Όταν σκοντάφτεις στο βλέμμα του ασβού

Ο Ολυμπιακός χωρίς ενέργεια και συγκέντρωση έχασε ένα κύπελλο που έπρεπε να κερδίσει. Χωρίς πολλά πολλά, η πραγματικότητα είναι ότι η ομάδα φάνηκε κατώτερη της περίστασης και ότι οι παίκτες του ΠΑΟΚ το ήθελαν περισσότερο.

Του Dr. Jekyll

Με λίγα λόγια: ο Ολυμπιακός έκλεισε με άσχημο τρόπο τις αγωνιστικές υποχρεώσεις. Να σταθούμε στις, υπαρκτές, δικαιολογίες, είναι εύκολο, αλλά δεν θα αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Επίσης: ο Ολυμπιακός δεν ήταν χειρότερος του ΠΑΟΚ, αλλά αυτό, από μόνο του, δεν έχει μεγάλη σημασία σε έναν τελικό. Ο ΠΑΟΚ ήταν πιο συγκεντρωμένος (εκτός από τα γκολ είχε και άλλες δύο μεγάλες ευκαιρίες, όταν οι παίκτες του Ολυμπιακού συνήθως μπερδευόντουσαν και δεν ήξεραν τι να κάνουν την μπάλα όταν έφταναν στην αντίπαλη περιοχή).

Χωρίς την πρόθεση να ρίξω την ευθύνη για την ήττα αποκλειστικά σε κάποιους παίκτες, λίγα σχόλια για την ατομική απόδοση. Δεν ξέρω πόσο επηρέασε την απόδοση του Σεμέδο το γεγονός πως έμαθε ότι δεν θα περιλαμβάνεται στην αποστολή της Πορτογαλίας για το Euro, αλλά ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά παιχνίδια που το μυαλό του ήταν αλλού (και φέρει μεγάλη ευθύνη για το δεύτερο γκολ -και ας γύρισε για να τα ψάλλει στον Χολέμπας). Ο Χολέμπας από την πλευρά του φέρει ευθύνη για την φάση-καμπανάκι πριν το γκολ, καθώς είναι ο παίκτης που δεν έχει τραβηχτεί για το οφσάιντ. Μέτριος ως κεντρικός αμυντικός ο Εμβιλά, ο οποίος κάνει ένα χαζό και άτυχο πέναλτι (όμως ισοφαρίζει, κυριολεκτικά το λάθος του, πετυχαίνοντας το γκολ -- και, θα έλεγα, πως το σημαντικότερο μειονέκτημα στην χρησιμοποίησή του ως κεντρικός αμυντικός είναι αυτά που χάνει η μεσαία γραμμή από την απουσία του).

Μέτριες, προς κακές, εμφανίσεις για τα φουλ μπακ: κυρίως από Ρέαμπτσιουκ, ο οποίος ήταν φανερά αγχωμένος (ειδικά μετά από τα πρώτα του λάθη, έκανε και κάμποσα ακόμα -και δεν είναι η πρώτη φορά που φαίνεται να επηρεάζεται από κακά παιχνίδια: και μετά τους αγώνες με την Εθνική του, ήταν φανερά ψυχολογικά ανέτοιμος για ρόλο βασικού). Μέτρια και η εμφάνιση του Ανδρούτσου, που όσο και να παρουσιάζεται ως η άψογη λύση για δεξί μπακ, αυτή τουλάχιστον τη στιγμή, δεν είναι (και ας μην τα ξαναλέμε: ο Ανδρούτσος, ως πλάγιο μπακ, απέχει πολύ από τον Ομάρ, τον οποίο δεν θεωρούσα σπουδαία περίπτωση, όπως τον περσινό Τσιμίκα, τον Τόρο ή τον Πάτσα, στα καλά τους).

Πολλές λανθασμένες μεταβιβάσεις (και πολλές από αυτές αβίαστες) από Μπουχαλάκη, ελάχιστα από Μπρούμα, ενώ και τα βαριά χαρτιά Ελ Αραμπί και Καμαρά απείχαν από τον καλό τους εαυτό (ο Καμαρά ήταν για μεγάλα διαστήματα εξαφανισμένος, ενώ και ο Ελ Αραμπί είχε αρκετές αργές ή λανθασμένες αντιδράσεις). Η είσοδος του Φορτούνη κάπως φάνηκε να βοηθά στην ανάπτυξη (τα πρώτα τουλάχιστον λεπτά), είχε την εκτέλεση του κόρνερ από το οποίο ήρθε η ισοφάριση (με την άμυνα του ΠΑΟΚ να είναι σε παιδική χαρά), αλλά ούτε αυτός κατόρθωσε να κάνει τη διαφορά. Ο μοναδικός που έδειξε ότι είναι φορμαρισμένος ήταν ο Μασούρας, που και φάσεις κυνήγησε, και ευκαιρίες έχασε και έβγαζε ένταση και τρεξίματα.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω τον Μαρτίνς: με δεδομένο ότι το μυαλό του Σεμέδο ήταν αλλού για αλλού (και δεν νομίζω ότι αυτό δεν το έβλεπαν και στην ομάδα) και ότι ο Σωκράτης (όπως και συνέβη) ήταν αβέβαιο ότι θα έβγαζε το 90λεπτο, δεν ξέρω αν θα έκανα κάτι διαφορετικό στο σύστημα. Αποτυχημένο, εκ του αποτελέσματος, το σχήμα με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς, αλλά δεν θα έβαζε το χέρι μου στη φωτιά ότι ένα σύστημα με δύο κεντρικούς αμυντικούς, εκ των οποίων ο ένας θα ήταν ο “πετάω χαρταετό γιατί έχω πιο σοβαρά πράγματα στο μυαλό μου” Σεμέδο και ο άλλος ο, αργός για κεντρικός αμυντικός, Εμβιλά, θα ήταν πιο αποτελεσματικό (πόσο μάλλον, όταν σχεδόν όσοι αγωνίστηκαν έκαναν μέτριο παιχνίδι, και -ειδικά- τα απαραίτητα για αυτό το σύστημα φουλ μπακ δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις).

Στα υπόλοιπα: καμία καταστροφή δεν ήρθε, αλλά δεν είναι σωστό να χρυσώνεται το χάπι. Όσοι θεωρούσαν ότι είναι απίστευτα δύσκολο να πατήσεις ένα κουμπί και να αλλάξει το μενταλιτέ της ομάδας (που το μενταλιτέ ήταν ότι είμαστε ήδη σε διακοπές) δικαιώθηκαν (σε όλα τα πλέη-οφ, και παρά τα μεγάλα αποτελέσματα με ΑΕΚ και ΠΑΟ, η ομάδα ήταν φανερό που δεν είχε συγκέντρωση -και αυτό φαινόταν, κυρίως, στην αμυντική λειτουργία της).

Η απώλεια του Κυπέλλου δεν κάνει τη χρονιά αποτυχημένη για εμάς, όπως η κατάκτησή του δεν κάνει τη χρονιά επιτυχημένη για τον ΠΑΟΚ (τουλάχιστον για τους οπαδούς του που θέλουν πρωτάθλημα και ευρωπαϊκή καταξίωση) -- και αυτό χωρίς καμία διάθεση, σήμερα, να υποβαθμίσω το θεσμό του Κυπέλλου. Η πραγματικότητα παραμένει: απέναντι στην ομάδα που είναι ο βασικός σου ανταγωνιστής, οφείλεις να αποδεικνύεις την ανωτερότητά σου, αλλιώς θα το βρίσκεις μπροστά σου  (και την φετινή χρονιά, ο Ολυμπιακός είχε δύο νίκες, δύο ήττες και μία ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ. Δεν πρέπει να δίνεις το δικαίωμα να θεωρούν ότι μπορούν να σε νικήσουν).

Είναι λογικό --και το περιμέναμε-- πως οι παίκτες του ΠΑΟΚ ήθελαν αυτό το Κύπελλο περισσότερο (και ο ΠΑΟΚ διαθέτει κάποιες μονάδες που μπορούν, σε ένα παιχνίδι, να σταθούν απέναντι στον Ολυμπιακό -- δύσκολα, όμως, στις 30+ αγωνιστικές ενός πρωταθλήματος). Το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός, ως οργανισμός, δεν κατάφερε να φέρει σε εγρήγορση τους παίκτες, είναι προβληματικό. Για το τέλος, και χωρίς αναθέματα: αν μπορεί να υπάρχει ένα σοβαρό θετικό από τον τελικό (και παρά τις ιδιαιτερότητές του) είναι ότι αποτελεί μια καλή ευκαιρία για την αξιολόγηση του ρόστερ και τις αναγκαίες προσθήκες: το σύστημα με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς, αν και εφόσον ο Μαρτίνς σκοπεύει να το εφαρμόζει συχνά, απαιτεί την ύπαρξη των τριών κεντρικών αμυντικών (δηλ. να μην στηρίζεσαι σε Χολέμπας και Εμβιλά, να υπολογίζεις την πιθανή αποχώρηση Σεμέδο -δεν ξέρω πόσο θα συνδέσει στο μυαλό του τον αποκλεισμό του από την Εθνική με το χαμηλής ποιότητας ελληνικό πρωτάθλημα, και να μην βασίζεσαι στο ότι ο Μπα θα επιστρέψει στην κατάσταση που ήταν πριν αρχίσουν τα προβλήματα με τη μέση του) και φουλ μπακ που θα προσφέρουν στο απαραίτητο πλάτος στην ανάπτυξη (και, προφανώς, δεν θα μπάζουν αμυντικά).