Δεν έχουν περάσει πολλές ώρες από τη στιγμή που τελείωσε το ματς με τη Βαλένθια, το οποίο δεν είδα όχι λόγω κάποιας υποχρέωσης, αλλά από επιλογή και αδιαφορία και το τελευταίο είναι το χειρότερο συναίσθημα που θα μπορούσε ποτέ να μου βγάλει η ομάδα. Όμως παρά τη βαρετή πορεία που διανύει το αγωνιστικό τμήμα, έχεις πάντα κάτι για να απασχολείσαι με τα εξωαγωνιστικά ζητήματα. Διάφορες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου για όλα αυτά που συμβαίνουν στο τμήμα, οπότε ας κάνω μια προσπάθεια να τα βάλω σε μια τάξη.
Του Mad Prophet
Μπλατ σαν άλλος Κλαφ και η αμίλητη διοίκηση
Τον πίστεψα πολύ και μου είναι αρκετά συμπαθής μέχρι σήμερα. Δυστυχώς, για μένα, ο Μπλατ έχει τη στάμπα του πιο αποτυχημένου προπονητή που πέρασε ποτέ όσα χρόνια παρακολουθώ την ομάδα. Η θητεία του μού θύμισε εκείνη του Μπράιαν Κλαφ στη Λιντς: δεν ταίριαξε ποτέ με τις παλιοσειρές, προσπάθησε να αλλάξει κάποιες συνήθειες μέσα στην ομάδα, γκρέμισε την αγωνιστική ταυτότητα που μας χαρακτήριζε τόσα χρόνια για να φτιάξει κάτι άνευρο και σοφτ που ήταν καταδικασμένο να πάει τόσο χάλια. Το ματς με την Βιλερμπάν και εκείνο το αλησμόνητο τάιμ άουτ που απλώς κοιτάει τους παίκτες του συνοψίζει όλη την πορεία του κόουτς στον Ολυμπιακό.
Σίγουρα δεν φταίει για όλα τα δείνα της τελευταίας διετίας ο Μπλατ, αφού όλα ξεκινούν και τελειώνουν από τη διοίκηση σε ένα σύλλογο. Η οποία λες και έχει βάλει στοίχημα όσο περνούν τα χρόνια να γκρεμίσει ότι έχτιζε. Το ένα λάθος μετά το άλλο. Όμως δεν είναι αυτά που δημιουργούν εκνευρισμό στον κόσμο, αλλά το ότι είναι άφαντοι και δεν βγαίνουν να μιλήσουν ώστε να δώσουν μια εικόνα για το τι συμβαίνει.
Προσωπικά προτιμώ να τηρούν σιγή ιχθύος, επειδή όσες φορές τους θυμάμαι να μιλούν δημόσια --με αποκορύφωμα την παρωδία που εκτυλίχτηκε στην παρουσίαση του χορηγού το καλοκαίρι--, αποδεικνύουν πως δεν το έχουν με τίποτα όσο αφορά το επικοινωνιακό κομμάτι. Καλώς ή κακώς δεν είναι φτιαγμένοι για να βγαίνουν δημόσια και να εκφράζουν τις σκέψεις τους, ας έχουν άλλους ανθρώπους για αυτή τη δουλειά. Το θέμα είναι οι πράξεις τους. Γραφείο τύπου να μιλήσει μια χαρά έχουμε, διοίκηση να πείσει πως είναι εδώ με δυναμικό τρόπο δεν πείθομαι πως έχουμε. Δεν είναι το παν τα λεφτά, κατανοώ πως το μπάσκετ είναι άθλημα χωρίς έσοδα και το μπάτζετ μπορεί να πέσει, δεν γίνεται όμως να μην υπάρχει ένα πρόγραμμα. Δεν δείχνουν να μαθαίνουν από τα λάθη τους, ακόμα και τώρα μου βγάζουν μια αλαζονεία και έπαρση, διάθεση να εμπιστευτούν σε καίρια μπασκετικά πόστα δεν δείχνουν να έχουν. Με έχει κουράσει αρκετά η στάση τους τον τελευταίο καιρό και πλέον δεν ξέρω τι να περιμένω ώστε να αλλάξω άποψη γι’ αυτούς. Θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια από εκείνους για να κερδίσουν πάλι ένα μέρος του κόσμου το οποίο εκείνοι έχασαν με τις πράξεις τους.
Οι 2 περίοδοι των Αγγελόπουλων και η 3η που αρχίζει(;)
Φαίνεται πως η περιβόητη ελληνοποίηση θα είναι μια διαχρονική συζήτηση στις τάξεις οπαδών, δημοσιογράφων, αλλά κυρίως διοίκησης. Η τελευταία έχει δείξει μια μεγάλη αγάπη στους νέους και εξελίξιμους Έλληνες μπασκετμπολίστες τις 2 φορές που κλήθηκε να χτίσει την ομάδα από το μηδέν. Την πρώτη φορά που ανέλαβαν την ομάδα, επέλεξαν έναν δάσκαλο σαν τον Καζλάουσκας και ελπιδοφόρους παίκτες σαν τους Σχορτσιανίτη και Βασιλόπουλο. Μπορεί οι ίδιοι να εγκατέλειψαν εκείνο το project γρήγορα, προτιμώντας να επενδύσουν ένα σκασμό λεφτά σε βαριά ονόματα, χωρίς αποτέλεσμα. Στα δύσκολα όμως και μέσα από διάφορες συγκυρίες, εμπιστεύτηκαν τον Ντούντα και τους παίκτες που όλοι γνωρίζουμε και μεγαλούργησαν.
Όλα δείχνουν πως οδηγούμαστε σε μια παρόμοια κατάσταση μετά από 10 χρόνια, με τη διαφορά πως πλέον δεν υπάρχουν οι Έλληνες παίκτες που να πείθουν πως μπορεί να επενδύσει μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός σ’ αυτούς. Το ελληνικό μπάσκετ μικραίνει διαρκώς, έχουν χαθεί ιστορικά σωματεία που τροφοδοτούσαν το άθλημα με παίκτες και οι μικρές εθνικές --πέρα από κάποιες διοργανώσεις που έγιναν τα πάντα για να βγάλει αναμνηστικές φωτογραφίες με μετάλλιο ο Βασιλακόπουλος-- δεν έχουν να επιδείξουν κάτι το αξιοσημείωτο.
Δεν πιστεύω πως πρέπει να φτάνουμε στα άκρα, ούτε χρειαζόμαστε 12 ξένους ούτε 12 Έλληνες. Άλλωστε αυτός ο διαχωρισμός των καλών Ελλήνων που ματώνουν τη φανέλα και κλαίνε στα αποδυτήρια με τους κακούς και αδιάφορους ξένους έχει κουράσει απίστευτα. Το θέμα είναι να βρεθεί η σωστή ισορροπία και χημεία και να αποκτηθούν αυτοί που θα κρίνει ο κόουτς πως εξυπηρετούν το πλάνο του. Οι Αγγελόπουλοι το καλύτερο θα ήταν να εμπλακούν όσο το λιγότερο γίνεται στα αγωνιστικά θέματα, να δώσουν τα κλειδιά σε έναν προπονητή εγνωσμένης αξίας, έτοιμο να φτιάξει την ομάδα που επιθυμεί από την αρχή και φαίνεται πως αυτόν τον άνθρωπο τον βρήκαν.
Ο κόουτς Μπι
Όσοι σχολιάζουν από εποχές του αδερφικού Diaries μέχρι σήμερα (όσοι απλώς διαβάζετε μόνο τα κείμενα και δεν συμμετέχετε στις συζητήσεις από κάτω δεν ξέρετε τι χάνετε) ίσως θυμάστε την αγάπη μου να «κράζω» τον Μπαρτζώκα για όλες τις αποτυχίες που είχε. Δεν ντρέπομαι να πω πως δεν ήμουν ποτέ φαν του, ακόμα και τώρα θυμάμαι περισσότερο τις αστοχίες του από το προηγούμενο πέρασμα στον πάγκο μας παρά τις επιτυχίες του. Αλλά διαβάζοντας πως επιστρέφει στην ομάδα, έσκασα ένα χαμόγελο και ένιωσα μια αισιοδοξία για το μέλλον. Ειδικά σε σχέση με τους υπόλοιπους υποψήφιους που είχαν γραφτεί, ήταν ότι καλύτερο κυκλοφορούσε στην αγορά.
Μόνο και μόνο που επέλεξε να επιστέψει τώρα που η ομάδα βρίσκεται στα κάτω της δείχνει πολλά. Ο Μπαρτζώκας ξέρει πως παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο, που αν αποτύχει δύσκολα θα ξαναδουλέψει σε τόσο μεγάλη ομάδα, όμως πιθανότατα να μίλησε μέσα του η αγάπη του για την ομάδα, μια αγάπη που την πλήρωσε με τον χειρότερο τρόπο και μακάρι η μοίρα τώρα να του το ξεπληρώσει. Ξέρει πού έρχεται, ποιους θα συναντήσει, τις απαιτήσεις που υπάρχουν, την γκρίνια, την ανυπομονησία και την «ψύχωση» για τίτλους και το όραμα που πρέπει να δώσει σε έναν πληγωμένο κόσμο.
Σίγουρα ο κόουτς ωρίμασε όλο αυτό το διάστημα που έλειπε από τον Πειραιά, είδε τα λάθη του και ελπίζω να τα κατανόησε. Του παρουσιάζεται μια σπουδαία ευκαιρία, μια δεύτερη ευκαιρία να κάνει πράξη όλα όσα ονειρευόταν από μικρός και δεν κατάφερε στην πρώτη του θητεία. Τότε ήρθε στην ακμή και ένα στρωμένο ρόστερ όπου έβαλε τις δικές του πινελιές, τώρα καλείται να βάλει αυτός τις βάσεις. Ελπίζω να δω ξανά παίκτες με ταλέντο και αθλητικότητα, εκρηκτικούς αμερικανούς γκαρντ και αρκετή έμφαση στο τρίποντο, σκληρούς αμυντικούς και ψηλούς έτοιμους να κρύψουν τον ήλιο και να προστατεύσουν την μπασκέτα μας όποτε χρειαστεί. Εγώ, όπως και η πλειοψηφία του κόσμου, είμαι μαζί του σ’ αυτή τη νέα αρχή.
Το ερείπιο που λέγεται ΣΕΦ
Μπορεί το γηπεδικό να φαντάζει λίγο άτοπο σαν θέμα συζήτησης αφού μας καίνε πολύ σημαντικότερα ζητήματα τη δεδομένη στιγμή, αλλά επιτέλους πρέπει να βρεθεί μια λύση. Προσωπικά, έχω κουραστεί αρκετά με το ΣΕΦ. Τα προβλήματα του είναι γνωστά, τα έχουμε αναλύσει άπειρες φορές σε διάφορες συζητήσεις και όσες προσπάθειες γίνονται από τη διοίκηση, όπως με την προσθήκη του πίνακα και τον καλλωπισμό κάποιων χώρων, είναι απλά πασαλείμματα. Όπως ήταν κάποτε και η περιβόητη επιθυμία για τις πτυσσόμενες κερκίδες: τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν δίνει λύση στο βασικό μας πρόβλημα.
Χρειάζονται βαθιές τομές και εδώ. Η διοίκηση οφείλει για το μέλλον του συλλόγου να ψάξει και να δει τι λύσεις υπάρχουν για να αγωνίζεται η ομάδα σε ένα γήπεδο που της αρμόζει και της αξίζει. Ήμουν και είμαι της άποψης πως ο Ολυμπιακός πρέπει να παίζει πάντα στον Πειραιά για πολλούς λόγους, όμως στο συγκεκριμένο τμήμα ειλικρινά δεν με απασχολεί καθόλου το πού θα παίζουμε αρκεί να αποκτήσουμε ένα δικό μας ολοκαίνουργο γήπεδο. Μια έδρα καμίνι 8.000 – 10.000 θέσεων, με τις κερκίδες να αρχίζουν εκεί που τελειώνει το παρκέ και να μπορεί ο καθένας να ευχαριστιέται με τον τρόπο που επιθυμεί τις 2-3 ώρες που περνάει στο μέρος που αγωνίζεται η αγαπημένη του ομάδα. Ένα χώρο που θα τον νιώσει σπίτι του, κάτι που πλέον δεν είναι το ΣΕΦ.
Ολυμπιακός Β΄ – Development Team
Λίγα λόγια την αναπτυξιακή ομάδα που φέτος αγωνίζεται στην Α2, μια ομάδα που ουδείς γνωρίζει τι στόχους, πλάνα και λόγο ύπαρξης έχει. Μια δεύτερη ομάδα που, σε συνεννόηση με την πρώτη, θα κοιτάξει να αξιοποιήσει τις ακαδημίες της και θα δώσει χρόνο συμμετοχής σε παιδιά που θα αποκομίσουν σημαντικές εμπειρίες σε μια σκληρή κατηγορία και σε βάθος χρόνου θα είναι έτοιμοι για τον Ολυμπιακό; Η απλώς μια ομάδα με στόχο να μη διασυρθεί και, αν είμαστε τυχεροί, θα βγάλουμε και κανένα παίκτη; Η αρχική ιδέα έδειχνε πολύ σωστή κίνηση για το μέλλον και το πού θα έπρεπε να κινηθούμε, όμως μέχρι στιγμής για ποια ακριβώς ανάπτυξη μιλάμε όταν οι πρώτοι παίκτες σε χρόνο συμμετοχής είναι οι Τζόλος (28:46 λεπτά μ.ό.), Πετρόπουλος (27:56), Μελισσαράτος (25:56), Νοέας (22:08) και Νίκου (20:54) και οι μόνοι νεαροί που έχουν σταθερό χρόνο συμμετοχής και ρόλο είναι οι Ποκουσέφσκι, Χρηστίδης και Αρσενόπουλος;
Σίγουρα δεν γίνεται να βάλεις 12 μικρούς να παίξουν μαζί, το πιθανότερο θα είναι να τους κάψεις. Χρειάζονται οι έμπειροι αθλητές για να τους βελτιώσουν, όμως δεν φαίνεται να γίνεται κάποια προσπάθεια ώστε να εκμεταλλευτούμε όπως πρέπει τους ταλαντούχους παίκτες που έχουμε. Τελικά αυτή η ομάδα θα υπάρχει του χρόνου ή θα επιστρέψουμε στο ελληνικό πρωτάθλημα; Ακόμα κι αν επιστρέψουμε, θα εγκαταλειφθεί η ιδέα της Β΄ ομάδας; Ουδείς γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι, ίσως έχουμε κι άλλα επεισόδια στο μέλλον με τη συγκεκριμένη ομάδα. Αξίζει πάντως να πούμε ένα μπράβο στα παιδιά που αγωνίζονται με τη φανέλα του Θρύλου και δίνουν ό,τι μπορούν.
Together we stand, divided we fall
Κλείνοντας για το τέλος άφησα ως τελευταίο κεφάλαιο τον κόσμο, παρότι δεν διαφωνώ σε τίποτα από όσα ανέφερε ο Red Terso [εδώ] στο δικό του κείμενο, απλώς θέλω να δώσω μια διαφορετική οπτική. Η φετινή χρονιά είναι μια καλή ευκαιρία να μετρηθούμε και να δείξουμε με πράξεις πόσοι αγαπούν την ομάδα. Στα εύκολα και στα καλά είναι όλοι δίπλα σου και στα δύσκολα λίγοι είναι αυτοί που μένουν πιστοί, κάπως έτσι στο ΣΕΦ δίνει το παρών μόνιμα ένας πυρήνας 5.000 – 6.000 θεατών.
Αριθμός πολύ μικρός για τα δεδομένα του Θρύλου. Ας σκεφτούμε όμως πως σε αντίστοιχα αποτυχημένες σεζόν, ο κόσμος μετά βίας έφτανε τα 500 άτομα σε ΣΕΦ και Κορυδαλλό τα προηγούμενα χρόνια. Αν κρίνουμε την απαξίωση που υπήρχε και την αδιαφορία του κόσμου σε οτιδήποτε εκείνα τα χρόνια, θεωρώ πως έχουμε κάνει βήματα μπροστά. Με εξαίρεση τα 90s, ποτέ ο Ολυμπιακός δεν είχε μπασκετικό κοινό και είναι μεγάλη επιτυχία που αυτή τη δεκαετία η ομάδα κατάφερε να χτίσει και να δημιουργήσει ένα πιστό κοινό που θα είναι πάντα εκεί να στηρίξει ό,τι και να γίνει. Δεν αγχώνομαι πλέον για το κοινό, αυτοί είμαστε και χαίρομαι που δεν χάνουμε το ενδιαφέρουν μας, κάνουμε την κριτική μας γιατί θέλουμε η ομάδα που αγαπάμε να επιτρέψει στις επιτυχίες, αλλά κι αυτές αν αργήσουν να έρθουν, πάλι θα είμαστε να τα λέμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου