Ολυμπιακός - «Φερτε_πίσω_τα_κλεμμένα» 1-2

Ο Ολυμπιακός, παρόλο που ήταν ανώτερος από τον αντίπαλό του, δεν κατάφερε να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που δημιούργησε και έχασε το κύπελλο μετά το γκολ που δέχτηκε στο 90΄. Η τελική γεύση που μένει σε μια αρκετά καλή σεζόν για την ομάδα είναι πικρή, ενώ αν υπήρχε λίγο περισσότερο πάθος και αποτελεσματικότητα, θα ήταν απόλυτα επιτυχημένη. Το μπαλάκι πλέον περνάει στη διοίκηση και τον προπονητή έτσι ώστε να ξεκινήσει άμεσα ο σχεδιασμός και να ενισχυθούν οι ερυθρόλευκοι ενόψει της νέας σεζόν.

Του RedTerso

Κάποιες γενικές σκέψεις για αρχή. Αρκετοί ποδοσφαιριστές μας είχαν «τσεκάρει» τα εισιτήρια των διακοπών τους μετά τη φιέστα και μάλλον είχαν το μυαλό τους περισσότερο στα κοκτέιλ και τα μπάνια παρά στο ματς τίτλου. Σε ένα ματς τίτλου δεν κερδίζει πάντα η ποιοτικότερη ομάδα, αλλά αυτή που έχει περισσότερη «πείνα». Εμείς ήμασταν περισσότερο «μπλαζέ» από τους αντιπάλους μας και το μάτι δεν γυάλιζε. Ακόμα και έτσι όμως είχαμε ευκαιρίες να καθαρίσουμε το ματσάκι, αλλά έλειψε η κυνικότητα στην τελική προσπάθεια. Ο καλός προπονητής διακρίνεται για τη δουλειά του, την προσαρμοστικότητά του, τις ιδέες του και την προσαρμοστικότητά του. Ο Μαρτίνς δείχνει κάποιες φορές να εμμένει σε κάποιες επιλογές, που δεν βοηθούν τελικά την ομάδα. Χωρίς το τελευταίο να αποτελεί αίτιο συνολικής αποδόμησης του προπονητή, είναι σημαντικό να κάνουμε κάποιες επισημάνσεις πάνω σε σημεία προβληματισμού. Και τέτοιο είναι η επιλογή του συστήματος των Πειραιωτών αλλά και η προσέγγιση του παιχνιδιού προς το τέλος της αναμέτρησης, όπου κάποιες φορές χρειάζεται να επιστρατευτεί και ο τακτικισμός (ακόμα και αν δεν μας αρέσει γενικά).

Ας τα δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά. Ο Πέδρο Μαρτίνς επέλεξε το 3-4-3 με τον Σα κάτω από τα γκολπόστ, τους Εμβιλά-Παπασταθόπουλο (25΄ Ρέαμπτσιουκ)-Σεμέδο στην τριάδα της άμυνας, τους Χολέμπας, Μπουχαλάκη, Καμαρά (92΄ Βαλμπουενά) και Ανδρούτσο στο κέντρο, στις πτέρυγες τους Μπρούμα (46΄ Φορτούνης) και Μασούρα (86΄ Χασάν) να υποστηρίζουν τον Ελ Αραμπί στην κορυφή της επίθεσης.

Αρχικά ένα πρώτο σχόλιο για το σύστημα. Ο συγκεκριμένος σχηματισμός χρησιμοποιήθηκε σε ευρωπαϊκό ματς, καθιερώθηκε στη συνέχεια και σε όλη τη διάρκεια των play-off ο Μαρτίνς το χρησιμοποιεί «δείχνοντας» ότι το προετοιμάζει για «βασικό» σχήμα της νέας χρονιάς. Το δικό μου σχόλιο είναι ότι δεν μπορεί το κάθε σύστημα να αποτελεί «πανάκεια» απέναντι σε κάθε πρόβλημα. Το γεγονός ότι είχαμε πρόβλημα στην άμυνα μέχρι τη μέση της σεζόν και δεχόμασταν εύκολα στημένα δεν συνεπάγεται αυτόματα ότι απέναντι στους εν Ελλάδι αντιπάλους μας θα πρέπει ουσιαστικά να χρησιμοποιούμε 5 ποδοσφαιριστές (οι 3 κεντρικοί αμυντικοί και τα 2 πλάγια μπακ/φουλ-μπακ) στην άμυνα. Με αυτόν τον τρόπο χάνουμε στην πραγματικότητα έναν παίχτη από τα χαφ, που θα μπορούσε να βοηθήσει και στο κάθετο παιχνίδι αλλά και στην κυκλοφορία της μπάλας. Ειδικά απέναντι σε αντιπάλους, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι --στη θεωρία-- πιο αδύναμοι, ίσως δημιουργεί περισσότερα προβλήματα, από αυτά που λύνει. Στο πρώτο μέρος λοιπόν ο Θρύλος είχε την πρωτοβουλία και την κατοχή της μπάλας αλλά δεν κατάφερε να απειλήσει ουσιαστικά, δημιουργώντας σοβαρές ευκαιρίες.

Ο Μαρτίνς σε γενικές γραμμές γνωρίζει πολύ καλά τους παίχτες και το υλικό του. Γνωρίζοντας προφανώς οτι υπάρχει μια αίσθηση χαλαρότητας επέλεξε --σωστά και για ψυχολογικούς λόγους, αλλά και για λόγους αμυντικής λειψανδρίας-- να ξεκινήσει τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο. Ο Παπασταθόπουλος έκανε αγώνα δρόμου για να ξεπεράσει τον τραυματισμό του και η χρησιμοποίηση σε ρόλο «Ελ Σιντ» (γιατί όπως αποδείχθηκε στην πράξη δεν ήταν έτοιμος για να βγάλει τον αγώνα), πιθανότατα επιλέχτηκε για να δώσει περισσότερο ψυχολογική παρά αγωνιστική ώθηση στους συμπάιχτες του. Το γεγονός οτι ο Μαρτίνς δεν θα άλλαζε το σχηματισμό της ομάδας, ουσιαστικά «υπαγόρευσε» την παρουσία του Σωκράτη, ο οποίος όμως αναγκαστικά αποσύρθηκε στο 25'.

Οι παίχτες μας είναι κοινή παραδοχή οτι δεν «μάσαγαν και σίδερα» στο χτεσινό παιχνίδι. Οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι του Σεμέδο, ο οποίος έκανε ίσως το χειρότερό του παιχνίδι, όσο είναι στον Πειραιά, ο Μπρουμά,ο Ρέαμπτσιουκ, Ο Μπουχαλάκης και ο Εμβιλα, ο οποίος όμως έχει και το άλλοθι οτι έπαιζε στα μπακ και όχι στη «φυσική» του θέση στη μεσαία γραμμή. Οι αντίπαλοί μας φάνηκε να πηγαίνουν με μεγαλύτερη ορμή και δύναμη στην μπάλα, παρόλο ο Ολυμπιακός διατηρούσε στο πρώτο μέρος την κατοχή της μπάλας, ανούσια όμως όπως αποδείχθηκε.

Ένα μικρό σχόλιο για τη διαιτησία. Το πέναλτυ που σφυρίχτηκε για τον Παοκ, με την τυπικότητα του γράμματος του νόμου είναι ορθό. Όμως αν είναι έτσι θα έπρεπε να σφυρίζονται 5-6 πέναλτυ σε κάθε αγώνα και το «γκρέμισμα» του Πασχαλάκη στον Μασούρα είναι πολύ περισσότερο πέναλτυ από αυτό που πήρε ο Παοκ. Δεν θέλω να αποδώσω την ήττα στον διαιτητή, απλά να σημειώσω --για να καταγραφεί-- τις διαφορές στα σφυρίγματα. Και κλείνει η παρένθεση.

Στο δεύτερο μέρος ο Μαρτίνς βλέπει ότι η ομάδα έχει ζητήματα στο να δημιουργήσει φάσεις και αντικαθιστά τον ανεκδιήγητο Μπρούμα (και ελπίζω να τελειώνει γρήγορα η «φιλολογία» για προσπάθεια απόκτησής του) με τον Φορτούνη. Αυτή η αλλαγή αλλάζει ολοκληρωτικά την αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Από το 45΄ μέχρι το 75' υπάρχει μόνο ο Ολυμπιακός στο χορτάρι του ΟΑΚΑ. Με μπροστάρη τον Φορτούνη (και απλά σημειώνω ότι θα πρέπει να επανεξετάσει πλήρως ο Μαρτίνς την στάση του απέναντι στον Κωστάκη) και εμφανώς ανεβασμένο τον Καμαρά, ο Ολυμπιακός σκοράρει για την ισοφάριση στο 51΄ και δημιουργεί πολλές ευκαιρίες για να ανατρέψει το σκορ, αλλά δυστυχώς υπάρχει έλλειψη αποτελεσματικότητας και τύχης (όπως στην κεφαλιά του Μασούρα) κάποιες φορές.

Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα οι εκ Βουλγαρίας ορμώμενοι αντίπαλοί μας βρίσκονται σε απολύτως παθητικό ρόλο. Όσο και να θέλουν οι ΑΡΔ να γλείψουν τον ασβό των πάγκων με το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας, η εικόνα τους δεν ήταν προϊόν της «διορατικότητας» του Ουρουγουανού προπονητή, αλλά αποτέλεσμα της δικής μας αγωνιστικής υπεροχής. Βέβαια αυτή την υπεροχή την «πληρώσαμε» μιας και στο τέλος ο Μαρτίνς --κυνηγώντας τη νίκη-- είχε ανεβάσει την αμυντική μας γραμμή στη σέντρα σχεδόν με αποτέλεσμα να δεχτούμε 3 πανομοιότυπες φάσεις από τον Παοκ και τελικά το γκολ στο 90΄... Σε κάποια τέτοια παιχνίδια, που κρίνουν τίτλο, ίσως κάποιες φορές, χρειάζεται να επιστρατευτεί και η σκοπιμότητα...

Κάθε χαμένος τίτλος είναι λογικό να «πονάει» την ομάδα μας. Ειδικά από τη στιγμή που ήταν εμφανώς ανώτερη στον αγωνιστικό χώρο. Πέρα από το γεγονός οτι χάσαμε το κύπελλο καθαυτό, είναι εκνευριστικό οτι το χάσαμε από δαύτους. Από τους αιώνια κλαμμένους και αδικημένους της Σαλονίκης. Από αυτούς που διατηρούν το κοπάδι τους μέσω του άκρως βολικού γιαυτούς σχήματος, της κατατρεγμένης ομάδας από το αθηναϊκό κατεστημένο, που το εκφράζει ο Ολυμπιακός. Δώσαμε χαρά στα δικέφαλα κοτόπουλα της Θεσ/νίκης, που έχουν στον πάγκο τους τον τύπο που ήταν «παοκτσής» πριν καν πάει στον μπαοκ και τόλμησε να αναφερθεί σε «κλεμμένα». Αυτές τις δηλώσεις καλό θα ήταν να τις καρφιτσώσουν οι αρμόδιοι στα αποδυτήρια πριν από τα μεταξύ μας παιχνίδια της ερχόμενης σεζόν....

Αυτή η ομάδα, που φέρει τη σφραγίδα του Μαρτίνς, κλείνει έναν αρκετά επιτυχημένο κύκλο δύο ετών με αδιάκοπες αγωνιστικές υποχρεώσεις. Οι παίχτες μας επιτέλους θα μπορέσουν να κάνουν διακοπές και να αποφορτιστούν. Τώρα όμως είναι η ώρα της διοίκησης και του προπονητή: Ο Ολυμπιακός έχει κάποια συγκεκριμένα κενά, που θα πρέπει να καλυφθούν με παίχτες εγνωσμένης αξίας και όχι στοιχήματα. Ειδικά στις πτέρυγες πρέπει να αποκτηθεί παίχτης/παίχτες που θα κάνουν τη διαφορά και όχι. Αυτά όμως θα έχουμε τη δυνατότητα να τα συζητήσουμε πολύ αναλυτικότερα το επόμενο χρονικό διάστημα.