Του RedTerso
Η αλήθεια είναι ότι κανείς στην ομάδα δεν είχε βάλει τον τίτλο του «must-win» πάνω από το εκτός έδρας παιχνίδι απέναντι στη (puta) Ρεάλ. Δεν είναι εύκολο κάθε χρόνο να κάνεις διπλό μέσα στη συγκεκριμένη έδρα, όπως είχε κάνει πέρυσι ο Θρύλος. Και φυσικά δεν χρειάζεται να τονίσουμε περισσότερο ότι οι ερυθρόλευκοι προέρχονταν από ένα πολύ δύσκολο βράδυ, όπου κατάφεραν μετά από παράταση να υποτάξουν τη Μπασκόνια, σε ένα ματς, που όλοι οι αθλητές μας ξόδεψαν δυνάμεις και ενέργεια, ενώ παράλληλα ταξίδεψαν χωρίς τον πιο κομβικό --φέτος-- παίχτη της ομάδας, τον Νίκολα Μιλουτίνοφ, ο οποίος έμεινε στον Πειραιά.
Με βάση αυτά τα δεδομένα δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι ο Θρύλος κοίταξε στο μεγαλύτερο κομμάτι της αναμέτρησης στα μάτια τη (puta) Ρεάλ. Δεν είναι κακό κάποιες φορές να αναγνωρίζουμε ότι χάσαμε από μια καλύτερη ομάδα. Και η βασίλισσα ήταν η καλύτερη ομάδα προχτές το βράδυ.
Με βάση αυτά τα δεδομένα δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι ο Θρύλος κοίταξε στο μεγαλύτερο κομμάτι της αναμέτρησης στα μάτια τη (puta) Ρεάλ. Δεν είναι κακό κάποιες φορές να αναγνωρίζουμε ότι χάσαμε από μια καλύτερη ομάδα. Και η βασίλισσα ήταν η καλύτερη ομάδα προχτές το βράδυ.
Ο Ολυμπιακός φάνηκε από το ξεκίνημα του αγώνα ότι πατούσε πολύ καλά στο παρκέ της Μαδρίτης. Τουλάχιστον επιθετικά. Γιατί αμυντικά υπήρξαν τα ίδια προβλήματα, που είχαμε και στο παιχνίδι με τη Μπασκόνια. Απλά δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε την τρομερή ποιότητα --και ποσότητα-- του ρόστερ, που διαθέτουν οι Μαδριλένοι. Στο πρώτο μέρος σκόραραν 54 πόντους, με ασύλληπτα ποσοστά ευστοχίας. Κάθε φορά που σηκωνόταν ένας αντίπαλος να σουτάρει, ανεξάρτητα αν είχε παίχτη μπροστά του ή όχι, η μπάλα πήγαινε συστημένη στο διχτάκι. Στο ίδιο διάστημα η επίθεση της ομάδας λειτουργούσε πάρα πολύ καλά. Η μπάλα κυκλοφορούσε με πολύ όμορφο τρόπο, την ίδια στιγμή, που οι παίχτες μας είχαν διαρκή κίνηση ως αποτέλεσμα των plays, που σχεδίασε ο Μπλατ. Ο Ολυμπιακός κατάφερε να σκοράρει στο ημίχρονο 46 πόντους, αλλά βρισκόταν πίσω στο σκορ με -8. Sad but true.
Στο πρώτο μέρος είδαμε από τον Ολυμπιακό να βγάζει πολύ όμορφες pick'n'roll συνεργασίες, να εφαρμόζει early-post plays κυρίως με τον Πρίντεζη και μέσα από ομαδική λειτουργία να προκύπτουν σουτ με πολύ καλές προϋποθέσεις. Δυστυχώς όμως η άμυνά μας δεν κατάφερε να δυσκολέψει την αντίστοιχη επιθετική λειτουργία των Μαδριλένων, που εκμεταλλεύτηκαν την απουσία του Μιλουτίνοφ, αξιοποιώντας είτε τη front-line τους (με Ράντολφ, Αγιόν, Ρέγιες και Ταβάρες) είτε σκοράροντας κατά ριπάς από την περιφέρεια.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο κόουτς Μπλατ, διάβασε σωστά ότι ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να ακολουθήσει με αυτό τον τρόπο την (puta) Ρεάλ και έδωσε εντολή να κατεβάσουμε το τέμπο του ματς. Ο Ολυμπιακός πήγε σε πιο ελεγχόμενες επιθέσεις και κατάφερε σε αυτό το διάστημα να περιορίσει κάπως τον ξέφρενο ρυθμό που ήθελε να δώσει ο αντίπαλος. Και πάλι όμως δεν κατάφερε να βρει συνεχόμενα διαστήματα, όπου θα μπορούσε μέσα από κάποιες συνεχόμενες κατοχές να πλησιάσει περισσότερο τους Μαδριλένους. Το επιμέρους σκορ του τρίτου δεκαλέπτου (18-17) αποδεικνύει αυτό που γράφουμε ακριβώς από πάνω.
Στην τέταρτη και τελευταία περίοδο ο Ολυμπιακός κατάφερε να ακολουθήσει μέχρι τα μέσα του δεκαλέπτου. Εκεί έφτασε μέχρι το -8, αλλά έγιναν κάποιες πολύ κακές επιλογές στην επίθεση, που δεν επέτρεψαν να πέσει η διαφορά ακόμα περισσότερο και να βάλουμε μεγαλύτερο άγχος στους αντιπάλους μας. Από το σημείο εκείνο και μετά η (puta) Ρεάλ πάτησε γκάζι, έβγαλε φάσεις στο τρανζίσιον, συνέχισε να βλέπει το καλάθι ως βαρέλι από το τρίποντο και κάπως έτσι γράφτηκε ως τελικό σκορ της αναμέτρησης το 94-78.
Αν κάποιος μας έδειχνε το φύλλο της στατιστικής μετά το ματς και βλέπαμε ότι σε έναν εκτός έδρας αγώνα ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει τον αντίπαλο στις μάχες των ριμπάουντ (27-25), είχε αξιοπρεπέστατα (για εκτός έδρας ματς) ποσοστά (58% δίποντα, 38% τρίποντα) και παράλληλα είχε έναν εξαιρετικό συσχετισμό ασίστ/λαθών (22/7) θα περιμέναμε ότι θα είχαμε φύγει με ένα μεγάλο ροζ φύλλο αγώνα. Όμως οι αντίπαλοί μας σούταραν ακόμα καλύτερα (65% δίποντα, 56,5% τρίποντα και 87% βολές) και μοιραία ήρθε η ήττα. Η (puta) Ρεάλ ήταν η καλύτερη ομάδα προχτές το βράδυ. Sad but true.
Αν θα μπορούσαμε να κρατήσουμε ένα ενδιαφέρον στατιστικό από το προχτεσινό παιχνίδι αυτό θα ήταν το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός σούταρε μόλις 4 βολές. Και η εξήγηση --πέρα από το γεγονός ότι οι διαιτητές «σέβονται» υπερβολικά τη (puta) Ρεάλ-- έγκειται στο γεγονός ότι δεν υπήρξε κάποια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα κάθετο ρήγμα στην άμυνα του αντιπάλου, παρόλο που αρκετές κατοχές μας πήγαν σε παιχνίδι στο low-post από τον Πρίντεζη, τον Μπόγρη και (λιγότερο) τον Παπανικολάου. Αυτό δείχνει κατά τη γνώμη μου ότι χρειάζεται ένας περιφερειακός που θα έχει ως στοιχείο του παιχνιδιού του (πέρα από τις αμυντικές αρετές) την διεισδυτικότητα, που θα μπορούσε να προκαλέσει ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα και παράλληλα θα δώσει τη δυνατότητα να «σπάει» η μπάλα στην περιφέρεια για ελεύθερα σουτ. Το άλλο στατιστικό που έχει μεγάλη σημασία επίσης είναι ότι παρά την απουσία του Μιλουτίνοφ, ο Ολυμπιακός κατάφερε να κερδίσει την μάχη των ριμπάουντ, απέναντι σε μια front-line που τρομάζει τους πάντες. Και αυτό πρέπει οπωσδήποτε να το πιστώσουμε στην πολύ καλή ομαδική προσπάθεια σε αυτό τον τομέα.
Σε ατομικό επίπεδο ο Σπανούλης ήταν εξαιρετικός --τουλάχιστον επιθετικά, γιατί στην άμυνα είχε πολλά προβλήματα ιδίως όταν είχε να αντιμετωπίσει τον δαίμονα Καμπάτσο-- σκοράροντας 12 πόντους και μοιράζοντας 11 ασίστ κάνοντας μόνο ένα λάθος! Ο Πρίντεζης στάθηκε πολύ καλά απέναντι στους πολύ καλούς αντίπαλους ψηλούς μέχρι να κουραστεί στο δεύτερο μέρος, ενώ σε κάποιες φάσεις έκανε «χαζό» τον Ράντολφ. Ο Γκος έκανε ένα ακόμα πολύ καλό παιχνίδι με 13 πόντους και 5 ασίστ. Ο Λεντέι είχε τα δεδομένα προβλήματα στην άμυνα, που έχει απέναντι σε ψηλούς και δυνατούς σέντερ, αλλά στην επίθεση ήταν ο πρώτος μας σκόρερ, δημιουργώντας ρήγματα είτε τραβώντας τους αντιπάλους του στην περιφέρεια, εκεί που τους «κέρδιζε» στην ταχύτητα στα πόδια, είτε σουτάροντας από την περιφέρεια, ενώ αξιοποίησε και δεύτερες ευκαιρίες από επιθετικά ριμπάουντ. Ο Παπανικολάου προσπάθησε και στις δύο πλευρές του γηπέδου, αλλά δεν είχε την καταλυτική παρουσία που είχε απέναντι στους Βάσκους προχτές. Από εκεί και πέρα οι υπόλοιποι (Μάντζαρης, Στρέλνιεκς, Τουπάν, Βεζένκοφ, Τίμμα) ήταν από μέτριοι ως κακοί. Θα κάνω μια ειδική αναφορά στον Μπόγρη. Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα με συγκεκριμένο μπάτζετ και περιορισμούς (βλ. 6 ξένοι). Ο Μπόγρης λογίζεται ως ο τρίτος σέντερ της ομάδας, με συγκεκριμένα λεπτά συμμετοχής και συγκεκριμένο ρόλο. Σε αυτά λοιπόν που του ζητούνται τις περισσότερες φορές ανταποκρίνεται πολύ καλά. Προχτές αγωνίστηκε 20 λεπτά σκοράροντας 12 πόντους (με 6/6 σουτ παρακαλώ) και προσπάθησε απέναντι σε πολύ δύσκολους αντιπάλους. Αφήνω κατά μέρους την διάθεση που βγάζει σε κάθε ματς και αυτό, που μάλλον δεν το αντιλαμβανόμαστε πλήρως (και επιμένει ο Μπλατ) και έχει να κάνει με την συμβολή του στο καλό κλίμα στα αποδυτήρια της ομάδας.
Ο Ολυμπιακός αφήνει λοιπόν τη Μαδρίτη, ελπίζοντας να αξιοποιήσει το μάθημα που πήρε από τη προχτεσινή αναμέτρηση: Για να κερδίσεις τόσο δυνατές ομάδες χρειάζεται --πέρα από την καλή επιθετική λειτουργία-- να καταθέσεις πολύ περισσότερη προσπάθεια στον αμυντικό τομέα για να «δυσκολέψεις» όσο περισσότερο τον αντίπαλο. Το παιχνίδι με τη (puta) Ρεάλ ανήκει στο παρελθόν. Η επόμενη εβδομάδα θα φέρει στο ΣΕΦ ως αντίπαλο την Κίμκι του Μπαρτζώκα. Και σε αυτό το παιχνίδι μπαίνει ο τίτλος «must-win», για να μπορέσει ο Θρύλος να διεκδικήσει το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα ενόψει play-off. Και σε αυτό το παιχνίδι οφείλουμε να συμπαρασταθούμε θερμά στην ομάδα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου