Η μεγάλη ανησυχία που διακατέχει σήμερα τη διοίκηση του Ολυμπιακού είναι η «παύλα», δηλαδή η διακοπή του πρωταθλήματος χωρίς ανάδειξη πρωταθλητή. Για τον λόγο αυτό, καταβάλλει κάθε προσπάθεια να συνεχιστεί το πρωτάθλημα ακόμη και μέσα σε φουλ καλοκαιρινή περίοδο, προκειμένου να μη χαθεί ο τίτλος του πρωταθλητή. Ένας τίτλος που δεν είναι μόνο σίγουρος, αλλά το κυριότερο, είναι και δίκαιος, σύμφωνα με τη διαδρομή της κανονικής περιόδου του πρωταθλήματος.
Βέβαια υπάρχει και η εναλλακτική οδός, που θα διασφάλιζε τον τίτλο του πρωταθλητή στον Ολυμπιακό, Να διακοπεί μεν οριστικά το πρωτάθλημα, «χωρίς παύλα», αλλά με ταυτόχρονη ανάδειξη πρωταθλητή, σύμφωνα με τη μέχρι τώρα βαθμολογική κατάταξη. Κι αυτή η εκδοχή δεν θα ήταν κακή για τον Ολυμπιακό, αρκεί να εξασφάλιζε μετά βεβαιότητας ότι δεν θα υπήρχαν προβλήματα στη συμμετοχή της ομάδας στις προσεχείς διοργανώσεις της Ευρώπης και ειδικότερα στο Champions League.
Ωστόσο η ΟΥΕΦΑ μέχρι τώρα έχει δηλώσει ότι προτεραιότητά της αποτελεί μια πραγματική και κανονική ολοκλήρωση των εθνικών πρωταθλημάτων, μέσω διεξαγωγής αγώνων και όχι μια τυπική λήξη τους, μέσω οριστικής διακοπής. Έχει δεχτεί βέβαια πως οι αρμόδιες εθνικές αρχές έχουν τον πρώτο λόγο στην κατά την κρίση τους αξιολόγηση της κατάστασης όσον αφορά τη συνέχιση των εθνικών πρωταθλημάτων, πλην όμως συνέστησε στις εθνικές ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες ότι πρέπει να εξαντλήσουν μέχρι και τον Ιούλιο κάθε περιθώριο ολοκλήρωσης εθνικών πρωταθλημάτων μέσα στα γήπεδα.
Κατά πόσο κάτι τέτοιο μπορεί να αποδειχθεί ρεαλιστικά εφικτό είναι πολύ αμφίβολο, όπως αμφίβολο είναι το κατά πόσο η ΟΥΕΦΑ θα διατηρήσει την ίδια άποψη, αφού σε περίπτωση που επιμείνει στην άποψη αυτή, τότε η ίδια, αλλά και οι ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες που θα την υπακούσουν, αναλαμβάνουν τεράστιες ευθύνες. Συνεπώς τόσο το σενάριο της «παύλας» όσο και το σενάριο της διακοπής εθνικών πρωταθλημάτων, που θα συνοδεύεται από μια τυπική ανάδειξη πρωταθλητή, εξακολουθούν να παραμένουν στο τραπέζι και μάλιστα ισχυρά.
Επί του παρόντος, πάντως, σε περίπτωση που κάποιες ομοσπονδίες χωρών της Ευρώπης βιαστούν και αποφασίσουν μονομερώς την οριστική διακοπή των πρωταθλημάτων τους, ακόμη και αν αυτή συνοδεύεται από τυπική και επίσημη ανάδειξη πρωταθλητή, τότε η συμμετοχή των ομάδων τους, που θα δηλωθούν στις διοργανώσεις της Ευρώπης δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, αλλά θα τελεί υπό τον όρο της κατά περίπτωση έγκρισης της ΟΥΕΦΑ, η οποία θα εξετάσει και ελέγξει τις περιπτώσεις αυτές και μπορεί να φτάσει μέχρι και σε αποκλεισμό των ομάδων που δηλώθηκαν από τις εν λόγω χώρες, δηλαδή όσες τερμάτισαν πρόωρα τα εθνικά τους πρωταθλήματα.
Ήδη η ΟΥΕΦΑ έχει επιληφθεί της υπόθεσης του Βελγίου, όπου τα αρμόδια όργανα έσπευσαν να διακόψουν οριστικά το πρωτάθλημα και να απονείμουν τον τίτλο του πρωταθλητή βάσει της υπάρχουσας βαθμολογικής κατάταξης, αν και προβλεπόταν (όπως και στη χώρα μας) διαδικασία play off για την ανάδειξη πρωταθλητή και μάλιστα μεταξύ ομάδων με πολύ μικρότερη βαθμολογική διαφορά, σε σύγκριση με τη χώρα μας.
Η άποψή μου πάντως είναι ότι αυτό που έκανε το Βέλγιο ήταν το πιο σωστό και δίκαιο και το ίδιο θα έπρεπε να γίνει στην Ελλάδα. Αυτό θα σήμαινε οριστική διακοπή του πρωταθλήματος ματαίωση όλων αγώνων και ανακήρυξη του Ολυμπιακού ως πρωταθλητή. Μπορεί βέβαια να παραβιάζονται οι προβλέψεις περί play off, μπορεί να θίγεται η NOVA ή κάποια οικονομικά συμφέροντα των ομάδων κλπ, αλλά εδώ μιλάμε για τόσο πρωτόγνωρες, σοβαρές, επείγουσες και έκτακτες καταστάσεις, που μόνο ένας Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί τους. Είναι γελοίο ακόμη και να φανταστείς τις ομάδες στα εθνικά πρωταθλήματα της Ευρώπης να μπαίνουν στα γήπεδα να παίξουν μετά από 3-4 μήνες!
Ωστόσο η λύση του Βελγίου δεν φαίνεται να υιοθετείται επί του παρόντος από την ΟΥΕΦΑ, η οποία, έχοντας, προφανώς, το μυαλό στις μπίζνες, στα λεφτά και στις χορηγίες εξακολουθεί να μιλάει (για την ώρα πάντα) για επανάληψη ποδοσφαιρικών δραστηριοτήτων. Δεν φαίνεται λοιπόν να ακούει, για παράδειγμα, τις δύο επικεφαλής ομάδες του Ολλανδικού Πρωταθλήματος Άγιαξ και την Άλκμααρ, που θεωρούν αδιανόητο να ξαναμπούν οι ομάδες τους στο γήπεδο. Μάλιστα ο τεχνικός διευθυντής του Άγιαξ Όβερμαρς δεν μάσησε τα λόγια του, παρομοιάζοντας τη λογική των διοικούντων την ΟΥΕΦΑ για συνέχιση των πρωταθλημάτων με τη λογική του Τραμπ.
Συνεπώς, σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, εφόσον δεν αλλάξουν τα σημερινά δεδομένα και η τρέχουσα στάση της ΟΥΕΦΑ, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να αισθάνεται απόλυτη ασφάλεια, αν διακοπεί το πρωτάθλημα, ακόμη και αν η διακοπή γίνει χωρίς «παύλα», αλλά με την επίσημη ανακήρυξη του Ολυμπιακού ως πρωταθλητή.
Υπάρχει βέβαια και πιθανότητα να επιτραπεί τελικά η «παύλα», υπό τον όρο δήλωσης ομάδων στις αντίστοιχες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αυτό είναι ένα ενδεχόμενο, που δεν συνεπάγεται ανάδειξη πρωταθλητή και ως εκ τούτου δεν αρέσει πολύ στον Ολυμπιακό και ιδίως στον πρόεδρό του για δύο λόγους : (α) παρατείνει το αποτυχημένο σερί μη κατάκτησης πρωταθλημάτων επί Μαρινάκη για ένα ακόμη χρόνο, ανεβάζοντας το στα τρία έτη, που αποτελεί ένα αρνητικό ρεκόρ πρωτοφανές για τον Ολυμπιακό της τελευταίας 25ετίας, (β) διατηρεί την απόσταση του Μαρινάκη από τον Κόκκαλη όσον αφορά την κατάκτηση πρωταθλημάτων. Όποιος νομίζει πως τέτοια πράγματα δεν απασχολούν τον ηγέτη του Ολυμπιακού πλανάται.
Στην προσπάθεια που κάνει στη συγκεκριμένη υπόθεση ο επίσημος Ολυμπιακός είναι φανερό πως έχει ρίξει νερό στο κρασί του, αναζητώντας συμμάχους και πόλους επιρροής σε ομάδες και πρόσωπα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Συνθήματα όπως «μόνοι μας και όλοι σας» έχουν πάψει πλέον να βλέπουν, επί του παρόντος τουλάχιστον, το φως της δημοσιότητας, ενώ στην Λίγκα είναι πλέον σαφές ότι τα χνώτα του ΑΕΚτζή Προέδρου της Λίγκας Λυσάνδρου εδώ και κάποιο καιρό δεν μυρίζουν άσχημα τόσο πολύ όσο παλιότερα και γενικά δεν είναι τόσο απεχθή, παρά τα μύρια όσα έχουν γραφτεί ή λεχθεί για τον «Τίγρη». Ο πρόεδρος της ομάδας μας παρουσιάζεται πλέον ανοιχτός και «ενωτικός» σε ένα όργανο, το οποίο κατηγορούσε ως ελεγχόμενο ή κατευθυνόμενο.
Η επιδίωξη του Ολυμπιακού είναι λογική, θεμιτή και ευδιάκριτη: να βγει με οποιονδήποτε τρόπο, αγωνιστικά ή εν ανάγκη εξωαγωνιστικά και τυπικά, πλην όμως επίσημα, πρωταθλητής όπως, άλλωστε, του άξιζε και του αξίζει και ταυτόχρονα να εξασφαλίσει την παρουσία του στη χρυσοφόρο, ακόμη και υπό τις παρούσες δυσμενείς συνθήκες και προοπτικές, Ευρώπη.
Παράλληλα, όπως γίνεται σαφές από όλα τα μέσα τα προσκείμενα στον Ολυμπιακό (και όχι μόνο) παίζουν και τα απαραίτητα (άλλοτε πιο συμπληρωματικά και άλλοτε πιο εναλλακτικά) πολύ σημαντικά μεταγραφικά σενάρια. Στα μέσα αυτά που λειτουργούν σαν βιτρίνα, η πραμάτεια του Ολυμπιακού καθημερινά διαφημίζεται και εκτίθεται προς πώληση σε υποψηφίους αγοραστές. Τα πρωτοσέλιδα μοιάζουν να διαλαλούν: «Για περάστε! Και τι δεν έχουμε και για όλα τα βαλάντια: και Τσιμίκα, και Γκιγιέρμε, και Σα, και Καμαρά, και Σεμέδο και Μπα, άντε και λίγο Σισέ ή, κάπου-κάπου, ακόμη και λίγο Μπουχαλάκη και Μασούρα». Και βέβαια κάθε τόσο όλο και κάποια ονόματα ξένων υποψήφιων παικτών, για την απόκτηση των οποίων φερόμαστε να ενδιαφερόμαστε, παρελαύνουν προς εξισορρόπηση της κατάστασης. Παζάρι κανονικό, που δεν είναι άγνωστο ή ασυνήθιστο, ιδίως την τελευταία δεκαετία, αλλά τώρα πλέον λόγω των δυσμενών συγκυριών, για πρώτη φορά γίνεται τόσο συχνά και τόσο μαζικά.
Ταυτόχρονα ανάγκες όπως αυτές της μείωσης αμοιβών συμβολαίων, της περικοπής εξόδων, του περιορισμού μεταγραφικών δαπανών, της αναζήτησης πόρων κ.λπ. προβάλλονται πλέον κατά κόρο ως αδήριτες, λόγω της οικονομικής κρίσης του Covid-19, όπως άλλωστε επιβάλλει το σύγχρονο διεθνές ποδόσφαιρο.
Και όλα τα προαναφερόμενα δεν είναι άσχετα από το τι τελικά θα γίνει με το υπόλοιπη φετινή περίοδο και το πρωτάθλημα.
Μέσα σε όλα αυτά, υπάρχουν βέβαια και ορισμένοι «ρομαντικοί» οπαδοί του Ολυμπιακού, που δεν φαίνεται να «πεθαίνουν» τόσο πολύ για την έκβαση του φετινού πρωταθλήματος. Είναι όσοι θυμούνται ότι επί μήνες καθημερινά διάβαζαν και άκουγαν από όλα τα διοικητικά στελέχη της ομάδας, αλλά και από τα πιο επίσημα χείλη του ίδιου του προέδρου του Ολυμπιακού ότι «το φετινό πρωτάθλημα είναι το πιο βρωμερό και στημένο πρωτάθλημα από καταβολής ελληνικού ποδοσφαίρου και κανονικά θα πρέπει οπωσδήποτε να διακοπεί με επέμβαση της κυβέρνησης, σε συνεργασία με τα διεθνή ποδοσφαιρικά όργανα». Αυτοί λοιπόν οι «ρομαντικοί» αναρωτιούνται ποια αξία έχει για τον Ολυμπιακό ο τίτλος ενός τόσο ελεεινού πρωταθλήματος. Γιατί άραγε τώρα να πρέπει να πάρουμε οπωσδήποτε ένα τέτοιο πρωτάθλημα, το οποίο τόσο πολύ καταγγείλαμε και απαξιώσαμε; Μήπως μας λείπουν τα πρωταθλήματα; Εδώ χαρίσαμε ολόκληρο πρωτάθλημα στην ΑΕΚ το 1979, μη κατεβαίνοντας στο μπαράζ, μόνο και μόνο για λόγους ηθικής συνέπειας και αξιοπρέπειας. Και τούτο γιατί κρίναμε ότι το πρωτάθλημα δεν έπρεπε να είναι ένας απόλυτος αυτοσκοπός, που πρέπει να επιτευχθεί με κάθε τρόπο και κάθε τίμημα, ακόμη και αν ενδεχομένως έθετε σε κίνδυνο την αξιοπρέπεια της ομάδας.
«Μα να αφήσουμε έτσι να πάει χαμένο ένα πρωτάθλημα, στο οποίο προηγούμαστε ήδη πανάξια με περίπου 15 βαθμούς διαφορά;» (φαντάσου με πόσους θα προηγούμασταν, αν δεν ήταν στημένο από τους αντιπάλους μας) θα υποστήριζε ο αντίλογος.
Δεν ξέρω, φίλοι μου. Γύρω μας υπάρχει μια καταστροφική πανδημία. Βλέπω και μαθαίνω παντού για δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και ακόμη περισσότερα αναμενόμενα ή υποψήφια θύματα, λόγω αυτής της φονικής νοσηρής λαίλαπας. Βλέπω και μαθαίνω για εκατομμύρια αθώους εξαναγκασμένους σε φτωχοποίηση, ρημαγμένους ή άνεργους ως συνέπεια της κρίσης ή με αφορμή αυτήν. Ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε παγκόσμιο επίπεδο επηρεάζονται, αλλοιώνονται και δοκιμάζονται. Και μετά ακούω και διαβάζω για την τόση πρεμούρα για το φετινό πρωτάθλημα. Και στο κάτω-κάτω τι είναι ένα πρωτάθλημα μπροστά σε όλη αυτή την τραγωδία και μάλιστα ένα απαξιωμένο πρωτάθλημα όπως το φετινό, το οποίο τόσο καιρό εμείς οι ίδιοι το αποκαλούσαμε άθλιο; Σάμπως είναι το πρώτο ή θα είναι το τελευταίο που θα πάρουμε; Εδώ δεν χωράνε στο μουσείο τα κύπελλα των τίτλων που έχουμε πάρει.
Το πόσο σχετικό μπορεί να γίνει ένα πρωτάθλημα για τον Ολυμπιακό φαίνεται από την ιστορία του. Στο σημείο αυτό ξυπνούν στο μυαλό μου οι αναμνήσεις του τι συνέβη την 2/6/1991.
Τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος της περιόδου 1990/91. Ο Ολυμπιακός έπαιζε με τον Άρη. Το πρωτάθλημα είχε χαθεί πριν από καιρό για τον Ολυμπιακό με μια σειρά από κάθε λογής διαιτητικά όργια και πειθαρχικές διώξεις και κυρώσεις από τα αρμόδια ποδοσφαιρικά όργανα, που έμοιαζαν να ενεργούν συντονισμένα, σαν μια ορχήστρα, που διεύθυνε μια μπαγκέτα, που εξυπηρετούσε τα ποδοσφαιρικά συμφέροντα Βαρδινογιάννη και του ΠΑΟΒ, όπως λέγαμε τότε.
Ήταν η χρονιά του δακρυγόνου της Ν. Φιλαδέλφειας και της επανάληψης και απώλειας ενός κερδισμένου μέσα στο γήπεδο αγώνα. Ήταν η χρονιά του μηδενισμού της ομάδας στον αγώνα με τον Αθηναϊκό, της αφαίρεσης βαθμών και της αγωνιστικής εξορίας της ομάδας για 5 αγωνιστικές, στις οποίες η ομάδα περιφερόταν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας (Γιάννινα, Άργος, Λαμία, Πύργος, Βόλος). Πάνω από 3 μήνες έκανε τότε η ομάδα να παίξει στην κανονική έδρα της. Ήταν μια ακόμη χρονιά διαιτητικών σφαγών, μπροστά στις οποίες οι σύγχρονες σφαγές μοιάζουν σαν κινούμενα σχέδια.
Σε εκείνον τον αγώνα του Φαλήρου του 1991, η ομάδα μας αποχαιρετούσε για τη συγκεκριμένη σεζόν τους οπαδούς της. Ένα ακόμη χαμένο πρωτάθλημα στα «πέτρινα χρόνια». Ωστόσο μέσα στο γήπεδο δεν έβλεπες θλίψη, πίκρα και κατήφεια, αλλά αντίθετα αισθανόσουν ένα κλίμα υπερηφάνειας και ευχαρίστησης.
Η ομάδα μας με προπονητή τον Μπλαχίν είχε παίξει την καλύτερη μπάλα στην Ελλάδα εκείνη την αγωνιστική περίοδο, είχε κερδίσει ντέρμπι με ΠΑΟ, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, είχε συντρίψει καλές ομάδες όπως την Παναχαική 6-0, τον Απόλλωνα 7-1, την Ξάνθη 8-1, τον Πανιώνιο 6-1 κλπ, προσφέροντας εξαιρετικό θέαμα.
Ήμουν μέσα στο αποχαιρετιστήριο αυτό ματς εκείνης της σεζόν. Καταρχάς μέσα στο γήπεδο αντιμετωπίζαμε το ματς σαν κανονικό, λες και το πρωτάθλημα δεν τελείωνε, αλλά βρισκόμασταν στο μέσο του. Κανένας δεν το έβλεπε σαν ένα καθαρά διεκπεραιωτικό ή βαρετό τελευταίο ματς, άνευ σημασίας. Αγαπούσαμε την ομάδα εκείνη, που στεκόταν στο ύψος της. Είχαμε έρθει όπως και στα άλλα ματς, να την δούμε να παίζει, να προσφέρει θέαμα, να κερδίζει, να μας ευχαριστήσει.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι πριν αρχίσει ο αγώνας με απασχολούσε το αν θα μπορέσουμε να σκοράρουμε ως συνήθως, αφού απουσίαζαν και τα δύο βασικά μας επιθετικά ατού Αναστόπουλος και Προτάσοφ. Παρόλα αυτά οι Σάβιτσεφ και Σοφιανόπουλος, που τους αντικατέστησαν τα πήγαν περίφημα.
Ο Ολυμπιακός διέλυσε και τον Άρη με 5-1. Και δεν ήταν μόνο οι δύο επιθετικοί που έλλειπαν από την ενδεκάδα, αφού δεν είχαν παίξει στην ενδεκάδα και πολλοί άλλοι σπουδαίοι παίκτες όπως π.χ. οι Τσιαντάκης, Χαντζίδης και Μητρόπουλος. Όμως ο Ολυμπιακός είχε πολλούς σημαντικούς παίκτες τότε. Ακόμη θυμάμαι πόσο καλά είχε αποδώσει στο συγκεκριμένο ματς οι δύο Σερραίοι Ηλίας Σαββίδης και Παναγιώτης Σοφιανόπουλος, που είχαν σκοράρει αμφότεροι 3 από τα 5 γκολ της ομάδας.
Ωστόσο το πιο βασικό και χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου αγώνα ήταν το διαρκές πανηγύρι των οπαδών μας, που είχαν γεμίσει τις εξέδρες και αποθέωναν συνεχώς την ομάδα για τις όμορφες στιγμές, που τους είχαν χαρίσει όλη τη σεζόν. Ιδίως στο τελευταίο τέταρτο του αγώνα είχε γίνει χαμός ενώ στο γήπεδο κυριαρχούσαν τραγούδια και συνθήματα. Μετά τη λήξη, επακολούθησε φιέστα στέψης πρωταθλητή, κατά την οποία απονεμήθηκε στον Παχατουρίδη ως αρχηγό της ομάδας στο ματς εκείνο ένα κύπελλο, αυτό του «αληθινού πρωταθλητή». Ο Μπλαχίν είχε δηλώσει μετά το ματς: « Πρωταθλητής υπάρχει και είναι άλλος. Αυτό δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Όμως το γεγονός ότι για τον κόσμο μας εμείς είμαστε οι πρωταθλητές λέει πολλά» και συνέχισε: «Όσα έζησα μέσα στα γήπεδα επί είκοσι χρόνια δεν ήταν τίποτε μπροστά σε αυτά που είδα και έζησα εδώ σ’ αυτή τη χρονιά»
Θυμάμαι ακόμη ότι για πολύ καιρό κράταγα ως αναμνηστικό ένα από τα φειγ-βολάν της Θύρας 7, που είχαν γεμίσει το γήπεδο. Το κείμενο των φυλλαδίων ευχαριστούσε την ομάδα και τους παίκτες για το ποδόσφαιρο που έπαιξαν και τους θεωρούσαν πραγματικούς πρωταθλητές.
Τι και αν χάθηκε ο τίτλος. Τι καν το κύπελλο του πρωταθλητή, που απονεμήθηκε δεν ήταν πραγματικό και επίσημο. Εκείνα που μετρούσαν ήταν η γνήσια χαρά και το καμάρι, που ένιωθαν οι φίλαθλοι. Δεν υπήρχε στο πανηγύρι αυτό, τίποτε το τεχνητό, τίποτε το κατευθυνόμενο, αφού η διοίκηση Σαλιαρέλη ήταν εντελώς απωθητική στους φιλάθλους του Ολυμπιακού και δεν ήταν σε θέση να οργανώσει τίποτε, πόσο μάλλον μια φιέστα. Όλα προήλθαν και σχεδιάσθηκαν αυτοδύναμα από τον κόσμο, που πίστευε ότι ήμασταν οι αληθινοί ηθικοί πρωταθλητές. Ήταν σαν να είχαμε πάρει το κανονικό πρωτάθλημα και ακόμη περισσότερο. Στο Φάληρο, μετά το ματς, επικρατούσε ένα μίγμα χαράς και συγκίνησης. Ακόμη και κάποιους δίπλα μου, μεγαλύτερους από μένα, που μονολογούσαν μονότονα: «κρίμα και άδικο», τους συνεπήρε κι αυτούς η ατμόσφαιρα και σταμάτησαν να στενοχωριούνται για το γεγονός ότι η ομάδα δεν είχε πάρει την θέση που της άξιζε. Δεν αλλάζω εκείνη την ημέρα και αυτή την για άλλους παράλογη και απροσδόκητη ατμόσφαιρα που ζήσαμε ούτε με τον πραγματικό τίτλο εκείνης της περιόδου.
Κάθε πρωτάθλημα είναι μια διαφορετική ιστορία. Δεν είναι όλα τα πρωταθλήματα ίδια. Δεν αξίζει τον κόπο να κυνηγάς μανιωδώς και γενικά να κάνεις σαν τρελός για ένα πρωτάθλημα όταν γύρω σου έχει σκάσει μια πυρηνική βόμβα δυστυχίας. Δεν αξίζουν ιδίως για τον Ολυμπιακό παρασκήνια, ίντριγκες, κωλοτούμπες και πολύ περισσότερο πανηγυρισμοί για ένα πρωτάθλημα, το οποίο εμείς οι ίδιοι είχαμε καταδικάσει και απαξιώσει με τον εντονότερο τρόπο.
Η διοίκηση βέβαια, από την πλευρά της, οφείλει να κάνει ό, τι μπορεί για να μην πέσει «παύλα», αλλά μετρημένα και χωρίς τις γνωστές κορώνες και τις τόσο κραυγαλέες εμμονές και υπερβολές. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να εκληφθεί ακόμη και ως πρόκληση στη σημερινή συγκυρία, μπροστά στην τραγωδία που συντελείται γύρω μας στην ελληνική κοινωνία, αλλά και ευρύτερα στην ανθρωπότητα. Τι είναι ένα πρωτάθλημα και ο χαβάς κάποιων με αυτό μπροστά στους ανθρώπους και στην κοινωνία;
Εξάλλου, ακόμη και αν τελικά επικρατήσει το δυσμενέστερο σενάριο και πέσει τελικά «παύλα», κανείς νουνεχής δεν μπορεί, ούτε πρόκειται, να ζητήσει ευθύνες από τη διοίκηση του Ολυμπιακού, την οποία δεν θα βαρύνει κάποια συγκεκριμένη υπαιτιότητα σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ιδίως υπό τις παρούσες πρωτοφανείς συνθήκες που βιώνουμε. Τέλος το αν με την παύλα φανεί ότι δικαιώνεται ο Μπαλτάκος, είναι για μένα κάτι εντελώς ασήμαντο και πλήρως αδιάφορο.
Απλώς φαντασθείτε να αρχίσει ξανά το πρωτάθλημα, έστω και με κλειστές πόρτες (το θεωρώ εκ των προτέρων άτοπο να γίνουν τα ματς κανονικά, με παρουσία οπαδών) και να αρχίζουν διάφοροι παίκτες να βγαίνουν θετικοί στα τεστ του Covid-19 ή ακόμη χειρότερα να αρχίζουν να νοσούν ή και να νοσηλεύονται. Οι υπεύθυνοι (στη πραγματικότητα ανεύθυνοι) και όσοι έχουν συμπράξει μαζί τους θα πρέπει να βρουν μέρος για να κρυφτούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου