Συμπτώσεις: Τίτλοι και γύροι θριάμβου την ίδια ημερομηνία

Πριν από 48 ακριβώς χρόνια, τον Φλεβάρη του 1972, πρωτοκυκλοφόρησε το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του διάσημου συγγραφέα Arthur Koestler με τίτλο Roots of Coincidence. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας προσπαθούσε να πείσει ότι η υπόθεση των συμπτώσεων έχει μια ροή, που είναι κάτι περισσότερο από απλές τυχαιότητες. Το βιβλίο προκάλεσε αντιδράσεις. Κάποιες ήπιες κριτικές το κατηγόρησαν ως βουτιά σε μια εύκολη παραψυχολογία, ενώ κάποιες άλλες, οξύτερες, το κατηγόρησαν ως ψευδοεπιστημονικοφανές. 

Του Θεολόγου Μιχαηλίδη

Ωστόσο είναι κάποιες φορές που η τύχη και οι συμπτώσεις παίζουν πολύ περίεργα παιχνίδια, που δεν τα ξεχνάς εύκολα. Με αφορμή το βιβλίο αυτό, θα μιλήσω για μια σχέση συμπτώσεων στην ιστορία του Ολυμπιακού και συγκεκριμένα στη σχέση μίας και της ίδιας συγκεκριμένης ημερομηνίας με κάποια ίδια συγκεκριμένα περιστατικά. Η ημερομηνία αυτή είναι η 18η Ιουνίου και τα περιστατικά είναι οι γύροι θριάμβου για κάποιες κατακτήσεις τίτλων του Ολυμπιακού. Ας μιλήσουμε πιο αναλυτικά για τις συμπτώσεις αυτές και τις ιστορίες που κρύβουν, οι οποίες, πέραν των άλλων, αποδεικνύουν και κάτι άλλο: πόσο απαιτητικός και δύσκολος είναι ο λαός του Ολυμπιακού:

18.6.1966: Ο ΓΥΡΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΥ, ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ 

Την 18/6/1966, ο Ολυμπιακός κατέκτησε με διαφορά ενός βαθμού από τον ΠΑΟ το πρωτάθλημα Ελλάδας. Ήταν ένα από τα δυσκολότερα πρωταθλήματα της ιστορίας του, που κατακτήθηκε την τελευταία αγωνιστική, μετά από την νίκη της ομάδας 3-0 στο Καραϊσκάκη επί του Απόλλωνα Αθηνών, όπως ονομαζόταν τότε ο Απόλλων Σμύρνης. 

Έχω γράψει και άλλες φορές για το πόσο σημαντικό και πολυπόθητο για όλους στον Ολυμπιακό ήταν το εν λόγω πρωτάθλημα, αφού κατακτήθηκε μετά από μια εξαετία αποτυχιών και με αυτό τερματίστηκε η μονοκρατορία του ΠΑΟ από την καθιέρωση της Εθνικής Κατηγορίας, στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1960. Η λαχτάρα του κόσμου της ομάδας για το πρωτάθλημα αυτό ήταν απερίγραπτη. Μόνο η κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1997, μετά την περίοδο των πέτρινων χρόνων, θα μπορούσε ίσως να συγκριθεί μαζί της. 

Μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1966, ο λαός του Ολυμπιακού ξέσπασε. Βλέπετε από εκεί που ήταν μαθημένος όλη τη δεκαετία του 1950 στο πολύχρονο και διαρκές μονοπώλιο των πρωταθλημάτων, βρέθηκε να κάνει υπομονή τόσα χρόνια και να βλέπει την πλάτη άλλων. Το τι έγινε σε όλη την Ελλάδα το 1966 και μάλιστα επί πολλές μέρες είναι αδύνατο να αποτυπωθεί εγγράφως. 

Φυσικά είναι αδύνατο να αποτυπωθεί γραπτά και το τι έγινε στο γήπεδο αμέσως μετά το τελευταίο σφύριγμα της λήξης του τελευταίου αγώνα. Ο κόσμος που είχε κατακλύσει τις εξέδρες, μέσα σε έξαλλη χαρά, μπήκε μέσα στο γήπεδο, χόρευε, πηδούσε, σκαρφάλωνε στα γκολ-ποστ, έτρωγε το χορτάρι, κυνηγούσε να αγκαλιάσει και να σηκώσει στα χέρια τους παίκτες. Και όχι μόνον ο απλός κόσμος. Ο Γουλανδρής, ο οποίος τότε δεν ήταν ακόμη Πρόεδρος, ούτε στη διοίκηση της ομάδας, αλλά μόνον επιφανής οπαδός της, φίλαγε όποιον έβρισκε μπροστά του, ενώ ήθελε μόνος του να σηκώσει τον Γιούτσο στα χέρια. 

Ο γύρος του θριάμβου, που επακολούθησε, ήταν μια πραγματική αποθέωση, αν και κάθε τόσο διακοπτόταν από τους οπαδούς, που ήθελαν ο γύρος να γίνει με τους παίκτες να μην πατάνε στο έδαφος, αλλά να βρίσκονται στον αέρα, στα χέρια των φιλάθλων, που θα τους περιέφεραν αυτοί στο γήπεδο, ως ελάχιστο δείγμα λατρείας. Όλοι οι παίκτες μετατράπηκαν σε κινούμενους στόχους με τον αρχηγό Πολυχρονίου, και τον κανονιέρη Σιδέρη να είναι οι μεγαλύτεροι. 

Την ίδια αν όχι μεγαλύτερη αποθέωση και λατρεία γνώρισε βέβαια και ο αρχιτέκτονας της κατάκτησης του τίτλου Μπούκοβι, στη πρώτη του κανονική χρονιά στον Ολυμπιακό. Με τον Ούγγρο βέβαια ο κόσμος ήταν κάπως πιο προσεκτικός στις εκδηλώσεις, λόγω σεβασμού και ηλικίας. 

Οι πάντες, παίκτες, όλη η προπονητική ομάδα, η διοίκηση και οι οπαδοί ήταν από περιχαρείς έως αλλόφρονες. 

Ο τίτλος αυτός έσβησε από την μνήμη κάθε πικρή ανάμνηση της σεζόν 1965/66. Και δεν ήταν λίγες. Η ντροπιαστική ήττα από τον Πανιώνιο 1-4 μέσα στο Καραϊσκάκη στον πρώτο γύρο και η εντελώς απροσδόκητη ήττα 1-0 στον Βόλο από την καταδικασμένη σε υποβιβασμό Νίκη προς το τέλος του πρωταθλήματος, που παρά λίγο να σταθεί μοιραία, υπήρξαν αποτελέσματα γκέλες-βόμβες, που έκαναν τους οπαδούς του Ολυμπιακού να παραμιλάνε από τη στενοχώρια τους. Παρ' όλα αυτά, το πρωτάθλημα και ο τρόπος που κατακτήθηκε εκείνη τη σεζόν διέγραψε αυτές τις εξευτελιστικές επί μέρους ήττες όπως το σφουγγάρι την κιμωλία του πίνακα. 

Την 18/6/1966 στο Καραϊσκάκη ο γύρος του θριάμβου των πρωταθλητών μέσα σε απέραντη χαρά και τεράστιο ενθουσιασμό (πανζουρλισμό θα έλεγα) έδινε το σύνθημα για παρατεταμένα επινίκια της κατάκτησης του τίτλου.

18.6.1967: Ο ΓΥΡΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΥ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ

Κατά σύμπτωση και την επόμενη σεζόν την ίδια ημερομηνία (18/6/1967) έγινε ο τελευταίος αγώνας του Ολυμπιακού, για την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος. Αντίπαλος ο Εθνικός Πειραιώς. Αυτή τη φορά δεν κρινόταν τίποτε σε εκείνο το παιχνίδι, παρά μόνο η θέση του πρώτου σκόρερ του πρωταθλήματος με τον Σιδέρη να είναι υποψήφιος για τη συγκεκριμένη διάκριση. Ο Ολυμπιακός του Μπούκοβι είχε ήδη κατακτήσει και πάλι, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, το πρωτάθλημα.

Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο ήταν μεν γιορταστική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να συγκριθεί με την αντίστοιχη της προηγούμενης χρονιάς. Ο κόσμος μπορεί να ήταν αρκετός, αλλά ήταν πολύ λιγότερος και λιγότερο ενθουσιώδης σε σύγκριση με το 1967. 

Πολλοί είχαν επηρεαστεί από το γεγονός ότι η κατάκτηση του πρωταθλήματος είχε μεν οριστικοποιηθεί την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά όχι με τον τρόπο που ήθελαν οι απαιτητικοί φίλαθλοι του Ολυμπιακού. Ο Ολυμπιακός δεν είχε καταφέρει να νικήσει στο Καραϊσκάκη την βασική διεκδικήτρια του τίτλου ΑΕΚ. 

Είχε φέρει ισοπαλία 1-1, με την οποία διατήρησε τη βαθμολογική διαφορά από την ΑΕΚ και είχε εξασφαλίσει τον τίτλο. Ωστόσο οι απαιτητικοί φίλαθλοι του Ολυμπιακού είχαν «κρυώσει», καθώς ήθελαν να κερδίσει ο Ολυμπιακός τους πάντες και κυρίως την βασική του ανταγωνίστρια εκείνη την περίοδο την ΑΕΚ (από την οποία, σημειωτέον, είχαμε χάσει στον πρώτο γύρο) και να αποδείξει με τον τρόπο αυτό αναμφισβήτητα, περίτρανα και ολοκληρωμένα την εμφανή ανωτερότητα του.

Ο αγώνας με τον Εθνικό ήταν για μεγάλο διάστημα ένας μονόλογος του Ολυμπιακού, που προηγήθηκε 3-0 και διατηρούσε το σκορ αυτό μέχρι το 79΄ δηλαδή ένδεκα λεπτά πριν από την λήξη του αγώνα. Από εκείνο το σημείο όμως και έπειτα ήρθαν τα πάνω κάτω. Μέσα στο πολύ μικρό διάστημα, που είχε απομείνει ο Εθνικός ισοφάρισε σε 3-3 (!). Μάλιστα παρά λίγο και να κερδίσει, ολοκληρώνοντας την ανατροπή, αφού στα τελευταία δευτερόλεπτα του ματς έχασε πολύ μεγάλη ευκαιρία για τέταρτο γκολ. 

Ο αγώνας τελείωσε τελικά ισόπαλος 3-3 και ο Σιδέρης πέτυχε τον στόχο του, αφού με τα δύο γκολ που σημείωσε, αναδείχθηκε σε πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος. 

Παρ' όλα αυτά, η στάση του κόσμου απέναντι στους παίκτες της πρωταθλήτριας ομάδας μας δεν είχε καμία σχέση με την αντίστοιχη μέρα του προηγούμενου έτους, στο ίδιο γήπεδο, για την ίδια αγωνιστική, όταν ο Ολυμπιακός είχε πάρει πάλι το πρωτάθλημα.

Παρατεταμένες και έντονες αποδοκιμασίες από τους οπαδούς του Ολυμπιακού προς την ομάδα τους ακολούθησαν μετά το σφύριγμα της λήξης του αγώνα. Ο κόσμος θεώρησε απαράδεκτη την τροπή που πήρε ο αγώνας και τη μετατροπή του άνετου θριάμβου σε μια μειωτική ισοπαλία, κι αυτή με το ζόρι. 

Κατά την κρίση και την πεποίθηση του κόσμου, ανεξάρτητα από το αν το ματς ήταν αδιάφορο βαθμολογικά, ο Ολυμπιακός ήταν υποχρεωμένος να νικήσει στο τελευταίο αγώνα της σεζόν, μπροστά στο κοινό του. Πάνω από όλα δεν επιτρεπόταν να μην κερδίσει (όχι μόνο τον Εθνικό, αλλά και οποιαδήποτε ομάδα) όταν είχε προηγηθεί 3-0 και ιδιαίτερα εφόσον είχε απομείνει τόσο λίγος χρόνος για την λήξη του αγώνα. 

Το περισσότερο κράξιμο από όλους τους παίκτες το έφαγε ο τερματοφύλακας Φρονιμίδης, ο οποίος είχε πολύ κακή απόδοση. Ο ίδιος δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι έπαιζε τραυματισμένος. Αυτές οι αποδοκιμασίες πρέπει να έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αιφνιδιαστική απόφαση του να μην ξαναπαίξει στον Ολυμπιακό και να εγκαταλείψει απροσδόκητα το ποδόσφαιρο.

Κανονικά μετά τη λήξη του αγώνα με τον Εθνικό, θα έπρεπε να ακολουθήσει ο γύρος του θριάμβου για το πρωτάθλημα, όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί. Οι φίλαθλοι όμως συνέχισαν τις αποδοκιμασίες. Οπαδοί, παίκτες και παράγοντες της ομάδας ήταν όλοι εκνευρισμένοι και απογοητευμένοι για διαφορετικούς λόγους.

Μετά από τον συγκεκριμένο αγώνα, την απίθανη εξέλιξή του και αυτά που ακολούθησαν κανείς πλέον δεν είχε διάθεση για πανηγύρια και χαρές για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. 

Έτσι ο αναμενόμενος γύρος του θριάμβου φάνηκε σε όλους ανέφικτος. Μπορεί να ήταν κάτι αιφνιδιαστικό και απροσδόκητο, πλην όμως κάτω από τις συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί ήταν αναπόφευκτο. Γύρος θριάμβου λοιπόν δεν έγινε εκείνη την μέρα. Οι παίκτες αποχώρησαν κατηφείς και οι φίλαθλοι το ίδιο. Πρέπει να ήταν ο μόνος τίτλος πρωταθλήματος του Ολυμπιακού, αλλά και οποιασδήποτε ελληνικής ομάδας στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, που δεν πανηγυρίστηκε. Η Αθλητική Ηχώ έγραψε την επόμενη μέρα στο πρωτοσέλιδο της: Οι «ολυμπιακοί πικράθηκαν και ο γύρος του θριάμβου ματαιώθηκε».

Έτσι το δεύτερο και τελευταίο πρωτάθλημα του Μπούκοβι δεν συνοδεύτηκε από γύρο θριάμβου. Ο Ούγγρος αναμορφωτής της ομάδας δεν αξιώθηκε να χαρεί την ομάδα του να πανηγυρίζει τον δεύτερο συνεχόμενο τίτλο της. Αλλά και όλοι εκείνοι οι σπουδαίοι παίκτες μιας πραγματικά σπουδαίας ομάδας έχασαν την ευκαιρία να πανηγυρίσουν μαζί με τους οπαδούς της ομάδας ένα πρωτάθλημα, που για όλους σχεδόν αποδείχθηκε το τελευταίο της μεγάλης καριέρας τους. Πράγματι από όλους τους παίκτες του 1967 μόνον οι Γιούτσος και Γκαϊτατζής θα ξανάπαιρναν στο μέλλον πρωτάθλημα (1973). 

Σπουδαία επιτεύγματα της χρονιάς εκείνης ξεχάστηκαν και δεν τιμήθηκαν από τους οπαδούς του Ολυμπιακού που έκραζαν. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το αξέχαστο σερί των 11 πρώτων αγωνιστικών με τις 11 συνεχόμενες νίκες (11x3= 33 βαθμοί) ένα ασύλληπτο ρεκόρ, που έσπασε επί Σίλβα πολλές δεκαετίες αργότερα, ή τον μεγαλειώδη θρίαμβο επί του ΠΑΟ με 4-0 με τα τρία γκολ του Σιδέρη;

Το κοντράστ μεταξύ των δύο γεγονότων που έγιναν με διαφορά μόλις ενός έτους είναι πράγματι εντυπωσιακό. Ίδια ημερομηνία, ίδια περίπτωση (γύρος θριάμβου) και ίδιο γεγονός (κατάκτηση πρωταθλήματος), ίδια αγωνιστική, ίδιοι παίκτες, ίδια ομάδα, ίδιος προπονητής, ίδια διοίκηση, ίδιος κόσμος και όμως όλα τόσα διαφορετικά (μέρα με νύχτα) μέσα σε ένα χρόνο.

Οι ήρωες έγιναν ρόμπες, οι επευφημίες και οι ζητωκραυγές έγιναν κραξίματα και αποδοκιμασίες, η χαρά έγινε οργή και κατήφεια, ο ενθουσιασμός έγινε εκνευρισμός, η επιτυχία και το κατόρθωμα έμοιαζαν με αποτυχία.

Ο κόσμος του Ολυμπιακού ήταν ανέκαθεν απαιτητικός και υπερήφανος. Ασφαλώς και η εξέλιξη του προαναφερόμενου αγώνα με τον Εθνικό ήταν ασυνήθιστα άσχημη για τον Ολυμπιακό, αυτόν που ανέκαθεν ήξεραν, αλλά και ιδιαίτερα για τον εξαιρετικά αγωνιστικό Ολυμπιακό του Μπούκοβι. Τα πράγματα που, με δυσάρεστη έκπληξη, παρατήρησαν στο τέλος του αγώνα, δηλαδή η έλλειψη μαχητικού πνεύματος, η απουσία αντίδρασης, το νωχελικό και αδιάφορο ή και παθητικό παίξιμο της ομάδας, πράγματα ασύμβατα με τον Ολυμπιακό, τους εξόργισαν. Θεώρησαν την εξέλιξη του ματς ως πρωτοφανώς ντροπιαστική για τον Ολυμπιακό. Πίστευαν ότι η σεζόν έπρεπε να κλείσει οπωσδήποτε αντάξια του συλλόγου, όπως άρμοζε στον Ολυμπιακό, δηλαδή με νίκη και θετικές εντυπώσεις. 

Θέμα κορεσμού για παίκτες ή οπαδούς δεν υπήρχε, αφού αυτό ήταν το δεύτερο μόλις πρωτάθλημα στη σειρά που κατακτούσε η ομάδα. Από την άλλη βέβαια τόσο οι οπαδοί όσο και παίκτες μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1966, που υπήρξε ο κύριος στόχος, ήταν φυσικό να έχουν κάπως «ξεχαρμανιάσει». 

Πάντως η ανταπόκριση-προσέλευση των οπαδών του Ολυμπιακού στο γήπεδο είχε παραμείνει σχεδόν η ίδια. 27.500 ήταν ο μέσος όρος εισιτηρίων στο Καραϊσκάκη την περίοδο 1966/67, έναντι αντίστοιχου μέσου όρου 27.700 της περιόδου 1965/66. 

Η εφημερίδα Έθνος την επόμενη μέρα απέδωσε την εξέλιξη του ματς αλλά και τα γεγονότα που ακολούθησαν σε «καθαρώς ψυχολογικούς λόγους» και των δύο πλευρών: φιλάθλων και ποδοσφαιριστών.

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η αντίδραση του κόσμου ήταν αυθόρμητη. Τότε ο λαός του Ολυμπιακού δεν είχε καθοδηγητές, που, αν υπήρχαν, θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποσοβήσουν τη συγκεκριμένη εξέλιξη. 

Ωστόσο και σε κάθε περίπτωση ο κόσμος θα έπρεπε να τιθασεύσει τις αντιδράσεις του, να δώσει τόπο στην οργή και να συγχωρέσει όσα έγιναν στον συγκεκριμένο αγώνα. Το πρωτάθλημα είναι μια μεγάλη πορεία και επίπονη διαδρομή πολλών αγώνων. Δεν ήταν λοιπόν σωστό η επιτυχία της ομάδας του 1967 να αντιμετωπιστεί στο τέλος τόσο αρνητικά, ιδιαίτερα τη στιγμή που η πορεία της ομάδας μέσα στη σεζόν υπήρξε απόλυτα επιτυχημένη. Τη στιγμή που φτάνει στο τέρμα της μια τόσο επιτυχημένη διαδρομή, αξίζει η επιβράβευσή της. 

Συνεπώς ο εορτασμός του πρωταθλήματος του 1967 άξιζε και έπρεπε να συνοδεύεται από πανηγυρισμούς και φυσικά τον καθιερωμένο γύρο του θριάμβου. Όσοι έκραξαν την ομάδα την 18/6/1967 φάνηκαν άδικοι και αχάριστοι απέναντι στην ομάδα που πήρε το πρωτάθλημα. 

Μου έρχεται στο μυαλό το 1998, τότε που κόσμος της ομάδας στη φιέστα της τελευταίας αγωνιστικής, αν και περίμενε νίκη με πολλά γκολ, τελικά είδε την ομάδα του να υφίσταται μια απρόσμενη και όχι πολύ κολακευτική ήττα μέσα στο Καραϊσκάκη από τη Βέροια. Παρ' όλα αυτά, οι οπαδοί αντέδρασαν πολύ πιο σωστά και πιο ώριμα. Επιδοκίμασαν και χειροκρότησαν την ηττημένη ομάδα τους και αξίωσαν τον γύρο θριάμβου, που Ολυμπιακός έκανε, παρά την ήττα. 

Ωστόσο πιστεύω ότι ένα σαφώς μικρότερο (σε σχέση με τους οπαδούς) μερίδιο ευθύνης για την μη πραγματοποίηση γύρου θριάμβου την 18/6/1967 έχουν και οι παίκτες. Θα μπορούσαν παρά τις αποδοκιμασίες να προσπαθήσουν ή και να επιμείνουν να κάνουν γύρο θριάμβου. Και θεωρώ ότι τότε όλα θα μπορούσαν να άλλαζαν. 

18.6.1975: Ο ΓΥΡΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΥ, ΠΟΥ ΠΑΡΑ ΛΙΓΟ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ, ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΕΓΙΝΕ

Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος το 1975 στο Καραϊσκάκη όταν ο Ολυμπιακός είχε νικήσει τον ΠΑΟ 1-0 με γκολ του Δαβουρλή, αλλά οι ερυθρόλευκοι οπαδοί αποδοκίμαζαν έντονα τους παίκτες, επειδή δεν φιλοδώρησαν τον ελλιπή ΠΑΟ με πολλά γκολ, όπως ήθελαν και περίμεναν. 

Παρεμπιπτόντως ήταν και ένας ιστορικός τελικός, αφού υπήρξε ο τελευταίος που σφύριξε ξένος διαιτητής, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πολλών δεκαετιών μέχρι πολύ πρόσφατα, στις μέρες μας, όταν και επέστρεψε το φαινόμενο μετάκλησης των ξένων διαιτητών.

Μετά τη λήξη του αγώνα, οι παίκτες του Ολυμπιακού δίσταζαν να κάνουν γύρο θριάμβου για την κατάκτηση του Κυπέλλου επειδή φοβόντουσαν ότι αν το επιχειρούσαν θα τους έκραζαν ακόμη περισσότερο οι φίλαθλοι της ομάδας τους. Τελικά όμως με μπροστάρη τον Γκλέζο (έχω ξαναγράψει, με λεπτομέρειες για τη στάση του εκείνο την συγκεκριμένο βράδυ) ξεκίνησαν τον γύρο και γρήγορα οι αποδοκιμασίες μετατράπηκαν σε επευφημίες και χειροκροτήματα.

Και αυτό ήταν το σωστό αφού μέχρι να φτάσει στον τελικό η ομάδα είχε μια πολύ επιτυχημένη διαδρομή στο Κύπελλο, συντρίβοντας μεταξύ άλλων στον ημιτελικό 4-0 τον ΠΑΟΚ, που εκείνη την εποχή είχε την καλύτερη ομάδα της ιστορίας του.

Η ημερομηνία και εκείνου του τελικού, με τον εν λόγω περιπετειώδη γύρο του θριάμβου, ήταν η 18.6.1975. 

Καμιά φορά οι συμπτώσεις σε τρελαίνουν.