ένα μάλλο μέτριο παιχνίδι με κάποιες αναλαμπές. Όλα θα ήταν πιο ομαλά αν ο Ντεκ δεν έκανε απίστευτο ματς, σκοράροντας με όποιον τρόπο επιθυμούσε, και αν εμείς δεν σπάγαμε τα στεφάνια (1 στα 8 τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο). Σημειωτέον ότι η Ρεάλ επιθετικά έβγαζε κρυμμένους άσους από το μανίκι όταν τους χρειαζόταν (βλ. Τόμπκινς και Λαπροβίτολα).

Όταν δε πήρε μπρος ο Ταβάρες, τότε το γήπεδο έγειρε. Το σκιάχτρο κατάφερε για μία ακόμη φορά να αποσυντονίσει τους παίκτες μας στην επίθεση, κάνοντάς τους να φοβούνται να σουτάρουν κάτω από το καλάθι. Το καλάθι φαινόταν όνειρο απατηλό και η αγωνία των δικών μας αποδεικνυόταν από την κατάληξη των σουτ. Όταν μάλιστα δεν παίρνεις τίποτα ιδιαίτερο από τους ψηλούς σου τότε δεν μπορείς να περιμένεις κάτι καλύτερο.

Αρνητική ήταν η παρουσία του Κουφού, ο οποίος αν και ξεκίνησε με καλή αμυντική παρουσία, «κατάφερε» να ευστοχήσει σε 1/9 δίποντα και να γράψει -4 στο σύστημα αξιολόγησης. Αρνητικός εδώ και καιρό είναι και ο ΜακΚίσικ, ο οποίος χθες δεν μπόρεσε να πάρει ψύχραιμες επιθετικές προσπάθειες και να βοηθήσει την ομάδα, δείγμα ότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Φυσικά το πλάνο ήταν να υπάρχει Παπανικολάου και Χάρισον, οπότε ο Αμερικανός έχει ελαφρυντικά.

Εξαιρετικός για ένα ακόμη παιχνίδι και ο Βεζένκοφ (22 π. με 5/6 δίποντα, 3/5 τρίποντα, 3/3 βολές και 3 ριμπάουντ). Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο πολύ καλός ήταν και ο Σπανούλης, ο οποίος διδάσκει τον τρόπο διαβάσματος της άμυνας του αντιπάλου. Χθες έδωσε λύσεις στην ομάδα, καταφέρνοντας να βρίσκει ασίστ μέσα στη ρακέτα, αφού είχε τραβήξει πάνω του τα φόβητρα της Ρεάλ. Βιαστικός στην τελική προσπάθεια ο Λαρεντζάκης, που χθες πήρε αρκετό χρόνο, δείχνοντας ίσως την απειρία του. Είναι χαρακτηριστικό όμως ότι αυτός ο παίκτης παίζει με πάθος και δεν κρύβεται, ευρισκόμενος σε όλο το γήπεδο και παίρνοντας την μπάλα χωρίς να φοβάται. Μακάρι όλοι οι παίκτες να παίζουν με τη δική του εγρήγορση και διάθεση για συμμετοχή.

Η σεζόν για τον Ολυμπιακό ολοκληρώνεται με το εντός έδρας παιχνίδι απέναντι στη Χίμκι και ακολούθως ξεκινάει μια περίοδος μεγάλης διάρκειας κατά την οποία θα χορτάσουμε μεταγραφές και εσωστρέφεια. Δεν είναι βέβαια αυτός ο Ολυμπιακός που ονειρευόμαστε και ελπίζουμε η επόμενη χρονιά να αποτελέσει εφαλτήριο για κάτι διαφορετικό.