Αντίσταση στην προπαγάνδα των media και στον θόρυβο των (anti)social-media

Έχει περάσει κάτι παραπάνω από μια εβδομάδα από το Final-4 του Βερολίνου και πλέον μπορούμε (;) να μιλήσουμε αρκετά πιο νηφάλια και να αποτιμήσουμε πιο ψύχραιμα την πορεία και την κατάληξη και του φετινού ταξιδιού του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα. Για να μπορέσουμε όμως να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να «φιλτράρουμε» πάρα πολύ καλά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επιχειρείται να διαμορφωθεί από διάφορες --φίλιες και μη-- πλευρές.

Του RedTerso

Το βράδυ της Κυριακής (και για κάμποσες μέρες) στο στρατόπεδο των υποστηρικτών του Ολυμπικού μπορούσε να διακρίνει κανείς από προβληματισμό μέχρι γκρίνια, που έφθανε στο επίπεδο του αναθέματος προς την ομάδα. Και σε αυτό συντέλεσε, προφανώς και καθοριστικά, η κατάκτηση της ευρωλίγκας από το σιχαμένο σωματείο. Αυτή η κατάκτηση συνοδεύτηκε από τεράστιες ποσότητες προπαγάνδας από τα media που βρίσκονται υπό την πράσινη επιρροή (για να το θέσουμε κομψά). Η προπαγάνδα αυτή δεν αντιμετωπίστηκε με ψύχραιμο τρόπο από τον κόσμο της ομάδας, με συνέπεια κάμποσοι να στραφούν κατά της διοίκησης, των παιχτών και του προπονητή κυρίως στοn θαυμαστό κόσμο των social media.

Ας κάνουμε την υπόθεση εργασίας, ότι την κούπα δεν την είχε κατακτήσει ο βάζελος, αλλά η Ρεάλ ή η Φενέρ. Ποιο πόρισμα θα βγάζαμε σε σχέση με τη φετινή πορεία της ομάδας στην κορυφαία διοργάνωση; Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι θα τη χαρακτηρίζαμε επιτυχημένη, λαμβάνοντας υπόψη τις καλοκαιρινές αστοχίες και αποχωρήσεις, την κατάσταση που διαμορφώθηκε μέσα στη χρονιά, αλλά και την πορεία της ομάδας μέχρι το τέλος της διαδρομής. Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω στον Νοέμβρη, οι περισσότεροι θα έλεγαν ότι οριακά θα προλαβαίναμε τα play-in. Ούτε συζήτηση για play-off και Final-4. Και όμως, ο Ολυμπιακός έκανε ένα σοβαρό ντεμαράζ στον δεύτερο γύρο και με τις κατάλληλες διορθωτικές κινήσεις (που συναποφάσισαν η διοίκηση με τον κόουτς) όχι μόνο πλασαρίστηκε στις 6 πρώτες ομάδες της κατάταξης και έφθασε στη διαδικασία των play-off, αλλά κατάφερε να κάνει το, μέχρι πρότινος ακατόρθωτο, και να αποκλείσει την Μπαρτσελόνα σε πέμπτο παιχνίδι στην έδρα της σπάζοντας μια τρομερή παράδοση (το ίδιο βράδυ το έκανε και η Φενέρ απέναντι στη Μονακό) 19 σειρών play-off, όπου το τελευταίο παιχνίδι το κέρδιζε η γηπεδούχος ομάδα. Μάλιστα ο Ολυμπιακός έγινε η πρώτη ομάδα που κερδίζει πέντε προκρίσεις σε πέμπτο καθοριστικό αγώνα play-off. Ας το κρατήσουμε αυτό σε σχέση με την κουβέντα περί loser χαρακτήρα της ομάδας.

Ας συνεχίσουμε από αυτό το σημείο. Πολλοί, εκ των υστέρων (μετά την Κυριακή το βράδυ και τον τελικό και όχι απαραίτητα μετά τον χαμένο ημιτελικό της Παρασκευής), άρχισαν να αναπαράγουν αυτό που εμφατικά ξεκίνησε προπαγανδιστικά να παρουσιάζεται: Ο Ολυμπιακός χάνει σε F-4 εν αντιθέσει με τον μεγάλο αντίπαλο που κερδίζει. Προς το παρόν, αφήνω την κουβέντα για το πώς «κερδίζει» ο μεγάλος αντίπαλος. Το ποσοστό του Ολυμπιακού σε τελική φάση 4 ομάδων πράγματι δεν είναι καλό. Δεν απέχει όμως πολύ από το σύνηθες 25% κατάκτησης που έχουν οι τακτικοί θαμώνες των F-4. Αν σε αυτό συμπεριλάβουμε ότι έχει παίξει 3 τελικούς (Σαραγόσα, Μαδρίτη, Κων/πολη) σε έδρες αντιπάλων και σε κάποιες από αυτές με υποδεέστερες ομάδες, τότε μπορούμε να κρίνουμε με σχετική επιείκια το ποσοστό αυτό. Ποια F-4 θα έπρεπε να έχει κερδίσει ο Θρύλος; Το «παλιακό» Τελ-Αβίβ και το σύγχρονο «Τελ-Αβίβ» του Κάουνας. Το Βελιγράδι δεν το βλέπω με τον ίδιο τρόπο. Παρόλο που παίζαμε με πολύ κόσμο στο πλευρό μας, πρέπει να θυμηθούμε ότι παίζαμε απέναντι στην εν ενεργεία πρωταθλήτρια Ευρώπης, επιστρέφοντας σε F-4 μετά το 2017. Όσο για φέτος, καλό θα ήταν να θυμηθούμε ξανά τις κουβέντες (και τα γραπτά) του Νοέμβρη... Όσο για τον αιώνιο αντίπαλο; Στο Παρίσι ήταν η πρώτη φορά που η Ευρωλίγκα ζήτησε δημόσια συγγνώμη για διαιτητικό λάθος, ενώ στη δεκαετία του 2000, δύο F-4 πραγματοποιήθηκαν εντός Ελλάδας, ενώ εμείς ήμασταν σε κατάσταση διάλυσης. Και στα δικά μας χρόνια της ακμής (από το 2012 και μετά) δεν υπήρξε ούτε συζήτηση για να πραγματοποιηθεί η διοργάνωση εντός των τειχών.

Υπάρχει μια πολύ μεγάλη κουβέντα, που νομίζω εδράζεται σε φιλοσοφικό περισσότερο πλαίσιο. Είναι ο Ολυμπιακός, με βάση τα παραπάνω, επιτυχημένος; Αν δεχτούμε την αμερικάνικη ρήση, ότι «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα», τότε μάλλον έχουν δίκιο όσοι μιλάνε για αποτυχία στο τέλος της διαδρομής. Ο Ολυμπιακός όμως έχει καταφέρει να φτιάξει μια ομάδα που, καλώς ή κακώς, έχει θαυμαστεί μπασκετικά σε όλη την Ευρώπη. Έχει καταφέρει μάλιστα να έχει εδραιώσει τη θέση του στους κορυφαίους της διοργάνωσης σχεδόν ασηζητητί. Και αν υπάρχει ένας παράγοντας που καθιστά μια ομάδα κορυφαία, αυτός είναι η διάρκεια στον χρόνο και όχι οι εμφανίσεις-πυροτεχνήματα. Αλήθεια, θα αντάλλαζε κάποιος την παρουσία στα τρία τελευταία Final-4 με μια κατάκτηση και με τιμητικούς αποκλεισμούς στην κανονική περίοδο για τις υπόλοιπες; Νομίζω δύσκολα. Και σχεδόν σίγουρα δεν θα επέλεγε ένας Ολυμπιακός αποχή από το κορυφαίο ραντεβού για 12 χρόνια για μια κατάκτηση όπως έκανε το «φίλτατο» σωματέιο του άκτορα. Εκείνο το ρημάδι το σουτ του Γιούλ να μην είχε μπει (ή αν το δούμε διαφορετικά, αν εμείς είχαμε λειτουργήσει σε κάποιες στιγμές καλύτερα στο τέλος του τελικού, σε διάφορες στιγμές), θα μιλάγαμε πολύ διαφορετικά σήμερα.

Ας έρθουμε όμως και στο σήμερα, αφήνοντας την ιστορία. Ο βάζελος την κέρδισε την Ευρωλίγκα. Αλλά, στο δικό μου μυαλό, την αγόρασε. Και τι εννοώ; Δεν υποστηρίζω ότι δωροδοκήθηκε κάποιος αντίπαλος. Φρόντισαν όμως, με κάθε δυνατό τρόπο, να επηρεάσουν την εξέλιξη των πραγμάτων. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το διαιτητικό δίδυμο των Μπελόσεβιτς-Ντιφαλά σφύριξε 4 διαδοχικές φορές στα ματς που έκριναν την πορεία. Ούτε στα «αλησμόνητα» χρόνια της ακμής του βαρδινογιαννισμού δεν έχει υπάρξει τέτοια «ρέντα» και εύνοια για τον βάζελο. Για ρωτήστε τον Κάτας και τον Ματέο (που διαμαρτυρήθηκε μετά τον τελικό) τι έχουν να πουν, για τα κριτήρια των σφυριγμάτων και για πάμπολες αποφάσεις που πάρθηκαν από τους «γκι». Μοιάζουν τραβηγμένα σενάρια θεωρίας συνωμοσίας; Μπορεί. Για δείτε όμως το παρακάτω βιντεάκι από τον επίσημο λογαριασμό της Ευρωλίγκας και σκεφτείτε αν σας κάνουν διάφορα πράγματα εντύπωση.

Όλη η παραπάνω κουβέντα αφορά κατά βάση την Ευρωλίγκα. Οι προεκτάσεις όμως σε σχέση με την προπαγάνδα και την προσπάθεια επανάκαμψης του πράσινου καθεστώτος έχουν εφαρμογή στην εγχώρια πραγματικότητα σε ασύγκριτα μεγαλύτερο βαθμό. Εδώ είναι που υπάρχουν οι στρατιές των πρόθυμων δημοσιολογούντων της επιρροής του εθισμένου πρόεδρου του βάζελου. Εδώ είναι που το πράσινο κατεστημένο θα κάνει το παν για να χτίσει εκ νέου την παράγκα, που με κρότο γκρέμισε η προσπάθεια του «μέχρι τέλους». Εδώ είναι που υπάρχει ακόμα η σκανδαλώδης εύνοια του κράτους προς το σωματείο της αλογοτροφής, που πότε εκφράζεται με την παραχώρηση του ΟΑΚΑ, πότε με την μη τιμωρία του εθισμένου, οτιδήποτε και αν δηλώσει, όσο επικίνδυνο και αν είναι, και πότε με τις ποινές-χάδι ακόμα και για τις καταστροφές του γηπέδου τους από τους οπαδούς/υπαλλήλους/χειροκροτητές του «γαμιέται ο ποα και η 13 σας» για να μη μείνει στην ιστορία ένας ακόμα διασυρμός (όπως οι 42 πόντοι του 1977 και η 35άρα του 1996).

Όλος αυτός ο προπαγανδιστικός μηχανισμός έχει πιάσει δουλειά ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι με τις μεταγραφές του παο και βαράει υπερωρίες ήδη από το φθινόπωρο. Και αυτός ο μηχανισμός έχει στοχοποιήσει πρώτα και κύρια τον κόουτς Μπαρτζώκα (επηρεάζοντας μέχρι και τους παίχτες του βάζελου, όπως έδειξε και η ελεεινή συμπεριφορά του παπαπέτρου στο τελευταίο εγχώριο ντέρμπι, με τον σαλιάρη τον δαρσινό φυσικά να πρωτοστατεί), παίχτες του Ολυμπιακού (όπως τον Γουόκαπ λόγω της ελληνοποίησης, αλήθεια το όνομα «Νέλσον» τους λέει κάτι ή νομίζουν ότι πρόκειται για καινούργια μάρκα δημητριακών;), αλλά και τη διοίκηση της ομάδας μας. Η πιο ισχυρή νέα τάση σε αυτή τη διαδικασία είναι η προσπάθεια αποδόμησης του Σπανούλη επειδή σε ματς ανάμεσα στον Ολυμπιακό και το Περιστέρι, τόλμησε να συγχαρεί τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό για την κατάκτηση του conference league και όχι τους ζελέδες για την Ευρωλίγκα. Άκουσον-άκουσον. Τρομερά πράγματα.

Αυτοί όμως ήταν ανέκαθεν οι βάζελοι: «μάστορες» στην προπαγάνδα και τη ρουφιανιά. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι αυτή η προπαγάνδα φαίνεται να επηρεάζει κομμάτι του κόσμου της ομάδας μας. Και στη σημερινή εποχή, που κυριαρχεί το φαίνεσθαι και η αναπαράσταση της ζωής μέσα από τις οθόνες και τα (anti)social media, ο καθένας αισθάνεται ότι όσο «φωνάζει» πιο δυνατά, γράφοντας ειρωνευόμενος, και νομίζοντας ότι αν κερδίσει likes και καρδούλες, τότε θα αποκτήσει και μια μεγαλύτερη υπόσταση στον πραγματικό κόσμο...

Αύριο ξεκινάνε οι τελικοί του πρωταθλήματος. Και είναι σαφές ότι η συνολική εικόνα του Ολυμπιακού για την χρονιά που ολοκληρώνεται θα αποτυπωθεί μέσα από αυτή τη σειρά αγώνων. Και είναι σαφές ότι ανάλογα με την κατάληξή της, θα ορίσει σε ένα βαθμό και την επόμενη σεζόν. Οι αντίπαλοί μας ξεκινάνε από τη θέση του φαβορί, τόσο λόγω της κατάληξης της ευρωπαϊκής χρονιάς, όσο και του πλεονεκτήματος έδρας. Εμείς συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε σοβαρά προβλήματα, με κορυφαίο όλων τον τραυματισμό του Φαλ, που, σε συνδυασμό με την παγίωση του ρόστερ για τα play-off (και τον αποκλεισμό του Ράιτ, πριν έρθει το νέο του τραυματισμού), δημιουργεί μια δύσκολη εξίσωση για τη front-line μας. Ειδικά αν σκεφτούμε ότι το επίπεδο καφρίλας που θα ξεκινήσει από τους απέναντι θα φτάσει αστρονομικά επίπεδα. Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη, δεν χωράει τίποτα άλλο από στήριξη της ομάδας με πραγματικούς όρους. Τίποτα δεν έχει κριθεί, όσο και αν προσπαθούν να δημιουργήσουν αυτή την εικόνα. Σε αυτή ακριβώς τη συγκυρία είναι πιο επίκαιρο από ποτέ το σύνθημα: «Θρύλε σ' αγαπώ κι ας μου κάνεις γκέλες, μόνο σε παρακαλώ πάτα τους βαζέλες»...