0-2 και καλή χρονιά

Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε σοβαρός στη Λιβαδειά και δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα για το τρίποντο της νίκης. Καταιγιστικός κατά διαστήματα, με πολλές χαμένες ευκαιρίες, απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι είναι μια δουλεμένη ομάδα, με πολύ καλή ανάπτυξη, αλλά και προβλήματα στην τελική ενέργεια.

 

Του Dr. Jekyll

Ας ξεκινήσουμε από το τέλος του αγώνα: ο Ολυμπιακός φέτος είναι πιθανό να μην κατακτήσει το πρωτάθλημα. Αυτό που, τουλάχιστον έως τώρα, κερδίζει --και είναι πολύ σημαντικό-- είναι το χειροκρότημα, τη στήριξη και την εκτίμηση των οπαδών. Το τέλος του αγώνα, βρίσκει κερκίδα και παίκτες να τραγουδούν μαζί. Δεν είναι, προφανώς, το όνομα του αντιπάλου, ούτε η (πολύ καλή) εμφάνιση που οδηγούν στους πανηγυρισμούς: είναι η αναγνώριση -από την πλευρά των οπαδών- ότι αυτό που βλέπουν είναι, πράγματι, ομάδα. Με τις αδυναμίες και τα προβλήματά της, αλλά με παίκτες που προσπαθούν και δεν τα παρατάνε ποτέ.

Στη γενική εικόνα και χωρίς πολλά λόγια: ο φετινός Ολυμπιακός είναι δουλεμένος και αυτό βγαίνει στον αγωνιστικό χώρο. Έχει ορθολογική ανάπτυξη, ψυχραιμία στην οργάνωση του παιχνιδιού, φυσικές δυνάμεις για να βγάζει με ένταση το ενενηντάλεπτο και έναν προπονητή που χρησιμοποιεί έτσι τους παίκτες, ώστε να παίρνει από αυτούς περισσότερα από όσα μας είχαν συνηθίσει να προσφέρουν. Δεν υπάρχει ούτε ένας από τους περσινούς παίκτες, που φέτος να μην αποδίδει καλύτερα. Όσοι αγωνίζονται (τουλάχιστον σε ένα συστηματικό rotation) κάτι φαίνεται να «δίνουν» στην ομάδα: ο σημερινός, για παράδειγμα, Μπουχαλάκης, ήταν χρήσιμος και στην ανάπτυξη (κυρίως), αλλά και στην άμυνα (για να μπορέσει, όμως, ο Μπουχαλάκης να φανεί χρήσιμος, είναι απαραίτητο δίπλα του να υπάρχει ένας παίκτης που τρέχει, όπως ο Καμαρά ή --σήμερα-- ο Γκιγιέρμε).

Πολύ καλό παιχνίδι από τα δύο πλάγια μπακ: μπορεί η δεξιά μας πτέρυγα να είχε τη μερίδα του λέοντος στη δημιουργία επικίνδυνων καταστάσεων (με τον Ομάρ μέσα σε πολλές από αυτές τις φάσεις), αλλά και ο Κούτρης ανεβοκατέβαινε συνέχεια την αριστερή πλευρά, δίνοντας μονίμως στήριγμα στην ανάπτυξη της ομάδας (και εδώ θα αναφερθώ ξανά στην σημασία που έχει, και για τον ανταγωνισμό και για την ξεκούραση, ότι πίσω τους υπάρχουν δύο καλοί ποδοσφαιριστές). Πολύ καλό παιχνίδι και από τον Γκιγιέρμε: περισσότερο ή λιγότερο αθόρυβα, η σημασία της συμμετοχής του στην ομάδα γίνεται όλο και πιο εμφανής. Γλυκές μεταβιβάσεις, πίεση στους αντιπάλους και ελάχιστες χαμένες μονομαχίες. Ο Βραζιλιάνος άργησε να μπει στην ομάδα, αλλά όταν μπήκε ήταν απολύτως έτοιμος για να προσφέρει.

Στους διακριθέντες και ο σαρωτικός, κατά διαστήματα, Σισέ: ο μικρός εξακολουθεί να είναι επιρρεπής στο λάθος (τουλάχιστον δύο μέτρησα σε αυτόν τον αγώνα), αλλά, από την άλλη, για μεγάλο διάστημα φαινόταν απροσπέλαστος: δύναμη, αντοχές, ταχύτητα και συμμετοχή και στην επίθεση. Πολύ καλός, για έναν ακόμα αγώνα, και ο Φορτούνης: ανοίγει το σκορ (έστω και λίγο τυχερά), μοιράζει παιχνίδι (ειδικά στο --καταιγιστικό-- πρώτο μισάωρο, άνοιξε κάμποσες φορές ιδανικά τη μπάλα -- κυρίως προς τα δεξιά). Πάντως, προς το τέλος του αγώνα, έδειξε να κουράζεται (ή, έστω, να μην έχει καθαρό μυαλό σε κάμποσες φάσεις) και, υποθέτω, πως η αλλαγή του θα μπορούσε να είχε γίνει νωρίτερα.

Στους διακριθέντες, εκ του αποτελέσματος, και ο Γκερέρο: πράγματι, στο πρώτο ημίχρονο δεν ήταν καθόλου καλός (δεν πρόσφερε ούτε αυτά που μας έχει συνηθίσει, με τη συνεχή πίεση στους αντιπάλους και την ασταμάτητη εναλλαγή θέσεων). Έβγαλε, όμως, την ασίστ για το πρώτο γκολ, στον Φορτούνη, ενώ στο δεύτερο ημίχρονο έχασε και ευκαιρίες (με σωστά, αν και άστοχα, τελειώματα), ήταν περισσότερο κινητικός και πέτυχε, με εξαιρετική κεφαλιά, το δεύτερο γκολ. Για τον Μπουχαλάκη τα είπαμε: δύο πολύ καλά σουτ, μια εξ επαφής κεφαλιά, που αποκρούει τυχερά ο κήπερ του Λεβαδειακού, και μια γλυκιά σέντρα πάρε βάλε στον Γκερέρο, για το δεύτερο γκολ. Εκτός από αυτά, κάποιες καλές μακρινές μεταβιβάσεις, ελάχιστα λάθη και, γενικά, μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του με τα ερυθρόλευκα (και με μεγάλη χαρά η παραδοχή μου ότι και για αυτόν έπεσα έξω: οι φετινές του εμφανίσεις, δείχνουν ότι έχει θέση στην ομάδα -όχι για βασικός, αλλά, αν, πάντα, συνεχίσει έτσι, για μια αξιόπιστη λύση).

Καλοί και οι Σα και Βούκοβιτς: ο Πορτογάλος πραγματοποίησε μια εντυπωσιακή απόκρουση σε ένα μακρινό σουτ (και δεν θα ήταν η πρώτη φορά που ο Ολυμπιακός φέτος θα ισοφαριζόταν/βρισκόταν πίσω στο σκορ από το πουθενά) και συνεχίζει να εμπνέει ασφάλεια κάτω από τα δοκάρια (με τον Γιαννιώτη --όπως όλα δείχνουν-- να αποτελεί σύντομα παρελθόν, αφήνοντας ως highlight των εμφανίσεων του με τον δαφνοστεφανωμένο την επική του μαλακία στον αγώνα με τον μΠαοκ, που ίσως να μας στοιχίσει και τον τίτλο...). Ο Σέρβος αμυντικός από την άλλη, έχει --αν δεν κάνω λάθος-- στο παλμαρέ του ένα καταπληκτικό μακρινό γέμισμα-ασίστ στον Ποντένσε, ενώ δεν αντιμετώπισε μεγάλα προβλήματα από τους παίκτες του Λεβαδειακού.

Μέτρια εμφάνιση από τα εξτρέμ μας. Εξηγούμαι: δεν είναι ότι ήταν τραγικά κακοί ή ότι είναι αδιάφοροι. Απλά, και από τους δύο, ο Ολυμπιακός περιμένει περισσότερα. Ο Λάζαρος, πάντως, έχει και την δικαιολογία της επιστροφής του, μετά από ένα μεγάλο διάστημα αποχής. Ο Ποντένσε, από την άλλη, εξακολουθεί να δείχνει ανίκανος να ολοκληρώσει σωστά μια φάση, είτε είναι να σουτάρει, να κάνει πάσα, να βγάλει σέντρα. Παραμένει ένας μόνιμος πονοκέφαλος για τους αντίπαλους: η ταχύτητα με την οποία κουβαλάει την μπάλα και η ντρίμπλα του δεν αφήνει κανένα περιθώρια για τον υποτιμήσουν οι αντίπαλοι και να χαλαρώσουν την επιτήρησή του (και για να μην πηγαίνουμε μακριά, εκεί πέρσι είχες τον δαιμόνιο Σεμπά...). Ο Ολυμπιακός, όμως, περιμένει περισσότερα από ένα βαρύ του χαρτί, όπως ο Ποντένσε. Τα στατιστικά του σε γκολ και ασίστ παραμένουν τραγικά φτωχά για έναν παίκτη από αυτούς που, θεωρητικά, αποκτήθηκαν για να κάνουν τη διαφορά (πόσο μάλλον που ο φετινός Ολυμπιακός δεν παίρνει εύκολα γκολ ούτε από τους καθαρόαιμους κεντρικούς επιθετικούς του). Και ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι δεν κάνει σωστά τελειώματα...

Λίγα πράγματα από τις αλλαγές (που, για να λέμε του στραβού το δίκιο, έγιναν λίγο καθυστερημένα): ο Μασούρας μπαίνει για περίπου είκοσι λεπτά (στη θέση του Λάζαρου) και προλαβαίνει να αποδείξει ότι είναι ταχύτατος (με μια εντυπωσιακή κούρσα), ενώ κάνει ένα πολύ καλό σουτ που αποκρούει ο αντίπαλος τερματοφύλακας (και πολύ κρίμα, γιατί το γκολ θα ήταν μια καλή ένεση ψυχολογίας, ενόψει της πολύ δύσκολης συνέχειας). Ο Νάτχο μπαίνει για ένα δεκάλεπτο, στη θέση του Φορτούνη, και δεν προλαβαίνει να κάνει κάτι το ιδιαίτερο (μοιράζοντας, πάντως, σωστά και με ψυχραιμία τη μπάλα, όσες φορές πέρασε από τα πόδια του), ενώ ο Χασάν μπαίνει στις καθυστερήσεις (για να ψηθεί, μάλλον) και, προφανώς, δεν προλαβαίνει να κάνει τίποτα (κάποιος κακεντρεχής, πάντως, θα σημείωνε ότι δύο φορές που χρειάστηκε να σπριντάρει για να διεκδικήσει τη μπάλα, είχε την επιτάχυνση που θα έχω εγώ στα εξήντα μου, αν πάθει πρόβλημα το γόνατό μου).

Λίγα ακόμα: ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος στην επίθεση, παρά στην άμυνα. Ο Λεβαδειακός δεν πρόλαβε --και να ήθελε-- να κλειστεί, αφού βρέθηκε με το καλημέρα πίσω στο σκορ. Στην πραγματικότητα, πάντως, ξεμύτισε (ή, έστω, πέρασε μπροστά συστηματικά) το τελευταίο μισάωρο, στο οποίο οι παίκτες μας δεν έδειχναν ιδιαίτερα συγκεντρωμένοι. Σε εκείνο το διάστημα, οι (αμυντικές) αλληλοκαλύψεις φάνηκαν για μια ακόμα φορά προβληματικές (χωρίς να μπορώ, πάντως, να καταλάβω, ποιοι παίκτες έφταιγαν σε κάθε φάση). Επίσης (το δεδομένο): εξακολουθούμε να χάνουμε ευκαιρίες με όλους τους πιθανούς τρόπους: από λάθος του παίκτη μας, από τύχη του αντιπάλου, για λίγα εκατοστά, για πέντε μέτρα, για, για για... Ο Λεβαδειακός δεν είναι αντίπαλος με αυξημένο βαθμό δυσκολίας (όχι ότι δεν έχουμε χάσει, φέτος, τέτοιους βαθμούς): στη συνέχεια, πάντως, θα πρέπει να φανούμε πιο αποτελεσματικοί (και δεν διεκδικώ δάφνες σοφίας που είπα το αυτονόητο).

Λίγα λόγια για τον Σολδάνο: όλες οι μεταγραφές είναι ένα στοίχημα. Θεωρώ, πάντως, ότι η απόκτηση ενός (σχετικά) νεαρού Αργεντίνου, ο οποίος περνά για πρώτη φορά τον Ατλαντικό, και, μάλιστα, στη χειμερινή περίοδο, ενώ εμείς καιγόμαστε για άμεση συμμετοχή, αυξάνει το ρίσκο. Ο Μπορέλι και ο Μπελούτσι είναι δύο παίκτες που, ενώ, συνολικά, έδειξαν πολλά πράγματα στην Ελλάδα (όσο, τέλος πάντων, πρόλαβε ο Μπελούτσι) το πρώτο εξάμηνο που αποκτήθηκαν δεν έδειξαν τίποτα. Με τον Χασάν να έχω σταματήσει να τον υπολογίζω ως επιθετικό που μπορεί να βοηθήσει στα δύσκολα (και δεν θα σταθώ στα υπερβολικά σημαντικά γκολ με Άρη και --νομίζω-- Πανιώνιο, αλλά στα δεκάδες τραγικά του τελειώματα και την έλλειψη ταχύτητας), μακάρι ο Αργεντίνος να μας βγει...

Τελευταία παράγραφος για τους αφανείς ήρωες: ο Μαρτίνς δουλεύει και αυτό φαίνεται. Ακόμα και μετά το διάλειμμα των διακοπών, ο Ολυμπιακός έκανε ένα (κακό) ποδαρικό με την Ξάνθη, αλλά στον αμέσως επόμενο αγώνα φάνηκε έτοιμος, και στην ίδια (καλή) φόρμα, με την οποία χαιρέτησε το 2018. Και για να μην ξεχνιόμαστε: ο Μαρτίνς (μια παράξενη επιλογή) ήταν επιλογή της διοίκησης. Τα εύσημα, λοιπόν, και εκεί.