Με ποια διάθεση για μπάσκετ;

Όσοι γνωρίζουν --και αγαπούν-- την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού μπορούσαν να σκεφτούν πριν το ματς με την Αρμάνι στο Μιλάνο ότι αυτό είναι ένα παιχνίδι που «βρωμάει γκέλα»: Η ομάδα μας προερχόταν από ένα εντυπωσιακό σερί 7 συνεχόμενων νικών. Οι Ιταλοί είχαν κάμποσες απουσίες (είχαν όμως ταυτόχρονα χτίσει ένα δικό τους σερί 3 νικών). Είχε αρχίσει και η γνωστή «φιλολογία» περί «διαστημικής ομαδάρας που δεν χάνει», οπότε δεν ήθελε και πολύ. Το πιο βασικό --και σοβαρότερο όλων-- όμως ήταν το τραγικό ατύχημα με τα τρένα στα Τέμπη, που μας έχει βυθίσει όλους στη θλίψη (και μακάρι και στην οργή...). Πού όρεξη για μπάσκετ άραγε;

Του RedTerso

Ακόμα και για εμένα, αυτή τη στιγμή, που κάθομαι να συντάξω αυτές τις γραμμές, φαντάζει δύσκολο. Ακόμα και χτες που βλέπαμε το ματς με τον JosuTernera δεν είχαμε τις γνωστές εκρήξεις και φωνές. Παρακολουθούσαμε το ματς με απρόσμενη στωικότητα. Και δεν έφταιγε μόνο η άσχημη απόδοση της ομάδας, προφανώς. Φαντάζομαι ότι αυτό το βάρος, αυτή τη μαυρίλα, θα την κουβαλούσε και όλη η αποστολή της ομάδας στο Μιλάνο.

Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλά που μπορούμε να γράψουμε για το χθεσινό παιχνίδι. Είναι από τις εμφανίσεις εκείνες που πρέπει να ξεχαστούν γρήγορα. Ή μάλλον είναι από τις εμφανίσεις εκείνες που μπορεί να δείχνει στο βίντεο ο Μπαρτζώκας στους παίχτες του, να τους τη θυμίζει και να τους λέει ότι δεν πρέπει να ξαναπαίξουν έτσι ποτέ στη συνέχεια. Οι μόνοι που προσπάθησαν απέναντι σε αυτό το κλίμα και κέρδισαν και τη μάχη της εξέδρας ήταν οι οπαδοί του Θρύλου, που βρέθηκαν στο Μεντιόλανουμ Φόρουμ.

Ο Ολυμπιακός κατάφερε να είναι ανταγωνιστικός μόνο στο πρώτο δεκάλεπτο και μάλιστα ούτε καν ολόκληρο. Από εκεί και πέρα, φάνηκαν όλα εκείνα τα σημάδια που δεν μας έχει συνηθίσει φέτος η ομάδα και προμήνυαν την ήττα: Οι ερυθρόλευκοι είχαν πολύ χαμηλά επίπεδα συγκέντρωσης (19 λάθη), δεν είχαν τη γνωστή σκληράδα στην άμυνα, φάνηκε να υπολείπονται δραματικά σε επίπεδα ενέργειας από τους Ιταλούς, έχασαν τη μάχη των ριμπάουντ (24-29), ενώ και στην επίθεση δεν υπήρχε καθόλου η γνωστή καλή κυκλοφορία της ομάδας μας. Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε ότι κανείς από τους ερυθρόλευκους δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων (ας πούμε ότι «διασώθηκαν» Βεζένκοφ, Παπανικολάου και Σλούκας), τότε είναι μάλλον εύκολο να αντιληφθούμε γιατί είδαμε χτες στο Μιλάνο τη χειρότερη φετινή εμφάνιση και ήττα με κάτω τα χέρια...

Νομίζω ότι όλα τα παραπάνω τα εξήγησε με πολύ πηγαίο και συναισθηματικό τρόπο ο Αρχηγός Κώστα Παπανικολάου σε σχέση με το παιχνίδι και δεν θα συμπληρώσω τίποτα παραπάνω για αυτό: 

Δεν νομίζω ότι φτάνουν τα λόγια να περιγράψουν αυτό που ζει η χώρα μας τις τελευταίες ημέρες. Τι να μιλήσουμε για τρίποντα, δίποντα και κατοχές όταν υπάρχουν οικογένειες αυτή τη στιγμή που μέσα σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου χάσανε τους πιο σημαντικούς τους ανθρώπους. [...] Δεν ξέρω ποιοι είναι οι υπεύθυνοι για να αγωνιστούμε. Θεωρώ όμως πως όταν ζούμε τέτοιες τραγωδίες πρέπει να σεβόμαστε την στιγμή. Δεν έχει να κάνει με την ήττα μας. Ακόμα και να κερδίζαμε το ίδιο θα έλεγα. Θα πρέπει να σέβεσαι κάποιες στιγμές. Η διοργάνωση έχει δείξει στο παρελθόν ότι σέβεται τέτοιες στιγμές, δεν ξέρω για ποιο λόγο δεν έγινε αυτή τη φορά. Αυτή είναι προσωπική άποψη. Δεν είναι κάποια κατεύθυνση. Λέω την άποψή μου ως Κώστας. Έχω την ευθύνη του λόγου μου και αυτό αισθάνομαι, αυτό θέλω να πω.

Και επειδή σε αυτή τη μικρή ερυθρόλευκη γωνιά δεν θεωρούμε ότι μπορεί να διαχωριστεί ο αθλητισμός από αυτά που συμβαίνουν στην καθημερινή ζωή, θα ήθελα να γράψω δυο-τρία πράγματα για τα Τέμπη, αφού πρώτα συλληπηθώ τους ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους και ευχηθώ ταχεία ανάρρωση στους τραυματίες. Όσοι μιλούν για ανθρώπινο λάθος, προσπαθόντας να σβήσουν τις διαχρονικές ευθύνες του κράτους και των εταιρειών, τους αξίζει η οργή μας. Οργή επίσης για όλους αυτούς τους δημοσιολογούντες που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο ήλιος ανατέλει από τη δύση. Αν υπάρχει κάποιος τρόπος να μην ξεχαστούν οι άνθρωποι που χάθηκαν στο κρατικά ενορχηστρωμένο «ατύχημα», είναι να προσπαθήσουμε να μην κυριαρχήσει πάλι η ματαιότητα. Να μην εκτονωθεί ο θυμός στα social media. Να κρατήσουμε τα μυαλά μας όσο μποορύμε καθαρά και να αντισταθούμε στα κελεύσματα της ανάθεσης, διεκδικώντας τη ζωή και όχι την επιβίωση (που και αυτή πλέον αμφισβητείται...).