Πράσινη προπαγάνδα: Μια δοκιμασμένη, συστηματική και αρκετά αποδοτική τακτική

Μέρος Α΄: Πράσινες συνταγές για αποσιωπήσεις και προπαγανδιστικά παραμύθια σε Ευρώπη και Ελλάδα

Το έχουμε ξαναπεί. Οι βάζελοι είναι ασυναγώνιστοι στις μηχανορραφίες και στις κατασκευές προπαγανδιστικών παραμυθιών σε βάρος του Ολυμπιακού. Αντίθετα, τις δικές τους αποτυχίες ή βρωμιές τις αποσιωπούν και τις θάβουν επιμελώς. Ό,τι δεν συμφέρει τον ΠΑΟ δεν πρέπει με τίποτε να έρχεται στη σφαίρα της δημόσιας γνώσης ή της δημόσιας μνήμης. 

Του Θεολόγου Μιχαηλίδη

Τους άρεσε ιδιαίτερα ανέκαθεν και τους αρέσει ακόμη να παριστάνουν τη χρονολογικά πρώτη και ως εκ τούτου πιο παραδοσιακή/πατροπαράδοτη ελληνική ποδοσφαιρική δύναμη στην Ευρώπη, την μόνη, που εκ γενετής έφερνε επιτυχίες και είχε διακρίσεις. Ωστόσο αποκρύπτουν το τι πράγματι έκαναν κάθε χρόνο στις διοργανώσεις της Ευρώπης μέχρις ότου, εντελώς απρόοπτα, σαν κομήτες, το 1971 βρεθήκανε ουρανοκατέβατοι στο Γουέμπλεϊ. Πουθενά δεν θα βρει κανείς κάπου γραμμένο, με την έμφαση που του αξίζει, ότι σε όλη τη δεκαετία του 1960, σε ένα σύνολο 20 αγώνων για τις διοργανώσεις της Ευρώπης, είχαν μπουχτίσει από τις ήττες και τους αποκλεισμούς από τον πρώτο γύρο. Το μόνο που είχαν πετύχει ήταν όλες κι όλες 3 νίκες, μια εκ των οποίων επί της εντελώς αδύναμης Σλιέμα Μάλτας, από την οποία μάλιστα κατόρθωσαν να χάσουν (!) στη Μάλτα (σημειωτέον μάλιστα ότι αυτή υπήρξε η πρώτη νίκη μαλτέζικης ομάδας στην Ευρώπη). Δύσκολα επίσης θα βρεις κάπου μια υπόμνηση για το φοβερό ρεζιλίκι των γιγάντων του Γουέμπλεϊ με την ΤΣΚΚΑ Σόφιας, που συνέβη στις αρχές του 1972, όταν, για ένα κυριολεκτικά πρωτοφανή και ανεπανάληπτο στην ιστορία της ΟΥΕΦΑ λόγο, επαναλήφθηκε ξανά στη Λεωφόρο ο αγώνας μεταξύ των δύο ομάδων (στον οποίο είχαν αποκλειστεί). Ωστόσο οι βάζελοι, αντί να εκμεταλλευθούν το θεόσταλτο δώρο και να προκριθούν, έχασαν κιόλας από πάνω μέσα στο γήπεδο τους και μάλιστα άνετα και καθαρά. Πουθενά, επίσης, δεν θα διαβάσεις ότι επί πολλά χρόνια μετά το Γουέμπλεϊ και συγκεκριμένα μέχρι το 1984, ο γεννημένος Ευρωπαίος ΠΑΟ αποκλειόταν μόνιμα και συνεχώς από τον πρώτο γύρο των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Ούτε βέβαια θα υπάρξει κάποιος να θυμίσει το ταπεινωτική συντριβή από τη μικρομεσαία Ντινάμο Βουκουρεστίου (6-1) την περίοδο 1989/90, που είναι σαν να μην έγινε ποτέ. 

Εξάλλου πουθενά δεν θα βρεθεί κάποιος να επισημάνει εμφατικά την απίθανη ευρωπαϊκή πράσινη κωλοφαρδία. Με τους βάζελους συνδέονται πρωτοφανή ιστορικά γεγονότα στην Ευρώπη. Πράγματα που δεν είχαν συμβεί ποτέ προηγουμένως έχουν συμβεί, με τον ΠΑΟ να είναι πάντα ο ωφελημένος. Την περίοδο 1971/72, για πρώτη φορά στα παγκόσμια ποδοσφαιρικά χρονικά, ο πρωταθλητής Ευρώπης Άγιαξ αρνήθηκε να παίξει τελικό Διηπειρωτικού, με αποτέλεσμα να τύχει να τον αντικαταστήσει, από σπόντα, ο εντελώς τυχαίος και χαμηλού ποδοσφαιρικού επιπέδου φιναλίστ βάζελος, αποκτώντας έτσι την ευκαιρία, από το πουθενά, να διεκδικήσει έστω ένα καταξιωμένο διεθνές έπαθλο, κάτι που ούτε στο όνειρό του είχε ποτέ φανταστεί. Την περίοδο 1972/73 με την ΤΣΚΚΑ, όπως είπαμε, σώθηκε (αλλά μόνο προσωρινά) από βέβαιο αποκλεισμό από τον α΄ γύρο, επειδή ο διαιτητής έκανε το ανεπανάληπτο στα χρονικά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου: δεν μέτρησε σωστά τα πέναλτι (!). Το 1995, ακυρώθηκε επίσημο παιχνίδι, των ομίλων του τότε CH. L., το οποίο είχαν χάσει από τη Δυναμό Κιέβου και έτσι εξαφανίστηκε η ήττα τους. H ισχυρή Δυναμό αποκλείστηκε για τρία χρόνια, ποινή που ως διά μαγείας εξαφανίστηκε μετά από λίγους μήνες, λες και η όλη υπόθεση έγινε μόνο και μόνο για να βοηθηθεί ο ΠΑΟ. Το 2001, μια από τις μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου, η Γιουβέντους, έφτασε σε σημείο να παίξει με 8 παίκτες (λες και ήταν Κωλοπετινίτσα) απέναντι στον μικρομεσαίο ΠΑΟ. Την άλλη ημέρα, τα ελληνικά μέσα αντί να ασχοληθούν με το πώς έγινε αυτό το πρωτοφανές και ανεπανάληπτο θαύμα, προέβαλαν επικοινωνιακά το υπέροχο fair play του ΠΑΟ, ο οποίος, όπως έλεγαν, θα μπορούσε (αν ήθελε) να βάλει 6 γκολ στην αριθμητικά μειονεκτούσα Γιουβέντους, αλλά (δήθεν) από σεβασμό δεν το έκανε. Κανένας δεν έδωσε έμφαση στο απίστευτο γεγονός των τόσων πολλών αποβολών σε βάρος μιας μεγάλης παγκόσμιας ποδοσφαιρικής δύναμης και μάλιστα σε ένα αγώνα της εναντίον ποδοσφαιρικών πληβείων. Και το κυριότερο: κανένας δεν συνέδεσε το γεγονός αυτό με τη νίκη του ΠΑΟ (3-1), για να μη μειωθεί η αξία της νίκης του.

Αλλά και σε εθνικό επίπεδο, αν και θα μπορούσαν να γραφτούν ολόκληρες εγκυκλοπαίδειες, κανείς δεν θα διαβάσει για τον «έκανα τα πάντα με ένα μόνο σκοπό να βλάψω τον Ολυμπιακό» Μαντζεβελάκη, αλλά ιδίως για το Βαρδινογιαννιστάν, και κάποια πρόσωπα του πράσινου παρασκηνίου όπως Κιάπε, Τριβέλα, Δέδε, Ζουμπογιώργο, Δραμουντάνη, Μαυροκουκουλάκη, Ρουμπή, Μυριοκεφαλιτάκη, Χαλκίδη κ.λπ., και φυσικά τίποτε για τον περίφημο «Θαλή». Οι δύο ποινικές και πειθαρχικές υποθέσεις δωροδοκίας των παικτών του Ηρακλή που συγκλόνισαν την Ελλάδα έχουν σταματήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια να ενδιαφέρουν τα μέσα. Όποτε (σπανιότατα) κατά λάθος και παρεμπιπτόντως γράφεται κάτι, αυτό γίνεται χωρίς λεπτομέρειες και αναφορές σε πρόσωπα, κατηγορούμενους, δίκες και τυχόν καταδίκες. Σχεδόν κανείς σήμερα δεν ξέρει ή δεν θυμάται το πώς καταργήθηκε, από την πρώτη κιόλας αγωνιστική του πρωταθλήματος 1998/99 (εποχή υποτιθέμενης ερυθρόλευκης παράγκας δηλαδή), το πανάκριβο μηχάνημα Virtual Replay της νυν NOVA, το οποίο, ενώ μόλις είχε αγοραστεί, πετάχτηκε, μέσα σε ένα βράδι, κυριολεκτικά στα σκουπίδια, κατόπιν απαίτησης-πίεσης του Ρίνγκο. Ο λόγος; Mόνο και μόνο επειδή, με την προχωρημένη τεχνολογία του, απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το πέναλτι που κέρδισε ο ΠΑΟ στις καθυστερήσεις του ματς του ΟΑΚΑ με τον Πανηλειακό ήταν σούπερ-μαϊμού (το αστείο ήταν ότι διαμαρτυρήθηκε έξαλλα και ο Κυράστας, που τότε ήταν στον πάγκο της ομάδας του Πύργου). Κανείς δεν ξέρει ή δεν θυμάται για τις διατάξεις των νόμων που άλλαζαν νύχτα με άλλες φωτογραφικές διατάξεις, που επέτρεπαν στον ΠΑΟ να παίρνει όποτε ήθελε όποιους παίκτες ήθελε, που δεν μπορούσε να πάρει κανονικά και νόμιμα. Όσο για ονόματα διαιτητών, που ευνοούσαν τον ΠΑΟ και αδικούσαν τον Ολυμπιακό, μην περιμένετε να τα γράψουμε, γιατί ήταν περισσότεροι και από τους κόκκους της άμμου. Θα μας προλάβαινε το 5ο κύμα της πανδημίας. 

Οι βάζελοι που αναζητούν και ψάχνουν συνεχώς για κυβερνητικές πράξεις ευνοϊκές για τον Ολυμπιακό, κουβέντα δεν λένε για το πόσοι πράσινοι ή άλλοι συνειδητοί αντιολυμπιακοί πέρασαν από τις κορυφαίες κυβερνητικές θέσεις του αθλητισμού, που έμπρακτα και συστηματικά πολέμησαν τους ερυθρόλευκους. Κουλούρης, Βασιλακόπουλος, Φούρας, Φλωρίδης, Κοντονής είναι μερικοί από αυτούς. 

Εκείνα πάντως που οπωσδήποτε όλοι έχουν διαβάσει ή ακούσει και θα συνεχίζουν να διαβάζουν και να ακούν, στον αιώνα τον άπαντα, είναι για την «παράγκα του Θωμά». Μαζί με αυτά και τα παράπονα του προπονητή του ΠΑΟ Κυράστα, ακόμη και όταν στο πρωτάθλημα του 2000 που βρισκόταν στον πράσινο πάγκο και στα δύο ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟ σχεδόν όλα (3 από τα 4) τα γκολ που πέτυχε ο ΠΑΟ ήταν άκυρα. Για τόσο πανίσχυρη παράγκα, που έβγαζε πρωταθλητές μιλάμε! 

Πρόσφατα μάλιστα ξεκίνησε νέος γύρος αναμνήσεων και «καταγγελιών» από το άκρο άωτο της αξιοπιστίας ,τον άσπιλο Άρη Λουκόπουλο, παλιό πρόεδρο της Παναχαϊκής, που ξαφνικά του ήρθε και θυμήθηκε ειδικά και μόνο την παράγκα του Θωμά και του Σωκράτη, ενώ ο ίδιος ήταν στο ποδόσφαιρο δύο-τρείς δεκαετίες, με γνωστό βίο και πολιτεία, και συνεπώς θα μπορούσε να θυμηθεί εκατονταπλάσια πράγματα. Κι όλα αυτά έγιναν προκειμένου να υποβαθμιστούν και δυσφημιστούν ιστορικά οι επιτυχίες του Ολυμπιακού και ιδίως εκείνες επί Κόκκαλη. Κάποια από αυτά που ξαφνικά θυμήθηκε ο Άρης είναι μάλιστα τόσο γελοία και ανάξια συζήτησης που κανονικά ακυρώνουν από μόνα τους τα όσα ισχυρίζεται. Για παράδειγμα, το ότι, όπως λέει, κάποτε (δεν θυμάται πότε) τον παρακάλεσε ολόκληρος Ολυμπιακός να τον αφήσει να κερδίσει την Παναχαϊκή μέσα στον Πειραιά (!). Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς τη βαρύτητα και τη σοβαρότητα των καταγγελιών του Άρη. Βέβαια το γνωστό αντιολυμπιακό SDNA (που κακώς θεωρείται από πολλούς ότι το τρέχουν ΠΑΟΚτζήδες, αφού στη πραγματικότητα το τρέχουν βαμμένοι πράσινοι) αναπαρήγαγε και διέδωσε ευρέως το θέμα αυτό όπως και άλλα παρόμοια . Άλλωστε, ήταν από τις σπάνιες φορές που αυτά που έγραφε δεν έθιγαν άμεσα τη νυν, αλλά την προηγούμενη διοίκηση του Ολυμπιακού, οπότε θα ήταν αδιάφορα ή ενδεχομένως ακόμη και ευχάριστα για τη σημερινή διοίκηση, η οποία και η ίδια είναι στα μαχαίρια με τον Σωκράτη. Φυσικά, ο Λουκόπουλος ξέχασε να μας πει για τη «γη και ουρανό» που κίνησε το πράσινο κατεστημένο της διαπλοκής της εποχής, μόνο και μόνο για να τον βοηθήσει ακόμη και σε μια τελείως ασήμαντη μεταγραφική υπόθεση, όπως αυτή ενός ποδοσφαιριστή ονόματι Γκίτση, που δεν τον γνώριζε ούτε η μάνα του (!). Ξέχασε ακόμη να μας πει ότι ο επί σειρά ετών παράγοντας και διατελέσας Πρόεδρος της Παναχαϊκής Ράπτης κολακευόταν να διαφημίζει παντού ότι από το 1979 ήταν προσωπικός φίλος του Ρίνγκο. Επίσης ο Λουκόπουλος εντελώς τυχαία παρέλειψε να θυμηθεί ότι η Παναχαϊκή, όπως έχει ομολογηθεί ρητά από τους ίδιους τους Πατρινούς, είχε ενισχυθεί χρηματικά από τον Βαρδινογιάννη, αλλά με τρόπο εντελώς απονήρευτο, έναντι ουδενός ανταλλάγματος. Επρόκειτο, όπως διατείνονται, απλώς και μόνο περί μιας εξυπηρέτησης σε μια δύσκολη οικονομική φάση, που διερχόταν η ομάδα των Πατρών. Το οικονομικό αλισβερίσι αυτό μάλιστα είχε τακτοποιηθεί αργότερα με τη μεταγραφή του Πάρη Γεωργακόπουλου στον ΠΑΟ, όπως διαβεβαίωσε ο ίδιος ο Ράπτης. Και έρχεται μετά το SDNA εκ του ασφαλούς και προσποιείται αθώα ότι δήθεν ακόμη περιμένει διάψευση των ισχυρισμών Λουκόπουλου! Ποια διάψευση περιμένει και από ποιον; Ξέρει άριστα εξαρχής πώς ουδείς θα μπει στον κόπο να διαψεύσει τέτοια πράγματα. Είναι δυνατόν ποτέ να κάτσουν να ασχοληθούν είτε ο Κόκκαλης, που έχει ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του εδώ και τόσα χρόνια, είτε ο Μαρινάκης που δεν ασχολείται με αυτά; Συνεπώς με τις δηλώσεις-αναμνήσεις Λουκόπουλου κατασκευάστηκε ακόμη ένα προπαγανδιστικό παραμύθι, που θα επικαλούνται οι βάζελοι ως στοιχείο και δη αδιάψευστο. 

Όσον αφορά τα σενάριά τους σε βάρος του Ολυμπιακού η δόλια φύση των βάζελων τους κάνει να τα στήνουν συνήθως εκ των υστέρων και πολύ καθυστερημένα, εκμεταλλευόμενοι και αξιοποιώντας ερμηνευτικά, κατά το δοκούν, διάφορες συμπτώσεις και συγκυρίες γεγονότων. Με τον τρόπο αυτό, παρουσιάζουν παραπλανητικά το άσπρο ως μαύρο και το αντίστροφο. Δυστυχώς η τακτική τους αυτή συχνά αποδίδει και βρίσκει απήχηση και όχι μόνο μεταξύ των οπαδών τους. 

Το χαρακτηριστικό που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι οι βάζελοι δεν ησυχάζουν και δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια, αλλά επιμένουν και έχουν την τάση να επαναφέρουν, εκ των υστέρων, στο προσκήνιο τα παραμύθια τους, να τα συντηρούν, αλλά και να τα ανανεώνουν. Αυτό το κάνουν ακόμη και αρκετά χρόνια αργότερα, διαστρεβλώνοντας και πλαστογραφώντας ό,τι και όσο μπορούν και φυσικά πάντα κατά το συμφέρον τους. Καταλαβαίνουν ότι η ιστορία αποτελεί κάτι το σημαντικό και ως εκ τούτου η διαρκής και αδιάκοπη αλλοίωσή της ή η προσαρμογή της «στην κλίνη του Προκρούστη» είναι κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Στην προσπάθεια αυτή βρίσκουν πάντα πολλούς πρόθυμους προς αναπαραγωγή και διάδοση συμμάχους, κυρίως μέσα και δημοσιογράφους, κατά προτίμηση δήθεν αντικειμενικούς ή ευυπόληπτους. Παράλληλα ευνοούνται από τη χαρακτηριστική παραδοσιακή επικοινωνιακή αδυναμία και υστέρηση, για να μην πούμε ανυπαρξία του Ολυμπιακού, φαινόμενο που δεν είναι μόνο προϊόν ανικανότητας, αλλά συχνά και σκοπιμότητας.

Είδατε τι έγινε φέτος με την επέτειο της πράσινης ήττας στο Γουέμπλεϊ. Χάλασε ο κόσμος εξήντα χρόνια μετά.. 

Θα αναφέρουμε τώρα δύο παραδείγματα ιστορικών υποθέσεων, που αφορούσαν αγώνες του ΠΑΟ και του Ολυμπιακού για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης και αποδεικνύουν την εντελώς άνιση επικοινωνιακή μεταχείρισή τους. 

Το 1964, ο πρωταθλητής Ελλάδας ΠΑΟ κληρώθηκε με τη γερμανική πρωταθλήτρια Φ.Κ. Κολωνίας. Ο πρώτος αγώνας έγινε στη Λεωφόρο και έληξε ισόπαλος 1-1. Την επόμενη ημέρα σε όλο τον γερμανικό Τύπο γράφτηκαν σημεία και τέρατα για τον συγκεκριμένο αγώνα. Εκπρόσωποι και παίκτες της Κολωνίας χαρακτήρισαν τον διαιτητή 12ο παίκτη των Ελλήνων, δηλώνοντας ότι δεν είχαν ξαναδεί ποτέ τέτοια διαιτησία σαν κι αυτή του Βούλγαρου διαιτητή Ρουμέντσεφ, ο οποίος, με το έτσι θέλω, δεν τους επέτρεψε να κερδίσουν. Δεν περιορίστηκαν όμως μόνο στις διαμαρτυρίες αυτές οι Γερμανοί. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου και ιδίως της Bild/Sport, Γερμανός παράγοντας δήλωσε ότι πριν από τον αγώνα, οι άνθρωποι του ΠΑΟ του ζήτησαν να στήσουν τα δύο παιχνίδια, φέρνοντας δύο ισοπαλίες για να επακολουθήσει τρίτος αγώνας, τον οποίο θα κέρδιζαν οι Γερμανοί. Για την υλοποίηση του εν λόγω σεναρίου οι πράσινοι παράγοντες πρότειναν στους Γερμανούς ως αντάλλαγμα ένα ποσό πολλών χιλιάδων μάρκων. Την υπόθεση αποκάλυψε η εφημερίδα  Έθνος στο φύλλο της 14/11/1964, η οποία ζήτησε από τον ΠΑΟ να αντιδράσει επίσημα σε αυτές τις «συκοφαντίες», όπως καταρχήν τις θεώρησε. Προηγουμένως, κατά την κάλυψη του αγώνα, ο βασικός αθλητικογράφος της ίδιας εφημερίδας, Βαγγέλης Φουντουκίδης, ο οποίος αν και φίλαθλος του ΠΑΟ υπήρξε ένας τίμιος και ηθικός άνθρωπος και ένας πραγματικός δημοσιογράφος, είχε γράψει απερίφραστα ότι ο διαιτητής «είχε ευνοήσει προκλητικά τον ΠΑΟ» καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, απαριθμώντας και καταγράφοντας μάλιστα τις φάσεις. Το θέμα των καταγγελιών περί πρότασης στησίματος των αγώνων των δύο ομάδων, μετά από κάποιους αναμενόμενους λεονταρισμούς των βάζελων, θάφτηκε γρήγορα, συνοπτικά και χωρίς περαιτέρω δημοσιότητα. Ερωτώ λοιπόν: Έχετε διαβάσει ή ακούσει τίποτε για αυτή την υπόθεση; Έχετε δει μέχρι σήμερα κάποιο αφιέρωμα για αυτά τα γεγονότα ; Όχι βέβαια. Και οι χιλιάδες Ολυμπιακοί δημοσιογράφοι και τα εκατοντάδες ολυμπιακά μέσα τι έχουν κάνει; Το ξέρουν; Το έχουν ψάξει; Το έχουν αναδείξει; Όχι βέβαια, εκτός από ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. 

Πάμε τώρα σε Νοέμβρη πάλι, αλλά του 1974. Ο πρωταθλητής Ελλάδας Ολυμπιακός στην Πάτρα παρά λίγο να πετύχαινε μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία του διεθνούς ποδοσφαίρου και να προκρινόταν σε βάρος της Άντερλεχτ, την οποία κέρδισε 3-0. Το ότι δεν το κατάφερε οφείλεται αποκλειστικά στη μεγαλύτερη διαιτητική σφαγή που έχει γίνει ποτέ στα ευρωπαϊκά γήπεδα από τον διαβόητο Ούγγρο Παλοτάι. Να φαντασθείτε ότι για πρώτη φορά ποδοσφαιρική Ομοσπονδία αγανάκτησε και διαμαρτυρήθηκε επίσημα στην ΟΥΕΦΑ για αγώνα συλλόγου, χρησιμοποιώντας πρωτοφανείς χαρακτηρισμούς για τη διαιτησία Παλοτάι. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν γραφτεί άπειρα πράγματα για τον συγκεκριμένο αγώνα, που αντίθετα με ό,τι συνέβη με τους αγώνες ΠΑΟ-Κολωνίας όχι μόνο δεν ξεχάστηκε, αλλά η ανάμνησή του συντηρήθηκε επιμελώς. Ένα σωρό μέσα και δημοσιογράφοι έχουν προσπαθήσει και ακόμη προσπαθούν (μέσα από διάφορα αφιερώματα) να εξηγήσουν την αφάνταστη και ανεξήγητη --πλην όμως αναμφισβήτητη-- εχθρικότητα της διαιτησίας Παλοτάι απέναντι στον Ολυμπιακό. Η άποψη που έχει επικρατήσει (με κάποιες παραλλαγές) είναι η γνωστή, δηλαδή αυτή με το χρυσό ρολόι-δώρο (Rolex;) του Γουλανδρή και τον φημολογούμενο τρόπο δράσης επιτηδείων παρατρεχάμενων της ομάδας, που αποδείχθηκαν τρωκτικά. Την άποψη αυτή ενίσχυσε πολύ το γεγονός ότι ο ίδιος ο Γουλανδρής δεν μίλησε ποτέ για αυτήν την ιστορία (πέρα από τη γνωστή δήλωση που έκανε αμέσως μετά τον αγώνα: «Εγώ είμαι μουγγός») και στη συνέχεια, μετά από ένα μόλις μήνα, αποχώρησε ξαφνικά και απότομα από τον Ολυμπιακό. Φυσικά, η ιστορία αυτή, όπως εξελίχτηκε, αποτέλεσε βούτυρο στο ψωμί των προπαγανδιστών βάζελων. Δεν μπορούσαν να αμφισβητήσουν μεν τη διαιτητική σφαγή, αλλά μπορούσαν να καλλιεργήσουν το αφήγημα ότι ο Ολυμπιακός ακόμη και στην Ευρώπη προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει αθέμιτα μέσα, προκειμένου να έχει διαιτητική εύνοια. Αυτό και μόνον αυτό ανέδειξαν από όλη αυτή την ιστορία. Κατ’ αυτούς, η πιθανή μη τήρηση της συμφωνίας για το δώρο αποτέλεσε την αιτία του διαιτητικού μένους του Ούγγρου κατά του Ολυμπιακού. Η συγκλονιστική εμφάνιση του Ολυμπιακού και η απερίγραπτη σφαγή πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Δυστυχώς και πάλι οι δημοσιογράφοι και τα μέσα του Ολυμπιακού απέδειξαν την ανικανότητά τους. Μάλιστα, ορισμένοι δημοσιογράφοι σε μια προσπάθεια να εκθέσουν κάποιους παράγοντες του Ολυμπιακού, εξυπηρετώντας κάποιες άλλες πλευρές σε μια εμφύλια παραγοντική διαμάχη στην ομάδα, έφτασαν σε σημείο να ενισχύσουν την πράσινη προπαγάνδα. 

Ούτε ένας δεν βρέθηκε ποτέ μέχρι σήμερα να επιχειρήσει συσχετίσει τους αγώνες Ολυμπιακού -Άντερλεχτ και το αίσχος του Παλοτάι με κάτι άλλο. Είναι όντως αξιοσημείωτο αν σκεφτεί κανείς ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια ακούμε παντού για όλα τα θέματα, ιδίως τα πιο περίεργα, θεωρίες για συνωμοσίες που δεν στηρίζονται πουθενά ή στηρίζονται σε μεταφυσικά σενάρια. Ωστόσο για τον αγώνα Ολυμπιακού-Άντερλεχτ ποτέ κανείς δεν επιχείρησε να συσχετίσει, συνδυάσει ή έστω απλώς να αναφέρει όχι συνωμοσίες, αλλά κάποια αναμφισβήτητα γεγονότα, που ενδεχομένως θα μπορούσαν, έστω και σε ποσοστό 1%, να έχουν κάποια σχέση με την υπόθεση. Το γεγονός αυτό δικαιολογείται πλήρως για την εποχή του αγώνα. Ήταν μια χουντική περίοδος και συνεπώς υπήρχε αναπόφευκτο έλλειμμα πληροφόρησης. Δεν είχαν γίνει ακόμη τότε γνωστά κάποια γεγονότα, που έγιναν γνωστά πολύ αργότερα. Επιπλέον, δεν είχαν γίνει καν κάποια σημαντικά γεγονότα που έγιναν πολύ αργότερα και συνεπώς δεν μπορούσαν να αξιολογηθούν και να συσχετιστούν. Εκείνο που δεν δικαιολογείται όμως είναι η παντελής σιωπή των δημοσιογράφων πολύ αργότερα και μέχρι τις μέρες μας όταν πλέον διάφορα πράγματα είχαν γίνει γνωστά και είχε διαμορφωθεί μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. 

Να λοιπόν το τι δεν έχουν πει και δεν έχουν γράψει όταν αναφέρονται στον αγώνα Ολυμπιακού-Άντερλεχτ: 

Το 1971 δεν ήταν ένα σωτήριο έτος μόνο για τον Ολυμπιακό λόγω της ανάληψης της προεδρίας από τον Γουλανδρή. Ήταν επίσης ένα σωτήριο έτος για την Άντερλεχτ. Και τούτο γιατί, κατά σύμπτωση, τότε ανέλαβε την προεδρία της ομάδας ο επιχειρηματίας ζύθου Κόνσταντ Βαν ντε Στοκ, ο μεγαλύτερος και μακροβιότερος ηγέτης που πέρασε από την ομάδα των Βρυξελλών, το όνομα του οποίο φέρει το γήπεδο της ομάδας. Ο κρυφός αλλά πρώτος στόχος του φοβερά φιλόδοξου Βαν ντε Στοκ ήταν να κάνει την Άντερλεχτ πρωταγωνίστρια όχι μόνο στο Βέλγιο, αλλά και στην Ευρώπη. Για τον σκοπό αυτό, κύριο μέλημά του ήταν η δικτύωση της Άντερλεχτ στην Ευρώπη. Δεν περιορίστηκε μόνο στον τομέα των δημοσίων σχέσεων και επαφών. Δημιούργησε, οργάνωσε και στελέχωσε κατάλληλα ένα ειδικό τμήμα ειδικά αφιερωμένο μόνο στη διαιτησία. Στην αρχή, το τμήμα αυτό δεν γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα για ευνόητους λόγους. Στη συνέχεια, αναπτύχθηκε πολύ και τελικά εξελίχθηκε σε επαγγελματικό, ως μια ένδειξη διαφάνειάς του. Κατά τους Ευρωπαίους αναλυτές, η Άντερλεχτ υπήρξε πρωτοπόρα στο θέμα αυτό σε όλη την Ευρώπη. 

Το όνειρο του Βαν ντε Στοκ να κάνει την ομάδα του μια μεγάλη δύναμη στην Ευρώπη πραγματοποιήθηκε σχετικά γρήγορα, μέσα στη δεκαετία του 1970, όταν η Άντερλεχτ κέρδισε δύο ευρωπαϊκούς τίτλους και έφτασε άλλες δύο φορές σε τελικό διοργανώσεων της Ευρώπης. Κέρδισε δύο φορές (1976 και 1978) το Super Cup, νικώντας ομαδάρες όπως την Μπάγερν και τη Λίβερπουλ, αντίστοιχα. Κάποια χρόνια αργότερα, ο Βαν ντε Στοκ δεν δίστασε να δωροδοκήσει τον Ισπανό διαιτητή του ημιτελικού Γκουρουζέτα Μούρο για να φτάσει η ομάδα του στον τελικό του ΟΥΕΦΑ. Πράγματι, ο Ισπανός, με τις ανεκδιήγητες αποφάσεις του, ουσιαστικά απέκλεισε την Νότιγχαμ Φόρεστ του Κλαφ. Δυστυχώς όμως για τον Βαν ντε Στοκ, αυτή τη φορά η υπόθεση αποκαλύφθηκε με απρόσμενο τρόπο. Η ενοχή τόσο του ίδιου του Προέδρου όσο και του διαιτητή αποδείχθηκαν και η Άντερλεχτ όσο και οι ένοχοι τιμωρήθηκαν μετά από μακροχρόνια διαδικασία. Η υπόθεση πήγε και στα ποινικά δικαστήρια του Βελγίου, ενώ η Άντερλεχτ αποκλείστηκε από τις διοργανώσεις της Ευρώπης. 

Το ξεκαθαρίζω: Δεν ξέρω τι έγινε στο ματς Ολυμπιακού-Άντερλεχτ. Εκείνο όμως που ξέρω είναι ότι όλα αυτά που αναφέρω για την Άντερλεχτ και τον Βαν ντε Στοκ όντως συνέβησαν. Και ερωτώ λοιπόν: Γιατί η σφαγή του Παλοτάι να σχετίζεται και να εξηγείται με το υποτιθέμενο σενάριο του δώρου του Γουλανδρή, που δεν δόθηκε, και να μη σχετίζεται-εξηγείται με ένα πιθανό σενάριο δώρων του Βαν ντε Στοκ προς τον Παλοτάι που ενδεχομένως δόθηκαν; Και τούτο, ενώ ο Βαν ντε Στοκ και η Άντερλεχτ ειδικεύονταν στον τομέα της διαιτησίας, ενώ και ο Πρόεδρος της Άντερλεχτ , από όσο αποδείχθηκε αργότερα, συνήθιζε τέτοιες κινήσεις; 

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε παρά μόνο υποθέσεις. Ωστόσο, για την περίπτωση Γουλανδρή, υπάρχουν μόνον αόριστες φήμες και ανύπαρκτα ή αναπόδεικτα πραγματικά περιστατικά, που να μπορούν να ληφθούν υπόψη και να στηρίξουν τις αντίστοιχες υποθέσεις. Αντίθετα, στην περίπτωση Βαν ντε Στοκ, υπάρχουν και ορισμένα πραγματικά περιστατικά, που θα μπορούσαν ενδεχομένως να ληφθούν υπόψη και να συσχετιστούν. Οι δημοσιογράφοι του Ολυμπιακού όμως δεν μπήκαν ποτέ σε αυτή τη λογική, αν και είναι πρόθυμοι να κάνουν «μουσειακά» και ανούσια αφιερώματα σε εκείνον τον επίμαχο αγώνα. Έναν αγώνα ο οποίος, αντί να χρησιμοποιείται για να εξυψώσει τον Ολυμπιακό και την τεράστια προσπάθειά του απέναντι σε μια άνευ προηγουμένου εχθρική διαιτησία, έχει καταλήξει, χάρις στους βάζελους δημοσιογράφους, να χρησιμοποιείται για να δυσφημίσει τον Ολυμπιακό.