Την 31/1/1971, πριν ακόμη κλείσει τα είκοσι δύο του χρόνια, φόρεσε για πρώτη φορά την φανέλα της Εθνικής μπάσκετ ανδρών Ελλάδας ένας παίκτης, ο οποίος στην εποχή του θεωρήθηκε το μεγαλύτερο ταλέντο, που είχε βγάλει ποτέ το ελληνικό μπάσκετ. Πρόκειται για τον μόνο ίσως μπασκετμπολίστα, που έχω συμπαθήσει από τους πράσινους, όσα χρόνια βλέπω μπάσκετ. Τον Χρήστο Ιορδανίδη. Αυτή η συμπάθεια οφείλεται σε αρκετούς λόγους.
Πρώτα-πρώτα ποτέ δεν προκαλούσε. Ποτέ δεν πούλησε οπαδιλίκι. Αλλά και γενικότερα σπάνια μιλούσε και όταν το έκανε ήταν ολιγόλογος σαν ινδιάνος. Δεν του άρεσε η προβολή. Απέφευγε τις συνεντεύξεις ακόμη και τις φωτογραφίες. Σχεδόν σε όλες όσες έχει βγει ήταν περίπου «υποχρεωτικές», αφού τραβήχτηκαν πριν από αγώνες της ομάδας του ή/και των εθνικών ομάδων ή σε αναμνηστικές ομαδικές φωτογραφίες αποστολών σε διάφορες διοργανώσεις.