Του RedTerso
Πάμε όμως να τα πιάσουμε ένα-ένα τα θέματα. Ο Ολυμπιακός σε αντίθεση με το παίχνίδι με τη Βαλένθια δεν μπήκε στο παρκέ του ΣΕΦ χαλαρός, αλλά έχοντας απέναντι του τη «βασίλισσα» ήταν αποφασισμένος να της φερθεί «σκληρά»: Οι ερυθρόλευκοι βασίστηκαν στην άμυνα και στην ένταση στο παιχνίδι τους, αλλά ταυτόχρονα δεν έβαζαν γκολ με τίποτα μπροστά. Το 12-12 του πρώτου δεκαλέπτου τα λέει όλα για τη μορφή του αγώνα.
Ίδιο πάνω-κάτω μοτίβο και στο δεύτερο δεκάλεπτο, με τις δύο ομάδες να βασίζονται πρωτίστως στην άμυνα ως κατεύθυνση του παιχνιδιού τους, αλλά με τους Μαδριλένους να είναι πιο εύστοχοι από την περιφέρεια, παρόλο που είχαν σοβαρό πρόβλημα στο να διασπάσουν την αμυντική γραμμή των ερυθρόλευκων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο τέλος του βραδιού εκτέλεσαν ίδιο αριθμό σουτ δύο και τριών πόντων. Στο πρώτο μέρος από την άλλη οι παίχτες μας είχαν 2/11 τρίποντα και 18% ποσοστό πίσω από τη γραμμή... Στο ίδιο διάστημα, η ομάδα μας είχε και 8 λάθη, με συνέπεια να δυσκολεύεται να προσπεράσει τους Μαδριλένους στο σκορ και έτσι το ταμπλό έγραψε 30-31 τη ώρα που οι ομάδες περνούσαν τη φυσούνα για τα αποδυτήρια.
Στο δεύτερο μέρος, η Ρεάλ μπήκε πιο αποφασισμένη στο παρκέ, στο ξεκίνημα, και κατάφερε να χτίσει μια διαφορά 7 πόντων (30-37). Όμως από εκείνο το σημείο και μετά ο Ολυμπιακός επιτέλους έπαιξε καλύτερα το pick'n'roll, με τον Σπανούλη (που ήταν κακός στο πρώτο μέρος, έχει μια σημασία που γράφεται αυτό) να διαβάζει άψογα την αντίπαλη άμυνα και να τροφοδοτεί στοχευμένα και αποτελεσματικά τον Μάρτιν. Ένα λεπτό πριν λήξει η τρίτη περίοδος ο Ολυμπιακός είχε ανατρέψει την εικόνα του αγώνα και βρισκόταν μπροστά με 51-43 έχοντας κάνει ένα σερί 21-6 στη Ρεάλ, αλλά 2 λάθη και 2 τρίποντα των αντιπάλων μας, οδήγησαν στο «ισχνό» 51-49.
Στο τελευταίο δεκάλεπτο, πάλι η Ρεάλ μπήκε καλύτερα και έφτασε εκ νέου στο +7 (53-60), αλλά και πάλι οι ερυθρόλευκοι βρήκαν κουράγιο για να βγάλουν αντίδραση: Ο Σλούκας πήρε την μπαγκέτα στο οργανωτικό και εκτελεστικό κομμάτι μετά τον Σπανούλη και, σε συνδυασμό με την ανεξάντλητη πηγή έντασης που λέγεται ΜακΚίσικ, ανέτρεψαν τη διαφορά και ο Ολυμπιακός έφτασε ένα σουτ από το να κερδίσει το ματς. Μικρή παρένθεση: Ο ΜακΚίσικ, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να δοκιμάσει να πάρει την τελευταία επίθεση, όντας «ζεστός» εκείνη την ώρα και όχι να δώσει προς τα έξω στον Σλούκα. Αν πραγματοποιούσε μια διείσδυση εκείνη την ώρα, ίσως και να είχε πάρει και κάποιο φάουλ ενώ το ματς ήταν ισόπαλο (69-69).
Στην παράταση όλα κρίθηκαν από 2 λάθη και μια σταθερά: Στην άμυνα, και ενώ το σκορ είναι 81-79, ο Σακίλ χάνει στις περιστροφές της άμυνας τον Γιούλ και τρώμε ελεύθερο τρίποντο. Στην αμέσως επόμενη επίθεση, και ενώ έχουν συνεργαστεί άριστα σε αρκετές φάσεις, οι Σλούκας/Μάρτιν μπερδεύονται, με αποτέλεσμα να αλλάξει η κατοχή. Και κάπου εκεί στην πραγματικότητα η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Ποια είναι η σταθερά που αναφέραμε παραπάνω; Η Ρεάλ είναι η ομάδα με τη μεγαλύτερη ομοιογένεια στη διοργάνωση, η ομάδα με τον πιο σταθερό κορμό που παίζει χρόνια μαζί. Όταν λοιπόν βρίσκεται στις κρίσιμες στιγμές ενός ματς οι παίχτες της (που είναι σπουδαίοι, παρεμπιπτόντως) έχουν και αυτοματισμούς και την αντίστοιχη εμπειρία για να πάρουν τη σωστή απόφαση. Χαρακτηριστικό, που είχε ο Ολυμπιακός κάποτε...
Δύο λόγια για τους παίχτες μας ξεκινώντας από τα εύκολα: Χαραλαμπόπουλος, Λαρεντζάκης δεν αγωνίστηκαν καθόλου, ενώ ο Τζένκινς έπαιξε λιγότερο από πεντάλεπτο, κάνοντας μάλιστα 2 φάουλ σε αυτό το ελάχιστο διάστημα. Η ομάδα θα πρέπει να αποφασίσει αν υπάρχει η πολυτέλεια να υπάρχει ένας ξένος με απόλυτα οριοθετημένη παρουσία ως ρολίστας. Προσωπικά θεωρώ ότι ο Τζένκινς είναι τίμιος όταν παίζει, αλλά μπορεί να κάνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα στο παρκέ. Ο Έλις έδειξε να βρίσκεται σε σαφώς καλύτερη κατάσταση από τα προηγούμενα ματς, αλλά έχω την αίσθηση ότι η θέση του είναι επισφαλής, παρόλο που στάθηκε αξιοπρεπώς απέναντι στον ένα από τους τρεις πιο δύσκολους (Ταβάρες, Μιλουτίνοφ, Μουσταφά Φολ) σέντερ της διοργάνωσης. Ο Χάρισον ήταν θετικός στο διάστημα που αγωνίστηκε, αλλά στο δεύτερο μέρος ο ΜακΚίσικ έκανε «παπάδες» και δεν πήρε παραπάνω χρόνο. Βέβαια δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε ότι το μακρινό σουτ (που ήταν από τα βασικά του όπλα) του Άαρον αναζητείται (τουλάχιστον με συνέπεια). Ο Ζαν-Σαρλ σε κάθε ματς δίνει το 100% και στις δύο πλευρές του παρκέ και αν είχε λίγο καλύτερο σουτ θα είχαμε έναν εξαιρετικό power-forward. Ο Σπανούλης είχε ένα κακό δεύτερο δεκάλεπτο και ένα εξαιρετικό τρίτο και υπάρχει η απορία γιατί δεν αγωνίστηκε στο τέλος. Η αλήθεια είναι ότι ο Σλούκας είχε ανάλογη βελτίωση στο παιχνίδι του όσο περνούσε η ώρα και ήταν πολύ επιδραστικός στο να διεκδικήσει στο τέλος ο Θρύλος το ματς. Στα τελευταία παιχνίδια, έχει γίνει πολύ πιο «επιθετικός» στο παιχνίδι του και παίρνει διαρκώς πρωτοβουλίες. Ο Βεζένκοφ αποτελεί την καλύτερη λύση της ομάδας μας σταθερά από τη θέση «4» και είναι ο μόνος που απειλεί συστηματικά από την περιφέρεια, ανοίγοντας τις αποστάσεις. Ο Παπανικολάου ήταν επηρεασμένος από τον τραυματισμό του και άστοχος από μακριά, αλλά βοήθησε πολύ στην αμυντική λειτουργία της ομάδας. Ο Μάρτιν συνεχίζει να αποδεικνύει ότι θα αποτελέσει έναν ακόμα σπουδαίο ψηλό, που βγάζει ο Ολυμπιακός. Και τέλος ο ΜακΚίσικ: Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η επιδραστικότητα του Σακίλ και στις δύο πλευρές του παρκέ και δεν μπορώ να θυμηθώ περιφερειακό της ομάδας στην πρόσφατη ιστορία που να μπορεί να ολοκληρώσει προσπάθειες στην αντίπαλη ρακέτα διεισδύοντας και πραγματοποιώντας ρηγμάτωση στην αντίπαλη άμυνα. Εντυπωσιακός.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΜΑΚΡΙΝΟ ΣΟΥΤ
Πάμε να δούμε όμως και κάποια ευρύτερα ζητήματα. Πράγματι ο Ολυμπιακός έφθασε πολύ κοντά στο να πάρει το παιχνίδι. Όμως πέρα από τα δύο διαδοχικά λάθη που σημειώσαμε παραπάνω, υπάρχει και ένα ακόμα σοβαρό πρόβλημα που χαρακτηρίζει την ομάδα και ενδεχομένως καθορίζει αποτελέσματα: Ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην τελευταία θέση από τις 18 ομάδες της Ευρωλίγκας σε ποσοστό ευστοχίας από το τρίποντο με μόλις 34,4%. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι αντίπαλοι να διαβάζουν την επιθετική μας λειτουργία και να προσαρμόζονται πιο εύκολα ειδικά όταν έχουν στη front-line τους παίχτες με την αμυντική επιδραστικότητα των Ταβάρες και Τόμπκινς. Ειδικά χτες οι ερυθρόλευκοι είχαν 6/25 σουτ πίσω από τη γραμμή και με ποσοστό 24% σε τρίποντο σε εντός έδρας ματς, υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν μπορείς να διεκδικήσεις πολύ περισσότερα.
Ας το αναλύσουμε λίγο περισσότερο το παραπάνω στοιχείο. Ποιους θα χαρακτηρίζαμε ως δεινούς σουτέρ στο ρόστερ μας; Τον Χάρισον, τον Βεζένκοφ και, υπό συνθήκες, τον Παπανικολάου, τον Σλούκα και τον Σπανούλη (που για τους δύο τελευταίους το ποσοστό τριπόντων δεν είναι στο 45% στην καριέρα τους, αλλά είναι σε τοπ επίπεδο η επιδραστικότητα μέσα από το σουτ). Ο Ολυμπιακός έχει σαφέστατα πρόβλημα στη δημιουργία σωστών αποστάσεων στο παρκέ, που θα δώσουν και καλύτερες προϋποθέσεις στα σουτ για τους παίχτες μας.
Ας το πάμε λίγο ακόμα βαθύτερα: Ο πιο καθοριστικός παίχτης της Ρεάλ χτες δεν ήταν ούτε ο Λαπροβίτολα (που έκανε ματς καριέρας) ούτε ο Ταβάρες (που συνολικά ήταν ο καλύτερος του παρκέ). Το ματς το έφερε στα ίσια ο Κάρολ, ο οποίος είναι ίσως ο μεγαλύτερος sharp-shooter της τελευταίας δεκαετίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Φτάνει όμως μόνο το σπουδαίο ταλέντο του στο σουτ, η άψογη μηχανική του και η ακαριαία εκτέλεση του; Όχι, θα πω εγώ. Αλλά αν παρατηρήσει κάποιος την επίθεση της Ρεάλ στο δεύτερο μέρος θα δει ότι όλη η επιθετική λειτουργία της χτίζεται για να «υπηρετήσει» την ικανότητα του Κάρολ: Διαδοχικά plays, που ο Κάρολ ξεκινά από τη baseline και μέσα από διαδοχικα σκριν (είτε stagger είτε pin-down) εκτελεί με εξαιρετικές προϋποθέσεις. Στον αντίποδα και για να κάνουμε τη σύνδεση, πόσα τέτοια plays έχει η ομάδα για τον Χάρισον; Τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν τα έχει εμφανίσει με συνέπεια. Και κάπως έτσι δεν εκμεταλλευόμαστε κάποια σημαντικά χαρακτηριστικά παιχτών του ρόστερ.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ROTATION
Έχει γίνει αρκετή κουβέντα --και σε προηγούμενες αγωνιστικές-- για το περίφημο rotation, το μοίρασμα του χρόνου στην περιφέρεια (κυρίως) και τα λεπτά που μοιράζονται οι Σλούκας, Σπανούλης (πάλι κυρίως). Μάλιστα έχει αναπτυχθεί και κριτική προς τον προπονητή (δικαίως σε κάποια ματς) για τους χρόνους που έχουν πάρει οι περιφερειακοί μας. Προς υπεράσπισή του, θα αναφέρω ότι η ομάδα χτίστηκε το καλοκαίρι (και ο αντίλογος λέει ότι φθάσαμε Χριστούγεννα...), αλλά το πιο βασικό σημείο είναι ότι πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία ο Σπανούλης δεν είναι το σημείο αναφοράς στην περιφέρεια... Αυτό έχει ως συνέπεια ότι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που χτίζεται η επιθετική λειτουργία της ομάδας ειδικά στο διάστημα που δεν βρίσκεται στην πεντάδα ο Σπαν και αυτό προφανώς δημιουργεί δυσκολίες και κάποιες φορές παρενέργειες.
Και μιας και πιάσαμε τον Αρχηγό, ας έρθουμε στο χτεσινό βράδυ. Έχει γίνει πολύς λόγος για την κίνηση του Σπανούλη να φύγει για τα αποδυτήρια και να μην εμφανιστεί στο τέλος του αγώνα στο κέντρο του παρκέ στον κύκλο των παιχτών μας για το καθιερωμένο «ζντο». Πέρα από το γεγονός ότι η συγκεκριμένη πληροφορία «διακινήθηκε» από το σάιτ του Βαρλά (και καλό θα είναι να θυμόμαστε το ρόλο που έχει ο κάθε ΑΡΔ) και ξεσήκωσε θύελλα κουβέντας στον μαγικό κόσμο των social media, θα ήθελα να θυμίσω 2 πράγματα καθαρά σε αγωνιστικό επίπεδο: Είναι λογικό να αισθάνεται «αδικημένος» ο Σπανούλης, που δεν χρησιμοποιήθηκε στο τέλος του αγώνα, ειδικά αν φέρουμε στο μυαλό μας το πόσο ανταγωνιστικός παίχτης είναι. Και αυτό το αισθάνεται γιατί παρά το πολύ κακό ξεκίνημά του στον αγώνα, στο τρίτο δεκάλεπτο ήταν κομβικός για να αλλάξει το μομέντουμ του ματς. Βέβαια και ο ίδιος πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι επίσης κομβικός ήταν στο τέταρτο δεκάλεπτο ο Σλούκας και μάλιστα η ομάδα έφθασε ένα σουτ ή μια άμυνα από το να πάρει τη νίκη.
Κάνοντας μια υπόθεση εργασίας, αν το σουτ Σλούκα είχε μπει ή είχε «τελεσφορήσει» η άμυνα πάνω στον Γιουλ (στο τέλος της κανονικής περιόδου) πιθανότητα δεν θα υπήρχε ο λόγος να γίνει αυτή η κουβέντα. Η ήττα όμως πάντα φέρνει μαζί της και συγκεκριμένες συνέπειες ειδικά για έναν οργανισμό σαν αυτό του Ολυμπιακού. Το σημαντικό είναι να δούμε πώς θα αντιδράσει η ομάδα σε ένα υπαρκτό ζήτημα και πως θα το διαχειριστεί ο προπονητής και ο ίδιος ο Σπανούλης. Χρειάζεται ψυχραιμία κατά τη γνώμη μου και πίστη στο πλάνο από όλους (ακόμα και από τον Αρχηγό) και ο απολογισμός θα γίνει στο τέλος, έχοντας ως δεδομένο όμως το γεγονός ότι ο προπονητής αποφασίζει αλλά θα είναι και αυτός που θα φάει το ανάθεμα ή το χειροκρότημα.
ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΝΤΖΟΥΚΑ...
Μάθαμε το απόγευμα της Παρασκευής ότι το μεγάλο ταλέντο που λέγεται Λευτέρης Μαντζούκας ανακοινώθηκε από το βάζελο με πολυετές συμβόλαιο. Αναμφίβολα πρόκειται για μια είδηση που «ταρακούνησε» τον κόσμο της ομάδας για διάφορους λόγους: Ο Μαντζούκας είναι ένα από τα μεγαλύτερα project του ελλ. μπάσκετ που δυστυχώς κατέληξε στον αιώνιο αντίπαλο. Αυτό από μόνο του συνιστά μια «ήττα» τουλάχιστον σε επικοινωνιακό επίπεδο, ειδικά δε από τη στιγμή, που υπήρχε το καλοκαίρι έντονη φημολογία από τους «δικούς μας» δημοσιογράφους (επανάληψη μήτηρ μαθήσεως: άλλο ένα «στιγμιότυπο» για το ρόλο των ΑΡΔ, δεύτερο στο ίδιο κείμενο) για κλεισμένη υπόθεση από την πλευρά μας. Η κατάληξη της υπόθεσης είχε ως συνέπεια να βγούμε «τραυματισμένοι» λαμβάνοντας υπόψη ότι ο βάζελος --θεωρητικά-- βρίσκεται «ακέφαλος» και εμείς σε καλύτερη κατάσταση διοικητικά.
Αν πούμε ότι δεν έγινε και τίποτα με την ανακοίνωση του Μαντζούκα από τους τριφυλλοφόρους, θα πούμε ψέματα. Όμως το βασικό είναι ψάξουμε και λίγο καλύτερα για το τι γίνεται. Και αυτό που μπορώ να εξηγήσω εγώ είναι ότι υπάρχει μεγάλο παρασκήνιο αναφορικά με τις εκλογές της ΕΟΚ, την υποψηφιότητα του Λιόλιου, τη στήριξη του βάζελου (που είναι πλέον σαφής) στο πρόσωπό του και τις παρασκηνιακές διεργασίες σε σχέση με αυτό. Όπως μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε --και εγώ αυτό εκτιμώ-- πρόκειται ξεκάθαρα για «εκδούλευση» του πρόεδρου του Προμηθέα προς τον βάζελο για τη στήριξή του (με τη στήριξη προφανώς όλου του οικοδομήματος Βασιλακόπουλου) στις εκλογές που θα γίνουν. Αυτό δε νομίζω ότι μπορείς να το αντιπαλέψεις και κυρίως δεν ξέρω αν θέλουμε να το κάνουμε ως Ολυμπιακός με τέτοιους όρους. Ας ελπίσουμε μόνο να υπάρχει μόνο κινητικότητα από τη δική μας πλευρά σε σχέση με τις εκλογές....
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Ο Ολυμπιακός βγαίνει «χαμένος» από τη διαβολοβδομάδα που μόλις διανύσαμε, για τον «απλό» λόγο ότι έχασε 2 αγώνες στην έδρα του, αλλά και για το γεγονός ότι τα δύο εκτός έδρας «ροζ» φύλλα της προηγούμενης εβδομάδας (απέναντι σε Μπαρτσελόνα και Αστέρα) δημιούργησαν αυξημένες προσδοκίες. Οι ερυθρόλευκοι πρέπει να ηρεμήσουν και να δουλέψουν γιατί ακολουθούν δύο εκτός έδρας αναμετρήσεις, απεναντι σε δύο ομάδες (Φενέρ, Χίμκι) που παρουσιάζουν πολύ κακό πρόσωπο μέχρι στιγμής και βρίσκονται στον πυθμένα της βαθμολογίας. Ειδικά το παιχνίδι της ερχόμενης εβδομάδας αποτελεί για τη Φενέρ έναν πρόωρο τελικό. Ο Ολυμπιακός καλείται να
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου