Διπλό μέσα στην Τούμπα

Είναι από τις φορές που ειλικρινά δεν ξέρω τι να γράψω. Ας ξεκινήσω, λοιπόν, με το σημαντικότερο: είναι καταπληκτικό να σε διαψεύδει τόσο πολύ η πραγματικότητα. Στο δικό μου μυαλό, ο Ολυμπιακός είχε να ανέβει έναν Γολγοθά: με παίκτες κουρασμένους σωματικά και ψυχικά, μετά την υπερπροσπάθεια και το κακό αποτέλεσμα απέναντι στην Άρσεναλ, με έναν αντίπαλο ξεκούραστο και ένα γήπεδο να βράζει, δεν έβλεπα τον τρόπο που ο Ολυμπιακός θα έπαιρνε τη νίκη (για την ακρίβεια, θεωρούσα την ισοπαλία ένα τέλειο αποτέλεσμα -- και εκεί με επανάφερε στην πραγματικότητα ο Tersο, λέγοντας --το αυτονόητο-- πως τέλειο αποτέλεσμα είναι μόνο η νίκη).

Του Dr. Jekyll

Ο περσινός ΠΑΟΚ, και σε αντίθεση με όσα έχουμε διαβάσει, ήταν μια κυνική ομάδα, η οποία είχε ελάχιστα καλά παιχνίδια μέσα στη χρονιά. Η επιβλητική νίκη στο περσινό ντέρμπι ήταν η μοναδική ευκαιρία για την προπαγάνδα που ήθελε τον ΠΑΟΚ υπερομάδα: το ντέρμπι της Τούμπας, το μοναδικό παιχνίδι που ο ΠΑΟΚ έπαιξε πραγματικά καλά (και σίγουρα πολύ καλύτερα από εμάς), ήταν το τέλειο άλλοθι για να στηριχθεί το αφήγημα μιας καταπληκτικής ομάδας (παρότι η διαφορά των δύο ομάδων στο 0-1 του πρώτου γύρου ήταν μεγαλύτερη από αυτή στο καθαρό σκορ 3-1 -- και ας μη γίνει αναφορά και σύγκριση για τις ευρωπαϊκές εμφανίσεις των δύο ομάδων).

Ο Μαρτίνς μαθαίνει (και αυτό ήταν ένα από τα ζητούμενα αυτής της χρονιάς). Ο περσινός Ολυμπιακός, καλύτερος --όπως το βλέπω-- στην κυκλοφορία της μπάλας και πιο επιθετικός, κατέβηκε με φουλ επιθετικούς προσανατολισμούς στην Τούμπα και έχασε το παιχνίδι πριν καλά καλά ξεκινήσει. Ο φετινός Ολυμπιακός ανέβηκε στην Τούμπα για να μη χάσει (και ακριβώς το ίδιο έκανε και με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ). Χθες έφυγε νικητής και στο ΟΑΚΑ ήρθε ισόπαλος, με αρκετούς οπαδούς να θεωρούν ότι αντιμετώπισε φοβικά το παιχνίδι. Αυτή είναι και η πραγματικότητα: αν και σε όλο τον πλανήτη στον πρωταθλητισμό κρίνεσαι από το αποτέλεσμα, στην Ελλάδα αυτό συμβαίνει στο πολλαπλάσιο.

Ο Ολυμπιακός χθες είχε πρωταγωνιστές: ο Τσιμίκας από το ξεκίνημα της ατέλειωτης αυτής σεζόν (μέσα Ιουλίου) είναι σταθερά στους διακριθέντες. Χθες είναι η πρώτη φορά που με προσωπική ενέργεια καθάρισε ντέρμπι. Ας το ξαναπούμε: για τους πολλούς, το μεγάλο όπλο του Τσιμίκα είναι οι επιθετικές ενέργειες. Στα δικά μου μάτια, ξεκινάει από την καταπληκτική άμυνα που παίζει (και γι’ αυτό είναι ένας ολοκληρωμένος παίκτης, και γι’ αυτό πρέπει, πριν το φαινομενικά αναπόφευκτο της αποχώρησής του, να γίνει μια τέτοια οικονομική προσφορά που να τον βάλει σε σκέψεις για το αν και πότε θέλει να φύγει -- και ας το έχουμε δεδομένο: αν τελικά αποχωρήσει, δεν υπάρχει περίπτωση να βρούμε ισάξιο αντικαταστάτη).

Πολύ καλή απόδοση από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο: σοβαρός ο Σεμέδο (και αυτό αρκεί για να κάνει την διαφορά), ψύχραιμος και σταθερός ο Μπα. Κατάθεση ψυχής από την τριάδα του κέντρου (και από όλη την ομάδα για να είμαστε δίκαιοι): Καμάρα, Γκιγιέρμε και Μπουχαλάκης κάνουν σωματική υπέρβαση και κυριαρχούν στο χώρο του κέντρου. Ο Καμαρά πιο ψηλά από όλους, ο Γκιγιέρμε να βρίσκεται παντού (και να σκουπίζει μπροστά από τα μπακ). Ανάγκη για ανάσες (πιο πολύ από τους τρεις) ο Μπουχαλάκης: ανόητα φάουλ σε επικίνδυνες θέσεις που δεν είναι μόνο θέμα έλλειψης ταχύτητας, αλλά και καθαρού μυαλού.

Σε πέρας έφεραν την αποστολή τους και οι Ομάρ, Ματιέ και Ελ Αραμπί (με τους δύο τελευταίους να έχουν και την καταπληκτική φάση που καταλήγει στο δοκάρι). Και δύο λόγια για τον --σχεδόν-- σκόρερ Ρατνζέλοβιτς. Με δεδομένη την εκρηκτικότητά του κρατά πίσω τον Γιαννούλη. Παραμένει, όμως, επιεικώς μέτριος στα αμυντικά του καθήκοντα, είτε επειδή δεν παρακολουθεί καν τις φάσεις, είτε επειδή δεν μπορεί να βοηθήσει ιδιαίτερα (προσοχή: με αυτό δεν λέω ότι ήταν κακός ή ότι στην θέση του πρέπει να αγωνίζεται ο Μασούρας -- λέω, πάντως, ότι είναι πιο χρήσιμος στις πτέρυγες από τον Λοβέρα). Και επειδή, όπως είπαμε, στο ποδόσφαιρο κρίνεσαι από το αποτέλεσμα: 90% ένα τέτοιο γύρισμα, σαν αυτό που κάνει ο Σέρβος, καταλήγει σε αποτυχία. Αν ο Γιαννούλης δεν έστελνε την μπάλα στα δίχτυα, όσοι βλέπαμε το παιχνίδι θα βρίζαμε τον Ραντζέλοβιτς που δεν άφησε την μπάλα να βγει κόρνερ…

Σωστή η αλλαγή του Χασάν στη θέση του Ελ Αραμπί, αφού χρειάζονται και ανάσες. Αν, δε, ο Χασάν κατόρθωνε να κάνει την ντρίπλα κάτω από τα πόδια του αμυντικού και σκόραρε και χθες, θα μπορούσαμε με αποδείξεις να ισχυριστούμε ότι άλλος παίκτης έφυγε το καλοκαίρι και άλλος ήρθε. Προσωπικά, θα ήθελα να έβλεπα και Φορτούνη στη θέση του Ματιέ: και για να κρατήσει μπάλα, σε ένα σημείο που, χωρίς ουσία, ο ΠΑΟΚ είχε την κατοχή και για να μην κουραστεί και άλλο ο Βαλμπουενά. Ο Μαρτίνς, προτίμησε Γκασπάρ, για να κλείσει και άλλο τους διαδρόμους, ο ΠΑΟΚ δεν κατόρθωσε ποτέ να γίνει επικίνδυνος, και ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς (για να μην ξεχνιόμαστε) πέτυχε την μεγαλύτερη νίκη εντός συνόρων με τον Πορτογάλο στο τιμόνι.

Δεν θα μπω σε διαδικασία περισσότερης ανάλυσης του αγώνα: ο κουρασμένος Ολυμπιακός νίκησε τον ΠΑΟΚ, με το μάτι των παικτών μας να γυαλίζει. Το να ψάξει κανείς να βρει αρνητικά, τα οποία σίγουρα υπάρχουν, μετά από τέτοια νίκη, και με αυτές τις συνθήκες, δεν νομίζω ότι είναι δίκαιο για την προσπάθεια της ομάδας μας. Προσωπικά, προτιμώ τα αρνητικά να τα γράφω μετά από θετικά αποτελέσματα, αλλά αυτή τη φορά θα κάνω, συνειδητά, μια εξαίρεση, όχι απλά γιατί μετά από νίκη στην έδρα του βασικού σου ανταγωνιστή για το πρωτάθλημα (και χωρίς να απειληθείς ιδιαίτερα) δεν μπορείς και να έχεις πολλά παράπονα, αλλά επειδή θεωρώ πως το πάθος των παικτών (η φώτο του Τσιμίκα μετά το γκολ είναι όλα τα λεφτά) αξίζει μόνο καλά λόγια.

Λίγα λόγια ακόμα: ο Ολυμπιακός μπαίνει με καλή ψυχολογία και αέρα πέντε βαθμών (όπως όλα δείχνουν) στα πλέι-οφ. Σε ένα μίνι πρωτάθλημα δέκα αγωνιστικών με συνεχόμενα ντέρμπι, είναι λίγο νωρίς για να πανηγυρίσουμε την επιστροφή του πρωταθλήματος στον Πειραιά. Από την άλλη, και με δεδομένη την ποιότητα των ομάδων, είναι βέβαιο ότι πλέον πρέπει να πάρουμε το πρωτάθλημα και πως οτιδήποτε άλλο είναι αποτυχία.

Και λίγο μεταφυσική για το κλείσιμο: το κάρμα είναι μια αγαπημένη έκφραση των ΠΑΟΚτσήδων όλου του πλανήτη. Το ανακάλυψαν πέρσι, μετά το παιχνίδι στο Καραϊσκάκης, και εν μέρει τους δικαιολογώ, καθώς είναι πολύ πιο εύηχο από το «κωλοφαρδία», που περιγράφει πολύ καλύτερα την πραγματικότητα εκείνου του αγώνα. Έχει πλάκα, πάντως, οι θεωρίες (όσων μέσων δεν μιλούν για σφαγή) που θέλουν να ισοφαρίζεται το κάρμα, αφού ένα αυτογκόλ έκρινε και το χθεσινό παιχνίδι, χωρίς να βλέπουν την εικόνα των δύο ομάδων. Επίσης: μέχρι και χθες, δεν ήθελα υποβιβασμό του ΠΑΟΚ (ναι, το μαζοχιστικό σύνδρομο να μην έχουν να λένε ότι δεν τους νικάμε μέσα στο γήπεδο). Μετά το χθεσινό, και όσο και αν όντως πιστεύω ότι το φτωχό ελληνικό πρωτάθλημα χρειάζεται επιτυχίες από μικρές ομάδες, εύχομαι σύντομα να βλέπουμε ντέρμπι ΠΑΟΚ εναντίον ΑΕΚ (Καλαμπακίου) και Άρη (Αβάτου).

Και επειδή μέχρι --σχεδόν-- και το τέλος προσπάθησα να κρατήσω το επίπεδο: τι πουτσιμίκαρος ήταν αυτός, βρε καρντάσια;