Τον πάτησε αλλά δεν νίκησε...

Είναι από εκείνα τα παιχνίδια, που το δημοσιογραφικό κλισέ του 0-0 αντί για 3-0 βγάζει νόημα και έχει ισχυρό ποσοστό αλήθειας. Στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη, ο Ολυμπιακός ήταν εμφατικά καλύτερος, ανάγκασε τον αντίπαλό του σε ξεκάθαρα παθητικό ρόλο και υπάρχει βάση στο να αισθάνεται αδικημένος. Πέρα όμως από την ερμηνεία των κανονισμών του VAR, υπάρχει το έδαφος να αισθάνεται αδικημένος από τον εαυτό του, αφού δεν υπήρχε αποτελεσματικότητα στην τελική προσπάθεια.

Του RedTerso

Ο Ολυμπιακός κατέβηκε στο Καραϊσκάκη γνωρίζοντας ότι βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, μιας και σε περίπτωση που προέκυπτε αρνητικό αποτέλσμα, θα ήταν σαφές ότι η υπόθεση πρωτάθλημα (αν θεωρήσουμε ότι είναι ακόμα «ανοιχτή» για την ομάδα μας) θα έκλεινε με τον πιο άσχημο τρόπο. Αυτό το γνώριζε και ο κόσμος, που κατέκλεισε από πάρα πολύ νωρίς τους δρόμους γύρω από τον Ναό και το πάθος ήταν έκδηλο. Η ομάδα μας, από την αρχή, προσέγγισε τον αγώνα πολύ επιθετικά κάνοντας ξεκάθαρα ποιος κάνει κουμάντο στον αγώνα. Ας τα δούμε όμως με τη σειρά.

Ο Μίτσελ παρέταξε την ομάδα με 4-2-3-1. Ο Πασχαλάκης συνέχισε να υπερασπίζεται την εστία μας και μπροστά του στην άμυνα βρέθηκαν (από αριστερά προς τα δεξιά) ο Ρέαμπτσιουκ (81΄ Ραμόν), ο Μπα, ο Παπασταθόπουλος και ο Ροντινέι. Στη μεσαία γραμμή αγωνίστηκαν ο Εμβιλά με τον Χουάνγκ. Μπροστά τους (πάλι από αριστερά) τοποθετήθηκαν οι Κανός (88΄ Βρουσάι), Φορτούνης (81΄ Βαλμπουενά) και Μπιέλ (68΄ Μασούρας). Στην κορυφή της επίθεσης έπαιξε ο Μπακαμπού (68΄ Ελ Αραμπί).

Ο Ολυμπιακός, με την ορμή που του έδινε η εκρηκτική ατμόσφαιρα του γηπέδου, πίεσε από την αρχή τους βάζελους, σπαταλώντας την πρώτη ευκαιρία μόλις στο 4΄ με τον Μπακαμπού, που βγήκε στον κενό χώρο από πάσα του Φορτούνη. Η ομάδα μας συνέχισε να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων χωρίς όμως να φθάνει με αξιώσεις στην αντίπαλη εστία. Παρ' όλα αυτά, μέσα από το γήπεδο φαινόταν ξεκάθαρα ότι έχει την κατοχή της μπάλας, την πρωτοβουλία των κινήσεων και τη σαφή επιλογή να επιτεθεί. Από την άλλη πλευρά, ο βάζελος έπαιζε αμυντικά και πίσω από την μπάλα κοιτώντας μόνο αν θα μπορούσε να απειλήσει με αντεπιθέσεις και σαφή εντολή να επιτεθεί στην αριστερή αμυντική μας πλευρά. Χάσαμε και την τρομερή ευκαιρία με τον Κανός στο 34΄ που σούταρε άουτ μπροστά από το τέρμα και το ημίχρονο ολοκληρώθηκε 0-0.

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός είχε ακόμα μεγαλύτερη ορμητικότητα στο παιχνίδι του. Πίεζε διαρκώς και προσπαθούσε να φτιάξει ευκαιρίες, ενώ οι πράσινοι συνέχισαν να περιορίζονται σε παθητικό ρόλο. Μόνο σε μια στιγμή απειλήθηκε η εστία μας, όταν ο επιθετικός των τριφυλλοφόρων στο 79΄ έστειλε τη μπάλα λίγο άουτ. Κατά τα άλλα τις ευκαιρίες τις είχαμε εμείς. Και φτάσαμε στη φάση με τον Βρουσάι στο 89', όπου πρέπει να φτάσουμε στο τελευταίο γράμμα του κανονισμού για να βγάλουμε άκρη. Και αν.... Με βάση το τελευταίο νομίζω ότι έχει βάση να αισθανόμαστε αδικημένοι από την απόφαση. Η συνολική γεύση που είχαμε όμως φεύγοντας από το γήπεδο ήταν ότι πατήσαμε κάτω τον πρωτοπόρο της βαθμολογίας και αν ήμασταν λίγο πιο αποτελεσματικοί (ή ικανοί...) στην τελική προσπάθεια θα είχαμε πάρει τους 3 βαθμούς.

Κάποια λίγα λόγια για τον Μίτσελ και τους παίχτες μας. Ο Μίτσελ μπορεί να κριθεί για πολλά. Όμως στο χθεσινό ματς (όπως και στο αντίστοιχο του πρώτου γύρου) επικράτησε κατά κράτος του αντιπάλου του. Για εμένα ελέγχεται μόνο για το γεγονός ότι πιθανόν να καθυστέρησε να κάνει κάποια αλλαγή στο δεύτερο μέρος. Με το που μπήκαν ο Αραμπί και ο Μασούρας ανέβηκε η ένταση της ομάδας. Αν είχαν περάσει νωρίτερα στο γήπεδο ίσως είχαμε άλλη εξέλιξη. Δεν μπορεί όμως κριτική να βασιστεί στο «αν» και γι' αυτό έγραψα ότι ο Μίτσελ, στα μάτια μου, «ελέγχεται» για πιθανή αργοπορία.

Πασχαλάκης: Ο τερματοφύλακας της ομάδας μας πρέπει να πέρασε ένα από τα πιο εύκολα ντέρμπι της καριέρας του, μιας και ο περιορισμός του βάζελου σε παθητικό ρόλο, μείωσε σημαντικά τις περιπτώσεις που έπρεπε να επέμβει.

Ρέαμπτσιουκ: Στο πρώτο μέρος ο αντίπαλος είχε σαφή στόχευση να «χτυπήσει» από την πλευρά του. Δεν βοηθήθηκε ιδιαίτερα και από τον Κανός, με αποτέλεσμα να δυσκολευτεί αρκετά σε κάποιες περιπτώσεις. Επιθετικά, ως γνωστόν, δεν απείλησε καθόλου.

Μπα: Ο Μπα ήταν, κατά τη γνώμη μου, πολύ δυναμικός στο παιχνίδι του, έβγαινε πολλές φορές πρώτος στην μπάλα και κυριαρχούσε ψηλά. Δεν έκανε και καμία από τις γνωστές του επιπολαιότητες, οπότε παίρνει καλό βαθμό.

Παπασταθόπουλος: Θετική παρουσία και από τον Παπασταθόπουλο, που φόρεσε και το περιβραχιόνιο του Αρχηγού. Φαινόταν πάντως κάπως «βαρύς», αλλά βοήθησε και η αναιμική επιθετική λειτουργία των αντιπάλων μας.

Ροντινέι: Συνεχίζω να ισχυρίζομαι ότι αμυντικά δεν είναι τόσο καλός και ίσως έχει δυσκολίες απέναντι σε αντίπαλες ομάδες, όμως επιθετικά βοήθησε πολύ την ομάδα από την πλευρά του, έτρεξε όλη την πλευρά και πήρε αρκετές πρωτοβουλίες. Ίσως είναι ο πρώτος δεξιός μπακ, που πιθανόν να καλύψει το κενό από τότε που έφυγε ο Ομάρ.

Εμβιλά: Πολύ καλό παιχνίδι από τον Εμβιλά, που κέρδισε τις περισσότερες μάχες από τους αντίπαλους μέσους. Δέσποζε στο κέντρο.

Χουάνγκ: Ακόμα και αν δεν ήταν το καλύτερο παιχνίδι του με τη φανέλα του Ολυμπιακού, έδειξε για άλλη μια φορά την ποιότητα και την κινητικότητά του και ήταν ο παίχτης με τη μεγαλύτερη συνέπεια στο να προωθεί την μπάλα.

Κανός: Καλή παρουσία εν γένει. Αναστάτωσε από την πλευρά του την αντίπαλη άμυνα. Αμυντικά δεν βοήθησε σε στιγμές όπως έπρεπε τον Ρέαμπτσιουκ. Αυτό όμως, που δεν μπορεί να αγνοηθεί είναι ότι σπατάλησε σπουδαίες ευκαιρίες. Ειδικά η φάση του 34΄ είναι από εκείνες που μπορεί να στιγματίσουν την πορεία ενός παίχτη σε μια ομάδα. Δεν θα ξεγράψω τον Κανός από το τρίτο του μόλις παιχνίδι και σίγουρα πιστώνεται θετικά το γεγονός ότι μόλις πριν λίγες μέρες μετά το θάνατο της μητέρας, δήλωσε διαθεσιμότητα στον προπονητή του. Πρέπει όμως να δείξει πράγματα στη συνέχεια.

Φορτούνης: Πιθανότατα ο καλύτερος της ομάδας μας. Ήταν αυτός που προσπαθούσε διαρκώς να παίρνει πρωτοβουλίες, ενώ από τα δικά του πόδια βγήκαν 2-3 κάθετες πάσες που δείχνουν μεγάλη αξία και δυστυχώς δεν τις έκαναν γκολ οι συμπαίχτες του. Επίσης συμμετείχε και στην πίεση ψηλά και αυτή είναι μια διαφορά που έχει με τον Χάμες.

Μπιέλ: Μέτριο παιχνίδι από τον Ισπανό. Πριν ξεκινήσει το ματς κουβεντιάζοντας με τον Δόκτορ Τζέκυλ, «υπερασπίστηκα» την επιλογή του αναφέροντας ότι χρειάζεται σε ένα ντέρμπι και λίγη «αλητεία» και σκληράδα που δύναται να δώσει ο Μπιέλ. Δεν με δικαίωσε.

Μπακαμπού: Έτρεξε και πίεσε. Και μέχρι εκεί. Δε νομίζω ότι αν ήταν πιο ζεστός θα αξιοποιούσε την ευκαιρία στο 4΄. Γενικά δεν με πείθει ότι πρέπει να είναι ο βασικός φορ του Ολυμπιακού. Και το λέω κοιτώντας προς την επόμενη σεζόν κυρίως...

Μασούρας: Βοήθησε πολύ στην πίεση από τη στιγμή που μπήκε, αλλά έχασε και αυτός μεγάλη ευκαιρία. Έχει πάει πιο πίσω στο rotation μετά τις μεταγραφές του... Σεπτέμβρη, Οκτώβρη, Γενάρη. Πρέπει να πείσει με την απόδοσή του από εδώ και πέρα.

Αραμπί: Ο Αραμπί είχε μόνο μια μεγάλη στιγμή, που όμως ήταν φάση αυξημένης δυσκολίας, μιας και η μπάλα ήταν αρκετά ψηλά. Από την άλλη δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι ο περσινός ή προπέρσινος Γιουσέφ, πιθανόν να την είχε κάνει γκολ.

Βρουσάι: Μπαίνει και βάζει το γκολ που ακυρώνεται. Θα μπορούσε να είναι ο ήρωας του ματς...

Βαλμπουενά-Ραμόν: Δεν έπαιξαν και πολύ και δεν φάνηκαν. Δεν μπορούν να κριθούν, κατά τη γνώμη μου.

Και πάμε και στα πιο γενικά και σοβαρά. Ο Ολυμπιακός κατά τη γνώμη μου αδικεί τον εαυτό του για την κατάσταση που βρίσκεται. Και όταν λέω ότι αδικεί τον εαυτό του, εννοώ ότι η διοίκηση έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για το γεγονός ότι φέτος έχουν περάσει 3 προπονητές, κοντά στους 50 παίχτες, 9 από τις 17 (!) καλοκαιρινές μεταγραφές έχουν ήδη φύγει και έχουμε φτάσει στο ημερολογιακό έτος 2023 για να ισχυριστούμε ότι η ομάδα έχει έναν κάποιο κορμό. Έναν κορμό όμως, που έχει και σοβαρές ελλείψεις. Πέρα από τα σοβαρά προβλήματα της άμυνας που δεν φάνηκαν χτες, επειδή αναγκάσαμε τον Παο σε τρομερά παθητικό ρόλο, υπάρχουν και άλλες αδυναμίες. Πώς μπορεί αλλιώς να εξηγηθεί η σπατάλη τόσων ευκαιριών; Κάποιες εξ αυτών μάλιστα δεν είχαν και μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Ακόμα και με το φετινό οργανωτικό χάλι, η ομάδα είναι τυπικά βαθμολογικά εντός διεκδίκησης πρωταθλήματος. Ένας στοιχειωδώς δομημένος Ολυμπιακός θα έκανε και φέτος πλάκα. Το ερώτημα που πρέπει να απασχολεί τους ιθύνοντες είναι αν αρκούνται σε κάτι τέτοιο.

Πέρα από αυτό. Η «εισβολή» των τεχνολογικών μέσων (βλ. Var και goal line technology), κατά τη γνώμη μου, σκοτώνουν το συναίσθημα στο ποδόσφαιρο. Και δεν ισχυρίζομαι ότι δεν έχουν βοηθήσει και κάποιες φορές. Και σίγουρα δεν το λέω τώρα, επειδή θεωρώ ότι αδικηθήκαμε. Το συναίσθημα είναι η στιγμή: Εκείνη η στιγμή που μπαίνει το γκολ και βρισκόμαστε τρία καθίσματα πιο κάτω. Πλέον πρέπει να φτάσουμε στην ερμηνεία του τελευταίου γράμματος του νόμου για να βγάλουμε πόρισμα. Με αυτό το γράμμα, τυπικά έχει δίκιο ο ρεφερί, μιας και ο Αραμπί ξεκινάει από θέση οφσάιντ και πρέπει να «στοχαστούμε» πάνω στο αν ο Μαροκινός διεκδικεί την μπάλα... Αντίστοιχη φάση όμως στην Premier League, στο τελευταίο ντέρμπι του Μάντσεστερ σφυρίχτηκε τελείως ανάποδα (δείτε στο 1.28 και μετά).

Είναι αντίστοιχες φάσεις, που ενώ εμπλέκεται παίχτης που ξεκινάει από θέση οφσάιντ επιβεβαιωμένα από το VAR, υπάρχει διαφορετική ερμηνεία των κανονισμών. Ο Ολυμπιακός λοιπόν νομιμοποιείται να νιώθει αδικημένος από τη συγκεκριμένη απόφαση. Νομιμοποιείται επίσης να νιώθει αδικημένος από το γεγονός ότι έβγαιναν πιο εύκολα κάρτες από το τσεπάκι του διαιτητή προς τους παίχτες μας (αντί για τους αντιπάλους μας), παρά το γεγονός ότι οι βάζελοι έπαιζαν πιο σκληρά. Επιστρέφοντας όμως στο ζήτημα του VAR, φαίνεται περίτρανα, ότι η τεχνολογία δεν είναι «ουδέτερη» (το είδαμε στις δύο διαφορετικές ερμηνείες που παραθέσαμε, οπότε μπορεί να βγει ακόμα απόφαση με υποκειμενικά ανθρώπινα κριτήρια όπως βολεύει...) και δεν υπάρχει πιο ξενερωτικό για το άθλημα-ποδόσφαιρο πράγμα από το να πρέπει να βγάζουμε χάρακες, μοιρογνωμόνια κ.λπ. Ή να πρέπει να μάθουμε να σταματήσουμε να πανηγυρίζουμε στο γήπεδο, μπας και ειδοποιηθεί ο διαιτητής να ελέγξει τα εκατοστά δύο φάσεων πριν.... Fuck modern football.

Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι ο Ολυμπιακός σε δεύτερο σερί ντέρμπι με τους πράσινους έδειξε... ολυμπιακό χαρακτήρα και τους πάτησε μέσα στο γήπεδο. Όμως τελικά δεν κατάφερε να νικήσει, είτε λόγω «εξωτερικής» παρέμβασης είτε λόγω δικών του αδυναμιών. Δικών του αδυναμιών, που έχουν εμφανιστεί και σε όλα τα υπόλοιπα ντέρμπι, που δεν έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε. Η φετινή χρονιά δυστυχώς έχει υποθηκευτεί από το καλοκαίρι. Και έτσι θα συνεχίσει. Το ζήτημα είναι να κερδίσουμε ό,τι μπορούμε στο τέλος αυτής της χρονιάς. Και φυσικά να τους κάνουμε καμιά κηδεία στα play-off.