Απόψε Χάνουμε Εμείς

Τώρα τι εισαγωγή περιμένετε να γράψω για ένα κείμενο που αφορά τον χειρότερο μήνα του Ολυμπιακού την τελευταία εικοσαετία; Αισθάνομαι σαν τον Harry Dean Stanton στο υπέροχο Παρίσι, Τέξας που περπατάει αμίλητος για μέρες ατελείωτες στην έρημο, στο απόλυτο τίποτα βυθισμένος στον πόνο του.

Του Mad Prophet

Πιστεύω πως αν βρισκόταν ένας άνθρωπος που δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι εστί μπασκετικός Ολυμπιακός και έπρεπε να του εξηγήσεις, θα μπορούσες πολύ απλά να του δείξεις τι συνέβη το τελευταίο διάστημα, που είναι η πεμπτουσία της ζωής αυτού του τμήματος. Πραγματικά δεν πίστευα πως θα ξαναζήσω σεζόν αντίστοιχη της 2001/02, με τόσο έντονα συναισθήματα και ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Όμως αυτή η ομάδα έχει αυτό το μοναδικό χάρισμα να σε εκπλήσσει πάντα είτε με τον σωστό είτε με τον λάθος τρόπο. Έχουμε μπροστά μας άπειρους μήνες συζητήσεων, αναλύσεων και μεταγραφολογίας μέχρι την έναρξη της σεζόν, ας αποτυπώσω τις πρώτες μου σκέψεις αυτής της σεζόν που μόλις τελείωσε και θα μνημονεύουμε για πολλά χρόνια.

Αγγελόπουλοι

Προσωπικά, πολλές φορές τους έχω κριτικάρει για πάσης φύσεως ζητήματα, φέτος όμως θεωρώ πως δεν έχω να τους προσάψω κάτι. Nιώθω πως από την πλευρά τους έκαναν ό,τι μπορούσαν για την ομάδα. Το μπάτζετ ανέβηκε μια χαρά, πλήρωσαν υψηλό buy-out, έφεραν τρεις παίκτες τον χειμώνα, η διαιτησία στην Ελλάδα ήταν εξαιρετική παρά το ατελείωτο παρασκήνιο που υπάρχει. Για ποιο πράγμα να τους κριτικάρεις; Για το κλιματιστικό; Ναι, το δέχομαι πως το γηπεδικό είναι ένα θέμα που πρέπει κάποια στιγμή να έχουμε κάτι χειροπιαστό, αυτό όμως μπορούμε να το αναλύσουμε σε μελλοντικό κείμενο, αφού φέτος κλείνουν και 20 χρόνια παρουσίας στο τμήμα. Τώρα να τους επιρρίπτεις ευθύνες για τα λάβαρα των συμμετοχών, γιατί δεν έχουν έναν στρατό από media, να επιστρατεύσουν δυναμικά άτομα στο τιμ, να βρουν συμπαίκτη κι ένα σωρό άλλα που έχω ακούσει, τα βρίσκω αστεία. Οι Αγγελόπουλοι πάντα αυτοί ήταν, έχουν μια συγκεκριμένη νοοτροπία και έτσι πορεύονται τα περισσότερα χρόνια.

Μπαρτζώκας

Απίστευτη σεζόν από όλες τις απόψεις. Του έχω σούρει πολλά στο παρελθόν, αλλά τώρα δεν είναι ώρα για κάτι τέτοιο. Με κερδίζουν οι άνθρωποι που εξελίσσονται, δεν μένουν στάσιμοι και δεν επαναπαύονται στα πιστεύω τους, αλλά διαρκώς αναζητούν κάτι νέο κι όλα αυτά τα έκανε ο κόουτς. Φέτος πάλεψε αρκετά με τον εαυτό του και το είναι του, πήγε κόντρα σε ιδέες του σχετικά με το μπάσκετ. Είχε αστοχίες και έκανε λάθη προφανώς, το καλοκαίρι έφερε ένα δίδυμο χειρότερο και από το Κέιλιν Λούκας - Ματ Χάουαρντ, υπήρξαν ματς που θα μπορούσε να διαχειριστεί καλύτερα, να στήσει διαφορετικά την ομάδα, να δώσει τα κλειδιά σε μια ηγετική προσωπικότητα. Όλα αυτά είναι δεκτά, πήρε ρίσκα που δεν του βγήκαν, όμως με εντυπωσίασε η στάση του όλη τη σεζόν, δέχθηκε έναν ανηλεή και στοχευμένο πόλεμο. Όπως στην πρώτη του θητεία, τότε είχε λυγίσει, τώρα όμως άντεξε και δεν έσπασε πέραν κάποιων εξαιρέσεων που είναι ανθρώπινες. Μέσα σε όλες τις αντιξοότητες έφτασε την ομάδα σε έναν ακόμη τελικό και έχασε το πρωτάθλημα από ένα άστοχο σουτ. Ο Μπαρτζώκας πιστεύω πως μετά από όλη αυτή την εμπειρία, θα επιστρέψει ακόμη καλύτερος και έτοιμος να αντιμετωπίσει αυτό το άρρωστο κλίμα. Η μεγαλύτερη επιτυχία του όμως θεωρώ πως είναι άλλη. Σε όλο τον αθλητισμό έχουν υπάρξει προπονητές που συνδέθηκαν με επιτυχημένες χρονιές και σερί τίτλων με τις ομάδες τους, λίγοι όμως είναι αυτοί που έμειναν στη συνείδηση του κόσμου επειδή άλλαξαν την κουλτούρα και τη νοοτροπία ενός κλαμπ, όπως ο Μπιλ Σάνκλι της Λίβερπουλ. Έτσι κι ο σκακιστής θεωρώ πως βαδίζει σ' αυτό το μονοπάτι. Είναι πολύ δύσκολο να το εφαρμόσεις αυτό, ειδικά σε μια ομάδα πρωταθλητισμού με τόση πίεση, αλλά οι δηλώσεις και οι κινήσεις δείχνουν τον δρόμο. Όπως οι δηλώσεις που είχε κάνει για τον Μακίσικ στην αρχή της σεζόν ή όσα είπε μόλις τελείωσε το F4, η παρουσία του στα υπόλοιπα τμήματα της ομάδας. Είναι ένας αυθεντικός ρομαντικός οπαδός της ομάδας και σίγουρα πρέπει να έχει τη στήριξη για να κάνει τα όνειρά μας πραγματικότητα.

Ρόστερ

Πιθανότητα η πιο δύσκολη παράγραφος, δεν υπάρχει ο πρωταγωνιστής για να σταθώ. Έλειψε ο παίκτης που θα έπαιρνε την ομάδα στην πλάτη του, αυτός που θα ψάχναμε στα κρίσιμα, που θα νιώθαμε ηρεμία και σιγουριά μόλις έπαιρνε τη μπάλα στα χέρια του. Καλοί οι ρολίστες και το supporting cast, όμως χρειάζεσαι τον πρωταγωνιστή. Ελπίζω αυτόν να τον δούμε φέτος. Όλοι φέτος είχαν εκλάμψεις, είχαν καλές και κακές περιόδους, δεν θα σταθώ σε κάποιον μεμονωμένα. Σίγουρα θα έχει αρκετό ενδιαφέρον το ρόστερ της επόμενης ημέρας, παρότι στα χαρτιά και με βάση τα συμβόλαια δεν υπάρχουν πολλές εκκρεμότητες.

Το σοκ της σεζόν είναι τεράστιο, όμως δεν πρέπει να επιτρέψουμε στην ομάδα και τον κόσμο να βυθιστούμε στην εσωστρέφεια. Άλλωστε, το έχουμε ξαναπεί πως ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι μια μικρογραφία της ζωής του καθενός, γεμάτη δυσκολίες, χαρές, στεναχώριες, προσωπικούς θριάμβους που σε διαμορφώνουν και σε χαλυβδώνουν για να ανταπεξέλθεις στη σκληρή πραγματικότητα και να φτάσεις τους στόχους σου. Τουλάχιστον έτσι βλέπω μέσα από τα μάτια μου την σκληρή προσπάθεια του τμήματος κόντρα σε όλους για να φτάσει στην κορυφή.

Για να κλείσω, θα παραφράσω ένα σύνθημα της Νάπολι, το οποίο λέει σε ένα στίχο «Μια μέρα σε ερωτεύτηκα ξαφνικά» (Un giorno all'improvviso mi innamorai di te). Εγώ, για χάρη του Θρύλου, θα το παραφράσω και θα πω πως «Κάτι τέτοια βράδια σε ερωτεύομαι ξανά και ξανά».