Μια υπέρβαση που έμεινε στη μέση

Μετά από ένα ματς που άγγιξε τις 3 ώρες και 2 τελικούς που έφτασαν στα 11 σετ ο Ολυμπιακός πλησίασε το ακατόρθωτο όταν κλήθηκε να πάρει 4 σερί σετ μέσα στην έδρα του Παναθηναϊκού, που τελικά κατέκτησε το Λιγκ Καπ στις λεπτομέρειες.

Του Mad Prophet

Κάτι η προσωπική κούραση μετά τον 1ο τελικό, κάτι η ξενέρα για την ήττα, ήταν μια καλή δικαιολογία να μην γράψω κάτι, γιατί όπως και να το κάνουμε, δεν πάει εύκολα το χέρι να πληκτρολογήσει για ένα χαμένο παιχνίδι από τον Παναθηναϊκό. Όμως βαθιά μέσα μου πίστευα πως εύκολα ή δύσκολα θα το σηκώναμε μέσα στον Άγιο Θωμά και το παρόν κείμενο θα ήταν αποθεωτικό για την ομάδα. Τελικά έπεσα έξω: οι ερυθρόλευκοι παρουσιάστηκαν πνευματικά ανέτοιμοι στο 2ο παιχνίδι, και βρέθηκαν εύκολα πίσω στο σκορ με 2-0 σετ. Εκεί που όλα έδειχναν να τελειώνουν γρήγορα, πήραν μπρος, και με βασικό όπλο το μπλοκ και κρυφό άσσο τον Κουμεντάκη, πήγαν να πάρουν ένα διπλό τίτλου που θα έμενε αξέχαστο για καιρό. Τελικά, δεν τα κατάφεραν. Περίμενα 1-2 μέρες να περάσει η στεναχώρια και με καθαρό μυαλό είπα να μοιραστώ μερικές σκέψεις μετά τα ματς με τον Παο.

Είναι κλισέ και έχει γραφτεί άπειρες φορές πως μια τέτοια ήττα μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά, όμως δεν παύει να είναι η αλήθεια τη δεδομένη στιγμή. Μπορεί το χαστούκι να ήταν γερό από τον αιώνιο αντίπαλο, όμως δεν χάθηκε κάποιος μεγάλος σε αξία τίτλος και αν δούμε τα λάθη μας, μόνο ωφελημένοι θα είμαστε στο τέλος της σεζόν.

Ο Μουνιόθ επιβάλλεται να αναθεωρήσει ορισμένα πράγματα και να «ξεκολλήσει» το μυαλό του σε συγκεκριμένα ζητήματα. Να εκμεταλλευτεί το βάθος του πάγκου που είναι το δυνατό μας σημείο σε σχέση με τους υπόλοιπους, να επαναπροσδιορίσει τους ρόλους των παικτών και στην τακτική του πρέπει επιτέλους να βάλει ένα τέλος στη διπλή αλλαγή: η συγκεκριμένη κίνηση δεν είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα. Το γράφω τώρα και δύσκολα θα αλλάξω γνώμη τον Μάιο: για μένα έχει κλείσει ο κύκλος του κόουτς. Ακόμη και το νταμπλ να κάνει, είναι μια ευκαιρία η ομάδα το καλοκαίρι να στραφεί σε μια ελληνική λύση για το πάγκο όπως είναι ο θρύλος του τμήματος Μουστακίδης ή ο Ζαλμάς που κάνει εντυπωσιακή δουλειά με το υλικό που έχει.

Κουμεντάκης και Ανδρεάδης εξέθεσαν τον κόουτς. Για τον 1ο έχω γράψει αρκετές φορές για το πόσο έχει αδικηθεί όσο καιρό φοράει τα ερυθρόλευκα. Είναι η κατάλληλη στιγμή να πάρει την ευκαιρία που του αξίζει και να καθιερωθεί ως βασικός στην ομάδα. Θα είναι μεγάλη αποτυχία της ομάδας αν δεν εκμεταλλευτεί το ταλέντο του παίκτη. Όσο για τον βετεράνο κεντρικό φάνηκε ακόμη μια φορά μετά τον περσινό ημιτελικό κυπέλλου και τους τελικούς του πρωταθλήματος πόσο χρήσιμος είναι για τέτοια ματς. Μπορεί να έχει χάσει εκρηκτικότητα, να μην απειλεί από το σερβίς, αλλά έχει το μυαλό να πάρει πόντους και να επηρεάσει τον αντίπαλο.

Ακόμα και ο Ριζόπουλος φώναξε πως είναι εδώ. Έδειξε μαγκιά με το να μπει παγωμένος και να πάρει 2 άσσους. Πρέπει να ενεργοποιηθεί και να αποκτήσει ένα ρόλο αντίστοιχο μ’ αυτόν που είχε ο Χριστοφιδέλης τα τελευταία 2 χρόνια, όταν έμπαινε για να βοηθήσει με την υποδοχή του και να ξεκουράσει τους συμπαίκτες.

Οι δηλώσεις του Πετρέα μετά τον χαμένο τελικό στο Ρέντη πρέπει να καρφιτσωθούν σε όλα τα ερυθρόλευκα αποδυτήρια και να τις διαβάζουν πριν από κάθε κρίσιμο ματς. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην τον δικαίωσε, όμως κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει πως έδωσε ό,τι είχε και είναι ο αρχηγός που θέλουμε να έχουμε.

Σε σχέση με τα 2 προηγούμενα έτη, οι επιλογές των ξένων είναι υποδεέστερες και το χειρότερο είναι πως δεν πείθει πως θα παραμείνει κάποιος και του χρόνου, με εξαίρεση τον Τερβαπόρτι. Οπότε τη νέα σεζόν θα κληθούμε ξανά να φτιάξουμε μια ομάδα από το μηδέν. Ο Φίνγκερ στο κλείσιμο των σετ ανέβαζε την απόδοση του, πήρε και τελείωσε αρκετές δύσκολες μπάλες, όπως πρέπει να κάνει ένας καλός διαγώνιος, όμως νιώθω πως πάντα κάτι λείπει από τον Τσέχο. Σε τέτοιες μάχες όπως με τον Παο εγώ προσωπικά δεν θα τον έπαιρνα μαζί μου. Ο Γκέργκι όσο και να παρουσιάζει βελτίωση στην απόδοσή του, δεν δικαιολογείται να λογίζεται ως βασικός στον Ολυμπιακό. Ο Χουσάι έχει τις καλές στιγμές του, ίσως με ένα καλύτερο συμπαίκτη στα άκρα να φαινόταν ακόμη καλύτερος.

Δεν είναι όλα μαύρα ούτε ξαφνικά γίναμε χειρότερη ομάδα. Εξακολουθούμε να είμαστε το φαβορί, απλά πιστεύω πως φέτος δεν θα πάρουμε με sweep το πρωτάθλημα, αλλά θα δυσκολευτούμε λίγο περισσότερο. Είχα γράψει από το καλοκαίρι πως το φαβορί για τους τελικούς είναι ο Παναθηναϊκός και όχι ο Παοκ και μετά τις εμφανίσεις του στους τελικούς του Λιγκ Καπ, το πιστεύω ακόμη περισσότερο. Επ’ ουδενί όμως δεν πρέπει να μας τρομάζει ούτε να πιστέψουμε όλες αυτές τις υπερβολές που διαβάσαμε από τα μέσα τις τελευταίες ημέρες για την «ομαδάρα» του Ανδρεόπουλου. Το μόνο θετικό είναι πως ο ανταγωνισμός κάνει πιο ενδιαφέρουν το άθλημα και τραβάει περισσότερο τα βλέμματα. Είναι χαρακτηριστικό πως μετά τον τελικό αρκετοί συνοπαδοί που δεν είχαν ιδέα για την ομάδα, παρακολούθησαν τα ματς και είχαν όρεξη για συζήτηση. Το να παίζει ο Ολυμπιακός τελικούς με τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης ή τον Παμβοχαϊκό δεν ωφελεί κανένα, μακάρι να έχουμε δυνατούς Παο, Ηρακλή, Παοκ και Φοίνικα ώστε η ομάδα μας να ανεβαίνει κι εκείνη επίπεδο και να γουστάρουμε ακόμη περισσότερο τους τίτλους κόντρα σ’ αυτούς τους αντιπάλους.