Όταν βάζει το τρίποντο ο Σπανούλης, πέφτουν πάνω μου και μ’ αγκαλιάζουν. Δίνουν χέρια, αγκαλιάζονται μεταξύ τους. Κάνουν πράγματα που στον παραέξω φαίνονται ακατανόητα. Δεν βγήκαμε εμείς πρώτοι σκόρερ στην Ευρωλίγκα. Δεν κέρδισε καν η ομάδα για να δικαιολογούνται όλες αυτές οι εκδηλώσεις χαράς.
Του red1925white
Κοιτάζω το ΣΕΦ από το επάνω διάζωμα και μου φαίνεται κρύο. Παγωμένο. Αμήχανο. Δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Να χαρεί; Να λυπηθεί; Να βρίσει; Να εμψυχώσει; Κάνει σπασμωδικές κινήσεις το γήπεδο. Το βλέμμα μου κάνει μια βόλτα στις θύρες που κάτσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Κάτι σαν τρενάκι των αναμνήσεων, απλά αντί για μαλλί της γριάς και λουκουμάδες έχει αναμνήσεις από συνθήματα και καπνογόνα. Τέσσερα επάνω διάζωμα. Πέντε στο πι. Εφτά στο επάνω διάζωμα στο κέντρο για το παιχνίδι με την ΤΣΣΚΑ. Εφτά κάτω διάζωμα πίσω από τον πάγκο για τα παιχνίδια με τη Σιένα πριν το F4 της Κωνσταντινούπολης. Στην οχτώ στο κάτω διάζωμα στα παιχνίδια με τον βάζελο όταν ο φάρος έδινε ρεσιτάλ.
Καθώς έχω επιβιβαστεί στο τρενάκι των αναμνήσεων, συνειδητοποιώ πως ο μήνας έχει δυο. Χθες θα γιόρταζε ένας άνθρωπος που μοιραστήκαμε πολλά χρόνια το επάνω διάζωμα της 4 και πια δεν είναι ανάμεσα μας. Ψάχνω με το βλέμμα μου τριγύρω άτομα που ήταν μαζί μου σε αυτό το ταξίδι• τους βλέπω διάσπαρτους μερικά καθίσματα πιο κάτω, πιο πάνω, παραδίπλα. Τώρα πια δεν φαινόμαστε μαύρες σκιές στα ορεινά του ΣΕΦ. Το γήπεδο φέτος άλλαξε. Μπορεί να αλλάξαμε κι εμείς -- ποιος ξέρει. Ο Σπανούλης μίλησε για αλλαγή του DNA της ομάδας και αν και δεν είμαι βιολόγος --ούτε και μου αρέσουν οι επιστήμες που εξηγούν με ψυχρή λογική τα πράγματα-- ίσως τελικά να είχε δίκιο.
Ήταν πρότυπο και στάση ζωής αυτός ο Ολυμπιακός εδώ και σχεδόν μια δεκαετία. Η ομάδα που αρνιόταν όχι να χάσει, αλλά να παραδοθεί. Μια ομάδα που ακόμη και όταν δεν είχε το ταλέντο όλου του κόσμου, είχε την αυταπάρνηση και τη θέληση όλου του γαλαξία. Αν κρατούσαμε ένα view master, θα ξανακάναμε κλικ στα στιγμιότυπα. «Ο Σπανούλης κατεβάζει την μπάλα, πασάρει στον Πρίντεζη», «Άργησε η επαναφορά, 4,3,2… Σλούκας, Πρίντεζης», «Δεν απομένει πολύς χρόνος, ο Σπανούλης σηκώνεται, το έκανε ξανά». Θα γύρναγαν οι εικόνες μπροστά από τα μάτια μας και θα είχαμε πάλι ταχυκαρδία σαν να μη ξέραμε τι θα συμβεί. Όπως όταν πας στο πρώτο σου ραντεβού με κάποιον μεγάλο σου έρωτα. Θα μούδιαζαν τα χέρια σου και θα ήσουν άγαρμπος, δεν θα ήξερες πως να φερθείς. Όπως τότε που περιμέναμε την άνοιξη και κάναμε πηγαδάκια έξω από το ΣΕΦ που μύριζε γιασεμιά και νυχτολούλουδα. Έτσι όπως μυρίζει ο Πειραιάς κάθε άνοιξη. Και μετά όταν τελείωνε το παιχνίδι, ξενυχτάγαμε σε μαγαζιά φίλων συζητώντας το παιχνίδι και πίνοντας.
Τώρα αγκαλιαζόμαστε στιγμιαία, σαν μια κρυφή ενοχή να έχει φωλιάσει μέσα μας. Εμείς πανηγυρίζουμε κι ομάδα ψυχορραγεί. Κι όμως υπάρχουν εξηγήσεις. Πανηγυρίζουμε γιατί βρισκόμασταν εκεί σε όλους εκείνους τους πόντους πριν το τρίποντο της κορυφής και αν η ζωή το θέλει, θα βρισκόμαστε εκεί και στα επόμενα, όποια κι αν είναι αυτά. Άσχημα ή όμορφα. Γιατί ακόμη κι αυτοί που απομακρύνθηκαν ή έφυγαν για αλλού είναι μαζί μας κατά κάποιο τρόπο και περιφέρονται σαν φαντάσματα μέσα στο ΣΕΦ. Στο παγωμένο, μουδιασμένο και αγχωμένο ΣΕΦ.
Ακούω, ανάμεσα στα συνθήματα, αναλύσεις, γκρίνιες, αναθέματα, κάτι σκόρπιες ελπίδες και πώς να το διαχειριστείς όλο αυτό. Τα νεύρα και τα καντήλια του ενός συναντούν την ελπίδα και την παρηγοριά του άλλου. Πόσοι αγώνες μείνανε; Πόσες νίκες χρειαζόμαστε για να μπούμε στην οχτάδα; Πόσες υπερβάσεις; Και μπορούμε φέτος να κάνουμε υπερβάσεις; Κι οι άλλοι ιδρώνουν μέσα στο τερέν. Τόσο μπορούν. Τόσο ξέρουν. Τόσο κάνουν.
Κανείς δεν πίστευε πως θα έκλεινε έτσι αυτή η δεκαετία για τον μπασκετικό Ολυμπιακό αλλά και ποιος περίμενε όλα αυτά τα απίστευτα που ζήσαμε. Πέντε τελικοί, δυο σερί κατακτήσεις, ένα διηπειρωτικό, πρωταθλήματα, μερικές βραδιές που όταν σε ρωτάνε μετά από χρόνια οι νεότεροι τι είναι Ολυμπιακός, θα τους βάζεις να δουν αυτά τα βίντεο.
Να και τώρα αγκαλιάζονται πάλι οι μαλάκες δίπλα μου και πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά γιατί έπεσε η διαφορά στους εφτά πόντους και απομένουν σαραντατρία δευτερόλεπτα για να λήξει και λένε πως μπορούμε να το ξανακάνουμε. Τόσες φορές το έχουμε κάνει άλλωστε. Κι αρχίζουν να ψάχνουν την επόμενη ημερομηνία που παίζουμε εντός.
Κι όλο απ’ την αρχή ξανά.
Δεν τελειώνει ποτέ ο Ολυμπιακός…
«Κάποτε σ’ ήξερα τώρα δεν σε γνωρίζω
Κόψαμε σύρματα στο χρόνο που στέκονταν ακλόνητα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου