Βόλεϊ: Ποιοι ήμασταν. Μια υπενθύμιση αγώνων Ολυμπιακού-ΠΑΟ από το ένδοξο παρελθόν

Προσπαθώ να μετρήσω πόσες φορές έχουμε ηττηθεί τη φετινή περίοδο στο βόλεϊ και έχω χάσει τον λογαριασμό. Γράφουν για 14 ήττες. Αμφιβάλλω αν έχουμε κάνει τις μισές ήττες σε 14 περιόδους. Μολονότι εξακολουθούμε να συγκαταλεγόμαστε ανάμεσα στους πρωταγωνιστές στη χώρα μας (αυτό δα έλλειπε), κατά την «τελευταία δεκαετία των εκατοντάδων τίτλων» του ερασιτέχνη, σύμφωνα με την ακριβή ανακοίνωση του Προέδρου Μαρινάκη, έχουμε χάσει 6 πρωταθλήματα, μαζί με το φετινό (ας αφήσουμε στην άκρη κύπελλα). 

Του Θεολόγου Μιχαηλίδη

Ωστόσο δεν είναι μόνον αυτό. Μέσα στην ίδια δεκαετία έχουμε δει ομάδες χωρίς καμία ιστορία ή παράδοση στο άθλημα, όπως ο ΠΑΟΚ, να κατακτούν τρία διαδοχικά πρωταθλήματα. Ομάδες που ερχόντουσαν κυριολεκτικά από το πουθενά. Έχουμε δει την επάνοδο του ΠΑΟ σε τίτλους μετά 15 χρόνια περιθωρίου. Έχουμε δει την ομάδα μας όχι μόνο να μην πρωταγωνιστεί, αλλά ούτε καν να συμμετέχει (οικειοθελώς) σε διοργανώσεις της Ευρώπης, σπάζοντας έτσι, με απογοητευτικό τρόπο, ένα ιστορικό σερί που κρατούσε από τη δεκαετία του 1960. Το κυριότερο όμως είναι ότι έχουμε δει, σε γενικές γραμμές, μια μεγάλη αγωνιστική και ποιοτική πτώση της ομάδας μας, σε σημείο που λίγο απέχει από την παρακμή. Έχει καμία σχέση η ομάδα μας την τελευταία δεκαετία με την ομάδα προηγούμενων δεκαετιών, όταν ο Ολυμπιακός κυριαρχούσε σε εθνικό επίπεδο, κατακτώντας συνεχόμενα 8 πρωταθλήματα, όταν πρωταγωνιστούσε σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, με τίτλους, τελικούς και διακρίσεις; Και όλα αυτά τα άσχημα συμβαίνουν παρά το γεγονός ότι το βόλεϊ αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια την ιδιαίτερη αδυναμία του Προέδρου της ΠΑΕ, ο οποίος μέσω του αθλήματος αυτού αναμίχθηκε για πρώτη φορά με τον Ολυμπιακό και το έχει ενισχύσει οικονομικά. Αντίθετα με τις παλιές εποχές που οι επιτυχίες του τμήματος βόλεϊ της ομάδες δεν έλλειπαν ποτέ, παρά το γεγονός ότι τα οικονομικά του τμήματος ήταν, σχεδόν πάντα, από πενιχρά ως άθλια.  

Ήδη, κατά τη μεγάλη πλειοψηφία των φιλάθλων του αθλήματος, ο πρωταθλητής ΠΑΟ θεωρείται καλύτερη ομάδα από μας και μας νικά συνέχεια, αν και η δική του ομάδα παλιότερα ήταν πολύ ισχυρότερη από τη φετινή. Η κατάσταση προκαλεί ή τουλάχιστον πρέπει να προκαλεί θλίψη σε όσους έχουν ζήσει ή ξέρουν τη ιστορία της ομάδας βόλεϊ του Ολυμπιακού. Ο ΠΑΟ σήμερα, χωρίς να είναι σπουδαίος, εμφανίζεται καλύτερος από τον Ολυμπιακό, έχει περισσότερες επιτυχίες σε εθνικό επίπεδο, αλλά και κάνει καλύτερες πορείες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Επιπλέον, και σε οπαδικό επίπεδο η κατάσταση δεν είναι και η καλύτερη. Οι οπαδοί του βάζελου ακολουθούν και υποστηρίζουν την ομάδα βόλεϊ της ομάδας τους περισσότερο από τους δικούς μας. 

Τέρμα με το σήμερα. Ας γυρίσουμε τώρα στο παρελθόν για να υπενθυμίσουμε το ποιοι ήμασταν σε σχέση με τον ΠΑΟ και ας ελπίσουμε πως κάποιοι θα φιλοτιμηθούν στο μέλλον. Δεν θα μιλήσουμε για ευρωπαϊκές επιτυχίες, γιατί θα είναι «σαν να κλέβουμε εκκλησία». Θα αναφερθούμε σε εθνικό επίπεδο όπου οι συγκρίσεις με τον ΠΑΟ είναι πιο εφικτές. Θα είμαστε σύντομοι: 

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 1987/88

Μετά το χάλκινο της Εθνικής στη Γάνδη, το ενδιαφέρον για το βόλεϊ είχε αυξηθεί. Το πρωτάθλημα, που είχε τότε 12 ομάδες, κρινόταν σε αγώνες των δύο γύρων μιας κανονικής περιόδου, χωρίς play-off κλπ. Τα σετ κρινόντουσαν στους 15 πόντους και ίσχυαν ακόμη οι αλλαγές σερβίς πριν από κάθε πόντο. 

Την τελευταία αγωνιστική, ο αήττητος μέχρι τότε Ολυμπιακός αντιμετώπισε εντός έδρας τον ΠΑΟ σε ένα άτυπο τελικό πρωταθλήματος. Και οι δύο ομάδες ήταν πολύ ισχυρές. Ο ΠΑΟ είχε μόνο μία ήττα κι αυτή εντός έδρας από στον πρώτο γύρο, με 2-3 σετ, από τον Ολυμπιακό. Ωστόσο, λόγω των κανονισμών που ίσχυαν τότε, ο ΠΑΟ δεν είχε κανένα μειονέκτημα εξαιτίας της ήττας του αυτής. Του αρκούσε μια νίκη με οποιοδήποτε σκορ για να πάρει το πρωτάθλημα, χωρίς μπαράζ. Ο λόγος; Σε περίπτωση ισοβαθμίας μετρούσε συνολικά η διαφορά σετ και ο ΠΑΟ είχε τότε καλύτερη διαφορά. Το παιχνίδι ξεκίνησε και ο ΠΑΟ προηγήθηκε 0-2 στα σετ. Φαντασθείτε την ψυχολογία, που θα είχε κάθε άλλη ομάδα στη θέση του Ολυμπιακού. Έπρεπε να νικήσει οπωσδήποτε στα τρία σετ που απέμεναν για να πάρει το πρωτάθλημα και να μην πάει χαμένη μια σπουδαία αήττητη πορεία μιας ολόκληρης χρονιάς και μαζί της να μην πάει χαμένη η κοπιαστική εκτός έδρας νίκη επί του ΠΑΟ στον αγώνα του πρώτου γύρου. 

Αυτό και έγινε. Ο Ολυμπιακός πήρε και τα τρία σετ που απέμεναν και μαζί και το πρωτάθλημα, που το κατέκτησε αήττητος με 22 νίκες. Περισσότερο όμως από όλα, μετράει ο τρόπος που ανέτρεψε τη ροή του αγώνα. Ξεκινώντας από μειονεκτική αφετηρία, ξέρετε με ποιο σκορ πήρε τα 3 αυτά τελευταία σετ του τίτλου; 15-5, 15-1 (!), 15-7. Σε τρία σετ, δέχτηκε συνολικά μόνο 13 πόντους, δηλαδή τόσους όσους δεν θα μπορούσαν να δώσουν στον ΠΑΟ τη νίκη ούτε σε ένα σετ. Αυτός ήταν τότε ο Ολυμπιακός.

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 1991/92

Υπήρχαν κάποιες διαφορές από το προαναφερόμενο πρωτάθλημα του 1988. Κατ’ αρχάς είχε πάψει να υπάρχει το πρωτάθλημα δύο γύρων, αφού ήταν η δεύτερη χρονιά, που είχε καθιερωθεί ο νέος τρόπος διεξαγωγής του πρωταθλήματος: πρώτα υπήρχε κανονική περίοδος και μετά ακολουθούσαν τα πλέι-οφ. Ο αριθμός των ομάδων του πρωταθλήματος ήταν μειωμένος, 10 αντί για 12. Ωστόσο, παρά τον περιορισμένο αριθμό των ομάδων, ο Ολυμπιακός δεν ήταν αυτή τη φορά αήττητος στο τέλος της κανονικής περιόδου. Είχε χάσει μια φορά, αλλά σημασία είχε ότι δεν είχε χάσει από τον συνδιεκδικητή του τίτλου ΠΑΟ και τούτο γιατί τα αποτελέσματα των αγώνων μεταξύ των δύο ομάδων της regular season μεταφέρονταν στα play-off. Ο Ολυμπιακός είχε νικήσει και στους 2 αγώνες της κανονικής σεζόν εντός και εκτός τον ΠΑΟ, χάνοντας μόνο ένα σετ, δηλαδή με 3-0 και 3-1. 

Μετά από δύο εύκολες νίκες στην φάση των ημιτελικών, ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε τον ΠΑΟ στη φάση των τελικών. Ο ΠΑΟ είχε αποκλείσει δύσκολα τον πολύ δυνατό τότε Άρη, που είχε έρθει τρίτος στη βαθμολογική κατάταξη. Για τον Ολυμπιακό, στους τελικούς, αρκούσαν δύο νίκες μόνο, αφού προηγείτο ήδη με 2-0 νίκες από την κανονική περίοδο. 

Αυτό και έγινε. Ο Ολυμπιακός νίκησε εύκολα στους επόμενους δύο αγώνες με σκορ 3-0 και στους δύο. Έτσι κατέκτησε σούπερ-εμφατικά το πρωτάθλημα εκείνης της περιόδου με συνολικό σκορ νικών 4-0 (σούπερ σκούπα) επί του ΠΑΟ. Αξίζει να δούμε τα σκορ των σετ, στους δύο τελικούς. Στον πρώτο τελικό, άνετη επικράτηση με 3-0: 15-8, 15-7, 15-13. Στον δεύτερο τελικό, μέσα στη Λεωφόρο και μπροστά σε μεγάλο αριθμό ερυθρόλευκων θεατών, που είχαν συνοδεύσει την ομάδα, βέβαιοι για την απονομή, η συντριβή του ΠΑΟ ήταν απόλυτη. Δεν ήταν μόνο η ήττα του με 0-3, αλλά ο τρόπος που ήρθε. Ο ΠΑΟ πέτυχε συνολικά και στα τρία σετ 12 (!) πόντους, χάνοντας 5-15, 2-15, 5-15. Όλος ο αγώνας κράτησε λιγότερο από μια ώρα, γεγονός απίθανο για τελικό πρωταθλήματος, ιδίως σε μια εποχή που δεν είχαν καταργηθεί ακόμη οι αλλαγές πριν από κάθε πόντο. Χαρακτηριστικό, και μάλιστα πρωτοφανές στον αγώνα αυτόν, ήταν ότι ο κόουτς του ΠΑΟ Γεωργαντής δεν πήρε ούτε ένα τάιμ-άουτ στα δύο τελευταία σετ, γιατί έκρινε ότι δεν άξιζε να πάρει. Είχε πετάξει λευκή πετσέτα, βλέποντας την κολοσσιαία αγωνιστική διαφορά των δύο ομάδων. Μάλιστα, πριν από λίγες μέρες είχαμε την επέτειο 30 ακριβώς ετών από τη μεγάλη αυτή νίκη και την τόσο θριαμβευτική κατάκτηση του τίτλου μέσα στη Λεωφόρο, που έγινε την 6/4/1992. 

Και στα δύο πρωταθλήματα που προαναφέρω προπονητής ήταν ο μέγας τόσο ως παίκτης όσο και ως κόουτς Γιάννης Λάιος. Όσο για τους παιχταράδες που είχαμε, τους ξέρετε όλοι όλους και δεν χρειάζεται να τους αναφέρω. Αυτός ήταν τότε ο Ολυμπιακός. 

Α, και κάτι άλλο, το 1992 δηλαδή τον ίδι χρόνο που εμείς κάναμε αυτά που προαναφέρω, ο ΠΑΟΚ, που την τελευταία δεκαετία μας πήρε 3 συνεχόμενα πρωταθλήματα, είχε τερματίσει τελευταίος και είχε πέσει κατηγορία. 

Περασμένα μεγαλεία λοιπόν; Μάλλον, γιατί είναι πλέον αδύνατο στην εποχή μας να βρεις τόσους πολλούς και τόσους καλούς Έλληνες παίκτες που να παίζουν τόσα χρόνια μαζί. Τώρα είσαι γεμάτος υπερήλικες και ξένους αμφίβολης αξίας και μιας χρήσεως.