Κοκκινίζοντας τη Λευκή Πόλη!

Υπάρχουν φράσεις και συνθήματα που χρησιμοποιούνται ως απόλυτα «κλισέ» στην γλώσσα των ερυθρόλευκων οπαδών, βγαλμένα μέσα από την ιστορία μας: «Όσο με πληγώνεις τόσο με πωρώνεις», «Η στεναχώρια κρατάει ένα βράδυ, αλλά η περηφάνια για πάντα» κ.λπ.. Αυτά όμως που έγιναν για ένα τριήμερο στο Βελιγράδι θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μας και επιβεβαιώνουν σε απόλυτο βαθμό τα παραπάνω. Η Λευκή Πόλη (η σημασία του ονόματος της πόλης στα σέρβικα) βάφτηκε κόκκινη και ανεξάρτητα από το αγωνιστικό αποτέλεσμα που μας στεναχώρησε (πολύ), η εμπειρία του F4 στο Βελιγράδι θα πάρει τη θέση που της αξίζει στο ερυθρόλευκο βιβλίο της ιστορίας!

Του RedTerso

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Κατά τη διάρκεια των play-off με τη Μονακό και αμέσως μετά το δεύτερο χαμένο παιχνίδι της σειράς, αρχίζει να γιγαντώνεται η ιδέα, που μοιάζει ασύμβατη με τα γεγονότα: «Να κλείσουμε τώρα τα εισιτήρια». Τέτοια ήταν η πίστη στην ομάδα και τις δυνατότητές της. Τελικά, η αγορά των εισιτηρίων πραγματοποείται πριν τον 5ο τελικό και ταυτόχρονα αρχίζει η αναζήτηση διαμονής στο αγαπημένο Βελιγράδι. Εισιτήρια check. Διαμονή check. Άδειες από τις δουλειές check. Όλα είναι έτοιμα. Μένει μόνο να σφραγιστεί και το εισιτήριο για τον Ολυμπιακό. Στο 5ο παιχνίδι της σειράς, ομάδα και κόσμος παίζουν μαζί σε φουλ ρυθμό. Ο Θρύλος κερδίζει, ο Κέβιν Ντουράντ αποδοκιμάζεται (μόνο εμείς αυτά!), η Έμμα Στόουν πανηγυρίζει και η ομάδα επιστρέφει στη φυσική της θέση μετά από πέντε χρόνια. Όλα πλέον είναι έτοιμα.

Τετάρτη 18/5 και το ταξίδι προς την πρωτεύουσα της Σερβίας ξεκινάει. Ο JosuTernera είναι στο τιμόνι, metal και punk-rock παίζουν στα ηχεία και οι αναλύσεις γύρω από την πορεία της ομάδας μέχρι τότε και για το επικείμενο ντέρμπι με την Εφές να συνεχίζονται ακατάπαυστα. Είχαμε απόφασίσει να «σπάσουμε» τη διαδρομή στα δύο και έτσι, αφού περάσαμε τα σύνορα με τη Β. Μακεδονία, σταματήσαμε για διανυκτέρευση στην πόλη των Σκοπίων. Αν εξαιρέσουμε το κέντρο της πόλης, γύρω από το κοινοβούλιό τους, που είναι επιεικώς κιτς, τα Σκόπια είναι ωραία πόλη, με όμορφα πάρκα, όπου συνυπάρχουν ο μουσουλμανικός με το χριστιανικό πληθυσμό. Την Πέμπτη το πρωί ξυπνήσαμε και ξεκινήσαμε προς Σερβία.

Στα σύνορα άρχισε να γίνεται απόλυτα κατανοητό τι πρόκειται να ζήσουμε τις επόμενες μέρες: Δεκάδες αυτοκίνητα σταματημένα για τον έλεγχο, οι επιβάτες στον δρόμο και το «είσαι στο μυαλό...» να δονεί και τις δύο πλευρές των συνόρων με τις σημαίες και τα κασκόλ να ανεμίζουν! Το ερυθρόλευκο ποτάμι πλησίαζε το Βελιγράδι με τρομερή ορμητικότητα. Φθάνοντας στο κέντρο της πόλης, 3,5 ώρες πριν την έναρξη του ημιτελικού, καταλάβαινες ότι είχε γίνει πραγματική απόβαση από γαύρους. Διασχίζοντας τη γέφυρα Μπράνκοβα, που συνδέει το νέο (εκεί που βρίσκεται η Σταρκ Αρίνα δηλαδή) με το παλιό Βελιγράδι, έβλεπες παντού κόκκινες μπλούζες σε αυτοκίνητα, λεωφορεία ή με τα πόδια, να κατευθύνονται προς το γήπεδο. Στα σκαλιά που οδηγούσαν στις θύρες στήθηκε εκ νέου ένα ολυμπιακό πανηγύρι μέχρι να πραγματοποιηθεί ο έλεγχος για την είσοδό μας στο γήπεδο. Για την παρουσία του κόσμου του Θρύλου εντός της Σταρκ Αρίνα δεν θα γράψω κάτι. Έχετε δει τα βιντεάκια και έχετε διαβάσει για την ατμόσφαιρα...

Το αποτέλεσμα του ημιτελικού μας στεναχώρησε όλους. Το τρίποντο-μαχαιριά του Μίσιτς σίγουρα μας σημάδεψε, φέρνοντας στο μυαλό στους μεγαλύτερους το αντίστοιχο του Κορνέλιους Τόμσον στον ημιτελικό του Τελ-Αβίβ (σε πιο «ήπια» εκδοχή γιατί εκείνο το τρίποντο θα μας στοιχειώνει για πάντα). Παρ' όλα αυτά, ο κόσμος συνέχισε να δίνει το δικό του ρεσιτάλ: Μια μοναδική οπαδική παράσταση, που θα μνημονεύεται για χρόνια. Στον δεύτερο ημιτελικό, το ισπανικό «κλάσικο» και να ακους τους οπαδούς του Θρύλου να φωνάζουν για την ομάδα τους.

Την Παρασκευή, σε όποιον δρόμο και να περπατούσες, σε όποιο μαγαζί και να καθόσουν, έβλεπες τον κόσμο του Ολυμπιακού και δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο, παρά να ξεκινήσει κάποιος ένα σύνθημα για να γενικευτούν οι ιαχές στους γύρω δρόμους! Ειδικά τα μαγαζιά γύρω από την πλατεία Δημοκρατίας και ο κεντρικός εμπορικός δρόμος της Μιχαΐλοβα ήταν κατάμεστα από ερυθρόλευκους οπαδούς. Προχωρώντας προς το παρκο του Καλέμεγκνταν, στο οποίο βρίσκεται το κάστρο του Βελιγραδίου (πρέπει όπωσδήποτε να το επισκεφτεί όποιος πάει στο Βελιγράδι), έβλεπες σε διάφορα σημεία κάτω από τα δέντρα και στα παγκάκια παρέες Ολυμπιακών να συζητάνε για το αν θα έπρεπε να γίνει φάουλ ή όχι στην τελευταία φάση. Και αυτό πάλι μέχρι να ξεκινήσει κάποιος τα συνθήματα. Το απόγευμα της ίδιας μέρας τα αδέρφια του Ερυθρού Αστέρα «άνοιξαν» το «Μαρακανά» για τον κόσμο του Θρύλου και έγινε ένα τρομερό πάρτι με συνθήματα και τη μπύρα να ρέει άφθονη. Μετά από αυτό εμείς επιλέξαμε να κινηθούμε στην περιοχή πίσω από το Στουντένσκι Παρκ (το πάρκο των φοιτητών), όπου υπάρχουν πολλά μικρά φαγάδικα και μπυραρίες, που δεν είναι τόσο τουριστικά και σαφώς πιο όμορφα από τα πιο γνωστά τουριστικά μέρη. Εκεί συνεχίσαμε τις αναλύσεις και τις κουβέντες όντας με πιο διευρυμένη πλέον παρέα (αδέρφια, ξέρετε ποιοι είστε, τα σέβη μας και τους χαιρετισμούς μας).

Το πρωί του Σαββάτου, πριν τον μικρό τελικό αποφασίσαμε να πάμε κινηθούμε προς το προάστιο Ζεμούν, που στην πραγματικότητα μοιάζει με ένα χωριό και βρίσκεται στα βόρεια του νέου Βελιγραδίου. Πολύ όμορφη περιοχή στις ακτές του Δούναβη, όπου απολαύσαμε τη θέα και τη βόλτα. Το μεσημέρι έφθασε και η ώρα για τον μικρό τελικό πλησίαζε, οπότε πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, όπου πριν πάμε στη Σταρκ Αρίνα κάναμε μια στάση στο γηπεδάκι που φέρει το όνομα του Βασίλη Σπανούλη. Καταλαβαίνει ο καθένας τι σημαίνει για τη σημασία του ονόματος «Σπανούλης» να υπάρχει ένα γηπεδάκι με το όνομα του Αρχηγού στη μεγαλύτερη και σημαντικοτερη ίσως μπασκετούπολη της Ευρώπης. Οι δρόμοι γύρω από το τρομερό κλειστό του Βελιγραδίου άρχισαν πάλι να γεμίζουν με κόκκινες και ερυθρόλευκες φανέλες και ένα νέο πάρτυ στήθηκε από τον κόσμο στις εξέδρες. Για το αγωνιστικό του μικρού τελικού δεν θα αναφέρουμε τίποτα. Δεν χρειάζεται εξάλλου. Απλά να παραθέσουμε ως γεγονός ότι στα συνθήματά μας, πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο «πολυτραγουδισμένος» και άξιος μαθητής του μελιτζάνα, Γιασικεβίτσιους. Αυτό που έγινε στο τρίτο δεκάλεπτο με το σύνθημα «μας λένε άρρωστους, τρελούς...» δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Οι ουδέτεροι και οι οπαδοί των άλλων ομάδων είχαν στρέψει τις κάμερες και τα κινητά τους και απαθανάτιζαν τη μοναδική παράσταση που έδινε ο κόκκινος λαός. Όταν στο τελευταίο λεπτό του μικρού τελικού δε, πέρασε στο παρκέ ο Αρχηγός Γιώργος Πρίντεζης, το γήπεδο κόντεψε να γκρεμιστεί, ουκ ολίγοι βουρκώσαμε μαζί του και η συγκίνηση ήταν μοναδική. Στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες... Επίσης, δεν θα ξεχαστεί ποτέ το γεγονός να διεξάγεται ο μεγαλός τελικός ανάμεσα στη Ρεάλ και την Εφές και να δονείται το γήπεδο από την ιαχή «Ο-λυ-μπι-ακός, Ο-λυ-μπι-ακός». Το πρωί της Κυριακής έφθασε η ώρα της αναχώρησης με το ραντεβού να ανανεώνεται για την επόμενη χρονιά...

Η στεναχώρια κρατάει μόνο ένα βράδυ...

... Και η υπερηφάνια για όσα μας χάρισε αυτή η ομάδα, αυτή η νέα εκδοχή του Ολυμπιακού μας, κρατάει αιώνια! Ας μη λησμονούμε πού βρισκόμασταν μόλις πέρυσι: αποκλεισμένοι από την οκτάδα και παρακολούθηση του F4 από την τηλεόραση. Αμ, τα προηγούμενα χρόνια; Ακόμα χειρότερα. Ο Ολυμπιακός όμως φαίνεται ότι έκλεισε τον κύκλο των αποτυχημένων προηγούμενων 4 χρόνων μακριά από τα play-off. Η ομάδα μας όχι μόνο επέστρεψε στη φυσική της θέση, αλλά ξεπέρασε κάθε προσδοκία, που γράφτηκε ή υπονοήθηκε, στο ξεκίνημα της χρονιάς. Βημα το βήμα, αγώνα με τον αγώνα, οι Πειραιώτες κατάφεραν να αποκαταστήσουν τη σχέση τους με τον κόσμο, κερδίζοντας ξανά την εμπιστοσύνη του. Όχι ότι χάθηκε ποτέ, αλλά η σχέση πέρασε κλυδωνισμούς, εξαιτίας της απομάκρυνσης από τους τίτλους και τις αποτυχίες των προηγούμενων σεζόν. Παρ' όλα αυτά, η επιλογή του «μέχρι τέλους» υποστηρίχθηκε πλήρως από τον κόσμο. Και δικαιώθηκε...

Τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνουν ότι δεν χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία. Γιατί ο Ολυμπιακός έπαιξε ουσιαστικά εντός έδρας, έχοντας μια πολύ μεγάλη δυναμική, με βάση τη συνολική πορεία του στη διοργάνωση, αλλά και με τον τρόπο που επιβλήθηκε απέναντι στην εξαιρετικά φορμαρισμένη Μονακό. Βέβαια έπεσε πάνω στην πρωταθλήτρια Εφές, η οποία διαθέτει πυρηνικά όπλα στο ρόστερ της. Και αυτή την ομάδα τη φτάσαμε στα όριά της, αναγκάζοντας τον Μίσιτς να βάλει το μεγάλο σουτ στη λήξη του χρόνου.

Αντιλαμβάνομαι ότι έχει γίνει μεγάλη κουβέντα γύρω από την επιλογή του φάουλ ή μη στην τελευταία φάση. Η δική μου θέση είναι ότι όποιος επιχειρήσει με βεβαιότητα να πιστώσει δίκιο ή άδικο στη συγκεκριμένη απόφαση θα έχει κάνει λάθος. Κατά τη γνώμη μου, και οι επιλογές είναι μέσα στο «παιχνίδι». Εγώ προσωπικά πιθανόν να επέλεγα το φάουλ για να έχουμε την τελευταία κατοχή και την τύχη στα χέρια μας. Όμως η συζήτηση αν μείνει σε αυτό, θα έχει χάσει ένα σημαντικό πεδίο κουβέντας της πραγματικότητας της εξέλιξης του παιχνιδιού. Η δική μου αίσθηση λοιπόν είναι ότι έχουν γίνει λάθη στη διαχείριση του ματς από το τρίτο δεκάλεπτο και μετά, ενώ από ένα σημείο και έπειτα το άγχος και η κούραση είχαν φθάσει σε δυσθέωρητα μεγέθη. Στα δικά μου μάτια 3 ήταν τα λάθη που έχω να επισημάνω: Η επιμονή στον Ντόρσεϋ, η έλλειψη φρεσκάδας του Σλούκα και η παρουσία του Φαλ στον πάγκο στην 4η περίοδο. Ακόμα και σε αυτές τις επιλογές, βέβαια, που εγώ χαρακτηρίζω «λανθασμένες» υπάρχει αντίλογος και τον παρακολουθώ. Όμως εξαιτίας αυτών η ομάδα έχασε πολλές ευκαιρίες να σκοράρει, να περάσει μπροστά και να αποκτήσει το μομέντουμ της αναμέτρησης.

Ο Ολυμπιακός για λίγα δευτερόλεπτα και κάποιες συζητήσιμες επιλογές έχασε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία να αποκλείσει την κάτοχο του τίτλου και να βρεθεί σε έναν τελικό, μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο την «κληρονομιά» μιας απόλυτα επιτυχημένης μέχρι τώρα χρονιάς. Για να ολοκληρωθεί βέβαια με το άκρως θετικό πρόσημο, που οραματιζόμαστε όλοι, οφείλει να κάνει το χρέος του και να πάρει το πρωτάθλημα απέναντι στον βάζελο, σηματοδοτώντας την κατάκτηση του πρώτου νταμπλ από το μακρινό 1997! Η χρονιά πρέπει να κλείσει έτσι για όλους τους λόγους του κόσμου και να μπορέσουμε όντως να κρατήσουμε από αυτή τη σεζόν την περηφάνια που νιώσαμε βρισκόμενοι όρθιοι και τρελαμένοι στις εξέδρες της Σταρκ Αρίνα...

Και αφού δεν έγινε αυτό... Πάντα άρρωστοι με τον Ολυμπιακό!

Ο Ολυμπιακός πατάει ήδη σε καλές βάσεις και για την επόμενη χρονιά. Πιθανότατα δεν θα χρειαστούν αρκετές αλλαγές και η ομάδα θα ξεκινήσει με ένα σημαντικό πλεονέκτημα, αυτό της ομοιογένειας και της καλής χημείας. Μέχρι τότε, βέβαια θα έχουμε χρόνο να συζητήσουμε και για τους τελικούς και για τον σχεδιασμό. Προς το παρόν, κρατάμε τα εξής: Ολοκληρώθηκε πολύ σημαντική ευρωπαϊκή πορεία για τον Θρύλο με θετικό πρόσημο. Ο κόσμος του Θρύλου έκανε πράγματα που θα μνημονεύονται για χρόνια στην Ευρώπη, μιας και η «εκστρατεία» στο Βελιγράδι αποτελεί τη μεγαλύτερη μετακίνηση οπαδών για τον χώρο του μπάσκετ σε όλη την ιστορία της διοργάνωσης και η «παράσταση» που δόθηκε στις εξέδρες και στους δρόμους της σέρβικης πρωτεύουσας δεν θα ξεχαστεί εύκολα, αποτελώντας παράδειγμα οπαδικής αφοσίωσης... Πάμε για άλλα. Πάμε για τα επόμενα. Πάμε για τα καλύτερα!